Ο Παναθηναϊκός πορεύτηκε για σχεδόν δύο δεκαετίες βασιζόμενος σε πέντε κεντρικούς άξονες: Το χρήμα, την τεχνογνωσία, τον εσωστρεφή αλλά και εξωστρεφή σεβασμό, την σαφή κατανομή των εργασιών και την εμπιστοσύνη μεταξύ των εργαζομένων στο κλαμπ, πως ο κάθε κρίκος της αλυσίδας θα κάνει σωστά τη δουλειά του. Τι απομένει σήμερα από όλα αυτά; Μαλλον τίποτα, με εξαίρεση ίσως το σπασμωδικό ξόδεμα χρημάτων για... λιπάσματα, τα οποία όμως χορηγούνται μάλλον άγαρμπα και εκτός εποχής και σίγουρα δεν φέρνουν το αποτέλεσμα το οποίο υπόσχεται η ετικέτα τους.
Δε βρίσκω νόημα να αναλύσουμε εδώ όλα τα λάθη που έχει κάνει η διοίκηση του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια, άλλωστε τα επισημαίναμε στον καιρό τους, όταν το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου αγκάλιασε τον ρόλο του Σάντσο Πάντσα στο πλευρό του πρόεδρου - Δον Κιχώτη και όλοι μαζί επιδόθηκαν στο κυνήγι ανεμόμυλων, είτε στο πρόσωπο του κάθε Λαμόνικα, είτε στην επί ίσοις όροις συμμετοχή στη φαρσα, που από κοινού έστησαν με τη διοίκηση του εντός των τοιχών μεγάλου αντιπάλου. Πόσο εύκολο μπορεί να είναι όμως να πρωταγωνιστεί κανείς ταυτόχρονα στο πεδίο της γελοιότητας και στο πεδίο της δόξας; Μάλλον αδύνατον, όπως απέδειξαν τα τελευταία δύο χρόνια πράσινοι και κόκκινοι.
Η μετάλλαξη του "πράσινου" DNA ήταν μια διαδικασία που δε συνέβη σε μία νύχτα, αλλά ήταν προϊόν γεγονότων που εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια πολλών, ωστόσο υπέπεσαν στη νηφάλια αντίληψη λίγων. Κάθε ομάδα με την ιστορία της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, αν δεν θα έπρεπε να έχει ένα πρόβλημα, αυτό θα ήταν η στελέχωση του οργανισμού με ανθρώπους που γνωρίζουν το ειδικό βάρος της ομάδας και διαθέτουν την τεχνογνωσία να υπηρετήσουν το πόστο τους σε επίπεδο πρωταθλητισμού.
Πόσοι από τους σύγχρονους "ήρωες" του Παναθηναϊκού βρίσκονται σήμερα στις υπηρεσίες της ομάδας; Η αποχώρηση του Μάνου Παπαδόπουλου, εκλείφθηκε ως καμπανάκι και όχι ως καμπαναριό, το οποίο προσγειώθηκε στο κεφάλι μας. Το "κάψιμο" συμβόλων όπως οι Αλβέρτης και Διαμαντίδης, από πολλούς θεωρήθηκε αναγκαίο κακό, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο κακό, ήταν το πλάνο αξιοποίησής τους. Τσαρτσαρής, Φώτσης, Χατζηβρέττας και ένα σωρό άλλοι συνεχίζουν να προσφέρουν στο άθλημα, μακρυά και αγαπημένοι από τον Παναθηναϊκό. Μένει ο πολύ αξιόλογος άνθρωπος Γ. Καλαϊτζής, απλώς να επιβεβαιώνει τον κανόνα, προφανώς γιατί δουλεύει με παιδιά και μπορεί σε έναν σημαντικό βαθμό να λειτουργεί αυτόνομα, χωρίς άνωθεν παρεμβάσεις και χωρίς πίεση αποτελέσματος.
Ο πανωλεθρίαμβος της ανεπάρκειας
Αντιλαμβάνομαι φυσικά ότι αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός αποτελεί ένα περιβάλλον, στο οποίο ακόμα και οι πετσέτες φαίνονται χειρότερες απ' ό,τι στην πραγματικότητα είναι. Ωστόσο, οι παλινωδίες με ανθρώπους οι οποίοι αποτυγχάνουν, υποβαθμίζονται ή απολύονται μονάχα για να αναβαθμιστούν ή να προσληφθούν εκ νέου αργότερα, δεν ξέρω τι είναι, αν όχι ο συντομότερος δρόμος προς την αποτυχία. Η αιώνια καταχνιά του θολωμένου μυαλού του Ράντονιτς δεν κυρίευσε το ΟΑΚΑ ως ανεξέλεγκτο μετεωρολογικό γεγονός, αλλά ως μετεωρολογική πρόγνωση ενός GM με φτωχές μετεωρολογικές γνώσεις. Αντίστοιχα, ο GM δεν έλαβε τον χρησμό από τον Λαμόνικα...
