Η πρώτη πεντάδα

1. Ξεκινάμε από την Ζαλγκίρις και το 2/2 κόντρα σε Άλμπα και Βιλερμπάν, που φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Αϊζάια Τέιλορ. Ήταν οι δύο κορυφαίες εμφανίσεις του φέτος, γράφοντας 14 και 15 πόντους αντίστοιχα, ερχόμενος από τον πάγκο. Ο Αμερικανός διάβασε άριστα το παιχνίδι και δεν άφησε κανένα βαρύ κορμί που να μην επιτεθεί, κανένα κουρασμένο ζευγάρι πόδια να βρει τα πατήματα του, και όταν χρειάστηκε είχε την ψυχραιμία να βρει τον ελεύθερο συμπαίκτη. Πολύ εκρηκτικός γκαρντ, με πρώτο βήμα αστραπή και δυνατά τελειώματα, με τα καλά του πατήματα πολλές φορές να του φέρνουν φάουλ κι ελεύθερες βολές. Η Ζαλγκίρις ήταν υποχρεωμένη να πάρει αυτό το θεωρητικά εύκολο 2/2 και κατάφερε, παρά την κόπωση και τους τραυματισμούς, να βρίσκεται στην κουβέντα για την οκτάδα έστω ως αουτσάιντερ.

2. Αν ένας παίκτης διεκδικεί επάξια τον τίτλο του love him or hate him, αυτός είναι ο Γουέιντ Μπόλντγουιν - συνήθως συμβαινουν και τα δύο στο ίδιο ματς. Στην πολύ κρίσιμη αναμέτρηση κόντρα στην Εφές, ο 26χρονος γκαρντ δήλωσε παρών και φιλοδώρησε με 23 πόντους την άμυνα του Αταμάν, οι 14 απ’ αυτούς στο πρώτο ημίχρονο. Ήταν το διάστημα που η ομάδα του Κάτας έχτισε μια διαφορά ικανή να της δώσει το ροζ φύλλο αγώνα, όπως και έγινε. Ο Μπόλντγουιν φρόντισε να πληγώσει την γηπεδούχο με κάθε πιθανό τρόπο. Ελεύθερα σουτ τριών πόντων, κλεψίματα, deflections, αιφνιδιασμοί, κερδισμένα φάουλ. Είναι ευχής έργον για αυτόν το πόση προσοχή τραβάει πάνω του ο Μπράουν, ακόμα και στην κακή επιθετική του μέρα, όπως στην Κωνσταντινούπολη. Αποδοτικός και κόντρα στην Φενέρμπαχτσε την Τρίτη με 15 πόντους, 5 εξ αυτών στα τελευταία 90 δευτερόλεπτα, πάνω που η Μακάμπι φαινόταν να “πνίγεται”.

3. 60,7% - Το ποσοστό στα σουτ δύο πόντων των Μονεγάσκων απέναντι στη Μπασκόνια στη Βιτόρια. Μια νίκη απέναντι σε μία ομάδα που ερχόταν φουριόζα μετά από μια σπουδαία επικράτηση εναντίον της Ρεάλ στη Μαδρίτη και ήθελε να κάνει το 2/2 στη διαβολοβδομάδα. Εν τέλει το απόλυτο το έκανε η Μονακό, η οποία δεν είχε τον Μάικ Τζέιμς στη σύνθεσή της. Αυτό όμως, δεν πτόησε καθόλου τους συμπαίκτες του, οι οποίοι αποφάσισαν να μεταφέρουν το παιχνίδι μέσα από τη γραμμή των τριών πόντων αφού σούταραν τα τριπλάσια δίποντα. Οι Οκόμπο, Λόιντ, Ντιαλό εκτελούσαν από μέση απόσταση και κανείς αντίπαλος ψηλός μπορούσε έστω να τους χαλάσει την οπτική με το καλάθι, ενώ γενικότερα έκαναν πάρτι στη ρακέτα με τα 17 επιθετικά ριμπάουντ που κέρδισαν. Με αυτόν τον τρόπο απάντησαν στο 48,5% στα τρίποντα των Βάσκων και στην αφελή αντιμετώπιση του προπονητικού τιμ. Αφού σουτάρουν που σουτάρουν καλά μετά από ντρίμπλα, γιατί τους το δίνετε;

