Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο μπασκετμπολίστας Butler υπάρχει πράγματι εδώ και κάποια χρόνια σε αυτό το ‘’κάνω τα πάντα για να κερδίσω’’ επίπεδο, με σκορ, δημιουργία, άμυνα και γενικά ό,τι χρειάζεται για να έρθει η επιτυχία. Ανήκει σε εκείνους τους απόλυτα ανταγωνιστικούς τύπους, με την ικανότητα να πρωταγωνιστεί και παράλληλα να το θυσιάζει, όποτε κάποιος άλλος μπορεί να βγει μπροστά. Εκείνο που αλλάζει είναι -κατα βάση- οι καταστάσεις γύρω του, δεν υπάρχει όμως κάποιος απόλυτος λόγος, απόλυτος φταίχτης στο γεγονός πως η μεγάλη πορεία ήρθε στα τριάντα του. Υπάρχουν συνθήκες. Οπότε καλύτερα να πιάσουμε το νήμα από την αρχή.

Κεφάλαιο Bulls

Ο Butler, καλώς ή κακώς, επιλέγεται από μία ομάδα που εκείνη τη στιγμή πρωταγωνιστεί. Πριν την πρώτη του χρονιά στο Chicago, οι Bulls κινούνται γύρω από τον Derrick Rose, ο οποίος βγαίνει MVP και οδηγεί το Chicago στην πρώτη θέση της Ανατολής και στους τελικούς περιφέρειας. Το αρχικό πλαίσιο δεν του δίνει την ευκαιρία να δείξει τι παίκτης είναι, παρά μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με το hustle και την άμυνα. Η πρώτη ουσιαστική στιγμή του έρχεται τη σεζόν 2014-15, πριν το ξεκίνημα της οποίας μάλιστα έχει αρνηθεί πρόταση πρόωρης ανανέωσης, θέλοντας να δείξει τι παίκτης είναι. Το πετυχαίνει, εκμεταλλευόμενος και την κατάσταση στην οποία ήταν το σύνολο (και κυρίως οι Rose-Noah) μετά τους πολλούς τραυματισμούς.

Εδώ συναντάμε για πρώτη φορά τον Butler που μπορεί να τραβήξει το σκορ και τη δημιουργία επάνω του, ακόμη και από ένα ρόλο φτερού, ενώ παράλληλα συνεισφέρει τα μέγιστα στο πίσω μέρος του παρκέ. Αυτός ο παίκτης δεν διαφέρει σε πολλά με ό,τι βλέπουμε μέχρι και σήμερα και εκείνη η σεζόν μάλιστα βρίσκει τους Bulls στα playoffs, να ζορίζουν πραγματικά το Cleveland του LeBron στο δεύτερο γύρο.

Εδώ έχουμε και το σημείο-κλειδί. Οι Bulls δεν τον ‘’προσπέρασαν’’ ή οτιδήποτε. Τον υπέγραψαν σε μεγάλο συμβόλαιο, του έδωσαν τα κλειδιά. Μέχρι το 2017, όταν και αποχαιρέτησε το Chicago στο trade με τη Minnesota, είναι ο franchise αθλητής. Ψηλά στο σκοράρισμα, βασικός δημιουργός, με εκείνον στο παρκέ οι Bulls είναι καλύτεροι. Οι σεζόν όμως είναι μέτριες, οι Ταύροι είτε αποτυγχάνουν να πιάσουν τα playoffs, είτε μένουν χαμηλά και εκτός από τον πρώτο γύρο.

