Ο Μπάτλερ είναι ένας πολύ καλός combo guard-forward, αλλά δεν έχει παράξει στα πέντε χρόνια της καριέρας του νούμερα που να τον χρίζουν αυτόματα ηγέτη ενός τόσο σημαντικού οργανισμού. Επίσης, μέσα στη χρονιά είχε κερδίσει πόντους ένα σενάριο ανταλλαγής του, το οποίο βγήκε εν μέρει μέσα από την ίδια ομάδα, και αφού ο παίκτης είχε δημόσια κάνει κριτική στον Φρεντ Χόιμπεργκ για την ελαστική αντιμετώπιση στα αποδυτήρια. Οι λόγοι είχαν επίσης να κάνουν και με το αγωνιστικό κομμάτι, καθώς ο πολύ ταλαντούχος παίκτης δεν βοήθησε και τόσο στην εφαρμογή των συστημάτων του προπονητή, τα οποία εμπλέκουν συχνά κάποιου είδους early offense και θέλουν άμεση εκτέλεση και ανεπτυγμένες ικανότητες στο spacing. Αντί ο Μπάτλερ να λειτουργεί ως εκτελεστής, πήρε πολλές παραπάνω κατοχές ως ball handler στο πικ εν ρολ, και παρά το γεγονός ότι ανέβασε τις ασίστ του, θεωρήθηκε πως καθυστερούσε την επιθετική λειτουργία. Τέλος, τα ποσοστά του στα τρίποντα ήταν πολύ χαμηλά για έναν βασικό γκαρντ-σκόρερ (31,2%), κάτι που σε συνδυασμό με την παρουσία του μέτριου σουτέρ Ρόουζ έκανε τους Μπουλς για πολλά λεπτά ελάχιστα απειλητικούς από την περίμετρο. Γενικώς, οι "Ταύροι" έμειναν μόλις στην 21η θέση σε offensive rating στο ΝΒΑ, χωρίς παράλληλα να ανεβάσουν ρυθμούς από την εποχή Τίμποντο, και αυτό ήταν κάτι που δεν περίμενε κανείς από ομάδα του Χόιμπεργκ.
Στο Σικάγο, εκτίμησαν προφανώς πως ακόμη κι αν ο Μπάτλερ είχε καθοριστική συμμετοχή στην αποτυχία, εκείνη δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο του πρώην MVP. Ο Ρόουζ είχε φρικτά στατιστικά στο on/off, κρατούσε πολύ τη μπάλα στα χέρια και έχασε πάλι κάμποσα παιχνίδια λόγω τραυματισμού. Στην απουσία του, όσο και στην αδυναμία του να κινήσει γρήγορα την επίθεση, οφείλεται πιθανώς και το γεγονός ότι ο Μπάτλερ για πρώτη φορά πήρε τόσες πολλές προσωπικές προσπάθειες επάνω του (μόλις 44% των διπόντων του ηρθαν από ασίστ) , και πως παρουσίασε έστω και οριακή μείωση των ποσοστών του. Ή εν πάσει περιπτώσει, ίσως έτσι πιστεύει ο οργανισμός και ο προπονητής , και για αυτό και η καταληκτική απόφαση ήταν να αλλάξει η στελέχωση, με σκοπό να αναδείξει έναν νέο franchise player, προσφέροντας του παράλληλα και τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για να λάμψει. Ο Μπάτλερ χρειάζεται σίγουρα βοήθεια για να αποκτήσει μεγαλύτερο βεληνεκές στην εκτέλεση και για να επικεντρωθεί κυρίως στο σκοράρισμα.
Το θέμα είναι αν αυτό έγινε με τον σωστό ή τον λάθος τρόπο. Στην μπασκετική αρθογραφία των ΗΠΑ οι απόψεις γύρω από το ζήτημα δίνουν και παίρνουν. Η μία πλευρά δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την συνύπαρξη των Ουέιντ - Ρόντο με τον νέο σταρ. Ο λόγος είναι απλός, και έχει να κάνει με το πολυθρύλητο και επιθυμητό από όλους spacing. O Mπάτλερ παίρνει λίγα σουτ τριών πόντων και είναι συνήθως άστοχος. Για τον Ρόντο δεν τίθεται φυσικά θέμα περιφερειακής εκτέλεσης, ενώ ο Ουέιντ είναι επίσης ένας παίκτης που δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα μέσω των drive που επιχειρεί προς το καλάθι. Αν ισχύει το παρακάτω depth chart του ESPN, που φέρνει τον Μπάτλερ στη θέση του σμολ φόργουορντ, τότε στο Σικάγο την έχουν βαμμένη σου λέει ο άλλος.
