Κατηγορία 1: Η μάχη για τους τελικούς
1. Los Angeles Lakers (24-13, 3rd, 12-8 vs .500 and above)
Έχουν χάσει επτά από τα τελευταία τους 10 παιχνίδια, η επίθεση δείχνει δυσλειτουργική, τα τρίποντα βρίσκουν πολύ συχνότερα σίδερο παρά διχτάκι, ο Harrell δεν έχει ενσωματωθεί, ο Gasol ακόμα λιγότερο, ο Matthews είναι πολύ χειρότερος του Danny Green, ο KCP δεν θυμίζει σε τίποτα τον bubble εαυτό του. Μα ακόμα και έτσι παραμένουν η ομάδα που θα πρέπει να κερδίσουν οι υπόλοιποι στη Δύση για να βρεθούν στους Τελικούς. Ο λόγος; Απλός: ο Anthony Davis. Ο Davis, πέρα και πάνω από όποιο MVP βραβείο, παραμένει ο πολυτιμότερος παίκτης της Λίγκας αυτή την στιγμή. Ειναι ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης και στις δύο πλευρές του παρκέ, μαρκάρει με άνεση από το “3” ως το “5” τον οποιονδήποτε, αλλάζει πάνω σε ασσόδυα με αντίστοιχη άνεση, ενώ επιθετικά κανείς άλλος δεν έχει τόση ισορροπία εντός και εκτός ζωγραφιστού, με πλάτη και πρόσωπο στο καλάθι. Το κυριότερο δε, η παρουσία του και τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του απελευθερώνουν και μεγιστοποιούν τον LeBron, ο οποίος παραμένει ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας στον κόσμο. Όσο λοιπόν κι αν yolάρουν στην regular, και ουδείς πρέπει να ξεχνά την αντίστοιχα κακή τους εικόνα στο bubble πέρα του πρώτου αγώνα κόντρα στους Clippers, όταν και εξασφάλισαν την πρώτη θέση-, όλα τα χαρακτηριστικά που τους εχρισαν πέρσι πρωταθλητές παραμένουν στην ομάδα, αντίστοιχα ουδείς πρέπει να ξεχνά το τι ακολούθησε. Κοντολογίς, μέχρι να φτάσει μαντάτο πως ένας εκ των Davis ή LeBron δεν θα είναι 100% έτοιμος για τα playoffs, το φαβορί της Δύσης ήταν και παραμένουν οι Lakers ό,τι κι αν δείχνουν ως τον Μάη μες στο παρκέ.
2. LA Clippers (24-14, 4th, 8-10 vs .500 and above)
Οι Clippers έχουν και φέτος το πιο γεμάτο roster σε σχέση με τον ανταγωνισμό της Δύσης. Ναι, θα μπορούσαν να αντάλλαζαν τον Lou Williams με τον George Hill και να προσθέσουν έναν ακόμα ψηλό πέρα των Zubac (που δεν δείχνει να πολυεμπιστεύεται ο Lue) και Ibaka, για να γίνουν ακόμα καλύτεροι, αλλά και χωρίς αυτές τις κινήσεις, παραμένουν γεμάτοι και ανταγωνιστικοί.
Στα χαρτιά τουλάχιστον. Στην πράξη δείχνουν ακόμα να κυνηγάνε τα εσωτερικά φαντάσματα που το bubble τους κληροδότησε: ψυχολογική αδυναμία να ανταπεξέλθουν στα δύσκολα. Είναι στο 8-10 κόντρα σε ομάδες με πάνω από .500 ενώ στο clutch και φέτος καταρρέουν. Συγκεκριμένα είναι τελευταίοι σε defensive και net rating, και τελευταίοι και σε FG% με ποσοστό μόλις 35%. Ενώ διαθέτουν Kawhi Leonard και Paul George έτσι; Χρόνος υπάρχει να διορθωθεί η όλη κατάσταση, αλλά για να πάνε οπουδήποτε παραπάνω πέρα από τον δεύτερο γύρο, πρέπει να διορθωθεί.
3. Phoenix Suns (24-11, 2nd, 13-6 vs .500 and above)
Η σταθερά που λέγεται Chris Paul ήρθε και εδώ και άλλαξε το επίπεδο της ομάδας. Κλασικά προσάρμοσε το pace στις επιθυμίες του (97,1, προτελευταίο της Λίγκας), η άμυνα έγινε η τρίτη καλύτερη του πρωταθλήματος (δεχόμενη 109 πόντους ανά 100 κατοχές), ενώ το net rating τους το δεύτερο καλύτερο, με +6,6. Ο Booker έγινε ο δολοφόνος που όλοι βλέπαμε πως θα μπορούσε (51/41/85 τα ποσοστά του από το παρκέ, το τρίποντο και τις βολές αντίστοιχα τον Φλεβάρη), ο Bridges από τον άνθρωπο με τα χέρια κουπιά έχει εξελιχθεί σε ένα πλήρες 3&D πακέτο, όπου μαζί με τους Cam Johnson και Crowder συνιστούν την καλύτερη σχετική συλλογή στη Λίγκα. Ο Ayton παρότι τα νούμερά του δείχνουν πεσμένα, συνεισφέρει όλο και περισσότερο και στις δύο πλευρές του παρκέ, ο Saric από ταλαντούχο τριάρι έχει εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους αναπληρωματικούς centers της Λίγκας, ενώ ακόμα και οι Kaminsky, Payne, Nader, Moore, Galloway και Carter, συνεισφέρουν θετικότατα. Δεδομένα θα μπουν με πλεονέκτημα έδρας στα playoffs, και δεδομένα θα πρέπει να φτύσει αίμα όποιος θέλει να τους αφήσει έξω. Από τις πιο ενδιαφέρουσες ομάδες να παρακολουθεί κανείς αυτή την περίοδο, δικαιώνοντας απόλυτα τις σχετικές προσδοκίες του Χάτσιου πριν την έναρξη της σεζόν.
