O τρομερός Ντουέιν Μπέικον πρωτοστάτησε στη μεγάλη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Μιλάνο, παίρνοντας επί της ουσίας όλο το παιχνίδι επάνω του στην crunch time. Ήταν καταπληκτικός και θύμισε σκόρερ από παλιότερες εποχές του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τότε που ο προπονητές μοίραζαν κυρίως τους ρόλους και από εκεί και πέρα με βάση αυτούς, οι αθλητές έκαναν στο γήπεδο ό,τι θεωρούσαν καλύτερο. Δεν το λέω υποτιμητικά, ήταν ένα διαφορετικού τύπου μπάσκετ, το μπάσκετ της τότε συγκυρίας. Όταν άρχισα να παρακολουθώ εγώ π.χ., κάπου στα τέλη του '80 και στις αρχές του '90, μέσα σε μία δωδεκάδα (δεκάδα) οι καλύτεροι σκόρερς συχνά ήταν και οι πιο γυμνασμένοι παίκτες αθλητικά. Άντεχαν, έπαιρναν συνεπώς επάνω τους τα πάντα.

Ααχ, το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα. Το μεγαλύτερο σε αναγνωρισιμότητα και ιστορικότητα event του Ευρωπαϊκού μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο. Εκεί που ένα σουτ μπορεί να σε στείλει στα ουράνια ή στα τάρταρα και δύο χαμένες βολές να σημαδέψουν μια καριέρα. Η καλύτερη ευκαιρία του αουτσάιντερ να γράψει ιστορία, τη στιγμή που για το φαβορί η μπάλα ζυγίζει τόνους ήδη από το τζάμπολ. Όλα, σε μια καλοστημένη μπασκετική σκακιέρα, όπου κάθε λάθος κίνηση κοστίζει ενδεχομένως ανεπανόρθωτα.

Ωραία η 11η αγωνιστική της Ευρωλίγκα, που έφερε την πρώτη ήττα της λειψής Φενέρ στην έδρα της και επιβεβαίωσε την άνοδο δύο ομάδων, που πριν λίγο καιρό ήταν για να τις κλαίνε οι ρέγγες. Αναφέρομαι φυσικά στον Αστέρα και στον Παναθηναϊκό (σας). Παρολίγον αυτοκτονία της Μπάρσα στο Βερολίνο και απίθανο ντέρμπι στο Βελιγράδι μεταξύ Παρτίζαν και Βαλένθια. Στα πιο ξενέρωτα, η Μιλάνο συνέχισε την ελεύθερη πτώση της, αυτή τη φορά στη Βασκονία και η Μακάμπι έφαγε 96 από την Μπάγερν, που συνήθως σκοράρει 20 πόντους λιγότερους. Μπράβο, συγχαρητήρια. 

Αν υπάρχει έστω και ένας που πίστευε πριν την έναρξη της Ευρωλίγκα ότι μετά από δέκα αγωνιστικές η Μιλάνο θα ήταν στο 3-7 με έξι συνεχόμενες ήττες και εικόνα αποκαρδιωτική, ας μιλήσει τώρα ή ας σωπάσει για πάντα. Ας είμαστε ειλικρινείς, ο μέσος θεατής της Ευρωλίγκα θα την κατέτασσε κάπου μεταξύ τετράδας και οκτάδας, ας πούμε tier 2-3 για να είμαστε σύμφωνοι, και θα ήταν η πιο ασφαλής πρόβλεψη που θα μπορούσε να γίνει για αυτή την ομάδα. Στη φετινή Ευρωλίγκα όμως, κανείς δεν εγγυάται την ασφάλεια σου.

Αχ…τίποτα καλύτερο από το να κυνηγάς το δύο στα δύο σε μία διπλή αγωνιστική της Euroleague. Νιώθεις ομαδάρα ρε παιδί μου, ότι τίποτα δε σε σταματά πλέον, όλα μπήκαν στο δρόμο τους. Μόνο και μόνο για να έρθει η επόμενη, να στραβοπατήσεις και να καταλάβεις ότι όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Οκ, υπερβολικά λυρικό αυτό ενδεχομένως για Σάββατο πρωί. Σε κάθε περίπτωση, Φενέρ και Παναθηναϊκός, από αντίθετες μεριές στη βαθμολογία, έκαναν το πολυπόθητο back-to-back στις νίκες. Το ίδιο συνέβη και με τις Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Εφές και Ερυθρό Αστέρα, ενώ οι υπόλοιπες κάπως το μοίρασαν. Πλην της Αρμάνι Μιλάνο βέβαια, που μοιάζει σα να κάνει tanking για τον Γουεμπανιάμα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πάμε γρήγορα στην πεντάδα μας. 