Δεν θα ισχύσει. Με τα δεδομένα αυτού του ρόστερ και της φιλοσοφίας του προπονητή, είναι αναπόφευκτο πως ο Μίροτιτς θα βρεθεί συνολικά πολύ πιο μπροστά από τον Γκίμπσον και πως ο Μακντέρμοτ με τον ρούκι Βαλεντάιν θα συνυπάρχουν κάμποσο με τον "Ισπανό" στο παρκέ, για να δώσουν ο,τι λείπει από τους λεγόμενους "βασικούς", και για να έχει ο Χόιμπεργκ διάφορες επιλογές στα γρήγορα set plays του. Το όλο πράγμα θα ανακατευτεί μοιραία κάμποσο, και για αυτό ακριβώς το λόγο η άλλη αποψη έχει περισσότερο ενδιαφέρον, συνοψισμένη κυρίως στο ότι με αυτούς τους συμπαίκτες ο Μπάτλερ μπορεί να γίνει σούπερσταρ, και μαζί του να τραβήξει και τους Μπουλς.
Εν αρχή είναι ο Ουέιντ, ο οποίος με το που ήρθε είπε: "Aυτή είναι η ομάδα του Μπάτλερ, εγώ και ο Ρόντο είμαστε εδώ για να δώσουμε ό,τι δίνουμε". Τί είναι όμως αυτά; Σε ο,τι αφορά των πρώην σταρ των Χιτ , η συνεισφορά του συνίσταται στην απορρόφηση επαφών που δεν μπορούσε να κάνει πλέον ο Ρόουζ γύρω απο το καλάθι, και στο σπάσιμο της μπάλας δεξιά και αριστερά στους σουτέρ. Με άλλα λόγια, ο Ουέιντ μπορεί να τραβήξει αμυντικούς στη ρακέτα , κι ας είναι μεγάλος σε ηλικία, αποφορτίζοντας παράλληλα τον Μπάτλερ από το καθήκον να παίρνει επάνω του πολλές διεισδύσεις. Ο Μπάτλερ σούταρε πέρυσι τρίποντα μόλις στο 17,6% των συνολικών προσπαθειών του, ένα ποσοστό που πιθανώς να αυξηθεί φέτος αν ο Ουέιντ κάνει βρώμικη δουλειά γύρω από το καλάθι. Αυτό θα είναι ένα πρώτο βήμα προς το "expanding his range". Η δύναμη του Ουέιντ και η ικανότητα του να παίρνει φάουλ με σχεδόν διπλάσιο ρυθμό από τον ασθενή Ρόουζ, είναι επίσης δύο στοιχεία που δεν πρέπει να υποτιμηθούν, καθώς αυτά κάνουν μία γρήγορη επίθεση (early offense) πιο επικίνδυνη. Ο κόουτς Χόιμπεργκ αρέσκεται να στήνει κάποια γρήγορα πικ μέσα από τη γραμμή του τριπόντου και κοντά σε εκείνη των βολών, στην περιοχή που ονομάζεται elbow. Ο Ουέιντ εδώ σε σχέση με τον Ρόουζ συνιστά αναβάθμιση, καθώς παρουσιάζει την έξτρα απειλή του drive.
Αντίστοιχα , ο Ρόντο δίνει εκείνη της πάσας. Πρόκειται άλλωστε για τον πρώτο πασέρ του ΝΒΑ, άσχετα αν ένας μεγάλος αριθμός ασίστ προέρχεται από μία υπερβάλλουσα pass first μενταλιτέ. Και οι δύο βετεράνοι συνδυάζουν θαυμάσια τα στοιχεία που θέλει ο κόουτς από τον πόιντ γκαρντ που στήνει τη γρήγορη επίθεση, όταν ο Ρόουζ ήταν περισσότερο μία mid-range απειλή. Η παρακάτω φάση προέρχεται από ένα ωραίο βίντεο που επεξηγεί τις στοχεύσεις του Χόιμπεργκ , και την ξεχώρισα παρακολουθώντας διάφορα αυτές τις μέρες γύρω από την φιλοσοφία του στο Iowa State.