4. Utah Jazz (27-9, 1st, 13-6 vs .500 and above)
Οι Jazz καλώς ή κακώς ακόμα δεν έχουν απαντήσει πειστικά στο ερώτημα αν είναι οι 2015 Hawks, των 60 νικών, των τεσσάρων All Stars και ολόκληρης της πεντάδας τους “Player of the Week”, που όμως τους έκανε μια χαψιά (4-0) ο LeBron στους Τελικούς Ανατολής (που ως τότε έκανε χαβά στη regular στον πρώτο χρόνο επιστροφής του στο Cleveland) ή οι 2015 Warriors, των 67 νικών και της μετέπειτα κατάκτησης του Larry O’Brien Trophy. Το πανέμορφο μπάσκετ που παίζουν, με τη βροχή τριπόντων και τον εξαιρετικό τους πάγκο τα ανέλυσε διεξοδικά πρόσφατα ο Gus, οπότε δεν έχει νόημα η εδώ επανάληψη. Αντίθετα, θέλω να σταθώ στο γιατί τους βάζουμε στην τέταρτη θέση της Δύσης κατά την εκτίμησή μας ως προς την πιθανότητα να φτάσουν στους τελικούς. Όσο και αν ακουστεί αντιφατικό, λόγω της αμυνάς τους. Συγκεκριμένα, για τέταρτη σερί χρονιά αυτή κρατάει στο χαμηλότερο ποσοστό της λίγκας τα σουτ των αντιπάλων της πίσω από το τρίποντο και στη στεφάνη (μόλις 63%). Κοινώς, μαρκάρουν εξαιρετικά το τρίποντο, οδηγώντας τους αντιπάλους πάνω στον Gobert, όπου, ναι, πρόβλημα. Δύο σημεία εδώ όμως: πρώτο,ν έχοντας δει πρόσφατα τους Zion και Embiid να καταπίνουν ζωντανό τον Γάλλο, οφείλω να ξανατονίσω πως ο Davis είναι πολύ καλύτερος παίκτης από τους δύο προαναφερθέντες. Δεύτερο και βασικότερο, από επιλογή η άμυνα της Jazz αφήνει ελεύθερο το midrange. Μαντέψτε ποιοι εκτελούν και δημιουργούν με τεράστια ευχέρεια ακριβώς από εκεί: οι Kawhi, Paul, Davis και LeBron. Και αυτός είναι ένας εκ των βασικών λόγων που οι Jazz ματσάρουν άσχημα με κάθε μία από τρεις ομάδες που έχουμε σε κατάταξη πάνω από αυτούς.
Κατηγορία 2: Οι υπό προϋποθέσεις
5. Denver Nuggets (21-15, 6th, 11-9 vs .500 and above)
Μία ακόμα ομάδα που δείχνει διαρκώς να της λείπει συγκέντρωση. Με την έννοια πως μπορεί να έχουν την τέταρτη καλύτερη επίθεση (117,5 offensive rating) και το πέμπτο καλύτερο net rating (με +5,4) αλλά η κακή αμυντική τους λειτουργία (14οι με 112,1 defensive rating) και η τακτική απουσία συγκέντρωσης, φαίνεται διαρκώς να τους προδίδουν. To τελευταίο αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στο ότι είναι μόλις η 22η ομάδα της Λίγκας σε αποτελεσματικότητα στο clutch (παιχνίδια που στα τελευταία τους πέντε λεπτά έχουν διαφορά μικρότερη των πέντε πόντων), με ρεκόρ 7-9. Δεν είναι μόνο το χαρακτηριστικό τους black out στο παιχνίδι κόντρα στους Wizards, που με τη διαφορά στους δύο, επέλεξαν σε αιφνιδιασμό 3-1 να σουτάρουν για τρεις χάνοντας το παιχνίδι, αλλά ιδίως το ότι από τις εννέα ήττες τους σε clutch παιχνίδια, οι πέντε είναι κόντρα στους Kings και τους Wizards! Αυτές οι πέντε ήττες αν είχαν αποφευχθεί θα μιλάγαμε τώρα για την ομάδα με το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ στη Δύση, στο σβέρκο ακριβώς των Jazz. Ωστόσο, η παρατεταμένη δυστοκία των Harris και Barton επιθετικά και η απουσία οποιασδήποτε συνέπειας στο παιχνίδι των Murray και Porter Jr., έρχονται δυστυχώς να εξισορροπήσουν την MVP χρονιά του Σέρβου Αρτίστα Nikola Jokic. Μεταξύ μας βέβαια, ο Malone δεν μας έχει δείξει τα βήματα εξέλιξης του συνόλου που περιμέναμε μετά την περσινή τους παρουσία στους τελικούς της περιφέρειας και καλό είναι να το καταγράψουμε και αυτό εδώ σε μια γωνίτσα.
