Ας ξεκινήσουμε από την τεχνική ηγεσία, στην κεφαλή της οποίας κάθεται ο Ιμπόν Ναβάρο. Ανέλαβε την Μάλαγα το καλοκαίρι του 2022 μετά από μια τετραετία στην Ανδόρρα, με την περσινή σεζόν της νυν κυπελλούχου Ισπανίας να κρίνεται ως αποτυχημένη, τόσο στην ACB όσο και στο BCL. Η ομάδα υπέστη ολικό λίφτινγκ, με 8 προσθήκες στο ρόστερ, ανάμεσα τους οι Κέντρικ Πέρι, Τάισον Κάρτερ και Τάιλερ Καλινόσκι, όλοι με θητεία στη χώρα μας. Δεδομένου ότι μιλάμε για πρακτικά καινούρια ομάδα, τόσο σε φιλοσοφία, όσο και σε έμψυχο δυναμικό, είναι ασφαλές να πούμε ότι κανείς δεν θα περίμενε τέτοια εξέλιξη στην αρχή της σεζόν.
Κι όμως, η Μάλαγα δεν ξέφυγε από το στόχο της σε καμία από τις τρεις διοργανώσεις που αγωνίζεται φέτος. Κυνηγά το πλεονέκτημα έδρας στην ACB, μαζί με την Μπανταλόνα και την Τενερίφη, είναι φαβορί για την πρωτιά στον όμιλο του BCL (θυμίζω ότι η ΑΕΚ είναι στον ίδιο όμιλο), και προ ημερών κατέκτησε το Copa del Rey. Ως τώρα άριστα για τον 46χρονο Ισπανό και το επιτελείο του, που καλούνται να κλείσουν τη σεζόν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, είτε αυτό είναι ένα ακόμα τρόπαιο, είτε μια πρόκριση στα ημιτελικά της ACB, ψάχνοντας μια υπέρβαση άνευ προηγουμένου.
Το σύνολο του Ναβάρο διαπρέπει σε άμυνα και επίθεση. Αρχίζοντας από την παραγωγικότητα της ομάδας, έχει το 4ο και 6ο καλύτερο ORtg σε BCL και ACB αντίστοιχα (118.5 και 114.9). Είναι μία από τις πιο αποδοτικές κι εκτελεστικές επιθέσεις που βλέπουμε φέτος, χωρίς κάποιον στρατηγό εντός παρκέ και με τα νούμερα των ασίστ να είναι ομολογουμένως κάπως μέτρια, εντός τοπ 10 στις παραπάνω λίγκες όμως. Ο Ισπανός κόουτς έχει καταφέρει να μοιράσει τις κατοχές μαεστρικά μεταξύ των παικτών του, κι αυτοί με τη σειρά τους φροντίζουν να μετατρέπουν τις περισσότερες από αυτές σε πόντους, χωρίς κάποιο εξοντωτικό pace. Χαρακτηριστικό είναι πως στην ACB έχει πρώτο σκόρερ τον Κάρτερ με 10.6 (!) πόντους, τους Πέρι και Οστετκόφσκι ακριβώς δίπλα του, και τους Μπριθουέλα, Τζέντοβιτς και Καλινόσκι μια ανάσα από το διψήφιο.
Άκρως εντυπωσιακή είναι και η διαχείριση του ρόστερ από τον Ναβάρο. Σε όποια λίγκα κι αν κοιτάξεις, κανένας παίκτης του δεν έχει πάνω από 23 λεπτά ανά αγώνα (Πέρι 22.3 στο BCL), και κανένας ενεργός παίκτης του ρόστερ δεν έχει κάτω από 12 λεπτά ανά αγώνα (Σίμα 12.1 στο BCL, έχει αγωνιστεί σε μόλις δύο ματς). Αξιοθαύμαστη συνέπεια κι εμπιστοσύνη από πλευράς προπονητή, δείγμα της ομοιογένειας που έχει αυτή η ομάδα.
