Η φόρα της Μιλάνο κόπηκε στη Μαδρίτη από τις βολές της Ρεάλ και η φρενήρης πορεία της Παρτίζαν στον δεύτερο γύρο συνεχίστηκε στην Κωνσταντινούπολη. Πλέον, το σενάριο του αποκλεισμού της Εφές προβάλει ορατό. Σύμμαχοι του Αταμάν και των παικτών του στέκονται το εύκολο πρόγραμμα και η πτωτική πορεία της Μπασκόνια, που φαίνεται να έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Σε άλλα νέα, σούπερ φινάλε στη Βαλένθια, τυπικές βραδιές για Μονακό, Μπαρτσελόνα και ακόμη μισή αχτίδα φωτός για τον Παναθηναϊκό. Πάμε στις κατηγορίες μας.

Η πρώτη πεντάδα

1. Ο Γουέιντ Μπαλντγουιν δεν σκόραρε ούτε πόντο στα τελευταία 8 λεπτά του αγώνα μεταξύ Μακάμπι και Μπασκόνια, αλλά σε εκείνο το σημείο ήταν φανερό πως οι Ισραηλινοί θα κερδίσουν. Πιο πριν, ο Μπάλντγουιν είχε προλάβει να βάλει ήδη 24, τους περισσότερους σε ένα εκπληκτικό one man show στην τρίτη περίοδο, κατά την οποία η Μακάμπι ανέτρεψε πλήρως τη ροή του παιχνιδιού (περισσότερα σε ενότητα παρακάτω). Από όπου και να σηκωνόταν ο Αμερικάνος, η μπάλα πήγαινε μέσα, ενώ παράλληλα η συνεισφορά του ήταν κομβική στην άμυνα και στο ξεδίπλωμα του αιφνιδιασμού. Το τελικό stat line του έγραψε 24-7-8 και μόλις δυο λάθη σε 35 λεπτά συμμετοχής. Η επιστροφή του Λορένζο Μπράουν έχει υπάρξει ευεργετική για την απόδοση του.

2. Από τους πιο θεαματικούς παίκτες της διοργάνωσης, ο Κέβιν Πάντερ για ακόμη μια φορά πέτυχε μαγικά καλάθια απέναντι στην Εφές, σε πολλές φάσεις με αντιπάλους κρεμασμένους πάνω του. Ο απολογισμός των 19 πόντων με 3/5 τρίποντα λέει μόνο ένα μέρος της αλήθειας της απόδοσής του, αφού ο Πάντερ ανέλαβε να μετουσιώσει σχεδόν μόνος του σε σκορ, ό,τι καλή αμυντική προσπάθεια έκαναν οι Σέρβοι συμπαίκτες του στην τέταρτη περίοδο. Η σχέση του με τον Ομπράντοβιτς δε, έχει αρχίσει να μοιάζει με παλιότερες σχέσεις του Ομπράντοβιτς με αγαπημένους του παίκτες. Έτσι όπως πάει το πράγμα, όλοι θα θέλουν να αποφύγουν την Παρτίζαν μου φαίνεται.

3. Υπάρχει ένα τρωτό σημείο σε άμυνες-τανάλιες σαν αυτή της Μιλάνο. Αν βρεθεί απέναντι τους κάποιος που αντέχει τις επαφές και ξέρει πώς να ελιχθεί σε μικρό χώρο, τότε η αμυντική ένταση γίνεται μπούμερανγκ και προκαλεί αλλεπάληλα φάουλ. Ο Τζάναν Μούσα κέρδισε δέκα από τους Μιλανέζους, τα οποία τον οδήγησαν 14 φορές (!) στη γραμμή των βολών. Ευστόχησε εν τέλει σε 13 βολές και έκανε τεράστια ζημιά, μάλλον ανεπανόρθωτη πλέον, στην ομάδα του Μεσίνα. Μετρήστε: Τέσσερα φάουλ ο Τόνουτ, τέσσερα ο Ναπίερ, τέσσερα ο Φόιγκντμαν, πέντε ο Μπίλι Μπάρον σε 14 λεπτά συμμετοχής. Η Ρεάλ είχε 26/32 βολές και μαζί με την καλή άμυνα στα κρίσιμα σημεία, πήρε ένα πολύ σημαντικό ματς για την οικονομία της Ευρωλίγκα. Πίσω στον πρωταγωνιστή μας, ο Μούσα τελείωσε με 27 πόντους, 5 ριμπάουντ, 3 ασίστ και ... τις βολές για το 88-84. Γενικά πάντως, πολύ δύσκολη επικράτηση των Μαδριλένων και κάπως μαλακία που θα αποκλειστεί τελικά η Μιλάνο, που έγινε πολύ σοβαρή ομάδα από ένα σημείο και ύστερα.

