Η σεζόν θα ξεκινήσει κάτι παραπάνω από δύο μήνες μετά τη στέψη των Los Angeles Lakers, σε ένα κλίμα αβεβαιότητας ως προς το πώς θα λειτουργήσει σε ό,τι αφορά τον κόσμο και την ασφάλεια των παικτών και των εργαζομένων, αλλά και αμηχανίας στον απόηχο του κινήματος Black Lives Matter, το οποίο βρέθηκε στο επίκεντρο στο bubble του Orlando, και των Αμερικανικών εκλογών, η ψήφος στις οποίες σταδιακά νοηματοδοτήθηκε ως το επίσημο πρόταγμα των αντιδράσεων. Δεν ήταν και δεν είναι φυσικά, αλλά το αποτέλεσμα των εκλογών μάλλον φαντάζει ως νίκη και δικαίωση των προσπαθειών του NBA να ελέγξει το μήνυμα της λίγο-πολύ ανεξέλεγκτης αρχικά έκφρασης των παικτών. Εξου και η αμηχανία. Σε κάθε περίπτωση όμως, το NBA ξεκινά και πάλι και μέσα στη γενική στασιμότητα, είναι κάτι να περιμένουμε.
Οι Suns έχουν και πάλι Point Guard
Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα. Οι Phoenix Suns θέλουν να γυρίσουν σελίδα μετά από χρόνια στον βυθό της Δύσης και στο πρόσωπο του Chris Paul βρίσκουν την κίνηση για να πυροδοτήσουν την επάνοδό τους στα playoffs. Για να δούμε ακριβώς τη συμφωνία. Οι Suns υποδέχονται τον Chris Paul και τον Abdel Nader, ενώ την αντίθετη διαδρομή ακολουθούν οι Kelly Oubre Jr., Ricky Rubio, Ty Jerome, Jalen Lecque και το pick πρώτου γύρου των Suns το 2022.
Αν και το συμβόλαιο του Chris Paul είναι τεράστιο και στη θεωρία δηλητηριώδες για τα τελευταία μπασκετικά του χρόνια, αυτός κατάφερε να διατηρήσει την αγωνιστική δυναμική του πέρα από κάθε προσδοκία, ενώ από την απέναντι πλευρά τα συμβόλαια των Oubre και Rubio είναι μεν μια δίκαιη αποτύπωση της προσφοράς τους, ωστόσο δεν βρίσκονταν στα μακροπρόθεσμα πλάνα των Suns, λόγω επικάλυψης θέσης και ικανοτήτων με τους ακρογωνιαίους λίθους του μέλλοντος της ομάδας. Κάπως έτσι λοιπόν βρέθηκε μια αμοιβαία επωφελής λύση, την οποία βοήθησε και το γεγονός της αντιπροσώπευσης των δύο βασικών κομματιών από το ίδιο γραφείο: Οι Suns έχουν και πάλι έναν top point-guard, έναν All-NBA παίκτη που ελπίζουν ότι θα τους βάλει άμεσα στα playoffs και οι Thunder συνεχίζουν να μαζεύουν assets, έχοντας αυτή τη στιγμή ως και 17 picks πρώτου γύρου για τα drafts 2020-2026.
Πάμε να δούμε όμως περισσότερα για το τί σημαίνει το trade για τους Phoenix Suns.