Δε θα αρνηθώ την αφήγηση που λέει ότι ‘’δεν πίστεψαν στην ολότητα του Butler’’, δε θα βρείτε εδώ υποστηρικτή των Forman και Paxson πάνω από τον Τζιμάκο. Συνολικά όμως προσπάθησαν να φύγουν από την προηγούμενη ημέρα, που τους είχε βρει με τεράστιες ελπίδες, μόνο και μόνο για να καταστραφούν μαζί με τα γόνατα του Rose. To 2015 άλλαξαν τον κόουτς Thibodeau με τον ‘’κολλεγιακό’’ Fred Hoiberg, σε μία προσπάθεια να βρουν προπονητή-για-μια-ζωή, τον δικό τους Brad Stevens. Aντάλλαξαν τον Rose, άφησαν τον Noah να φύγει. Bulls, Hoiberg και Butler συμπορεύονται μαζί μέχρι το 2017 και όταν το πράγμα δε λειτουργεί, το front office του Chicago διαλέγει στο δίλημμα τον προπονητή. Το μόνο -πλήρως- ενοχλητικό σημείο είναι το χτίσιμο προφίλ του κακού συμπαίκτη που δεν αφήνει τους νεαρούς να εξελιχθούν. Σας θυμίζω πως οι νεαροί δεν είναι ο LaVine και ο Markkanen, που ήρθαν μετά το trade με τη Minnesota, αλλά κάτι Denzel Valentine και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Οι Bulls έκαναν κακή διαχείριση, πλήρωσαν τις μπουρδολογίες τους με μετριότητα ετών, η αρχική ιδέα όμως ήταν ‘’πάμε να δούμε αν μπορούμε να φτιάξουμε κάτι πλήρως καινούργιο’’, έχοντας δώσει πρώτα μία τριετία στον μπροστάρη Butler, που αυτή τη στιγμή αγγίζει τα 28 και το prime του. Όχι παράλογα πράγματα.

Κεφάλαιο Timberwolves

Εδώ οι συνθήκες, ξανά, διαφέρουν. Ξέρει ότι πηγαίνει στη Minnesota ως ένας έτοιμος παίκτης 28 ετών, οι Timberwolves ξέρουν τι παίρνουν, ειδικά από τη στιγμή που στον πάγκο είναι ξανά ο Thibodeau. Υπάρχουν μάλιστα δύο #1 πικ των προηγούμενων ετών, Towns και Wiggins, και με την προσθήκη του Butler οι Wolves πιάνουν την πρώτη postseason μετά από πολλά χρόνια. Επομένως όλα έτοιμα, το επόμενο βήμα είναι εδώ, έτσι δεν είναι;

Όχι και τόσο. Στο χαρτί όλα μοιάζουν καλά (Butler χειριστής, Towns ως κυρίαρχος ψηλός, Wiggins σκόρερ), όμως το παρκέ βγάζει την πραγματικότητα. Η τριάδα δεν κολλάει ιδανικά, ως προσωπικότητες διαφέρουν, οι γύρω τους είναι αταίριαστοι μπασκετικά (ειδικά ο Teague) και ο Thibodeau δεν παίρνει ενδεχομένως τις κατάλληλες αποφάσεις, ώστε το σύνολο να λειτουργήσει σωστότερα, όπως το να βάλει στο σύνολο 2-3 ανθρώπους που να ξέρουν να σουτάρουν την μπάλα από την περιφέρεια, εκμεταλλευόμενοι το καλό ποσοστό δημιουργίας του Butler, αλλά και την ικανότητα του Towns, διευκολύνοντας λίγο και τις δικές του επαφές. Ο Jimmy ωστόσο είναι σταθερά ο γνωστός εαυτός του, δημιουργεί με υψηλό AST% από τα φτερά, βελτιώνει τους T-Wolves στην άμυνα, ενώ παράλληλα ‘’προμοτάρει’’ και σπρώχνει, όσο μπορεί, το συνολικό παιχνίδι του Towns και το χάρισμα του Wiggins. Η περίφημη προπόνηση πριν τη σεζόν του 2018, όπου διέλυσε τους άλλους δύο σταρ χρησιμοποιώντας εμένα και άλλους τρεις τύπους, μαζεύοντάς μας έξω από το προπονητικό των Wolves, μεταφράστηκε ξανά ως ‘’ο κακός Butler που δεν μπορεί να συνεργαστεί με νεότερους’’.