Δεν προκαλεί εντύπωση για παράδειγμα ότι για τον GM Πεδουλάκη η αξιοπρεπής γνώση των αγγλικών, δεν αποτελεί προαπαιτούμενο για τη θέση του προπονητή στον Παναθηναϊκό, όπως επίσης δεν προκαλεί εντύπωση η ολοένα αυξανόμενη τάση του ιδιοκτήτη να επιλέγει στελέχη, οχι με βαση την τεχνογνωσία ή τις γνωριμίες τους στην αγορά, αλλά με βαση το "ματσάρισμα" με τον ίδιο. Προσλαμβάνουμε κόσμο, ώστε να μπορούμε στα εύκολα να μιλάμε για "στρατιώτες" και στα δύσκολα να μη χρειαστεί να ψάχνουμε μέχρι τη Βαρκελώνη για αποδιοπομπαίους τράγους. Ωστόσο, με αυτή τη στρατηγική χτίζονται πολιτικά κόμματα, όχι αθλητικές ομάδες.
Η επόμενη μέρα
Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλοί Παναθηναϊκοί που να κριτικάρουν περισσότερο τον ιδιοκτήτη της ομάδας από εμένα. Ωστόσο, δεν ψάχνω γαμπρό για την αδερφή που δεν έχω και δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ ότι φέτος έχει φέρει στην ομάδα παίκτες αξίας. Όμως η βοήθεια αυτή δεν θα αποτυπωθεί ποτέ στο παρκέ, όσο αποτελεί προϊόν ατομικών αποφάσεων του ίδιου. Η "κωλοτούμπα" του Ράντονιτς για τον Μπέικον αποδεικνύει μαζεμένους αρκετούς από τους παραπάνω ισχυρισμούς, περί γενικότερης προβληματικής λειτουργίας.
Η δαιμονοποίηση του Ράντονιτς έχει σίγουρα τη βάση της σε λογικά επιχειρήματα. Βλέπουμε έναν άνθρωπο αδρανή και άναυδο, ο οποίος έχει χάσει κάθε έρισμα στους παίκτες και αυτό είναι το μεγαλύτερο από τα πολλά προβλήματα της φετινής σεζόν. Δεν τρέχει και τίποτα να τελειώσει μια σεζόν χωρίς τίτλο μετά από εικοσι-πόσα χρόνια. Συχνά στον αθλητισμό χρειάζεται να θυσιάσεις κάτι για να κερδίσεις μελλοντικά κάτι μεγαλύτερο. Η ομάδα έχει κάποια καλά συμβόλαια με την επιλογή να τα διατηρήσει και του χρόνου και θα πρέπει ήδη μετά το Φ8 του κυπέλλου να αρχίσει να λειτουργεί με γνώμονα την επόμενη σεζόν. Μπορεί όμως να υπάρχει επόμενη μέρα με τον Ράντονιτς στον πάγκο; Η δική μου απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο "όχι".
Η επικοινωνιακή τριπλα με το "ελεύθερο μπάτζετ" έφερε μια σύντομη και επίπλαστη ευφορία σε αρκετούς, αλλά η αδυναμία απαλλαγής από τον Ράντονιτς έρχεται να μας προσγειώσει αμείλικτα στην πραγματικότητα: Ο κόουτς μένει γιατί δεν μπορούμε να τον διώξουμε. Εντάξει, ας είμαστε δίκαιοι, ίσως παίζει κάποιον ρόλο και το ότι αυτή τη στιγμή στην αγορά δεν υπάρχει ο προπονητής που θα τον προσλάβεις σήμερα για να σου φτιάξει την ομάδα του αύριο. Από την άλλη, συχνά οι περιορισμένες επιλογές αποτελούν ευχής έργον στα χέρια ενός κακού πλοηγού.
ΥΓ. Η πρόσφατη τραγωδία στην Τουρκία και τη Συρία με συγκλόνισε και μου δημιουργησε την ανάγκη να επανενωθώ με αγαπημένα πρόσωπα και τα παιδιά του BG είναι τέτοια για μένα. Η ζωή, αν τη δούμε έξω από τον εαυτό μας, δεν είναι πολλά περισσότερα από ένα βλεφάρισμα του ματιού και πολλή αλληλεγγύη. Αυτό το κείμενο λοιπόν είναι η αγκαλιά μου σε αυτούς, λίγο πριν φύγω για τα χαλάσματα των Αδάνων.