6. Dallas Mavericks (18-16, 8th, 12-10 vs .500 and above)
Για την ομάδα της Αγνής Σλοβένικης Κάβλας γράψαμε πρόσφατα αναφορικά με τα προβλήματα που τους ταλάνιζαν. Το τελευταίο διάστημα μοιάζουν να ανακάμπτουν από το αρχικό κακό ξεκίνημα, έχοντας ρεκόρ 8-2 στα δέκα πρόσφατα παιχνίδια τους και ξαναμπαίνουν σε ρότα διεκδίκησης της έκτης θέσης, ώστε να αποφύγουν το play-in τουρνουά. To σημαντικό σε αυτή την περίοδο ήταν πως βελτίωσαν σημαντικά τις επιδόσεις σε επίθεση/άμυνα, με αποτέλεσμα να έχουν το πέμπτο καλύτερο net rating (διαφορά επίθεσης/άμυνας ανά 100 κατοχές) στη λίγκα. H αλήθεια είναι πως ξεκινώντας η σεζόν τους περιμέναμε υψηλότερα, αλλά μία οι τραυματισμοί, μία η κακή αμυντική παρουσία του Λετονού unicorn –ή leprechaun τελικά;- είχαν προβληματίσει τον οργανισμό. Στην ουσία με το πέρας του All Star θα πρέπει να μπουν στην τελική ευθεία για να αποφασίσουν το μέλλον τους με ή χωρίς τον Porzingis. Έως τότε, θα πρέπει να βελτιωθούν περισσότερο στην άμυνα με τον προαναφερθέντα ψηλό να αρχίζει να θυμίζει λίγο από το «πρωτότυπο» σέντερ που ήταν.
Φυσικά η όλη πορεία τους από τη διακοπή του τριημέρου και εντεύθεν θα είναι και ένα καλό crash test όσον αφορά τη διεκδίκηση ή όχι του βραβείου του πολυτιμότερου παίκτη του πρωταθλήματος για τον ήδη top-5 παίκτη Luka Doncic. Τα νούμερα του είναι σε ρυθμούς 29/8/9, τα ποσοστά του στα τρίποντα είναι ανεβασμένα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια (35,7%) ενώ -παρά τα κιλά που φάνηκε ότι πήρε φέτος- είναι ο δεύτερος παίκτης με τα περισσότερα drives στο ΝΒΑ και αυτός που σκοράρει τους περισσότερους πόντους από τέτοιες καταστάσεις. Νομίζω το ερώτημα για τα αθλητικά του προσόντα -τουλάχιστον στο επιθετικό σκέλος- έχει περάσει στη λήθη.
7. Portland TrailBlazers (21-14, 5th, 6-8 vs .500 and above)
Στα γραφεία του Guru υπήρχε αισιοδοξία για την πορεία των Blazers από την αρχή της σεζόν, με τους δύο Lillard fan boyz μας, Δημήτρη Χ. και Gus, να αλλάζουν διαρκώς καρδούλες μεταξύ τους και να αποτυπώνουν την αισιοδοξία τους στο κείμενο του τελευταίου “To ‘Γιατί Όχι;΄των Blazers”. Και η αλήθεια είναι πως ξεκίνησαν δικαιώνοντας απόλυτα το παραπάνω ερώτημα του Gus. Ο Nurkic πάταγε καλά σε άμυνα και επίθεση, ο McCollum έπαιζε σε All Star επίπεδο, οι Covington και Derrick Jones Jr. είχαν προσδώσει σκληράδα στα φτερά, με τον Lillard να πηγαίνει στο ρελαντί, απολαμβάνοντας την κατάσταση. Οι απανωτοί τραυματισμοί των McCollum και Nurkic ωστόσο, απαίτησαν από τον πάγκο να πάρει παραπάνω ευθύνες, με τους Gary Trent Jr. και Kanter να ανταποκρίνονται με σχετική επιτυχία και τον Carmelo να έχει πια ενσωματώσει πλήρως τον ρόλο του δευτερεύοντα σκόρερ, που δεν απαιτεί την μπάλα στα χέρια του, αλλά την στέλνει με συνέπεια στο δυχτάκι όποτε την συναντήσει. Ωστόσο, αν κάτι έκανε τη διαφορά ως τώρα αυτό ήταν ο μόνιμος κούκος που σήμανε “Dame time” σχεδόν σε κάθε παιχνίδι. Και μπορεί τα πάντα γύρω από τον Lillard να σταμάτησαν να κινούνται (30οι σε ball movement με μόλις 271 πάσες ανά 24 λεπτά κατοχής και 29οι σε player movement), αλλά το αποτέλεσμα τους δικαιώνει:
Damian Lillard is 31-49 (63.3%) from the field and 14-24 (58.3%) from three for 104 points (84.8 TS%) in the clutch this season (when the game is within five points in the final five minutes of the fourth quarter or overtime).