4. Ο MVP του φετινού Ολυμπιακού, Σάσα Βεζένκοφ, κατόρθωσε να είναι επιδραστικός και στις δύο νίκες των ερυθρόλευκων αυτή την εβδομάδα, παρότι τα παιχνίδια δεν εξελίχθηκαν για εκείνον με τον ίδιο τρόπο - μάλλον ακριβώς αντίθετα. Απέναντι στην πιο σφιχτή Μπαρτσελόνα, όπου και ο ίδιος ήταν αρκετά άστοχος στο πρώτο ημίχρονο, ο Βεζένκοβ μπήκε ξεκούραστος στο παρκέ στα κρίσιμα και σκόραρε πέντε πόντους που κλείδωσαν τη νίκη, ενώ συνολικά είχε 13, με 7 ριμπάουντ να συνοδεύουν. Στο παιχνίδια κόντρα στη Μπάγερν, εκεί που ο Ολυμπιακός άνοιξε το γκάζι από το πρώτο δευτερόλεπτο και οι παίκτες του μπορούσαν να κάνουν σμπαράλια την αντίπαλη άμυνα με κινήσεις μακριά από την μπάλα, ο Σάσα μπήκε αντίστοιχα φορτσάτος και σκόραρε 18 πόντους συνολικά, με 3/5 δίποντα και 4/6 τρίποντα, ενώ είχε 4 ριμπάουντ και 3 ασίστ. Απλά και όμορφα, μία πολύ πολύ δυνατή προσωπική σεζόν, στο καλύτερο σύνολο της διοργάνωσης.

5. Στην Κωνσταντινούπολη η Μπαρτσελόνα σκόραρε 30 πόντους στην πρώτη περίοδο και μόλις 43 στις υπόλοιπες τρεις, με την Φενέρμπαχτσε να παίρνει εν τέλει και τη νίκη και την διαφορά στην ισοβαθμία. Εν πολλοίς το χρωστάει στον Τζόναθαν Μότλεϊ, που με 16 πόντους, εκ των οποίων οι 14 στο δεύτερο ημίχρονο, φρόντισε να αξιοποιήσει στο έπακρο τους χώρους στην ρακέτα της Μπαρτσελόνα. Το πλάνο με τα high pick n roll του κόουτς Ιτούδη στο δεύτερο ημίχρονο δούλεψε ρολόι, το δίδυμο Μότλεϊ - Γκούντουριτς άπλωσε την άμυνα των Καταλανών, που εν τέλει έχασε τα αυγά και τα πασχάλια. Ο Σάρας ρίσκαρε το σουτ του Χέιζ - Ντέιβις, κι όταν εν τέλει αποφάσισε να προσαρμοστεί πάνω του, ο Μότλεϊ βρήκε με ακόμα μεγαλύτερη άνεση χώρο και χρόνο για να τελειώσει τις φάσεις κοντά στο καλάθι. Μετά την βαριά ήττα από τον Ολυμπιακό, η Φενέρ τρέχει ένα 4-1 που θα μπορούσε να είναι και 5-0 αν ολοκλήρωνε την ληστεία στο Τελ Αβίβ. Ο Μότλεϊ σε αυτό το διάστημα έχει σταθερά πάνω από 12 πόντους ανά αγώνα.

