Ο Ζοτς δεν θέλει περίπλοκα πράγματα, θέλει απλώς να πηγαίνει η μπάλα στα σωστά χέρια. Και ας μην καταγράφονται πολλές ασίστ και ας μην περνάει η κατοχή από το πλάτος του γηπέδου. Read and react - ό,τι χρειάζεται κάθε φορά. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, το γήπεδο είχε ήδη ξεσηκωθεί, λες και αυτό το απλό δίποντο του Σμάιλαγκιτς επετεύχθη στο δεύτερο ημίχρονο ενός ημιτελικού φάιναλ φορ. Ένας κακός χαμός, ήδη από το πρώτο λεπτό, "ready for takeoff"!

Ποια ομάδα θέλει να βρεθεί αντιμέτωπη με τέτοια ορμή, σε μία σειρά πλέι οφ; Εικάζω καμμία και ας δηλώνουν - ως οφε'ιλουν - οι προπονητές πως δεν διαλέγουν αντιπάλους.

Είναι η σωστή προσέγγιση, διότι τα αποδυτήρια δεν πρέπει με τίποτα να διαποτιστούν με αμφιβολία ή φόβο. Από την άλλη, το να μην αναγνωρίζεις ότι ένα σύνολο είναι σαφώς καλύτερο από άλλα, είναι κακή καταγραφή της μπασκετικής πραγματικότητας. Σκεφτείτε δηλαδή τώρα, να κάνει η Παρτίζαν ένα μπρέικ σε έδρα και μετά να περιμένουν 20,000 Σέρβοι να εκτιναχτούν από τα καθίσματα σε κάθε πιθανή και απίθανη φάση, με την επίτευξη ενός και μόνο καλαθιού. Σκεφτείτε τώρα επιπλέον, πως οι ασπρόμαυροι αποτελούν την πιο παραγωγική επίθεση της διοργάνωσης, πράγμα που σημαίνει ότι προσφέρουν διαρκώς αφορμές στο κοινό να ξεσηκωθεί. Έχω δει γήπεδα να βράζουν από τις καλές άμυνες, όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με την έκρηξη που ακολουθεί ένα εύστοχο σουτ.

Ο τρόπος που αγωνίζεται ένα σύνολο, εν ολίγοις, συχνά βοηθάει στο να εμπλέξει την έδρα. Και όταν η έδρα έχει τέτοια δίψα και όρεξη, ένα συγκρότημα των 104 πόντων σε 40 λεπτά μπορεί να γυρίσει το γήπεδο ανάποδα και να το κάνει να σε πλακώσει.

Πρώτη επίθεση, βελτιωμένη άμυνα

Πάμε λίγο να δούμε μερικά στοιχεία που συγκέντρωσα από το Real Gm και το Hack A Stat. H Παρτίζαν είναι τρίτη σε μέσο όρο πόντων, με 85,5. Είναι τρίτη στα ποσοστά στα τρίποντα, με 39,2%, παίρνοντας τις λιγότερες προσπάθειες από κάθε άλλη ομάδα, 21 ανά παιχνίδι. 'Ερχεται επίσης δεύτερη στα σουτ εντός πεδιάς, ως η μόνη μαζί με τον Ολυμπιακό με ποσοστό άνω του 50% και -πολύ σημαντικό- κατατάσσεται πρώτη στις βολές με σχεδόν 83%, κερδίζοντας πολλές - 21,5 ανά ματς. Παντού ψηλά δηλαδή, το ίδιο και στα προηγμένα στατιστικά: Tέταρτη σε eFG% (εξαιτίας των λίγων τριπόντων), πρώτη μακράν σε αποτελεσματικότητα, με 123 πόντους/100 κατοχές. Στοιχειοθετείται λοιπόν κάλλιστα αυτό που αναφέραμε παραπάνω, ότι πρόκειται για την πιο παραγωγική επίθεση της φετινής Ευρωλίγκα.