4. Ένας κλασικός, διαχρονικός Μπόγιαν Ντούμπλιεβιτς έσπρωξε τη Βαλένθια προς τη νίκη ελπίδας επί της Φενέρ, κάνοντας αυτό που ξέρει καλύτερα, να μοιράζει δηλαδή τις προσπάθειες του μεταξύ ρακέτας και τριπόντου. Ο Ντούμπλιεβιτς πέτυχε 18 πόντους με οκτώ σουτ όλα κι όλα (4/4 τριποντα) και παρότι δεν διαδραμάτισε κομβικό ρόλο στην επίθεση στα κρίσιμα τελευταία λεπτά, παίρνει μάλλον άκοπα τον τίτλο του κορυφαίου της αναμέτρησης. Άλλωστε αν δείτε την φάση που έκρινε το παιχνίδι (που θα τη δείτε παρακάτω), θα διαπιστώσετε πώς ακριβώς άδειασε η ρακέτα της Φενέρ, προκειμένου οι συμπαίκτες του να τρέξουν με επιτυχία το τελευταίο play. Λίγη υπομονή και θα φτάσουμε εκεί, Σάββατο είναι.

5. Πάλι κέρδισε με ζόρια η Μπαρτσελόνα, πάλι δεν είδαμε τίποτα το ιδιαίτερο από πλευράς θεάματος, αλλά τουλάχιστον γλιτώσαμε από την παρουσία του Σερτάκ Σανλί σε μία ακόμη κατάληξη σφιχτού αγώνα. Ο Γιαν Βέσελι ήταν παντού στο γήπεδο στην τέταρτη περίοδο, βελτιώνοντας σταδιακά την απόδοση του εντός του αγώνα και γράφοντας τελικά 21 πόντους και 7 ριμπάουντ. Πέτυχε και ένα-δυο παλαβά καλάθια, που έκοψαν τα πόδια των Σέρβων, ανάγκασε και τους Καμπάτσο-Βιλντόζα σε κάτι περίεργα αεροπλανικά. Η στατιστική λέει πως ο Μίροτιτς ήταν δήθεν ο κορυφαίος, αλλά ούτε κατά διάνοια. Η νίκη της Μπάρσα έχει την υπογραφή του Τσέχου.

X factor

Τρεις role players της Παρτίζαν αναδείχτηκαν στο τελευταίο καταιγιστικό δεκάλεπτο της ομάδας του Ομπράντοβιτς, που διέλυσε την Εφές στην Πόλη. Ο Αλέξα Αβράμοβιτς είχε 14 πόντους σε 27 λεπτά συμμετοχής, ο Ούρος Τριφούνοβιτς έβγαλε το λάδι του Μίτσιτς στην άμυνα και του έκλεψε μία φορά τη μπάλα στα ίσια και τέλος ο Αλεν Σμάιλαγκιτς έκλεισε κάθε διάδρομο προς το καλάθι ως αμυντικός βοήθειας, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι τον προσωπικό του αντίπαλο, Μ'Μπάι, οι συμπαίκτες του τον είχαν τελείως γραμμένο. Στο σενάριο του αγώνα, ο Σμάιλαγκιτς πιθανώς να ήταν και ο σημαντικότερος. Έμεινε στο παρκέ για σχεδόν όλη την τέταρτη περίοδο, παρά το γεγονός ότι η στατιστική του κατέληξε "άδεια". Δείτε όμως την φάση που ξεχώρισε τις δύο ομάδες...