X factor

Εξαιρετική εμφάνιση του Σαμπάζ Νέιπιερ απέναντι στη Βαλένθια, με 28 πόντους και 5 ασίστ. Ο Αμερικανός γκαρντ χτυπούσε συνεχώς μετά τα σκριν και πάνω στον Κρις Τζόουνς, περνούσε την μπάλα χαμηλά όποτε η Βαλένθια δίπλωνε πάνω του, φοβούμενη τη δική τoυ προσωπική εκτέλεση και την ικανότητα στο ντράιβ, ενώ ήταν και πολυβόλο από την περιφέρεια, με 5/8 τρίποντα. Όχι τόσο εύστοχος αλλά αντίστοιχα επιδραστικός δημιουργικά απέναντι στην Παρτιζάν, βοηθώντας τη Μιλάνο να φτάσει σε ένα σημαντικό back-to-back επιτυχιών.

Τώρα θα πείτε ‘’μα καλά, x-factor εκείνος που πήραν για βασικό χειριστή μωρέ;’’ αλλά αν το εξετάσουμε συνολικά, η παρουσία του Νέιπιερ από τότε που αποκτήθηκε δίνει μία νέα δυναμική στην Αρμάνι, αλλάζοντας μία -μάλλον- καταδικασμένη πορεία. Παράγοντας Χ δηλαδή, αλλά σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο.

Ως ένα βαθμό, το σύνολο Μεσίνα παίζει σαν ομάδα οκτάδας - και σίγουρα αμύνεται σαν ομάδα φάιναλ-φορ. Η Μιλάνο απέναντι στην Παρτιζάν, την δεύτερη πιο λειτουργική επίθεση στην Ευρωλίγκα δηλαδή, κατάφερε να δεχθεί μόλις 62 πόντους, ενώ στο δικό της επιθετικό μισό βρίσκει ρυθμό και όμορφη λειτουργία, με κύριο εκφραστή τον Νέιπιερ. Τα πράγματα αποκτούν ενδιαφέρον, καθώς η Αρμάνι βρίσκεται δύο παιχνίδια πίσω από τις θέσεις των πλέι-οφς και πιθανό σερί επιτυχιών θα βάλει πίεση στους υπόλοιπους.

To avatar

Θα μπορούσε να ήταν η Μπαρτσελόνα ως σύνολο στη θέση του avatar, καθώς δεν ήταν ακριβώς “στα πάνω της” που θα έλεγε και η Άννα Βίσση στη διπλή αγωνιστική, μετά τις δύο ήττες απο Ολυμπιακό και Φενέρ. Όμως, αυτό είναι κάτι που μπορεί να λογιστεί “στο πρόγραμμα’’.

Το βραβείο καταλήγει στον Αταμάν και την Εφές, η οποία βλέπει σιγά σιγά την υπόθεση πρόκριση να δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό. Η φετινή της εικόνα είναι αποκαρδιωτική πλην ελαχίστων περιπτώσεων. Τι έκανε η νυν πρωταθλήτρια Ευρώπης σε Βελιγράδι και Κωνσταντινούπολη, απέναντι στον Ερυθρό και τη Μακάμπι; Το απόλυτο τίποτα. Κατάρρευση στη Σερβική πρωτεύουσα στο τελευταίο δεκάλεπτο, όταν και είχε μόλις οκτώ πόντους ενεργητικό με πλήρη αδυναμία να σταματήσει τις αντίπαλες επιθέσεις. Και αν υπήρχε εν μέρει η δικαιολογία της απουσίας των Μίτσιτς, Λάρκιν, στο ματς εναντίον της Μακάμπι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πολύ κρίσιμο και επέστρεψαν οι δύο προαναφερθέντες, συνεχίστηκε η τραγική εικόνα. Αυτή τη φορά από την αρχή, από την πρώτη περίοδο. Ο Λάρκιν ήταν κάκιστος, για τον Μίτσιτς απορούσες γιατί μπήκε να παίξει έστω και δέκα λεπτά, ενώ ο Κλάιμπερν δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνος του, ως σκόρερ/δημιουργός, χωρίς περιφερειακή βοήθεια. Ομάδα χωρίς ιδέες, με ένα pick ‘n roll το οποίο θα οδηγήσει σε iso ή pull up σουτ και απο κει και πέρα τίποτα. Δεν ξέρω πως μπορεί να αλλάξει η κατάσταση στη συνέχεια, αλλά νομίζω πως το όνειρο του να γίνει η σύγχρονη Γιουγκοπλάστικα, θα μείνει ένα όνειρο απατηλό.

