Ισπανία: Το "Classico"
Η συνέπεια της Μπαρτσελόνα στις φετινές συναντήσεις της με την Ρεάλ, είτε μιλάμε για τις εγχώριες διοργανώσεις, είτε για την Euroleague, είναι αξιοσημείωτη. Στον τελικό του F8 της Γρανάδα, οι Μπλαουγκράνα νίκησαν με 64-59 σε ένα όχι τόσο ποιοτικό ματς, παίρνοντας το τρόπαιο back-to-back και για 27η φορά στην ιστορία τους και πανηγυρίζοντας την τρίτη σερί εφετινή τους νίκη επί των Los Blancos. Όλα αυτά σε ένα ντέρμπι με χαμηλό σκορ και κατ' επέκταση κακά ποσοστά ευστοχίας (10/40 τριπ. μαζί οι δύο ομάδες), όπου οι Λάσο και Σάρας προσέγγισαν αμυντικά το παιχνίδι, έχοντας να διαχειριστούν και την κούραση των προηγούμενων δύο αγώνων του F8, που έδωσαν μέσα σε ελάχιστες μέρες.
Ας μην ξεγελιόμαστε από την κυριαρχία της Μπαρτσελόνα κόντρα στην Ρεάλ τους τελευταίους μήνες, καθώς οι δύο ομάδες παραμένουν ίδιου επίπεδου, η κάθε μια με τα δυνατά και τα τρωτά της σημεία. Απλώς η Μπάρτσα δείχνει να έχει τον τρόπο να παίρνει τα αποτελέσματα. Στην Γρανάδα είδαμε έναν τελικό που παρουσίασε παρόμοια διακύμανση με τον ελληνικό, αφού για τρία δεκάλεπτα οι Μαδριλένοι έδειχναν να έχουν το πάνω χέρι. Η 1η περίοδος έληξε με... 19-5 υπέρ τους και το ημίχρονο αντίστοιχα με 29-18. Οι Καταλανοί μπήκαν στα τελευταία λεπτά με το -5 να τους βαραίνει, όμως με 13-23 επί μέρους σκορ έκαναν το πιο αποφασιστικό βήμα για το Copa del Rey, με τους Μίροτιτς (19π., 5ρ.) και Γιοκουμπάιτις (12π., 3ασ.) να είναι καθοριστικοί για την ανατροπή. Ο δε Καλάθης έμεινε χαμηλά στο σκοράρισμα (4π., 2/7 σουτ, 6ασ., 2ρ.), αλλά συνολικά βοήθησε στα 32' συμμετοχής του, έχοντας δημιουργικές εκλάμψεις και σοβαρή παρουσία στα μετόπισθεν.
Η Ρεάλ πρέπει να προβληματιστεί, όχι μόνο διότι πλην του Ερτέλ (10π., 5/7 διπ. σε μόλις 14') κανένα άλλο βασικό της χαρτί δεν μπόρεσε να την... κουβαλήσει, αλλά και επειδή πλέον μαζεύονται αρκετές αποτυχίες κόντρα στην Μπάρτσα, σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Το πολυδιαφημισμένο βάθος του πάγκου της δεν εμφανίστηκε ποτέ, ενώ μέσα σε όλα χτύπησε κι ο Άνταμ Χάνγκα! Οι συνήθως άκρως επιδραστικοί Ταβάρες και Γιαμπουσέλε εγκλωβίστηκαν επιθετικά - 5π. και 4π. αντίστοιχα - με την παλιά φρουρά του ρόστερ που 'χει φάει με το... κουτάλι αυτά τα ντέρμπι (Γιουλ, Ρούντι, Τέιλορ, Τόμκινς) να έχει πενιχρή συνεισφορά. Πέρα όμως από τις ατομικές επιδόσεις, η Ρεάλ παρουσίασε ζήτημα ως προς την διαχείριση της υπέρ της συνθήκης στα πρώτα 30', αφού δεν κατάφερε να εμποδίσει την... αντεπίθεση των Μπλαουγκράνα, η οποία πήρε εν τέλει δίκαια το Κύπελλο.