To avatar

Άντρεας Όμπστ, εσύ, σούπερ σταρ! Να με συγχωρείτε οι σκαουτερς, δεν έχω πειστεί ακόμη για την αξία του σουτέρ της Μπάγερν. Με την εθνική Γερμανίας μπορεί να παίζει σουπερ, χάρη στους χώρους που δημιουργεί το αστεράτο ρόστερ, αλλά με τη Μπάγερν εδώ και δύο χρόνια μία βλέπεται και μία δεν βλέπεται. Βασικά πέρυσι δεν έπαιζε σχεδόν καθόλου. Τελευταίο κομμάτι στο παζλ τα 0/6 τρίποντα στο γερμανικό ντέρμπι, που μάλιστα ακολούθησαν επίδοση 1/7 στο ΣΕΦ. Το ποσοστό του Ομπστ δεν είναι καλό για κίλερ (κάτω από 36%) και τέλος πάντων δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη. Τώρα, αν εντασσόταν σε ένα σύνολο με καλύτερα γκαρντ, τότε ίσως να είχε και καθαρότερη θέα προς το καλάθι. Πάει και η Μπάγερν οριστικά για φέτος, εύφημος μνεία στην Άλμπα, που κέρδισε με ασίστ και κάρφωμα στη λήξη. Πάμε παρακάτω. 

Η φάση

Τελικά, υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες δεν είναι απαραίτητο να κάνεις φάουλ στο +3, για να μην δεχτείς τρίποντο στα τελευταία δευτερόλεπτα. Μία από αυτές είναι και αυτή της Βαλένθια, που επέλεξε να δώσει τρίποντο στον Γκούντουριτς άμεσα, μετά από επαναφορά της Φενέρ, προκειμένου να έχει εκείνη τον τελευταίο λόγο στο ματς. Δείτε την αλληλουχία.

Λεπτομέρεια, πιστεύω σημαντική. Αν το χρονόμετρο έλεγε 5'' αντί για 14'', τότε οι παίκτες του Μουμπρού πιθανότατα να είχαν κάνει όντως φάουλ. Θα ήταν η ορθότερη επιλογή. Όμως, από τη στιγμή που στη συγκεκριμένη συνθήκη είχαν πολύ χρόνο να οργανώσουν την τελευταία επίθεση, για ποιο λόγο να πάνε το ματς στη ρουλέτα των βολών; Εδώ να μην παραλείψουμε να τονίσουμε εκ νέου, πόσο clutch συνεχίζει να είναι ο Τζέιμς Γουέμπ και φυσικά να υπενθυμίσουμε τον ρόλο του Ντούμπλιεβιτς στο άδειασμα της ρακέτας.

Η τακτική

Με ένα εντυπωσιακό σερί 31-6, που απλώθηκε στο δεύτερο και στο τρίτο δεκάλεπτο, η Μπασκόνια προηγήθηκε 49-60 μέσα στην έδρα της Μακάμπι, περίπου πεντέμιση λεπτά πριν το τέλος της τρίτης περιόδου. Όλά έδειχναν πως το χειρότερο δυνατό σενάριο για τους Βάσκους θα ήταν να ξαναγίνει το παιχνίδι το ντέρμπι. Όμως να που υπάρχουν και ακόμη πιο μαύρα σενάρια και δη αυτό της ολικής διάλυσης και τελικά της εύκολης επικράτησης του αντιπάλου. Από εκείνο το σημείο και ύστερα, οι Βάσκοι σκόραραν σε 15 λεπτά 19 πόντους (μόλις άλλους πέντε μέχρι να κλείσει η τρίτη περίοδος) και ηττήθηκαν πανηγυρικά με 93-79. Και πάλι δηλαδή, η Μακάμπι έκανε ένα τρελό σπριντ ανατροπής, όπως τόσες και τόσες φορές φέτος στη Μενόρα Μιβτατσιμ.