— Andy Bailey (@AndrewDBailey) March 5, 2021
Portland is +42 in Lillard's 71 clutch minutes.
Προφανώς αυτό το μοντέλο δεν μπορεί να μακροημερεύσει. Το γιατί το είδαμε στον πρώτο γύρο των περσινών playoffs, όπου οι Lakers λιάνισαν τον ξελιγωμένο Lillard, που είχε πάρει όλη την ομάδα στις πλάτες του και την κουβάλησε ως την postseason. Oι επιστροφές των Nurkic και McCollum θα ξαναδώσουν τόσο ισορροπία στην ομάδα, όσο και -απαραίτητες- ανάσες στον ηγέτη της ομάδας. Ωστόσο, για οτιδήποτε παραπάνω από μια γρήγορη βόλτα στον πρώτο γύρο και φέτος, θα πρέπει να βελτιωθεί η άμυνά τους, που είναι η τρίτη χειρότερη του πρωταθλήματος χωρίς να υπάρχει αισιοδοξία σε αυτόν τον τομέα πως οι επιστροφές των τραυματιών θα λύσουν το πρόβλημα, μιας και πριν τις σχετικές απουσίες, μόλις δύο θέσεις πιο πάνω ήταν αμυντικά.
Kατηγορία 3: Κι εσείς για τα playoffs;
8. Golden State Warriors (19-18, 9th, 7-12 vs .500 and above)
Oι Warriors φέτος τρέχουν, και τρέχουν πολύ. Περισσότερο από όσο έτρεχαν τα χρόνια που μεσουρανούσαν ως η κορυφαία ομάδα στο ΝΒΑ. Δεύτεροι με τις περισσότερες κατοχές ανά παιχνίδι, πίσω μόνο από τους Wizards των Westbrook, Beal. Η φετινή έκδοση των “Πολεμιστών” μπορεί να μην είναι τόσο λαμπερή όσο θα μπορούσε να είναι, λόγω του τραυματισμού του Klay Thompson, παραμένει όμως μία σκληροτράχηλη ομάδα που μπορεί να «πνίξει» αμυντικά τον αντίπαλο. Καθοδηγούμενοι από έναν εμβληματικό στην πίσω πλευρά του παρκέ Draymond Green, έχουν μετατρέψει το αρχικό μπουλούκι στην ένατη άμυνα του πρωταθλήματος, με παθητικό 110,6 πόντους/100 κατοχές ενώ αναγκάζουν τους αντιπάλους να σουτάρουν με το τρίτο χαμηλότερο ποσοστό, ήτοι 52,5% (%eFG σύμφωνα με το CtG).
Αυτή η άμυνα είναι που έρχεται ως αντιστάθμισμα στη μέτρια έως κακή επιθετική εικόνα που παρουσιάζουν φέτος, έχοντας την 22η επίθεση, κάτι ακραίο πριν λίγα έτη, η οποία φυσικά έχει εξήγηση. Για την ακρίβεια, ονοματεπώνυμα: Αndrew Wiggins και Kelly Oubre, ήτοι οι παίκτες που με την παρουσία τους στη βασική πεντάδα κάνουν αυτομάτως το σύνολο να είναι χειρότερο επιθετικά. Με τον πρώτο σκοράρουν εννέα πόντους λιγότερους ανά 100 κατοχές και με τον δεύτερο τέσσερις λιγότερους αντίστοιχα. Φυσικά αντίστοιχο αντίκτυπο έχουν και οι πεντάδες στις οποίες βρίσκονται μέσα.
Μόλις στο όγδοο εκατοστημόριο η πεντάδα με τον μεγαλύτερο χρόνο παρουσίας στο παρκέ. Δύο πλάγιοι που σουτάρουν με χαμηλά ποσοστά από μακριά είναι κάτι που μοιάζει τελείως ξένο με τη φιλοσοφία του οργανισμού. Ουδείς άλλωστε μπορεί να ξεχάσει την εικόνα του πάγκου της ομάδας να πανηγυρίζουν για το πρώτο του τρίποντο του Oubre μετά από 17 άστοχες προσπάθειες.
Το παραπάνω αναφερθέν πρόβλημα βάζει τρικλοποδιά στην εξαιρετική σεζόν που πραγματοποιεί ο Steph Curry, η εικόνα του οποίου είναι απόλαυση για κάθε θεατή και τα νούμερά του αντίστοιχα της παμψηφεί MVP χρονιάς του. Ωστόσο, η απουσία του Klay στερεί το απαραίτητο τρίτο γρανάζι αυτής της εντυπωσιακής μηχανής του Steve Kerr, και καθιστά την παρουσία τους στην εξασφαλισμένη εξάδα κάθε άλλο παρά δεδομένη.