Το ματς

Ο αγώνας με την πιο όμορφη εξέλιξη, συνολικά αλλά κυρίως στο φινάλε του, διεξήχθη στη Μαδρίτη την πρώτη αγωνιστική ημέρα της διαβολοβδομάδας, ανάμεσα σε Ρεάλ και Μπασκόνια. Κάθε εγχώρια μονομαχία άλλωστε μοιάζει ιδιαίτερη.
Η υπεροχή των Μαδριλένων στο ζωγραφιστό ήταν δεδομένη εξαρχής, εξ’ ου και η στόχευση του προπονητικού επιτελείου στο να περάσει η μπάλα κοντά στη ρακέτα και να πάρει με αυτόν τον τρόπο σκορ από τους Πουαριέ, Ταβάρες, αλλά και δημιουργία από μέσα προς τα έξω για ελεύθερα σουτ. Οι Κότσαρ, Ίνοχ (ή Ένοχ; ) δυσκολεύτηκαν να τους περιορίσουν και αμυντικά έπαθαν αρκετή ζημιά. Αθροιστικά, το δίδυμο σέντερ των Μαδριλένων είχε 11/13 δίποντα, αν και ένα εκ των δύο χαμένων ήταν το πιο σημαντικό στο ματς. Από την άλλη όμως, συνάντησε και ορισμένα ζητήματα στην άμυνα. Ο Ταβάρες προερχόταν από τραυματισμό στον αστράγαλο και έδειξε κάποιες φορές πιο αργές στις αντιδράσεις του, ενώ ο Πουαριέ ήταν μόνιμος στόχος σε κάθε κεντρική δράση των Βάσκων. Πόσο δε μάλλον, όταν ο Ντάριους Τόμπσον βρέθηκε σε οργιώδη κατάσταση και σμπαράλιασε κάθε πλάνο για την αντιμετώπισή του. Δε φημίζεται που δε φημίζεται για την άμυνά του ο Γάλλος, τον έβαλαν στη μέση οι Τόμπσον, Κότσαρ με αρκετά κεντρικά pick ‘n rolls και τον ταλαιπώρησαν όλο το βράδυ.

Μία παύση εδώ, για να αποθεώσουμε τον Αμερικανό guard της ομάδας του Τζοάν Πεναρόγια. Νομίζω πως είναι με διαφορά από τον δεύτερο ο κορυφαίος rookie της διοργάνωσης και σίγουρα στους κορυφαίους δύο-τρεις δημιουργούς με βάση την απόδοσή του. Ξέρει πότε θα ανοίξει τον ρυθμό, πότε και πως θα πασάρει, μπορεί να πάρει και το σκορ πάνω του με pull ups και κάνει τον προπονητή , πιθανόν και τον πρόεδρο της ομάδας, να τρίβουν τα χέρια τους. Στο ματς της Μαδρίτης ήταν ασταμάτητος με 18 πόντους και το βασικότερο με 14 ασίστ (από τις 16 συνολικά της Μπασκόνια) και μόλις ένα λάθος. Δεν κατάφερε σε κανένα σημείο του αγώνα η αμυντική τακτική της Ρεάλ να τον κάνει να νιώσει εκτός ρυθμού. Το αντίθετο μάλλον. Κάτι χαλαρά hedge outs, κάτι switches με τον Πουαριέ ήταν βούτυρο με μαρμελάδα στο ψωμί του-γιατί σκέτο ψωμί με βούτυρο δεν τρώει κανείς.