Ακόμη σπουδαιότερη από όλα αυτά, προβάλει η φόρμα της, η οποία ως γνωστόν στα πλέι οφ ζυγίζει περισσότερο από άλλους παράγοντες. 10-5 στο δεύτερο γύρο, 7-3 στα τελευταία 10 ματς, πρώτη σε τρίποντα με 42%, ακόμη μεγαλύτερο offensive rating (124,3) και επιτέλους μία αξιοπρεπής άμυνα (όγδοη σε αυτό το stretch), που συμπληρώνει την καλή εικόνα. Αν οι Σέρβοι αγωνίζονταν όπως στον πρώτο γύρο, χωρίς αμυντική χημεία, τότε ίσως δεν ένιωθαν τόσο ασφαλείς εντός της οκτάδας, όπως νιώθουν σήμερα, ούτε θα φάνταζαν ο δυσκολότερος αντίπαλος με μειονέκτημα στις νοκ άουτ σειρές. Πλέον, μπορούν να υποστηρίζουν ότι διαθέτουν όση άμυνα χρειάζονται, ώστε να εξαπολύουν ακόμη ορμητικότερες επιθέσεις, χωρίς ισόποσο κόστος στα μετόπισθεν.

Ο ρόλος των "δεύτερων"

Ένας καλός λόγος για την βελτίωση αυτή είναι μία μικρή προσαρμογή στο rotation και στο μοίρασμα του χρόνου. Όπως είδαμε και στην αρχή, ο Ζοτς επέλεξε να ξεκινήσει το ματς με τη Ρεάλ με τρεις ρολίστες κορμού, τους Σμάιλαγκιτς, Αβράμοβιτς και Τριφούνοβιτς, στο πλάι του Παπαπέτρου. Τα λεπτά των δύο πρώτων έχουν αυξηθεί κατά περίπου 30% στα τελευταία 10 παιχνίδια και μοιραία τους έχουν ανατεθεί κάποιες λίγες έξτρα αρμοδιότητες, κυρίως στις βοήθειες και στη ροή της επίθεσης. Όλοι μαζί οι τρεις Σέρβοι δεν σουτάρουν πολύ - λίγο περισσότερο ο Αβράμοβιτς -, αλλά η συνεχής παρουσία τους ως μπαλαντέρ στα σχήματα, έχει φέρει μία αξιοθαύμαστη ισορροπία στο ρόστερ της Παρτίζαν, η οποία ξεκινά και τελειώνει από μία συνθήκη ανισότητας: Για τον Ομπράντοβιτς δεν υπάρχει δεκάδα ίσων παικτών, ούτε καν κάτι κοντινό. Υπάρχουν ξεκάθαροι πρωταγωνιστές και ξεκάθαροι κομπάρσοι και ο ρόλος των δεύτερων τονίζεται και αποθεώνεται διαρκώς.

Κάπως έτσι, τα μειονεκτήματα ενός "ρόστερ επτα παικτών" μετατρέπονται σε πλεονεκτήματα. Το ρίσκο έγκειται στην πιθανότητα τραυματισμών (π.χ. ο Λεσόρ γράφει 30άρια σε τέσσερα συνεχόμενα ματς), αλλά όσο οι τραυματισμοί δεν συμβαίνουν, τα πάντα λειτουργούν ρολόι, όλοι είναι ευχαριστημένοι και φυσικά η άμυνα αποδίδει καλύτερα, διότι οι γηγενείς γνωρίζουν ότι αποτελεί το διαβατήριο τους για συνεχόμενη παρουσία στο παρκέ. Ταυτόχρονα, όπως συμβαίνει παντού, η δική τους γλώσσα, προφορική ή σωματική, βρίσκεται σαφώς πιο κοντά στο αισθητήριο της εξέδρας, επικοινωνεί μαζί της, την τροφοδοτεί με επιπλέον παλμό και κάπως έτσι η Παρτίζαν, ό,τι και να σημαίνει "Παρτίζαν", γίνεται ένα πράγμα, στέρεο, σφιχτό, όσο και ογκώδες. E voila.

Όχι, κανένας δεν θέλει να βρεθεί εκεί μέσα.

Οι πρωταγωνιστές και η χημεία

Ό,τι είδαμε ως τώρα, δεν συμπεριλαμβάνει καν τα δυνατά σημεία του παιχνιδιού των Σέρβων. Δεν ανέφερα π.χ., ούτε το πόσο καλά στήνει η ομάδα τον Πάντερ γύρω από το τόξο, ούτε τις τρομερές επιδόσεις του Λεσόρ στο επιθετικό ριμπάουντ (3,3 ανά αγωνα, πρώτος στη διοργάνωση χωρίς αντίπαλο), ούτε το κινητό missmatch που ονομάζεται Ντάντε Έξουμ, σε μία χρήση σαφώς πιο ελεύθερη από εκείνη που είχαμε δει στη Μπαρτσελόνα. Κάθε ένα μέλος της τοπ τριάδας της Παρτίζαν έχει ξεπεράσει τον εαυτό του στα χέρια του Ζοτς, με διαφορετικό τρόπο.