Όπως και να 'χει, τα Clasico δεν τελείωσαν εδώ, αφού λογικά Μπάρτσα και Ρεάλ θα τα πουν κι άλλες φορές φέτος με φόντο του ισπανικούς τελικούς. Με τα τωρινά δεδομένα, το σύνολο του Γιασικεβίτσιους με τρεις απανωτές επικρατήσεις (η χθεσινή σημαντικότερη αφού έκρινε τίτλο) έχει μια υπεροχή. Σε κάθε περίπτωση όμως μιλάμε για δύο σπουδαίες ομάδες και θα θέλαμε να δούμε την αντίδραση της Ρεάλ από 'δω και πέρα, καθώς πλέον έχει να αντιμετωπίσει και το ψυχολογικό σκέλος όσον αφορά τις διασταυρώσεις της με τους Καταλανούς.
Τουρκία: Επίδειξη δύναμης
Στην Προύσα, η Εφές φρόντισε να απλοποιήσει κατά πολύ την κατάσταση απέναντι στη Φενέρ, κάνοντας ένα 25-13 με γεμάτη εμφάνιση στην 2η περίοδο, το οποίο αποδείχθηκε καταδικαστικό για το σύνολο του Τζόρτζεβιτς. Η αλήθεια είναι πως από τον ημιτελικό με την Νταρουσάφακα (96-71) οι παίκτες του Αταμάν έδειξαν σε καλή κατάσταση και πολύ αποφασισμένοι για την κατάκτηση του τροπαίου, κάτι που επιβεβαίωσαν και με την εν γένει εικόνα τους στον μεγάλο τελικό.
Το θέμα για τη Φενέρ είναι πως παρά τις νίκες της στην Euroleague, πόσο να αντέξει δίχως Ντε Κολό και Βέσελι, τους δύο εμπειρότερους και ποιοτικότερους παίκτες της; Η απουσία τους σε ένα ματς τίτλου όπως το προχθεσινό ήταν φανερή, ενώ στον αντίποδα οι μπαρουτοκαπνισμένοι της Εφές φανέρωσαν πως ήξεραν τον τρόπο για να οδηγήσουν την ομάδα τους στην κούπα. Σπουδαίος Μίτσιτς (23π., 6ασ.) με άξιο συμπαραστάτη τον εντυπωσιακά φορμαρισμένο Πλάις (20π., 8ρ.) και... πινελιές από Μπομπουά (19π., 5/7 τριπ.), Μοερμάν (13π., 16ρ.) και Λάρκιν (6π., 7ασ.) αποτέλεσαν τα... κλειδιά για την εύκολη - όπως αποδείχθηκε - επικράτηση της Εφές. Η Πρωταθλήτρια Ευρώπης πήρε άλλον έναν τίτλο, κερδίζει ηρεμία ενόψει της συνέχειας και πλέον κάνει focus στην Euroleague.
Μην τρελαθούμε, η Εφές έχει κάνει πολύ πιο εντυπωσιακά πράγματα από το αυτό το Κύπελλο την τελευταία 4ετία, όμως ο κάθε τίτλος έχει τη σημασία του. Η ομάδα του Αταμάν ήθελε μια... ψυχολογική ένεση πριν μπει στην τελική ευρωπαϊκή ευθεία και την πήρε με πειστικό τρόπο κόντρα στην μεγάλη της - εγχώρια - αντίπαλο.
Πρώτη κούπα για την Εφές μετά το 2018 και 12η συνολικά στην ιστορία της όσον αφορά τον θεσμό του Κυπέλλου, με τον Αταμάν να οδηγεί την ομάδα της Πόλης στον 7ο τίτλο επί των ημερών του (1x Euroleague, 2x Πρωτάθλημα, 2x Κύπελλο, 2x Super Cup), με το legacy του Τούρκου τεχνικού να επεκτείνεται ακόμη περισσότερο.
Όσο για τη Φενέρ, είναι μια πραγματικότητα πως - λόγω των κομβικών απουσίων της - δεν έχει το βάθος για να παρουσιαστεί ανταγωνιστική με διάρκεια. Δεν μπορούσε να ακολουθήσει στο σκορ σε τόσο υψηλά επίπεδα που το οδήγησε η Εφές. Έγινε μια προσπάθεια κατά διαστήματα από τους παίκτες του Τζόρτζεβιτς, όμως σε γενικές γραμμές η ήττα ήρθε απολύτως φυσιολογικά.