Η Μάλαγα κρίνεται εξίσου αποτελεσματική, όταν καλείται να προστατέψει το καλάθι της. Ένα κορυφαίο αμυντικό σύνολο με εκνευριστικά σταθερό DRtg καθόλη τη διάρκεια της σεζόν, 103.3 στην ACB και 101.6 στο BCL, 3η και 2η αντίστοιχα. Φοβερή προσπάθεια στην πρόκληση λαθών αντιπάλων, πρώτη σε όλα τα αντίστοιχα στατιστικά στην Ισπανία και στην πρώτη τριάδα του BCL, κάτι που μεταφράζεται σε επίσης εξαιρετικά νούμερα στα κλεψίματα. Είναι μια άμυνα σταθερή και συμπαγής χωρίς χτυπητές αδυναμίες (η μεγαλύτερη είναι στο 5), με κάποιες αξιοσημείωτες μονάδες σε αυτόν τον τομέα όπως οι Ντίαθ και Τζέντοβιτς. Όπως ό,τι άλλο αναλύθηκε ως τώρα, έτσι και τα ριμπάουντ αποτελούν ευθύνη όλων στην ομάδα του Ναβάρο. Ελλείψει κάπου «πύργου» στο 5 που να ελέγχει τους αιθέρες, το βάρος αυτό μοιράζεται σε όλους, άλλωστε έχει την απαραίτητη αθλητικότητα στα γκαρντ και στα φτερά για να καλύψει ως ένα βαθμό αυτό το κενό. Το θέμα είναι ότι στη μάχη των ριμπάουντ η Μάλαγα βγαίνει συχνά χαμένη (7 στις 10 τελευταίες αναμετρήσεις της) και αρκετές φορές χαρίζει σημαντικά υπεράριθμα επιθετικά ριμπάουντ και κατ’ επέκταση πόντους δεύτερης ευκαιρίας.
Πώς λοιπόν εφαρμόστηκαν όλα αυτά στο Copa del Rey;
Κόντρα στη Μπαρτσελόνα, για παραπάνω από τρία δεκάλεπτα είδαμε τα ακριβώς παραπάνω. Το μέγεθος των Καταλανών, σε συνδυασμό με την μοναδική σταθερά του Σάρας που ακούει στο όνομα Κόρει Χίγκινς, φόρτωσαν το καλάθι της Μάλαγα. Είτε λόγω αργών hedge out του Κράβις, είτε λόγω ταλέντου του Χίγκινς, είτε λόγω επιθετικών ριμπάουντ, η Μπαρτσελόνα έφτασε να προηγείται με 72-65 μόλις 2.45 πριν το τέλος. Με τον Πέρι να είναι αχίλλειος πτέρνα στην άμυνα, πρώτος χειριστής χρίστηκε ο Ντίαθ, που ταυτόχρονα έσπαγε τα σκριν πάνω στον Σατοράνσκι και του έκοβε τη δημιουργία. Ο Μπριθουέλα έφθειρε τους αντίπαλους ψηλούς, παίρνοντας πόντους από τη γραμμή των βολών, κι ο Οστετκόφσκι οδηγούσε τον Χίγκινς στο κακό του χέρι στα τελευταία λεπτά, που αστόχησε στο μοναδικό ελεύθερο σουτ που βρήκε στην τελευταία περίοδο και θα έδινε την πρόκριση. Στην παράταση ο Ναβαρο παρέταξε ένα σχήμα με τρία γκαρντ (Πέρι, Μπριθουέλα, Καλινόσκι) και Οστετκόφσκ, Γουίλ Τόμας στο 4-5. Όλοι απειλές, όλοι επικίνδυνοι. Η άμυνα της Μπαρτσελόνα άνοιξε σαν βεντάλια, ο συγκινητικός Μπριθουέλα μάζεψε τη μπουγάδα και φύγαμε για Ρεάλ.