Αφήγηση και τίποτα παραπάνω. Στη συνέντευξη για το όλο σκηνικό ο Jimmy λέει πως ‘’ο καλύτερος παίκτης μας είναι ο Towns, ο πιο ταλαντούχος είναι ο Wiggs’’. Σε τι διαφέρει αυτό από τα όσα λέει φέτος για τον Adebayo και τον Herro; Αυτός ήταν ουσιαστικά ο τρόπος του να πει ‘’ή πάμε να κερδίσουμε γαμώ το διάολο, έχουμε το ταλέντο και το υλικό, ή καλύτερα να φεύγω’’. Η συμπεριφορά του δεν είναι άγια, ούτε όμως και τυπική. Ο ίδιος ξέρει και τι δίνει στο παρκέ και τι χαρακτήρας είναι, όπως επίσης πόσο επιδραστικό μπορεί να είναι στο σύνολο το υψηλό ανταγωνιστικό αίσθημα που προσφέρει. Σε αυτό το σημείο, για τον γράφοντα τουλάχιστον, θα έπρεπε να το ξέρουν και οι υπόλοιποι. Εκεί είναι τα νούμερα, η εικόνα και στην τελική το intel ανάμεσα στις ομάδες της λίγκας. Δε συμβαίνει, οπότε για μία ακόμη φορά, θα δει απλά τις καταστάσεις να αλλάζουν γύρω του.

Κεφάλαιο Sixers

Κάπως έτσι φτάνουμε στο μεγαλύτερο σόου, εκείνο της Philadelphia. Υπήρξα υπέρμαχος της ανταλλαγής από την πρώτη στιγμή (όπως για τον Tobias Harris). Οι Sixers έκαναν ένα all-in στην πρώτη σεζόν της Ανατολής χωρίς τον LeBron, γέμιζαν με εμπειρία γύρω από τους σούπερ ταλαντούχους Embiid-Simmons και στην τελική αν το εγχείρημα δεν λειτουργούσε, είτε γιατί ο Τζίμι ‘’επαιζε ξανά τον κακό του κόμικ’’, είτε γιατί απλά το μπάσκετ έχει και ηττημένους, θα είχαν πάλι στα χέρια τους το νεανικό δίδυμο.

Ο Butler που εμφανίζεται στη Philly είναι ακριβώς ο ίδιος με αυτόν που βλέπετε στο Miami. Ανταγωνιστικός, με ικανότητες σε όλο το πλάτος του παρκέ (πλην του σταθερού περιφερειακού σουτ), vocal leader, αυτό που χρειάζεται το σύνολο για να κερδίσει. Παράλληλα, η ικανότητα του να χειρίζεται την μπάλα με καλή δημιουργία και ελάχιστα λάθη, δίνει στο σύνολο τη δυνατότητα να ακουμπήσει σε μία σταθερά και να ψάξει τη βελτίωση των υπολοίπων, να προσφέρει ποιοτικότερες επαφές σε Embiid-Simmons-Harris.

Μόνο που το σύνολο και ο προπονητής κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μη συμβεί αυτό. Στο φανταστικό podcast του, ο JJ Redick (συμπαίκτης εκείνη τη σεζόν με τον Butler) καταθέτει πως δεν υπήρχε ουσιαστική επικοινωνία με τον κόουτς εκτός παρκέ, ούτε και ανάληψη ευθυνών από τους υπόλοιπους, ενώ μέσα στο παρκέ η Philly ζορίζεται σε σημεία να δώσει τις αποφάσεις σε εκείνον, ενδεχομένως φοβούμενη πως αυτό θα παρέλυε πλήρως τον (ήδη μετριοκακό, χωρίς ίχνος περιφερειακού σουτ) σκόρερ Ben Simmons. Ακόμη και με αυτόν τον τρόπο, που η μπάλα περνάει στα χέρια του Butler ουσιαστικά στην postseason, η σούπερ πεντάδα των Sixers πηγαίνει στο απόλυτο όριο τους μετέπειτα πρωταθλητές Raptors. Ποιο είναι το απόλυτο όριο; Το περίφημο σουτ του Kawhi Leonard.