Ιταλία: Η... γκάφα
Στους τελικούς των Κυπέλλων ανά την Ευρώπη δεν σημειώθηκε κάποια έκπληξη τρομακτικών διαστάσεων. Παρ' όλα αυτά είχαμε μια... βόμβα στους ημιτελικούς της Ιταλίας, όπου η νεοφώτιστη Ντερτόνα Τορτόνα πέταξε έξω την πρωταθλήτρια Βίρτους των Τεόντοσιτς και Μπελινέλι, που φιλοδοξεί του χρόνου να βρίσκεται στην Euroleague. Το συγκρότημα του Σκαριόλο ήταν κακό κι έχασε με ένα αρκετά τιμητικό σκορ (82-94) υπό την έννοια πως ο δείκτης της διαφοράς είχε ξεπεράσει τους 20 πόντους. Ο οργανισμός της Βίρτους έχει πολλάκις επικοινωνήσει πως πρωταρχικός της στόχος είναι η διάκριση στο EuroCup, τοποθετώντας ιεραρχικά σε δεύτερη μοίρα τους εγχώριους τίτλους.
Βέβαια το δεοντολογικό είναι να αναδείξουμε τους νικητές κι όχι να σταθούμε τόσο στους ηττημένους, επομένως πάμε να δούμε λίγο την Ντερτόνα: μια ομάδα που πέρσι ήταν στην Α2 και διανύει την πρώτη της σεζόν στα ιταλικά σαλόνια, έχοντας Αμερικανική βάση παικτών με σημαντικές μονάδες όπως ο Μάκιουρα, ο Ντάουμ κι ο βετεράνος Σάντερς, ο οποίος πριν από 11 χρόνια είχε ένα σύντομο πέρασμα από την Ελλάδα και τον ΚΑΟΔ. Είναι 7η στην κατάταξη της Serie A με 10-9 ρεκόρ και πρόκειται αναμφίβολα για μια απ' τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις στην Λίγκα της γειτονικής χώρας.
Το αουτσάιντερ κλήθηκε να αντιμετωπίσει στον τελικό του Coppa Italia την Αρμάνι Μιλάνο, δίχως να υπάρχει φυσικά η απαίτηση να πάρει το τρόπαιο, αφού αποκλείοντας ένα εκ των φαβορί, όπως ήταν η Βίρτους, ήταν σαν... να το πήρε. Έκανε την υπέρβαση της, ακούστηκε το όνομα της ανά την Ευρώπη και στον τελικό ηττήθηκε με 78-61 από το σύνολο του Μεσίνα που θα έπρεπε να τα κάνει όλα λάθος για να χάσει αυτό το τρόπαιο. Οι Μιλανέζοι είναι μια πιο ακριβή κι έμπειρη ομάδα κι από τη στιγμή που η Βίρτους τους έκανε δώρο το τρόπαιο, εκείνοι έπρεπε απλώς να το ξετυλίξουν. Καλή εμφάνιση από Μέλι (14π., 9ρ.), Χολ (12π., 2ασ.) και Ντιλέινι (10π., 5ασ.) στον τελικό, με τους Λομβαρδούς να κάνουν τα... απαραίτητα στην επίθεση κι αμυντικά να μην επιτρέπουν εύκολα καλάθια στην Ντερτόνα.
Ήταν το 8ο κύπελλο της Αρμάνι και δεύτερο διαδοχικό, μετά το περσινό που είχε κατακτήσει ως οικοδέσποινα, καθώς κι ο 17ος τίτλος της απίθανης ευρωπαϊκής καριέρας του Κάιλ Χάινς. Βέβαια η Αρμάνι θέλει όσο τίποτα πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα, επομένως προχθές απλώς έπιασε τον «μίνιμουμ» στόχο της για φέτος. Τα δύσκολα λοιπόν δεν έχουν έρθει ακόμη για τους σταθερούς και συνεπείς φέτος, σε όλες τις διοργανώσεις, Ερυθρόλευκους του Μιλάνου.