Σε μια κρίσιμη καμπή γι’ αυτούς, με το momentum του Bubble, με ρεκόρ εκεί 8-0 να τους δίνει αέρα και ανακαινισμένο γήπεδο, οι Suns ψάχνουν μια επιτυχία. Και μάλιστα γρήγορα. Το ταλέντο δεν λείπει από την ομάδα, και ο Devin Booker χρόνο με το χρόνο προσθέτει ουσία στα τρομακτικά στατιστικά του. Ο Chris Paul έρχεται να δώσει απάντηση στο έλλειμμα προσωπικότητας που υπάρχει στην Arizona από την αποχώρηση του Steve Nash. Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Για να διεκδικήσουν την είσοδό τους στα playoffs οι Suns χρειάζονται ουσιαστική βοήθεια στο παρκέ. Μέχρι σήμερα η δημιουργία ερχόταν μονάχα από την απειλή του Devin Booker, ο οποίος στο βωμό του φορτίου που κουβαλούσε ανέπτυξε μεν τα playmaking skills του, χάνοντας όμως σε αποτελεσματικότητα. Με τον όρο δημιουργία δεν εννοώ εδώ απαραίτητα την πάσα, αλλά δημιουργία καταστάσεων, οι οποίες, είτε θα οδηγήσουν σε προσωπικό σκορ, είτε σε ρήγμα στην άμυνα για να βρεθεί καλύτερο σουτ για κάποιον άλλο. Ο Rubio είναι ένας καταπληκτικός πασέρ, αλλά όντας μονάχα στατικός σουτέρ και “γήινος” στις διεισδύσεις του, δεν μπορεί να είναι η μηχανή μιας καλής επίθεσης και η αποτελεσματικότητά του σαφώς πέφτει στα playoffs. Αντίθετα ο Chris Paul όσο μεγαλώνει γίνεται -παραδόξως- ακόμα καλύτερος isolation σκόρερ, όντας απειλητικός από κάθε σημείο του παρκέ. Παράλληλα, διαθέτοντας ένα από τα καλύτερα pull-up shots της λίγκας από μέση απόσταση έχει τη δυνατότητα να κρατάει την άμυνα σε τεντωμένο σχοινί όσο ντριμπλάρει μετά από το σκριν, ή αφού αφήσει πίσω του τον πρώτο αμυντικό. Έτσι μπορεί τόσο να συμμαζευτεί το shot selection του Devin Booker, όσο και να διευκολυνει τις προσπάθειες των φτερών των Suns και δη του Mikal Bridges, ενός παίκτη που δεν είναι και ο πλέον αξιόπιστος σουτέρ ακόμα.
Η προσωπικότητα του Chris Paul, αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά, μπορεί ταυτόχρονα να αποτελέσει καταλυτικό παράγοντα στην εξέλιξη του DeAndre Ayton. O center των Suns δεν έχει αφήσει τα καλύτερα δείγματα εκτός παρκέ, με αποκορύφωμα την τιμωρία του για 25 παιχνίδια στην αρχή της περσινής σεζόν. Αγωνιστικά πάλι, τα προσόντα του είναι αδιαμφισβήτητα και τα νούμερα του αντικατοπτρίζουν έναν μελλοντικό σταρ, ωστόσο η κακιά συνήθεια να συμβιβάζεται με σουτάκια απέναντι σε κοντύτερους αντιπάλους και η εξοργιστική αποστροφή του προς την επαφή στην επίθεση (θα έπρεπε να απειλείται με πειθαρχική ποινή άνθρωπος με το ταλέντο και το κορμί του να σουτάρει 2,3 βολές ανά αγώνα) θα ανάψουν τα λαμπάκια του Chris Paul και λογικά, με άδεια γήπεδα, θα ακούμε τις φωνές του στα ηχεία μας αν ο Ayton συνεχίσει έτσι. Δεν θέλει πολλή ανάλυση. Ο Chris Paul έκανε παίκτη των $20 εκατ. τoν, συνονόματο του Ayton, Jordan στους Clippers.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει
Η ευκαιρία να αποκτήσουν τον Chris Paul σε προνομιακή τιμή βρέθηκε συγκυριακά και είναι μια κίνηση που, ενώ από μόνη της τους ενισχύει, έπρεπε να στηριχθεί αναλόγως για να έχει την καλύτερη δυνατή απόδοση. Με βάση το ιστορικό τους, οι περισσότεροι φίλοι τους, μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος, κρατούσαν την αναπνοή τους περιμένοντας το νέο fuck-up. Φευ.
O James Jones αφήνει το στίγμα του, υιοθετώντας μια ίσως ψυχρή, μα πάντως ορθολογική προσέγγιση για δεύτερη συνεχή off-season. Η βελτίωση του Oubre Jr. ήταν μια ευχάριστη ιστορία, ωστόσο η ομάδα λειτούργησε εξαιρετικά χωρίς αυτόν στο Bubble, ενώ ο Rubio βοήθησε στο συμμάζεμα του χάους και την εξέλιξη του Booker, αλλά μάλλον δεν είχε να δώσει πολλά στο μέλλον. Ο Jones τους αποχωρίστηκε χωρίς δεύτερη σκέψη, βασιζόμενος (και) στην πραγματικότητα που είδε στο Orlando. Παράλληλα, ενώ φάνηκε να προετοιμάζει το έδαφος για την παραμονή του Baynes, εν τέλει δεν βασίστηκε στο εξαιρετικό, αλλά σύντομο διάστημα του εν τη απουσία του Ayton, αφήνοντάς τον να φύγει, ανανεώνοντας παράλληλα το συμβόλαιο του Dario Saric που χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία και στο “5” στο Orlando, και ντραφτάροντας τον Jalen Smith, pick για το οποίο υπάρχουν ενστάσεις, αλλά έχει κάποια λογική με βάση τις υπόλοιπες κινήσεις.