Γενικότερα, η Μπασκόνια εκμεταλλεύτηκε πλήρως τα λάθη της Ρεάλ, τόσο σε αμυντική τακτική, όσο και στην επίθεση και σκόραρε από αυτά 25 πόντους από 17 λάθη, χωρίς να πάρει αρκετούς από πρωτεύοντες αιφνιδιασμούς. Λείπει αρκετά ένας έξτρα συνεπής δημιουργός για τους μερένχες και αυτό είναι φανερό σε αρκετά παιχνίδια στα οποία είτε ο εξαιρετικός Μούσα, είτε κάποιος άλλος πλάγιος προσπαθεί να δημιουργήσει.

Το σημείο κλειδί στο ματς στις δύο φορές που γύρισε το σκορ υπέρ της νικήτριας ομάδας, ήταν η τακτική επιλογή να τοποθετήσει τον Κοστέλο στη θέση του σέντερ αλλά και να κλείσει με αυτόν τον τρόπο το ματς, αφότου έφθειραν πρώτα οι Ίνοχ και Κότσαρ τους αντίπαλους ψηλούς. Είναι κάτι που συνηθίζει ο Πεναρόγια, αφού τα στοιχεία του παίκτη το επιτρέπουν, μια σαφής επιλογή για να απενεργοποιήσει και να κουράσει τον Ταβάρες, με το να αναγκαστεί να μην καταφύγει στο «περιπτεράκι» που λέγαμε μικροί όταν παίζαμε ποδόσφαιρο.

Λειτούργησε εξαιρετικά ως stretch five, τράβηξε έξω τον ψηλό από το Πράσινο Ακρωτήρι -καθώς με αυτόν βρέθηκε ζευγάρι αμυντικά- έδωσε ταυτόχρονα τη δυνατότητα για πεντάδες με πέντε σουτέρ και τη δημιουργία χώρων για τους εξαιρετικούς off-ball πλάγιους, είχε 5/8 εύστοχα τρίποντα. Ματσάρα λοιπόν, η Μπασκόνια έφερε μ’ αυτόν τον τρόπο το ματς στο απόλυτο όριο.

Και φυσικά…

Η φάση

Απλά μία ασύλληπτη αλληλουχία στιγμών. Μέχρι να πάρεις χαμπάρι ότι ο Ταβάρες δέχθηκε μπλοκ σε σημείο που δε θα περίμενε κανείς, ποτέ (το τάιμινγκ του Ντάλτον Χομς για να έρθει η τάπα είναι άψογο) ο Κοστέλο είχε ήδη σώσει το -μοναδικό- μπλοκάρισμα στον υπέροχο μπασκετικό εγκέφαλο του Ντάριους Τόμπσον, σκοράροντας το τρίποντο buzzer-beater που έδωσε τη νίκη στη Μπασκόνια. Είκοσι παρανοϊκά δευτερόλεπτα.

Ο Ολυμπιακός

Πάνω που πήγαμε να μπούμε στην απλή και λογική σκέψη αν ο Ολυμπιακός περνάει / θα περάσει μία λογική κοιλιά μέχρι τα πλέι-οφς τσουπ, διαβολοβδομάδα και 2/2.

Εντάξει βέβαια, το παιχνίδι με την (ελλιπή) Μπάγερν Μονάχου συνοψίζεται πάνω-κάτω στο εξής: Μέχρι περίπου το 36’, οι ερυθρόλευκοι σούταραν με 72% από το τρίποντο (63% στο φινάλε), σ’ έναν αγώνα που ούτως ή άλλως ανέβασαν ξανά το τέμπο, είχαν σε εκπληκτική βραδιά σχεδόν όλο το ρόστερ και ένα χαρούμενο ΣΕΦ από πίσω τους. Εβδομήντα-δύο τοις εκατό, λες και πετούσαν πέτρες στη θάλασσα για να δουν ποια θα φτάσει πιο μακριά, με 19 εύστοχα μάλιστα - νούμερο που αποτελεί ρεκόρ για την ομάδα στην Ευρωλίγκα.