Απόλυτη σταθερά στην ανατροπή στάθηκε η άμυνα της, που ανάγκασε τους Βάσκους σε 5/32 τρίποντα, ποσοστό που θυμίζει το ΚΕΠ του Αβραμόπουλου, όταν ήταν στα πολύ χάι του. Αλλά τέλος πάντων, επειδή το αναγνωστικό κοινό δεν γοητεύεται απαραίτητα από ιστορικού τύπου χιούμορ, να περάσουμε στα της τακτικής. Η άμυνα της Μακάμπι, λοιπόν, είναι αισθητά βελτιωμένη στο πρόσφατο 3-0 της 'Ομάδας του Λαού', στο οποίο έχει επιτρέψει 74, 64 και 79 πόντους, απέναντι σε αληθινά καλούς αντιπάλους. Το κρίσιμο στοιχείο της είναι τα show των Νίμπο και Κόλσον, που κρατάνε τόσο όσο χρειάζεται, για να επιτρέψουν στον γκαρντ να ανακτήσει το μαρκάρισμα. Το γεγονός δε ότι "ο γκαρντ" μπορεί να ακούει στο όνομα Λορένζο Μπράουν ή Γουέιντ Μπάλντγουιν, κάνει τα πράγματα ευκολότερα. Πάμε να δούμε δύο αμυνάρες, η πρώτη με πάγωμα του handoff από τον Μπράουν και έπειτα show του Νίμπο και η δεύτερη με switch, με τη λεπτομέρεια ότι ο Τζαρέλ Μάρτιν μαρκάρει εξαρχής τον πλέι-μέικερ, Ντάριους Τόμπσον.

Ο Παναθηναϊκός (γράφει ο Δημήτρης Βούρδας, γιατί εγώ είμαι Ολυμπιακός)

Πάνω από τέσσερις μήνες από το τελευταίο του διπλό στο Κάουνας απέναντι στη Ζαλγκίρις, ο Παναθηναϊκός επικράτησε ξανά εκτός έδρας, κερδίζοντας την θλιβερή Βιλερμπάν στο Αστρομπάλ. Το αποτέλεσμα δεν έχει κάποια ιδιαίτερη αξία από μόνο του, καθώς η ομάδα έχει αποκλειστεί από τα πλέι-οφ και οι τελευταίοι εναπομείναντες αγώνες στη διοργάνωση έχουν τυπική σημασία βαθμολογικά.

Το μέτριο ξεκίνημα και τα απανωτά λάθη στο τελευταίο τρίλεπτο είναι οι ενδείξεις πως η ομάδα θα συνεχίσει να βασανίζεται, πιθανώς και μέχρι το τέλος της σεζόν, από τις εγγενείς της αδυναμίες. Ο τραυματισμός του πολύ σημαντικού Πονίτκα και το μπες-βγες του ευπαθή Γουόλτερς είναι σοβαρές δικαιολογίες, όπως επίσης και τα δύο διαφορετικά ρόστερ μέσα στην εβδομάδα, με σχεδόν τους μισούς ξένους της ομάδας να μην αγωνίζονται είτε στην Α1, είτε στην Ευρωλίγκα. Την ίδια στιγμή, εκτός από ψυχολογικά κίνητρα και μια διατήρηση του αγωνιστικού ρυθμού, οι αγώνες στην Ευρώπη, ιδιαίτερα αυτοί μετά την άφιξη του κοουτς Σερέλη, έχουν επιτρέψει να βγει στο παρκέ η απόδοση του παίκτη που ίσως έπρεπε να παίζει περισσότερο σε όλη τη σεζόν, ειδικά μετά το κομμάτι με τις συνεχείς ήττες.

Ο Λευτέρης Μαντζούκας είναι το μεγάλο κέρδος των τελευταίων αγωνιστικών, παίζοντας σε ρόλους που θεωρητικά δεν ευνοούν το ταλέντο του, αλλά φανερώνουν σημαντικές πτυχές του αγωνιστικού του χαρακτήρα. Ο νεαρός φόργουορντ ντύθηκε σέντερ για ακόμη έναν αγώνα, ένεκα των φάουλ που χρεώθηκαν οι συμπαίκτες του και κέρδισε με το σπαθί τον τίτλο ενός εκ των πολυτιμότερων του αγώνα. Τα έβαλε με τον θηριώδη Φαλ και έχασε πολύ λιγότερες μάχες από το αναμενόμενο, έκανε ζημιά στην επίθεση, είτε με κοψίματα κοντά στο καλάθι, είτε από μακριά και ήταν αρκετά σκληρός για να αποτελεί σταθερά σε ριμπάουντ κι ομαδική άμυνα.