9. San Antonio Spurs (18-14, 7th, 10-10 vs .500 and above)
Η φουρνιά των πιτσιρικάδων του coach Pop είναι εδώ και δείχνει ήδη πλήρως εμποτισμένη με το διαχρονική Spurs mentality. Τα έγραψε πολύ αναλυτικά για αυτούς πρόσφατα ο Νίκος, οπότε εδώ απλά να θυμίσουμε επιγραμματικά πως τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι το λίγα λάθη, η εκ νέου σκληρή άμυνα, και τα λίγα τρίποντα. Ο νεανικός κορμός των Dejounte Murray, Lonnie Walker, Keldon Johnson,Vassell, Derrick White, Poeltl και Tre Jones αποτελεί το μέλλον το μέλλον της ομάδας, ενώ ενδεχόμενη αξιοποίηση των τελευταίων καλών ημερών του DeMar DeRozan (που έχει προσθέσει και οργανωτικά χαρακτηριστικά στο παιχνίδι του, με 7,2 assists ανά παιχνίδι), Rudy Gay και LaMarcus Aldridge ίσως τους προσφέρουν κάποια ακόμα assets με την ανταλλαγή τους πριν το trade deadline στις 25 Μάρτη. Δεν έχουν εξασφαλισμένη θέση στα playoffs, αλλά δεν θα είναι βόλτα στο πάρκο για κανέναν το να τους βρουν απέναντι.
10. Memphis Grizzlies (16-16, 10th, 9-12 vs .500 and above)
Για δύο πράγματα είναι γνωστή η πολιτεία του Tennessee. Για το Jack Daniels και τους Grizzlies. Οι «Αρκούδες» βρίσκονται για δεύτερη σερί χρονιά σε τροχιά playoffs, όμως έχουν πολλά παιχνίδια τους που έχουν αναβληθεί, κάτι που ίσως παίξει και ρόλο στην πορεία. Είτε θετικά, με μία ενδεχόμενη απόσταση ασφαλείας που ίσως αποκτήσουν από την 11η θέση, είτε αρνητικά, με μία συσσώρευση κούρασης λόγω μαζεμένων αγώνων. Με την κανονική περίοδο να τελειώνει στις 16 Μαΐου το πώς θα προλάβουν να δώσουν τα 40 ματς που απομενουν για να φτάσουν στα προγραμματισμένα 72 είναι ένα ερωτηματικό που μόνο οι αρμόδιοι μπορούν να απαντήσουν.
Κατά τα λοιπά, μιλάμε για μία από τις πιο νεανικές και γεμάτες ομάδες του ΝΒΑ. Έχουν διατηρήσει ορισμένα από τα “Grit ‘n’ Grind” στοιχεία της περασμένης δεκαετίας και αυτό αφορά περισσότερο το αμυντικό σκέλος. Έβδομη άμυνα του πρωταθλήματος με 110,3 πόντους/100 κατοχές, αλλά αυτή τη φορά σε υψηλό τέμπο (ένατη θέση σε κατοχές ανά παιχνίδι). Πάνε κόντρα στις νόρμες του παιχνιδιού, όντας η πρώτη ομάδα σε αριθμό σουτ από μέση απόσταση -το “κακό” σουτ στο σύγχρονο μπάσκετ. Παίκτης κλειδί στο αμυντικό σκέλος αποτελεί το πρώην «Σπιρούνι», ο Kyle Anderson, καθώς η παρουσία του στις δύο θέσεις των forwards βελτιώνει την άμυνα κατά 8,6 πόντους/100 κατοχές. Σημαντική η δουλειά των Tillman, Dieng, Clarke στο να προστατεύουν καλά το καλάθι, κάτι που δεν συμβαίνει με τον έμπειρο Valanciunas, ο οποίος είναι ο μόνος ψηλός που έχει αρνητικό δείκτη στην άμυνα στη ρακέτα. Οι Grayson Allen, Desmond Bane (το δεύτερο πιο cool όνομα στο ΝΒΑ) σουτάρουν εξαιρετικά από την περιφέρεια με πάνω από 40% από το τρίποντο και ο Morant κρατάει την μπαγκέτα ενός εξαιρετικού συνόλου. Ειδικά ο Bane αποτελεί τον καλύτερο σουτέρ έως τώρα από την τάξη του ‘20.
Γενικά μπορούμε να πούμε πως οι Grizzlies χτίζουν πάνω στο εξαιρετικό drafting τους των τελευταίων χρόνων.
Όλη καλή εικόνα που παρουσιάζουν γίνεται χωρίς την παρουσία του εξαιρετικού Jaren Jackson Jr. ο οποίος αναμένεται να πατήσει ξανά παρκέ κατά τα μέσα Μαρτίου, ενώ η επάνοδος του Winslow προσφέρει ήδη ένα έξτρα όπλο στη φαρέτρα του coach Taylor Jenkins. Αυτή την στιγμή οι Grizzlies δείχνουν τόσο καλοστημένοι και τόσο καλοκουρδισμένοι που φαντάζει απίθανο να μην διεκδικήσουν μια θέση έστω στο τουρνουά για τα playoffs.