Είναι όλα εκεί, ίσως για άλλη μία χρονιά με έναν πιο ‘’ευφάνταστο’’ προπονητή από τον Brett Brown, οι Sixers όμως επιλέγουν έναν άλλο δρόμο. Όπως και στην περίπτωση των Bulls, παρ’ ότι πιστεύω πως έχουν κάνει τρομακτικά λάθος χειρισμούς, δε θα τους κατηγορήσω απόλυτα που στήριξαν το δίδυμο των νέων, πάνω από τον τριαντάρη Butler. Ξανά, στα χαρτιά, ο Harris μοιάζει πιο ταιριαστός με τους άλλους δύο ηλικιακά και στο ρόλο του καθαρού σκόρερ. Τουλάχιστον, για πρώτη φορά, δεν μπαίνει στο παιχνίδι η χαζή αφήγηση για τον κακό χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του απέναντι στους νεότερους συμπαίκτες. Ο λόγος γι’ αυτό θα έπρεπε να είναι η εικόνα του στο παρκέ και το μπάσκετ, αλλά κατέληξε να είναι η υποστήριξη του Embiid, που τον ήθελε στην ομάδα μέχρι τέλους. Δεκτό και με αυτόν τον τρόπο. Ο Butler όμως έχει ‘’τσιμπήσει’’ την κατάσταση και μάλλον αυτή δεν τον σηκώνει -ούτε- στη Philadelphia για πολύ περισσότερο.

Miami

Από το ‘14-’15, όταν και είχε τα ηνία των Bulls, εμφανίζεται στο παρκέ πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο. Μόνο που για πρώτη φορά, στους Heat έχει όλα αυτά που έψαχνε για να πετύχει. Το διασκεδαστικό είναι πως συμβαίνει στην ομάδα που ‘’πήγε για να αποσυρθεί πλουσιοπάροχα, κάνοντας διακοπές στην Florida’’. Aν κάτι όμως θα ήθελα να γίνει σαφές στο κείμενο, είναι πως και οι συγκυρίες και το timing παίζουν τον ρόλο τους, και είναι σημαντικός.

Στο Miami βρίσκει δύο ταλαντούχους νέους (Adebayo-Herro), οι οποίοι δουλεύουν όπως ταιριάζει σε εκείνον. Όχι καλύτερα από τους Embiid-Simmons και τους Towns-Wiggins, απλά πιο ταιριαστά. Οι βετεράνοι όπως ο Dragic (και αργότερα ο Iguodala) δεν έχουν κανένα θέμα να κουμπώσουν με το παιχνίδι και τον χαρακτήρα του. Υπάρχει ένας προπονητής οπως ο Spoelstra, που επιδιώκει να του δώσει την μπάλα στα χέρια του, αλλά παράλληλα να πάρει αξία από οτιδήποτε κινείται γύρω του, όπως πχ. ο Duncan Robinson και ο Crowder, χτίζοντας μαζί με εκείνον μία άμυνα έτοιμη να προσαρμοστεί στα πάντα (και σε σημεία να καταπιεί τα πάντα, εκτός αν αυτά λέγονται LeBron και Anthony Davis). Πιο φρέσκος στο μυαλό και στις ιδέες από τον Brown, με καλύτερη διαχείριση από τον Thibodeau και εντάξει, μη με βάλετε να συγκρίνω τον Spo με τον Hoiberg, λίγο σεβασμό παρακαλώ.

Πάνω σε όλα αυτά, η συνολική κουλτούρα που έχει φτιάξει 25 χρόνια τώρα ο Νονός Pat Riley στους Heat. Διαρκής ανταγωνιστικότητα, πλάνο, δουλειά, επιμονή, χαρακτήρας. Λες και περιγράφω τον Butler. Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να κατηγορήσω όλους τους προηγούμενους που δεν έχουν έναν από τους μεγαλύτερους winners των τελευταίων 50 ετών, σε συνδυασμό με μία κοουτσάρα και ένα ολόκληρο καλά δομημένο προπονητικό και διοικητικό team. Αυτό υπάρχει στο Miami και σε κάποια ακόμη franchises, μετρημένα στο ένα χέρι.