Αξίζει εδώ να δει κανείς πόσο καλά είναι σχεδιασμένες οι αποστάσεις σε τόσο γρήγορο χρονικό διάστημα, με το σκριν να δίνεται από τον ψηλό που έχει και την επιλογή για σουτ (π.χ. Μίροτιτς) και με τον πιο ατζαμη σέντερ να κόβει προς το καλάθι. Aυτή είναι μία κατάσταση στην οποία οι Ρόντο/Ουέιντ μαζί με τον Μπάτλερ μπορεί να θριαμβεύσουν, ειδικά αν στην πεντάδα υπάρχει ο Μαυροβούνιος. Ο συνδυασμός είναι ιδανικός στο να φτάσει σωστά η μπάλα στα χέρια του νέου franchise player της ομάδας, δίνοντας του πολλαπλές επιλογές, είτε για σουτ , είτε για επίθεση απέναντι σε close out. Το ιδανικό θα ήταν βέβαια τα στοιχεία των νεοαποκτηθέντων να τα έβρισκε κανείς σε έναν παίκτη, αλλά ακόμη κι έτσι, οι Μπουλς ίσως έχουν βρει έναν καλύτερο τρόπο να μπαίνουν πιο γρήγορα στα set plays τους σε σχέση με πέρυσι.
Φυσικά, το θέμα είναι τι lineups θα επιλέξει να παρουσιάσει ο προπονητής, διότι είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την επίθεση να λειτουργεί ομαλά με τους τρεις σταρ ταυτόχρονα στο παρκέ. Δυνατότητες για γρήγορες επιθέσεις δεν υπάρχουν πάντα, και όσο λεπτομερώς και να είναι είναι σχεδιασμένες οι αποστάσεις, το εγχείρημα θα σκοντάψει στις ικανότητες των παικτών. Και μιας και μιλάμε για αυτές σε σχέση με τον Μπάτλερ, σίγουρα θα βοηθούσε από πλευράς του ίδιου του παίκτη το να βελτιωνόταν στο σουτ και να παρουσιαζόταν πιο σταθερός. Η ιδέα είναι πως οι νέοι του συμπαίκτες στα γκαρντ θα του πάρουν φορτίο και θα τον βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά όσο να ναι κι ο Μπάτλερ απέχει ακόμη από το τοπ-10 των παικτών της λίγκας. Όχι πολύ, αλλά απέχει.
Γενικώς, οι Μπουλς είναι ... mixed grill. Ο Λόπεζ π.χ. συνιστά μάλλον αναβάθμιση σε σχέση με τον Γκασόλ στο κομμάτι της άμυνας και των διεκδικήσεων, αλλά από την άλλη στην επίθεση, χωρίς να έχει περιορισμένο ρεπερτόριο, δεν έχει την κλάση του Πάου. Είναι όμως και εκείνος πιο υποταγμένος στο ομαδικό πνεύμα σε σχέση με τον δικό του προκάτοχο, σε ευθεία αντιστοιχία με την επιλογή των δύο σταρ γκαρντ. Δενου θα ζητήσει κατοχές και δεν θα κάνει σταριλίκια, συβάλλοντας έτσι κι εκείνος με τη σειρά του σε ένα από τα δύο πιθανά σενάρια. Το πρώτο λέει πως οι Μπουλς θα καταφέρουν να εντάξουν τους νέους παίκτες αρμονικά στο σύστημα του Χόιμπεργκ και έτσι θα αναδείξουν έναν νέο franchise player που με τη σειρά του θα τους δώσει τα πάντα. Το δεύτερο λέει πως ο Μπάτλερ θα κάνει χρονιά καριέρας και θα εκτοξεύσει τα νούμερα του στη στρατόσφαιρα, και οι ιστορικοί "Ταύροι" θα βουλιάξουν κάπου μεταξύ της εισόδου στα πλέι οφ και του πρώτου γύρου. Και αυτό με στυλ, σουτάροντας δηλαδή τούβλα.