‘’Ο Ολυμπιακός παίζει μπάσκετ πολύ υψηλού επιπέδου. Δεν είχαμε την ενέργεια, είχαμε και απουσίες, αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι περισσότερο θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει απέναντι σ’ αυτή την ομάδα’’, δήλωσε ο Τρινκιέρι. Το 102-74 μοιάζει απόλυτα λογικό κι αν θέλουμε με το ζόρι να κρατήσουμε κάτι, ας μείνει ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να πιάνει παιχνίδια με 20+ ασίστ για περίπου 10 λάθη (27 / 12 χθες) με πολύ μεγάλη σταθερότητα.

Μάλλον λοιπόν έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα, όπου όχι μόνο ο αντίπαλος ήταν επιπέδου πλέι-οφς / φάιναλ φορ, αλλά και η δομή του ίδιου του παιχνιδιού. Χαμηλός ρυθμός, περισσότερες αγχωτικές, μεγάλες κατοχές κι ένας αντίπαλος που έχει στόχο να χτυπήσει τις αδυναμίες σου - φέρνοντας, ως συνήθως, τον Μίροτιτς σε θέσεις ποστ και σε γρήγορους πόντους. Βάλτε και τα πολλά άστοχα σουτ και το ‘’θερμόμετρο 90s’’ είχε ανέβει στα ύψη. Ο Ολυμπιακός ωστόσο πέτυχε:

1. Να μην επηρεαστεί από το αρχικό πάγωμα του δικού του τρόπου από την Μπαρτσελόνα, αλλά αντ’ αυτού να μπει στο πνεύμα του αγώνα, σχεδόν χαμαιλεοντικά και μάλιστα να επιστρέψει από το 11-22 μέσα σε λίγα λεπτά, κυρίως μέσα από το σχήμα με Σλούκα-Λαρεντζάκη-ΜακΚίσικ-Πίτερς-Μπλακ. Ο τελευταίος είναι κατα πάσα πιθανότητα ο πιο φορμαρισμένος σέντερ του συνόλου αυτή την περίοδο, έχει εκτοπίσει τον Μπολομπόι και βρίσκει αρκετά λεπτά στο ροτέισον. Είναι άψογος στις αμυντικές αλλαγές, αντέχει να παίξει στα πόδια τους κοντούς, πηγαίνει στο ριμπάουντ με συνέπεια, ενώ στην επίθεση είναι ικανός ρόλερ που όταν δε βρει προσωπική εκτέλεση στα πρώτα δευτερόλεπτα, πασάρει προς τα έξω συνεχίζοντας την επιθετική ροή. Κυρίως όμως είναι η άμυνα. Δείτε εδώ πώς αντιμετωπίζει τον Λαπροβίτολα (που ήταν καλός στο ΣΕΦ, έβαλε μεγάλα σουτ) με το ματς να είναι κοντά, μόνο και μόνο για να τον στείλει ξανά στην ‘’επιτήρηση’’ του ΜακΚίσικ. Ε ποιος να τον κατηγορήσει τον Αργεντίνο που έκανε λάθος;

2. Να διατηρήσει το μοτίβο των σωστών αποφάσεων. Πολύ μακριά από τις 27 ασίστ με την Μπάγερν και χωρίς να βρει χώρο για να πετάξει στην επίθεση, ο Ολυμπιακός πήγε ξανά σε καλή κυκλοφορία, σε ήρεμες επιλογές κι άφησε την ‘’τρέλα’’ μόνο για μακρινά τρίποντα όπως εκείνα των Βεζένκοβ και Λαρεντζάκη (ξανά καταλυτικός σε σερί αγώνων), ή για τα ντράιβ του ΜακΚίσικ που δεν πιάνεται στο πρώτο βήμα. 14 ασίστ για 9 λάθη, πολύ καλή διαχείριση ενός βραδιού που ζόρισε.