Μοιραία οι δύο πλευρές τα βρήκαν από τα πρώτα πέντε λεπτά του ραντεβού τους. Ομολογώ πως πίστευα ότι οι Ηeat θα είναι -ασφαλώς- καλύτεροι, αλλά έχουν ένα ταβάνι. Ήταν όμως τόσο ιδανικό το timing της συνεργασίας τους, ακόμη και στις λεπτομέρειες (ο γερασμένος Wade σταμάτησε, δεν προχώρησε το ενδεχόμενο trade του ‘19 που θα τον έφερνε στο Miami, άρα οι Heat λογικά δε θα ήταν σε θέση να διαλέξουν τον Herro το προηγούμενο καλοκαίρι), που το ταβάνι τρύπησε και έφτασαν στους τελικούς του ΝΒΑ, ακόμη και σε αυτή την περίεργη σεζόν. Είμαι σίγουρος πως ο ίδιος δεν έχει πρόβλημα που έπρεπε να φτάσει 30, με ένα σωρό ημι-πετυχημένα ή αποτυχημένα πειράματα, ώστε να παίζει στην ομάδα που του ταιριάζει περισσότερο. Εκείνοι του δίνουν το περιβάλλον για να πετύχει, εκείνος πετυχαίνει στο να πετυχαίνει, με τον τρόπο το δικό του.

O Jimmy Butler είναι και κινητή πρόκληση, πάντα ήταν, γι’ αυτό και στις δηλώσεις μετά τους τελικούς δήλωσε πως ‘’ανακάλυψα ότι μάλλον είμαι καλός μπασκετμπολίστας’’. Υπάρχει μία δόση ειρωνείας προς τους υπόλοιπους και όσα λέγονταν επί σειρά ετών, αλλά οκ, είμαστε στη λίγκα που ο LeBron δηλώνει ‘’απαιτώ το σεβασμό μου’’, λες και τον στέρησε κανείς λογικός άνθρωπος από έναν αθλητή που λογίζεται -τουλάχιστον- στους τρεις κορυφαίους όλων των εποχών. Θα πει και ο δικός μας τη μ*λακία του. Το σημαντικό είναι πως μία περιττή αφήγηση γύρω από τον ίδιο, ως αθλητή και προσωπικότητα, πετάχτηκε στο καλάθι με τις μπούρδες, οριστικά. Eίναι αθλητής και χαρακτήρας για να χτίσεις γύρω του. Δεν είναι LeBron, δεν είναι Kawhi ή Doncic και Giannis, αλλά αυτοί είναι τέσσερις και οι ομάδες τριάντα και μάλλον μπορεί να κάνεις πολλές χειρότερες επιλογές από το να στηριχτείς σε εκείνον.

Η επόμενη ημέρα τον βρίσκει στο Miami, να περιμένει τη -μοιραία- ανάπτυξη των Adebayo-Herro, στους οποίους δε θα έχει πιστεύω κανένα θέμα να παραχωρήσει τα πρωτεία της ‘’εικόνας’’, αν αυτό είναι απαραίτητο ώστε οι Heat να συνεχίσουν να κερδίζουν. Σαν τελευταίο σχόλιο, συνολικότερο, πιστεύω πως δε θα αλλάξουν και πολλά, συνήθως ο Riley (ως προπονητής, gm, πρόεδρος ή οτιδήποτε) εμπιστεύεται το σύνολο που έχει και δουλεύει, μέχρι αυτό να μην μπορεί πια, με ελάχιστες αλλαγές στα σημαντικά σημεία του. Για μένα λείπει κάτι, ένας ακόμη πόλος (όπως πχ ο Oladipo που ακούγεται), αλλά τις ίδιες αμφιβολίες είχα και πέρυσι το καλοκαίρι και οι Heat κάπου γέλασαν, διέψευσαν όσους σκεφτόμασταν έτσι και προχώρησαν. Σε κάθε περίπτωση ο Butler, που δεν άλλαξε και πολύ όλα αυτά τα χρόνια που τον ακολουθώ ως αφισιονάδο, είναι εκεί που πρέπει, στη κατάλληλη χρονική περίοδο, με τους ομοίους του, στην πιο ευχάριστη ‘’pain in the ass’’ ομάδα της Ανατολής. Και οι Bulls, οι Wolves και οι Sixers να πάνε να κουρεύονται.