Από εκεί και πέρα, με την σεζόν να κρίνεται σε ορίζοντα δύο μηνών στα ελληνικά πλέι-οφ, η παρουσία του Γκριγκόνις ως δεύτερος πόλος δημιουργίας, δίπλα σε Λι, Μπέικον κι ο,τι έχει απομείνει στο σώμα του Γουόλτερς θα είναι κομβική, ενώ κάποια στιγμή πρέπει να δούμε και ένα φορμάρισμα από τους υπόλοιπους παίκτες, στην ούτως ή άλλως λειψή γραμμή ψηλών. Αν έχει σημασία να σωθεί κάτι από τη φετινή χρονιά δηλαδή. Πίσω στον Γιώργο για την ομάδα του.

Ο Ολυμπιακός

Οι ερυθρόλευκοι αγκάλιασαν το πλεονέκτημα μέσα από ένα παιχνίδι στο οποίο είχαν σκαμπανεβάσματα. Υπήρχαν στιγμές που έβγαλαν το μπάσκετ που γοητεύει με την κίνηση και την ομαδική εξυπνάδα, όπως επίσης υπήρχαν και διαστήματα δυστοκίας, επιπολαιότητας και λαθών. Δεν τρέχει και τίποτα και περιέργως, παρότι ντέρμπι, το ματς δεν χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Νομίζω πως ο Ολυμπιακός έχει ήδη περάσει σε μία φάση συντήρησης, γνωρίζοντας πως η πρώτη με την τρίτη θέση πιθανώς να μην έχουν ιδιαίτερη διαφορά. Ετσι κάπου η ομάδα χαλαρώνει, κάπου χάνει την απαιτούμενη συγκέντρωση και αργότερα την ξαναβρίσκει. Το πρόγραμμα από εδώ και μπρος επιτρέπει κάποιες ήττες και λογικά η προσοχή του προπονητικού επιτελείου θα στραφεί στο timing του φορμαρίσματος. Ο Φαλ, π.χ., είναι φανερό πως χρειάζεται λίγη ξεκούραση. Τα προχθεσινά λάθη του στην crunch time οφείλονται κυρίως σε αυτό. Το ίδιο ίσως ισχύει και για τον Γουόκαπ. Καθώς από τώρα, μέχρι και το τέλος της κανονικής περιόδου, ο Ολυμπιακός δεν θα αφήσει το ΣΕΦ παρά μόνο για το Βελιγράδι (Παρτίζαν, Αστέρας) και καθώς τα τρία από τα τέσσερα τελευταία ματς είναι στην έδρα του, η ευκαιρία για σωστή κατανομή δυνάμεων ενόψει της τελικής ευθείας μοιάζει χρυσή.

Α, μην ξεχάσω να επαναλάβω. Το σουτάκι του Βεζένκοφ πάνω από χέρια στο μις ματς, είναι γεμάτο μπάσκετ. Το θυμάται άλλωστε και η Βαλένθια....

Vezenkov WINS IT for @olympiacosbc!?#7DAYSMagicMoment pic.twitter.com/Qfx4IZQNJR

— Turkish Airlines EuroLeague (@EuroLeague) March 16, 2023

Με αυτή τη φάση, εύχομαι να έχετε ένα καλό Σαββατοκύριακο. Εμείς σήμερα θα ανοίξουμε ένα σπάνιο κρασί, ένα Γιανακοχώρι του 2009, που όταν το πήρα δεν κόστιζε πάνω από 12 ευρώ. Ήταν μια φανταστική ετικέτα η συγκεκριμένη και από ό,τι είχα διαβάσει κάπου, το 2009 έβγαλε την καλύτερη χρονιά της. Τόση υπομονή ούτε ο Παναγιώτης Γιαννάκης.