Μεγάλες διαφορές και λίγα αληθινά ντέρμπι έβγαλε η όγδοοη αγωνιστική της Ευρωλίγκα, κατά την οποία οι τρεις πρωτοπόροι εδραίωσαν το προβάδισμα τους. Οι Βίρτους και Παρτίζαν έδειξαν ξανά πως βρίσκονται σε τροχιά βελτίωσης, ενώ ο Αστέρας πέρασε λαχανιασμένος στην εποχή Ιβάνοβιτς. Αξιοσημείωτη η νίκη της Ζαλγκίρις επί της Μιλάνο, αναμενόμενη εκείνη της Ρεάλ επί της Άλμπα και θεαματική αυτή της Εφές επί της Μπαρτσελόνα.

Η έβδομη αγωνιστική της Ευρωλίγκα διεξήχθη με ιδιάζουσες συνθήκες, καθώς η ταυτόχρονη πραγματοποίηση των κρίσιμων αγώνων για τα προκριματικά του επερχόμενου παγκοσμίου κυπέλλου, ανάγκασε πολλές ομάδες να κατεβάσουν ρυθμούς, είτε για να προστατεύσουν τους παίκτες τους, είτε γιατί τους είχαν διαθέσει ήδη στις εθνικές. Κάπως έτσι, το επίπεδο ποιότητας έπεσε σημαντικά από τις προηγούμενες αγωνιστικές, αν και τα αποτελέσματα παρουσίασαν αρκετό ενδιαφέρον.

Με τον όρο «Υπ’αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος», ορίζουμε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για ένα κοινωνικό σύνολο. Τον άνθρωπο, οργανισμό ή τομέα που απειλεί να διαταράξει ανεπανόρθωτα τις ισορροπίες και την ασφάλεια της κοινωνίας και των μελών της. Αν μία όμαδα της φετινής Ευρωλίγκα αξίζει έναν τέτοιο τίτλο, δεν είναι άλλη από την Μονακό. 

Συναρπαστικότατη και άκρως ποιοτική η έκτη αγωνιστική της Ευρωλίγκα, με τρεις ομάδες να πετυχαίνουν ανατροπές μεγάλων διαφορών και να φτάνουν σε νίκες-θησαυρούς. Η Βιλερμπάν επέστρεψε από το -17 στη Μπολόνια, η Ζαλγκίρις από το -20 στην έδρας τη απέναντι στην Άλμπα και η Βαλένθια από το -16 στο ΣΕΦ γαμώ το μπελά μου. Εξαιρετικά σημαντική και η επικράτηση της Μπαρτσελόνα επί της Φενέρ, κυρίως για ψυχολογικούς λόγους, την ώρα που η Παρτίζαν δείχνει να βρίσκεται σε συνεχή άνοδο.

Υπάρχει μία στατιστική κατηγορία στην Ευρωλίγκα, στην οποία την πρώτη από τη δεύτερη ομάδα (και συνεπώς από όλες τις άλλες) χωρίζει η άβυσσος. Πρόκειται για την κατηγορία των τελικών πασών ή αλλιώς ασίστ, για να σας μάθω και λίγη ορολογία. Στη συγκεκριμένη κατηγορία λοιπόν, η δεύτερη ομάδα έχει μέσο όρο 19,8 ασίστ και λέγεται Ολυμπιακός. Η 17η έχει μέσο όρο 14 και ονομάζεται Βιλερμπάν. Η διαφορά μεταξύ τους είναι, αν δεν κάνω λάθος, 5,8 ασίστ. Ε, λοιπόν, η διαφορά μεταξύ του Ολυμπιακού και της Άλμπα, που κατέχει την πρωτιά, είναι 4,4!