Αυτές οι υπόλοιπες κινήσεις απάντησαν στο σχετικό κενό που προέκυπτε στις θέσεις 2-3 πίσω από τους πυλώνες Booker-Bridges. Πρώτα από όλα, το τριετές συμβόλαιο στον αναγεννημένο και άρτι αφιχθέντα από τους πρωταθλητές ανατολής, Jae Crowder και έπειτα τα minimum συμβόλαια στους επίσης έμπειρους και αξιόπιστους σουτέρ E’Twaun Moore και Langston Galloway.
Όπως είναι μάλλον φανερό, ως υποστηρικτή των Suns, η φετινή offseason μου αρέσει πολύ. Σκληροί, έξυπνοι παίκτες που πασάρουν καλά, ως επί το πλείστον ικανοί και στις δύο πλευρές του παρκέ, με το ρόστερ να διαμορφώνεται ως εξής:
PG: Chris Paul/Jevon Carter/Cameron Payne
SG: Devin Booker/E’Twaun Moore/Lanston Galloway
SF: Mikal Bridges/Jae Crowder/Abdel Nader
PF: Cameron Johnson/Dario Saric
C: DeAndre Ayton/Jalen Smith/Damian Jones
Άλλος ένας λόγος αισιοδοξίας; Η βελτίωση του Booker σαν clutch scorer. Με την προσθήκη του κορυφαίου σε αυτόν τον τομέα πέρσι Chris Paul, και σε συνδυασμό με την αμυντική βελτίωση, αυτό μπορεί να μεταφραστεί σε 5-6 νίκες χωρίς μεγάλες αλλαγές.
Υπάρχει βάθος σε όλες τις θέσεις και σαφής προσδοκία να αναδειχθεί ο Mikal Bridges, ένα από τα καλύτερα defensive wings στο NBA. Είναι ήδη καταπληκτικός στην άμυνα, μα για να γίνει υπερόπλο θα πρέπει να είναι και αξιόπιστος επιθετικά, ώστε να μπορεί να παραμένει στο παρκέ στα playoffs χωρίς να αποτελεί πρόβλημα. Είναι ήδη καλός μακριά από την μπάλα, καθώς βρέθηκε πέρσι στο κορυφαίο 10% της λίγκας σε αποτελεσματικότητα από κοψίματα και transition. Ωστόσο με βάση το πώς παίζεται το παιχνίδι στο τέλος, στα playoffs αλλά και τη συνολική κατεύθυνση της ομάδας, θα πρέπει να βελτιωθεί τουλάχιστον ως spot-shooter. Το καλό είναι ότι μάλλον θα βρίσκει ευκολότερες προσπάθειες παρουσία δύο δημιουργών. Το κακό είναι ότι δύσκολα θα βρίσκει το ¼ των κατοχών του στο ανοιχτό γήπεδο όπως περσι.
Η αναζήτηση ταυτότητας
Με την ομάδα να πελαγοδρομεί για χρόνια, οι κινήσεις την τελευταία διετία, και δη τον τελευταίο μήνα έχουν, προεξάρχοντος του Chris Paul, έναν κοινό παρονομαστή. Παίκτες που “ξέρουν μπάσκετ”, χωρίς πολλά κενά στο παιχνίδι τους, συνεπείς στην άμυνα, έτοιμοι να προσφέρουν και ως επί το πλείστον “σκληροί”. Είναι σαφές ότι γύρω από αυτά τα στοιχεία είναι που ο James Jones θέλει να οικοδομήσει μια νέα ταυτότητα για το franchise, με τον Devin Booker να αποτελεί την ένεση χρυσόσκονης.