3. Να φέρει τον σταρ του, δηλαδή τον Βεζένκοφ, ξεκούραστο στην τέταρτη περίοδο. Σε ερώτηση που δέχθηκε ο Μπαρτζώκας μετά τη νίκη επί της Μπάγερν για το πόσο ξεκούραστη έμοιαζε η ομάδα του σε σερί παιχνίδια, έδειξε τον αγώνα με την Μπαρτσελόνα και πως κανείς παίκτης (πλην πυραυλοκίνητου ΜακΚίσικ) δεν έπαιξε πάνω από 25 λεπτά. Δώρο για τον Σάσα και ίσως ένα σημείο που αξίζει να έχουμε στο μυαλό μας για αργότερα. Ο Ολυμπιακός άντεξε το αρχικό άστοχο βράδυ του Βούλγαρου φόργουορντ, τον έφερε στο παρκέ στα κρίσιμα κι εκείνος απάντησε κλειδώνοντας τη νίκη, με πέντε πολύ σημαντικούς πόντους, δείχνοντας κι έναν clutch χαρακτήρα. Εκείνον που πιθανότατα θα πρέπει να ψάξει εκ νέου στα μεγάλα παιχνίδια.

Για φινάλε, βρίσκω ξανά την ευκαιρία να γράψω κάτι για τον ΜακΚίσικ. Αμυντική συνέπεια, ικανότητα να παίξει ακόμη και μεγαλύτερα κορμιά, βελτιωμένος στις αποφάσεις του ως κεντρικός χειριστής, ασφαλώς ένας από τους καλύτερους στις εφορμήσεις προς το καλάθι (το ποσοστό του ξεπερνά το 70%), στα δύο τελευταία παιχνίδια έχει 6/8 τρίποντα. Mr. Do It All, περίπου δηλαδή, κι ο Ολυμπιακός έχει βρει τον δικό του Αμερικανό ρολίστα που ανήκει στο σύνολο, είναι εντάξει με τη θέση του σε αυτό και πιθανότατα θα συνεχίσει εδώ για αρκετό καιρό. Δε συμβαίνει συχνά.

Ο Παναθηναϊκός

Οι εναπομείναντες 6 αγώνες των Πρασίνων στην κανονική διάρκεια της Ευρωλίγκα, συμπεριλαμβανομένης μιας επίσκεψης στο ΣΕΦ, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ως τίποτα περισσότερο από δυνατά φιλικά προετοιμασίας για τον κόουτς Σερέλη ενόψει πλέι-οφ στην Basket League.

Πάντως στο βαθμό που μπορεί να βελτιωθεί μια κακοστημένη ομάδα Μάρτη μήνα, αυτό έχει συμβεί με τον Έλληνα κόουτς. Ένας Παναθηναϊκός που εμφανιζόταν άκρως προβλέψιμος, συνεπέστατα δυσλειτουργικός και στατικός, δείχνει τώρα να έχει αυξήσει την κίνηση μακριά από τη μπάλα, όπως και την κυκλοφορία στην περιφέρεια. Το ροτέισον έχει ανοίξει και οι κατοχές μοιράζονται σαφώς πιο ορθολογικά μεταξύ των παικτών, κάτι που δεν σίγουρα δεν αρέσει στον Ντουέιν Μπέικον που έμεινε εκτός αποστολής στο παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα, μετά από άλλη μία καθαρά εγωιστική εμφάνιση στο Μονακό. Αν ο Αμερικανός φόργουορντ συνεχίσει να μην προσαρμόζεται στο αγωνιστικό στυλ του κόουτς Σερέλη αργά ή γρήγορα θα τεθεί εκτός ομάδας. Άλλωστε στα τελευταία παιχνίδια αποτελεί μόνιμο στόχο των αντίπαλων επιθέσεων, και στον αντίποδα ζητάει πολλά προσφέροντας λίγα.