Κατηγορία 4: Οι απογοητεύσεις
11. New Orleans Pelicans (15-21, 11th, 9-10 vs .500 and above)
Στο roundtable που είχαμε κάνει πριν ξεκινήσει η αγωνιστική περίοδος, μαζί με τον Χάτσιο είχαμε αποφανθεί πως οι Pelicans αναμένεται να είναι από τις απογοητεύσεις της χρονιάς, κάτι που προς το παρόν ισχύει σε μεγάλο βαθμό.Ο λόγος ήταν ότι ο τρόπος που δομήθηκαν, από τον προπονητή έως ορισμένα κομμάτια του ρόστερ, έμοιαζε ως προοικονομία για το τι θα ακολουθούσε.
Μία μεγάλη αλλαγή που συνέβη με την πρόσληψη του Stan Van Gundy είναι αυτή της μείωσης του ξέφρενου ρυθμού που έδιναν στα παιχνίδια τους. Μία ομάδα που αρεσκόταν να τρέχει πολύ, να πηγαίνει σε πολλές επιθέσεις έχει πατήσει φρένο τη φετινή σεζόν. Κίνηση που αρχικά έμοιαζε ασύμβατη με το υλικό που είχε ο προπονητής στα χέρια του. Από την τέταρτη θέση πέρυσι λοιπόν, στην 20η φέτος όσον αφορά τις κατοχές ανά παιχνίδι, κάτι που εν τέλει έχει θετικό αντίκτυπο στην επιθετική λειτουργία. Δεν τρέχουν άσκοπα, δεν πάνε σε κακές βιαστικές επιλογές επιθετικά αλλά προτιμάνε το set παιχνίδι, με αποτέλεσμα να είναι αποτελεσματικότεροι (έβδομη άμυνα με 116,6 πόντους/100 κατοχές σε σχέση με τη 14η θέση πέρυσι και τους 111,6 πόντους αντίστοιχα). Επιθετικά λοιπόν είναι σε καλό δρόμο. Σουτάρουν αρκετά καλά, με 55% σταθμισμένη ευστοχία (9ο καλύτερο ποσοστό), προσπαθούν να μεταφέρουν την μπάλα κοντά στο καλάθι εκμεταλλευόμενοι τον πρωτοφανή συνδυασμό εκρηκτικότητας και δύναμης του Zion Williamson, τον οποίο χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο σαν χειριστή, μα πρωτίστως και παρουσιάζονται εξαιρετικοί στον τομέα των rebounds, δεύτεροι στη Λίγκα πίσω μόνο από τη Utah.
Kάπου εδώ, όμως, σταματάνε τα θετικά. Παραδόξως για ομάδα Van Gundy δεν σουτάρουν αρκετά από το τρίποντο, με μόλις 32 ανά παιχνίδι. Κάτι που είναι “κάπως” λογικό ,καθώς ο προπονητής προτιμάει πιο βαριά σχήματα με ταυτόχρονη παρουσία στη πεντάδα των Zion, Adams, παρότι μπορεί να στοιχίζουν στο spacing.Ο Williamson παρουσιάζεται απόλυτα υγιής, δείχνοντας να έχει ξεπεράσει τα όποια προβλήματα τον ακολουθούσαν και πραγματοποιεί μία καλή χρονιά, παρότι δεν είναι ακόμα τόσο κυρίαρχος κοντά στο καλάθι όσο θα έπρεπε. Το Cleaning The Glass αποκαλύπτει ότι βρίσκεται μόλις στο 40ο εκατοστημόριο στη ευστοχία κοντά στο καλάθι και στο 62ο στα «κοντινά» σουτ.
Αμυντικά λοιπόν,οι Pelicans είναι η χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος. Μόνο οι Kings δέχονται περισσότερους πόντους, αλλά η ομάδα της New Orleans αφήνει τους αντιπάλους να σκοράρουν με άνεση και με υψηλά ποσοστά είτε αφορά προσπάθειες κοντά στο καλάθι είτε από το τρίποντο. Το 15-21 ρεκόρ που έχουν τους βρίσκει στην ενδέκατη θέση και με απόσταση από τη δέκατη που θα δώσει το «χρυσό» εισιτήριο. Με την trade deadline να πλησιάζει, μήπως ήρθε η ώρα για να ταράξουν λίγο τα νερα; Έναν σκασμό picks άλλωστε διαθέτουν.