Η τελευταία φορά που οι Suns είχαν αξιοπρεπή άμυνα (μπακάλικα να είναι στο πάνω μισό της κατάταξης και συγκεκριμένα 13οι σε defensive rating) ήταν τη σεζόν 2006/07, ίσως στην καλύτερη εκδοχή τους, όταν γνώρισαν τον οδυνηρό αποκλεισμό από τους Spurs με τον τραμπουκισμό του Horry. Αν, για τη φάση, θέλουμε να βρούμε πότε είχαν καλή άμυνα, πρέπει να ανατρέξουμε στο 2001. Για να μπει αυτό σε ένα πλαίσιο, ήταν η χρονιά που είχαν στην γραμμή των ψηλών τους rookies Τσακαλίδη και Santiago, ο Marion ήταν sophomore και ο Tony Delk έμπαινε στο prime του. Πολλά περιττά λόγια για να πούμε ότι οι Suns δεν είναι ακριβώς φημισμένοι για την άμυνά τους. Ιδίως την τελευταία πενταετία η κατάσταση ήταν δραματική, τόσο σε ό,τι αφορά το έμψυχο δυναμικό, όσο και την βοήθεια από τον πάγκο.
Ο, εχμ, παραγκωνισμός της άμυνας στην ιεραρχία δικαιολογείται όταν έχεις την καλύτερη επίθεση στο NBA και ανοίγεις νέους ορίζοντες στο πώς παίζεται το άθλημα, όπως γινόταν επί D’ Antoni. Είναι το αντίβαρο του ανοιχτού ρυθμού και της ενέργειας στην επίθεση. Όταν όμως δεν υπάρχει αυτό το σημείο αναφοράς, μια τουλάχιστον ικανή άμυνα είναι συχνά η βάση για το χτίσιμο ενός ανταγωνιστικού συνόλου. Προσωπικά εκτιμώ πως η ενσωμάτωση της επιθετικής ψυχολογίας στην όποια “ταυτότητα” των Suns δεν είναι άσχετη με τη δεκαετή απουσία τους από τα playoffs και τις αστοχίες στη στελέχωσή τους. Μοιάζουν σαν να προσπαθούν να αναζωπυρώσουν μια συνθήκη που έγινε πραγματικότητα χάρη στο μυαλό ενός οραματιστή head coach και την μπασκετική ιδιοφυΐα ενός εκ των χαρισματικότερων παικτών και ανθρώπων στην ιστορία του NBA. Κάτι που δεν ήταν συνταγή, αλλά ευθυγράμμιση πλανητών. Η εμμονή στην πεποίθηση πως κάτι τέτοιο μπορεί να επαναληφθεί, εξηγεί γιατί οι Suns είναι ή του ύψους ή του βάθους τα τελευταία χρόνια. Κατά συνέπεια, ελλείψει αυτών των προσωπικοτήτων, του βάθους.
Δεν είναι λοιπόν ότι ο James Jones και ο Monty Williams είναι θαυματοποιοί ή ξαφνικά ο Sarver θα γίνει καλός ιδιοκτήτης. Ωστόσο, όπως είπαμε, οι κινήσεις τις τελευταίες διετίας δείχνουν την αλλαγή πλεύσης. Ας αφήσουμε στην άκρη το αποτυχημένο πείραμα Kokoskov (που όμως ήταν κίνηση προς την σωστή κατεύθυνση σε σχέση με τις πρόσφατες προσλήψεις τους βλ. Triano, Watson) και την εκ των υστέρων ακατανόητη επιλογή του Ayton αντί του Doncic (θα μείνει στην ιστορία ως παραλογισμός, αλλά την στιγμή που έγινε πράγματι υπήρχαν επιχειρήματα και για τις δύο πλευρές). Η επιλογή του Bridges, δεν θύμιζε τα πονταρίσματα σε παίκτες με ψηλό ταβάνι, χαμηλό πάτωμα και ερωτηματικά ως προς τον επαγγελματισμό, κάτι που υπογραμμίστηκε και με τους πιο ώριμους Cam Johnson και Ty Jerome πέρυσι, με την επιλογή του πρώτου στη λοταρία να δέχεται ισχυρή κριτική. Ο χρόνος δείχνει ότι βασιζόταν σε μια λογική, και σαν γενικότερο μάθημα, ψηλοί forward shooters που μπορούν να σουτάρουν στην κίνηση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το συντονισμό και την αθλητικότητά τους, είναι γενικά χρήσιμοι και safe επιλογές - βλ. Duncan Robinson, Kevin Huerter, Joe Harris. Έμφαση στο “ψηλοί” και “σε κίνηση”. Οι υπογραφές των Rubio, Baynes, Saric και η - έστω και ασύμφορη - αποδέσμευση των αποτυχημένων στοιχημάτων του παρελθόντος δείχνουν την προσπάθεια “συμμαζέματος” ενός οίκου σε διάλυση. Εντάξει, σε αυτή τη διαδικασία χάθηκε και ο Warren, τι να κάνουμε.