Ο Πάντερ, με usage rate μόλις 22,2%¹, χωρίς δηλαδή να κάνει κατάχρηση της παραμικρής κατοχής, έχει 41,1% στα τρίποντα και 90,6% (!) στις βολές, για 15,7 πόντους και σχεδόν 2,5 ασίστ, διάγοντας την ουσιαστικότερη σεζόν της καριέρας του στην Ευρωλίγκα. Ο Λεσόρ έχει ανέβει επίπεδο σε κάθε τομέα του παιχνιδιού του και αν δεν ήταν τόσο τερατώδης η χρονιά του Βεζένκοφ, θα ήταν ο αμέσως επόμενος υποψήφιος MVP, με πρωτιά στα ριμπάουντ (7,2) και δεύτερη θέση στο ατομικό σύστημα αξιολόγησης της Ευρωλίγκα. Ο δε Έξουμ, αυτή τη στιγμή "τρέχει" με shooting splits 60-41-86, παίρνοντας 2,6 προσπάθειες πίσω από το 6,75, όταν πέρυσι κυριολεκτικά φοβόταν να σουτάρει (λιγότερο από ένα τρίποντο ανά ματς). Ακόμη και ψυχρά να το δεις, πρόκειται για ανάταση καριέρας που φέρνει στο νου άλλες "μεταμορφώσεις" του Ζοτς, από τον Μπατίστ και τον Χατζηβρέττα, μέχρι τον Έκπε Ούντο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ό,τι πορεία και να ακολουθήσει από εδώ και πέρα στο μπάσκετ, ο Έξουμ θα χρωστά κάτι στον προπονητή του.

Νομίζω αντιλαμβάνεστε με τι ακριβώς έχουμε να κάνουμε. Οι τρεις καλύτεροι παίκτες της ομάδας θα έδιναν και το νεφρό τους τόσο για τον Ομπράντοβιτς, όσο και για τον σύλλογο, που τους παρέχει την ευκαιρία που δεν  παρείχαν άλλοι. Οι ρολίστες της τα δίνουν όλα. Και σίγουρα υπάρχει χώρος και για τους ενδιάμεσους, δηλαδή τους Νάναλι, Λεντέι, Μαντάρ και Παπαπέτρου, που ανήκουν ξεκάθαρα σε ένα δικό τους, διακριτό γκρουπ. Εντός της ιεραρχίας της Παρτίζαν μπορείς να καταλάβεις τα πάντα, εντός του γηπέδου, αυτή τη στιγμή, μπορείς να αντιμετωπίσεις ελάχιστα.

Όχι ότι δεν υπάρχουν αδυναμίες. Ο Λεσόρ έχει πάρει σχεδόν όλο το παιχνίδι της ρακέτας πάνω του και αυτή η υπερσυγκέντρωση ενέχει κινδύνους. Επίσης, οι αμυντικές αδυναμίες δεν έχουν εξαλειφθεί, ειδικά στο ριμπάουντ και στα απαραίτητα σχήματα με τον Πάντερ και τον Λεντέι. Τέλος, στο άνοιγμα του ρυθμού οι Σέρβοι δεν προσαρμόζονται και τόσο εύκολα, κυρίως λόγω του αμυντικού transition. Οι αντίπαλοι έχουν πράγματα να εκμεταλλευτούν. Όμως η Παρτίζαν χρειάζεται μία εκτός έδρας νίκη, την οποία εάν πετύχει, θα κρατάει την τύχη στα χέρια της. Όχι μόνη της, αλλά μαζί με 20,000 φανατικούς υποστηρικτές, που την εμπνέουν και τους εμπνέει. Πού να πας να μπλέξεις...

Σημ 1. Αλλα στατιστικά τον βγάζουν στο 25% οφείλω να πω, πάλι τίποτε παράλογο