Κι αν λέμε ότι το μέγεθος της Μπαρτσελόνα ζόρισε την Μάλαγα, με τον Ταβάρες τι κάνεις; Πορεύεσαι με Ετζίμ και Κράβις, δίνεις σκριν στον δεύτερο για να πάρει τον Ταβάρες και παίζεις pick n pop, ώστε να εκμετελλατευτείς το τρίποντο του Κράβις και να τραβήξεις τον σπουδαίο μπλοκέρ από τη ρακέτα (ίδιο σκηνικό και με τον Οστετκόφσκι στη θέση του Κράβις). Στην άμυνα το πλάνο ήταν απλό, μόνο από τον Ταβάρες και τον Πουαριέ δεν χάνουμε. Ασφυκτική πίεση στα γκαρντ, με πολλά κορμιά πάνω τους (σεμιναριακές οι βοήθειες του Ντίαθ), και πολλά double teams, ώστε να τους αποσυντονίσουν (3/19 τρίποντα η Ρεάλ). Παράλληλα ο Ναβάρο, εκμεταλλευόμενος τους ταχύτατους γκαρντ του έδωσε έναν σαφώς ταχύτερο ρυθμό στο ματς, περιμένοντας πως θα έχει πιο φρέσκα πόδια στο κλείσιμο του ματς κι αυτό ακριβώς έγινε. Οι γκαρντ της Ρεάλ έσκασαν από το τρέξιμο, είτε σε άμυνα, είτε σε επίθεση, την ώρα που τα διπλά σκριν συνέχισαν να παιδεύουν τον Ταβάρες με τους Οστετκόφσκι και Κράβις να τον τιμωρούν. Πέρα από τον Αμερικανό φόργουορντ που ήταν εξαιρετικός (20 πόντους), ειδική μνεία αξίζουν και οι Καλινόσκι, Κάρτερ που με τις συνεχείς τους δράσεις μακριά από τη μπάλα στο δεύτερο ημίχρονο είτε έβρισκαν σουτ είτε άνοιγαν διαδρόμους στο καλάθι. Η τακτική προσέγγιση του Ναβάρο εξέθεσε τον Ματέο, που ενδεχομένως να έπρεπε να δοκιμάσει νωρίτερα κοντά σχήματα.
Τελικός με Τενερίφη. Όχι με μια ομάδα καλύτερη, που μπορεί να κουβαλάει και το άγχος του φαβορί και με δύο σπουδαίες νίκες στην πλάτη που καλείσαι να εξαργυρώσεις. Οι δύο ομάδες μπήκαν ορεξάτες στο ματς, αλλά κυρίως στον τομέα της άμυνας. Κι ενώ θα περίμενε κανείς η Μάλαγα να σημαδέψει από νωρίς τους Χουέρτας και Σερμαντίνι, αντ’ αυτού μπήκε μπερδεμένη στο γήπεδο και οι πάικτες της έψαξαν υπερβολικά τον Τόμας στο χαμηλό ποστ. Η Τενερίφη όρισε ένα αργό τέμπο, παίρνοντας τα μέγιστα από τους ψηλούς της, τη στιγμή που η Μάλαγα ήταν άνευρη κι αναποφάσιστη στο πώς θα αντιμετωπίσει το pick n roll στο 1-5. Ο λόγος που η Μάλαγα κατέκτησε το τρόπαιο ήταν ένα εξαιρετικό και γεμάτο ενέργεια τελευταίο τέταρτο, με τον Τάισον Κάρτερ να ακολουθεί το δρόμο που έδειξε ο εξαιρετικός Καλινόσκι και να δίνει πολύτιμα τρίποντα στην ομάδα του, που επιτέλους σταμάτησε τα λάθη και γύριζε τη μπάλα καλύτερα. Η μόνη λύση της Τενερίφης ήταν ο Χουέρτας, που φυσικά δεν έφτανε. Αξιομνημόνευτος τελικός, όχι από πλευρά θεάματος, αλλά από αλλαγής συναισθημάτων, με τη Μάλαγα να ολοκληρώνει έναν ιστορικό άθλο.
Αυτή είναι η ομάδα του Ιμπόν Ναβάρο, νέα κυπελλούχος Ισπανίας. Πειθαρχημένη, πιστή στο πλάνο της, πάντα έτοιμη να βγάλει αντίδραση και να διεκδικήσει το ματς, όσο κι αν έχει στραβώσει. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ναβάρο ως τώρα, πέρα από τα μπασκετικά. Έχει εμφυσήσει στους 12 πολεμιστές του το πνεύμα της νίκης.