12. Sacramento Kings (14-22, 13th, 9-11 vs .500 and above)
Ρε, μα τον όποιον, δεν έχει λογική αυτό που συμβαίνει με τους Kings. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στα διαρκή roller-coaster σερί τους (3-1, 2-9, 7-1, 2-13), αλλά στο ότι, διάολε, έχουν ωραίο υλικό: Fox, Haliburton, Hield, Barnes, Holmes, αλλά και Joseph, Bjelica, Parker και Whiteside από τον πάγκο, ακόμα και η αμυντική τρύπα Bagley (o τρίτος), στα τελευταία 10 παιχνίδια τους τρέχει με 17,8 πόντους, με ένα τρίποντο και 8,1 rebs, όντας στο +6,7 στα 28,6 λεπτά που είναι στο παρκέ ανά παιχνίδι. Το roster τους είναι -στα χαρτιά έστω- πολύ ποιοτικό για να είναι σε τέτοιο χάλι. Kαι προσωπικά ακόμα πιστεύω στον coach Walton. Η ομάδα τρέχει με το 11ο pace της Λίγκας, έχει την ένατη καλύτερη επίθεση, αλλά προφανώς τίποτα από τα παραπάνω δεν σώζει το χάλι στην άμυνα, όπου είναι μακράν οι τελευταίοι (119,9 defensive rating), έχοντας δεχτεί πάνω από 125 πόντους σε 11 από τα 36 παιχνίδια τους ως τώρα. Θεωρώ πως έχουν τα assets για να αναβαθμίσουν ακόμα παραπάνω τη βάση “Fox, Haliburton, Barnes, Holmes”, ενώ τα εξασφαλισμένα $11,5 εκατ. που απομένουν στο συμβόλαιο του Walton δείχνουν προς ώρας να του δίνουν πρόσθετο χρόνο για να σώσει την παρτίδα. Bagley και Hield είναι οι υποψήφιοι για αποχώρηση αν θέλουν να ανέβουν επίπεδο άμεσα, ενώ Barnes, Holmes, Bjelica προσφέρονται αν θέλουν να πάνε σε πιο μακροπρόθεσμο πλάνο. Όπως και να έχει, ο φετινός Fox είναι μια απόλαυση, που αξίζει τα ξενύχτια σας (ή τα πρόωρα ξυπνήματά σας κατά τις 05:00).
Κατηγορία 5: Μιζέρια
13. Oklahoma City Thunder (15-21, 12th, 10-16 vs .500 and above)
Η αλήθεια είναι πως η παρουσία τους στην κατηγορία “Μιζέρια” τους αδικεί, μιας και κάθε άλλο παρά μιζέρια αποπνέουν (και) φέτος. Μπαίνουν εδώ ωστόσο, αποκλειστικά γιατί δεν έχουν προοπτική για τα play-ins στο δεύτερο μισό κατ’ εμας. Μία ομάδα που έχει τους George Hill και Trevor Ariza σε έκτακτες ως μηδενικές εμφανίσεις, τον Al Horford σε σποραδικές, και ένα μάτσο g-leaguers να γεμίζουν κάθε βράδυ το roster της, είναι για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η ευχάριστη έκπληξη της λίγκας. Οι Luguentz Dort, Hamidou Diallo και Darius Bazley συνεχίζουν να εξελίσσονται σε εξαιρετικούς ρολίστες, την ώρα που ο Shai Gilgeous-Alexander έχει ήδη ανέβει επίπεδο, σε αυτό των stars της Λίγκας. Τρέχει τη σεζόν με 23,2 πόντους και 6,3 assists κατά μέσο όρο και ποσοστά 51/41/79, ενώ τον Φλεβάρη πήρε φωτιά με 25,4 πόντους, έξι assists και 52/47/85. Αυτός είναι από τους βασικούς λόγους της υπέρβασης των προσδοκιών γύρω από τους Thunder. Οι άλλοι δύο λόγοι είναι α) η και φέτος πολύ καλή τους άμυνα (έβδομη στη Λίγκα με 109,9 defensive rating) καθώς και β) η αποτελεσματικότητά τους στα clutch παιχνίδια (διαφοράς ως και πέντε πόντων, πέντε λεπτά από τη λήξη), όπου παρά το νεαρό του κορμού τους είναι στο 10-8, το όγδοο καλύτερο σχετικά της Λίγκας. Προσθέστε στα παραπάνω και τα 17 picks πρώτου γύρου που έχουν αθροιστικά στα επόμενα έξι drafts, και καταλαβαίνετε γιατί τα πράγματα είναι αρκετά αισιόδοξα στην Oklahoma.
14.Houston Rockets (11-23, 14th, 7-8 vs .500 and above)
Θα μπορούσα να ξεκινήσω τον πρόλογο για τους φετινούς Rockets με το χιλιογραμμένο (και από εμένα) ‘’Houston, we have a problem’’ αλλά δεν θα το κάνω, άσχετα αν ισχύει στο έπακρο (fan fact -ή και όχι - η πραγματική φράση ήταν “we’ve had a problem”). Το Houston λοιπόν, βαδίζει εδώ και καιρό στη μετά Harden/Morey/D’Antoni εποχή και εξ ορισμού κάτι τέτοιο θα ήταν δύσκολο και απαιτούσε χρόνο ώστε να εγκαθιδρυθεί ή όποια κουλτούρα της επόμενης μέρας.