Στα της διαβολοβδομάδας. Έπαιζε που έπαιζε με μια ομάδα πιεστική και αθλητική όπως η Μονακό, ο Παναθηναϊκός έδωσε και 32 έξτρα επιθέσεις (14 επιθετικα και 18 λάθη) κι όπως ήταν απολύτως φυσιολογικό τον πήρε και τον σήκωσε. Αν και ως το τέλος της τρίτης περιόδου θεωρητικά η νίκη δεν είχε χαθεί, δεν έδινε και καμία εντύπωση ότι μπορεί να διεκδικήσει το ματς, όπως και έγινε στην καταστροφική τελευταία περίοδο, με την διαφορά να φτάνει ως και τους 20 πόντους.

Παρόμοιο σκηνικό και στο πρώτο ημίχρονο με τους Ερυθρόλευκους του Βελιγραδίου στο ΟΑΚΑ. Ο Ιβάνοβιτς στόχευσε μέσω pick n roll τους Παπαγιάννη και Γουίλιαμς, όπως και κάποιες κακές αμυντικές μονάδες όπως οι Τόμας και Γκριγκόνις. Το αποτέλεσμα ήταν το 29-42 του ημιχρόνου, με την αστοχία του Παναθηναϊκού να συμβάλλει στην υπάρχουσα κάκιστη ψυχολογία της ομάδας.

Στο δεύτερο ημίχρονο οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Ο κόουτς Σερέλης παρέταξε εξαρχής ένα χαμηλό σχήμα, με Πονίτκα Παναγιάννη στο 4-5 και Γουόλτερς, Τόμας, Γκριγκόνις περιφερειακά, με σκοπό να βρει άμεσα σκορ. Αν και το πέτυχε, το ίδιο κατάφερε και η ομάδα του Ερυθρού, με τον προπονητή του Παναθηναϊκού να τα παίζει όλα για όλα. Γουίλιαμς Μαντζούκας στο 4-5, ακραίο small ball. Το πλάνο βγήκε και μέσω καλής κυκλοφορίας οι Πράσινοι βρήκαν τα μακρινά σουτ που γύρισαν το ματς, την ώρα που ο Αστέρας έβλεπε τους γκαρντ του μπλοκαρισμένους από τις αλλαγές σε όλα τα σκριν.

Η ξεχειλωμένη τώρα πια άμυνα του Αστέρα δεν λειτουργούσε, ο Παναθηναϊκός συνέχισε να χτυπά σε καταστάσεις πρωτεύοντα και δευτερεύοντα αιφνιδιασμού, κερδίζοντας ένα ματς που ως το 25’ φαινόταν μια από τα ίδια. Φυσικά, όταν μια ομάδα επιστρατεύει τέτοιου είδους spacing, ωφελείται και ο εκάστοτε ψηλός, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Γιώργος Παπαγιάννης, μία από τις κορυφαίες εμφανίσεις της σεζόν για τον αρχηγό του Παναθηναϊκού.

Ο Παναθηναϊκός ασφαλώς δε μεταμορφώθηκε ούτε στο ελάχιστο σε ομάδα οκτάδας, απλώς από αποκρουστικός έγινε κάπως πιο ορθολογικός και μαζεμένος, με τις αστοχίες του ρόστερ να παραμένουν. Το πιο μεγάλο στοίχημα για τον Σερέλη παραμένει το να επαναφέρει την νοοτροπία νικητή στην ομάδα, ειδικά μπροστά στον κόσμο του. Αν βέβαια δεν το καταφέρει, δεν θα του προσάψει κανείς τίποτα, απλώς ήδη έχει κερδίσει τις πρώτες εντυπώσεις.