Γερμανία, Λιθουανία και Σερβία: Οι τελικοί των φαβορί
Στη Mercedes-Benz Arena, η Άλμπα Βερολίνου κλήθηκε να αντιμετωπίσει στον τελικό την μαχητική γενικώς Κραϊλσχάιμ, μια ομάδα που δεν παύει πάντως να είναι χαμηλότερης δυναμικής - μερικούς μήνες πριν είχε παίξει δις με το Περιστέρι στο FIBA Europe Cup, πανηγυρίζοντας ισάριθμα ροζ φύλλα. Οι παίκτες του Ίσραελ Γκονζάλες είχαν θεωρητικά μια εύκολη αποστολή στο Final 4, αφενός γιατί αυτό διεξαγόταν στην έδρα τους, αφετέρου διότι απουσίαζε η Μπάγερν Μονάχου, η οποία είχε αποκλειστεί στη φάση των “8”. Τα “Άλμπατρος” νίκησαν με 86-76 τους “Μέρλινς” στον τελικό του Κυπέλλου (11ο της ιστορίας τους), με τους Μαόντο Λο και Τζέιλιν Σμιθ να κάνουν σπουδάιο ματς επιθετικά με 20 και 17 πόντους αντίστοιχα. Ο Όσκαρ Ντα Σίλβα επανήλθε μετά από καιρό στις θετικές εμφανίσεις (14π., 8ρ., 2ασ., 15'45''), ενώ ο Λιούκ Σίκμα είχε ουσία δίχως να χρειαστεί να πατήσει το... γκάζι (6π., 5ρ., 5ασ., 2κλ.). Στην πραγματικότητα το Κύπελλο ήταν υπόθεση ενός δεκαλέπτου για την Άλμπα, η οποία στο τρίτο δεκάλεπτο δικαιολόγησε τον τίτλο του φαβορί κι άφησε πίσω της το μέτριο α' ημίχρονο (43-39 πίσω στο σκορ).
Οι Βερολινέζοι έβαλαν 47 πόντους στην επανάληψη, διαχειρίστηκαν επιτυχώς το προβάδισμα τους και γενικώς έφτασαν σε μια δίκαιη κατάκτηση, σε έναν “ήσυχο” τελικό, απέναντι σε μια ομάδα που βασίστηκε στο one man show του Τι Τζέι Σορτς. Η Κράιλσχαϊμ είδε τον μικρό το δέμας (1.75μ.) 24χρονο point-guardνα παλεύει με τα... θηρία, σουτάρωντας 24 φορές εντός πεδιάς την μπάλα κι ευστοχώντας σε 13 προσπάθειες. Έφτασε τους 30 πόντους, μοίρασε 4 ασίστ κι έδειξε αρκετά καλά στοιχεία, ιδίως για όσους τον είδαν για πρώτη φορά. Μια ενδιαφέρουσα περίπτωση νεαρού Αμερικανού γκαρντ, σε ένα κατά τα λοιπά F4 χωρίς κάτι το αξιοσημείωτο.
Στο Βίλνιους, η Ζάλγκιρις πήρε... δια περιπάτου το Κύπελλο με αντίπαλο την Λιετκαμπέλις του Παναγιώτη Καλαϊτζάκη με 91-66. Οι παίκτες του Ζντοβτς έκλεισαν το ημίχρονο με την διαφορά στις παρυφές των είκοσι πόντων κι έκτοτε φρόντισαν απλώς να μην κινδυνεύσουν, φτάνοντας παράλληλα και σε υψηλή επιθετική συγκομιδή. Τι κρατάμε; Σίγουρα την εξαιρετική εμφάνιση του Λοβέρν (19π., 8ρ., 17') ο οποίος ταλαιπωρήθηκε πολύ φέτος από τραυματισμό στον ώμο και πρόσφατα επέστρεψε στην δράση, βοηθώντας μάλιστα σημαντικά την Ζάλγκιρις σε ένα ματς τίτλου. Όπως επίσης και το τρομερά efficient παιχνίδι του Τζος Νέμπο (25π., 11/12 διπ., 3/3 βολ., 4ρ. σε 17'), που αξιοποιούσε κάθε μπάλα που έφτανε στα χέρια του πλησίον του καλαθιού.
Από πλευράς ηττημένων, ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης διασώθηκε με το πολυδιάστατο παιχνίδι του (10π., 6ρ., 3ασ., 2κλ., 28') όμως κακά τα ψέματα η ποιοτική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων ήταν ένας παράγοντας που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε. Όπως φυσικά κι η τεχνογνωσία της Ζάλγκιρις στο κομμάτι του να κατακτά τίτλους, αφού αυτό ήταν το 7ο Κύπελλο της την τελευταία 10ετία και 11ο συνολικά στην ιστορία της. Η Ζάλγκιρις απογοήτευσε φέτος στην Euroleague και πλέον η αποστολή του Ζντοβτς εστιάζεται στην υπεράσπιση (και) του πρωταθλήματος, ούτως ώστε να κλείσει θετικά τη σεζόν. Για την ιστορία, αυτός ήταν ο 29ος (!) τίτλος (9ο Κύπελλο) στην αξιομνημόνευτη καριέρα του 38χρονου αρχηγού της ομάδας, Παούλιους Γιανκούνας.