Αυτή την στιγμή είναι η ομάδα που τρέχει το μεγαλύτερο σερί ηττών στο ΝΒΑ με 13, πραγματοποιώντας ένα τρομερό meltdown με τον τραυματισμό του Christian Wood. Ίσως είναι λίγο αυθαίρετο το συμπέρασμα που βγάζω, αλλά όσο ήταν υγιής ο εξαιρετικός forward/center είχαν ρεκόρ 9-8, παρουσίαζαν μία καλή εικόνα -τηρουμένων των αναλογιών- και έμοιαζαν να βαδίζουν ικανοποιητικά στο νέο τους, εμφανώς τροποποιημένο αγωνιστικό μονοπάτι. Παρότι επί της ουσίας το rotation του coach Silas βασίζεται σε παίκτες που δεν είναι πρωτοκλασάτοι, όπως οι Tate, Nwaba, Brown, House, τον πρώτο μήνα της έναρξης του πρωταθλήματος είχαν παρουσιάσει μία εξαιρετική αμυντική εικόνα, έχοντας την τρίτη άμυνα της Λίγκας με 105 πόντους/100 κατοχές, ενώ ήταν μόλις πέμπτοι σε εκτελεσμένα τρίποντα. Η καλή άμυνα παραμένει, παρότι βδομάδα με τη βδομάδα κατεβαίνει σε θέσεις (όντας αυτή την στιγμή 11η άμυνα) και ας έχουν το τρίτο χειρότερο ρεκόρ στη Λίγκα. Ωστόσο, η επίθεση είναι χάλια όντας τέταρτη από το τέλος. Οι Rockets θα συνεχίζουν να βρίσκουν σε “τοίχο” (see what I did here!), αν οι superstar που έχουν περνάνε περισσότερο χρόνο με το ιατρικό επιτελείο της ομάδας παρά με το προπονητικό. Εννέα χαμένα παιχνίδι ο Wall, 19 ο Oladipo. Μέσα σε όλα άφησαν ελεύθερο και τον Cousins, δείγμα του ότι ακόμα ψάχνονται σε όλα τα επίπεδα.
Όσο φιλότιμα και αν προσπαθεί ο Eric Gordon και οι υπόλοιποι δεν φτάνουν για να γλιτώσουν τις τελευταίες θεσεις, διεκδικώντας με τους Wolves και τους Pistons τον τίτλο της χειρότερης ομάδας της regular. Ίσως είναι και για αυτούς ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την όποια αξία έχει ο Oladipo στην αγορά και να προσπαθήσουν να χτίσουν το μέλλον τους που έμοιαζε δυσοίωνο μετά την προσθήκη του Westbrook. Εξάλλου μία καλή θέση στο draft του ’21 δεν θα χάλαγε κανέναν στο Houston, ειδικά αν είναι top-4, κάτι που θα σημαίνει ότι θα κρατήσουν την επιλογή τους και δεν θα τη δώσουν στην Oklahoma.
15. Minnesota Timberwolves (7-29, 15th, 3-13 vs .500 and above)
Ο Ricky Rubio έχει περάσει, πριν τη φετινή, άλλες έξι σεζόν στη Minnesota, μην έχοντας ζήσει την ομάδα σε θετικό ρεκόρ σε καμία από αυτές. Το αντίθετο, το ρεκόρ των Wolves επί των πρώτων του ημερών στην ομάδα ήταν στο 173-303. Όταν λοιπόν φτάνει να δηλώνει πως τέτοιο χάλι σαν το φετινό δεν έχει ξαναζήσει, μάλλον αποτυπώνει πιο γλαφυρά από ό,τι και αν εμείς εδώ γράψουμε για αυτούς. Η αλλαγή προπονητή, με τον Finch να αναλαμβάνει την πιο δύσκολη θέση στο NBA στη θέση του Saunders, δεν έχει προς ώρας αποτελέσματα, με τους Wolves να τρέχουν 0-5 σερί υπό τις οδηγίες του, με την πρώτη εικόνα να δείχνει πως θέλει να παίξει πιο γρήγορα, αλλά με τις αλλαγές που θέλει να φέρει στην άμυνα, προς ώρας να μην αποδίδουν και αυτή να είναι αισθητά χειρότερη (118,3 defensive rating). Αυτό το 0-5 που τρέχουν είναι μέρος ενός συνολικότερου 0-9 και αν κάτι κάνει την εικόνα χειρότερη είναι πως σε αντίθεση με το προηγούμενο 0-7 μες στη σεζόν, τώρα ο Towns αγωνίζεται κανονικά. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και την αποβολή για 12 παιχνίδια του καλύτερού τους παίκτη ως τώρα στη σεζόν, του Malik Beasley, για τα θέματα ναρκωτικων και βίας που είχε το καλοκαίρι, τότε απλά βλέπουμε πως δένει το γλυκό με τη σάλτσα. Μόνη αισιόδοξη νότα σε όλο αυτό, πως είναι τόσο κακοί που παίζει να κρατήσουν το pick τους το καλοκαίρι, που αν ανέβει πάνω από το #3 θα πάει στους Warriors. Όχι βέβαια πως μας έχουν πείσει πως με υψηλά picks μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση, μιας και στην τρέχουσα σύνθεση τους έχουν έτσι κι αλλιώς δύο #1 και ένα #2.