Τέλος, στη Σερβία είχαμε το παραδοσιακό ντέρμπι μεταξύ Ερυθρού Αστέρα και Παρτιζάν, με την ομάδα του Ράντονιτς να φτάνει σε εύκολη νίκη με 85-68. Ένας τελικός με όμορφη μεν ατμόσφαιρα, αλλά αδιάφορη εξέλιξη, αφού οι ερυθρόλευκοι φρόντισαν να «καθαρίσουν» από το ημίχρονο (+21), επιβεβαίωνονας πως στην παρούσα φάση είναι μια καλύτερη ομάδα από την αντίστοιχη του Ομπράντοβιτς. Το συγκρότημα του Ζοτς έχει πολλούς πιτσιρικάδες, πλην των Λεντέι, Πάντερ κι 1-2 έμπειρων παιδιών ακόμη, και αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να ανταγωνιστεί σε επίπεδο εμπειρίας τον Αστέρα που είναι πιο... κωλοπετσωμένος. Ο Κάλινιτς (18π., 4ρ., 3ασ., 1κλ.) διανύει φανταστική χρονιά κι ο Χόλινς έχει βρει τον επιθετικό ρυθμό (15π., 5ασ.) που αναζητούσε τους πρώτους 2-3 μήνες της σεζόν. Πλην του Λεσόρ που έγινε αισθητός με 19 πόντους κι αρκετά καλά τελειώματα (7/8 διπ.) στην ρακέτα, το υπόλοιπο ρόστερ των Ασπρόμαυρων δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτητικές συνθήκες του τελικού. Ήταν το 11ο κύπελλο του Αστέρα κι 6ο την τελευταία δεκαετία, με την Παρτίζαν πάντως να έχει 16 (τελευταίο το 2020).
Στα μέρη όπου δεν φτάνει το... φως της δημοσιότητας, σημειώθηκε η κατάκτηση του Ρουμανικού Κυπέλλου από την Βολουντάρι στον τελικό (89-75) με την Κραϊόβα. Μια αναμέτρηση με... ελληνικό άρωμα, αφού προπονητής της Κραϊόβα είναι ο Μιχάλης Κακιούζης, ο οποίος οδήγησε την ομάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της στον τελικό του θεσμού. Δεν τα κατάφερε, καθώς βρήκε απέναντι του έναν εξαιρετικό Τόντρικ Γκότσερ. Ο πρώην παίκτης του Μεσολογγίου, που πέρσι είχε παραχωρήσει συνέντευξη στο Basketball Guru, ήταν ο MVP με 18 πόντους, 3/9 τρίποντα, 6 ριμπάουντ και 5 ασίστ σε 30 λεπτά δράσης, οδηγώντας την Βολουντάρι στο 2ο Κύπελλο της, το οποίο μάλιστα είναι και back-to-back.
Στο Ισραήλ ο τελικός προσέφερε χαμόγελα στις τάξεις της Χερτσλίγια (πρώτο κύπελλο μετά το μακρινό 1995) η οποία υπέταξε με 87-82 τη Χαποέλ Τελ Αβίβ, την ομάδα δηλαδή που... έδιωξε τον Σφαιρόπουλο από την Μακάμπι! Η Χαποέλ είχε πάρει τεράστια νίκη στον ημιτελικό κόντρα στην «ομάδα του λαού» (90-80), προκαλώντας της τεράστιους τριγμούς, όμως στον τελικό δεν μπόρεσε να φέρει εις πέρας την αποστολή της, σε έναν τελικό όπου... έλαμψε το άστρο του Τσινάνου Ονουάκου. Ο 25χρονος ψηλός υπήρξε κάποτε σποραδικό μέλος των Ρόκετς και, αγωνιζόμενος πλέον στο Ισραήλ, οδήγησε στην κούπα την Χερτσλίγια με... 50 ranking (!) το οποίο προέκυψε μεταξύ άλλων από τους 30 πόντους και τα 17 ριμπαόυντ του. Δείτε τον στο παρακάτω βίντεο καθώς δεν αποκλείεται αργά ή γρήγορα να απασχολήσει την ευρωπαϊκή αγορά. Μετάλλιο κυπελλούχου από το εν λόγω ματς φόρεσε κι ο παλιός παίκτης του Προμηθέα, Κρις Μπαμπ.