Η έλευση του Paul είναι ακριβώς η επιτομή αυτής της λογικής. Εκτός από έναν floor general ο οποίος θα κάνει κουμάντο στο παιχνίδι (κι ας χαθεί το πολύ όμορφο και αποδοτικότερο στη λίγκα transition game που είχαν με τους Rubio, Booker, Bridges, Oubre να τρέχουν το παρκέ με ενθουσιασμό - τα εύσημα εδώ στον Monty Williams για την αξιοποίηση του ρόστερ) ταυτόχρονα παίρνουν και από τους πιο επιδραστικούς αμυντικούς point guards, ο οποίος μπορεί να μαρκάρει και καναδυό θέσεις πάνω και που, παρά την ηλικία του, δεν έχει χάσει τη ζέση του σε αυτόν τον τομέα. Σε συνδυασμό με τον “μαρκάρω σαν να έχω τέσσερα χέρια” Bridges, τον βελτιωμένο Ayton και το πολυεργαλείο Crowder, ο Monty Williams έχει την ευκαιρία να βάλει τα θεμέλια της ομάδας σε μια τουλάχιστον competent άμυνα, που θα μπορεί να υποστηρίξει τα ξεσπάσματα του Booker. Ο στόχος λοιπόν είναι το χτίσιμο μιας ταυτότητας γύρω από την κυριαρχική παρουσία του Chris Paul. Ίσως να μην είναι αυτό που επιτάσσει το μπάσκετ του 2020, είναι όμως ένα βήμα που θα κάνει καλό στους Suns.
Υπάρχει βέβαια και ο αντίλογος, που βασίζεται στο ενδεχόμενο χάσμα μεταξύ του Chris Paul στη θεωρία και στην πράξη, στρεφόμενος γύρω από δύο βασικά σημεία.
Το κυριότερο έχει να κάνει με την ηλικία του και τα επακόλουθά της. Ο CP3 θα κλείσει τα 36 κατά τη διάρκεια της σεζόν. Όσο κι αν αποκρούει τα δίχτυα του “πατέρα χρόνου”, το ιστορικό παικτών του ύψους του δείχνει πολύ απότομη πτώση όταν περάσουν τα 30-31. Μαζί με τον John Stockton είναι ίσως οι μόνες περιπτώσεις παικτών υψηλού επιπέδου που διατήρησαν την αποτελεσματικότητά τους στα βαθιά 30s. Ωστόσο ο κίνδυνος της κατάρρευσης είναι υπαρκτός και μάλιστα ως ο κανόνας, και δεν είναι άσχετος με την ευπάθεια του ίδιου του Paul - το δεύτερο σημείο. Πέρσι αποδείχτηκε απρόσμενα ανθεκτικός, ωστόσο την προηγούμενη τριετία έχανε σταθερά γύρω στα 25 παιχνίδια και έχει την κακή “συνήθεια” να χτυπάει στα playoffs.
Φυσικά όλα αυτά βασίζονται στην παραδοχή ότι η βελτίωση που είδαμε από τους Suns στους αγώνες κατάταξης είναι πραγματική, τόσο σε ατομικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο. Το δείγμα του 8-0 απέναντι σε (κυρίως) playoff teams είναι πιο πρόσφατο, αλλά και πολύ μικρότερο από το 26-39 στην regular-regular season, που τους κατέτασσε 13ους, μπροστά μόνο από τους Timberwolves και τους Warriors που είχαν προ πολλού παρατήσει τη σεζόν.
Γιατί έχει σημασία αυτό; Μα για να μπορούμε να θέσουμε ρεαλιστικές προσδοκίες και να αξιολογήσουμε το trade. Η κριτική που αφορά την ηλικία του Paul και την ασυμβατότητά της με το χρονοδιάγραμμα των νεαρών Suns προσπερνά ένα πολύ βασικό σημείο: ότι ακόμα δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα. Η συζήτηση λοιπόν δεν είναι αν ο Paul μπορεί να οδηγήσει τους Suns στον τίτλο. Μετά από μια δεκαετία στη λοταρία, αυτοκτονική διαχείριση και μνημειώδεις αστοχίες στο draft, υπάρχουν πολλά σκαλοπάτια μέχρι τη διεκδίκηση του τίτλου. Σε γενικές γραμμές αυτά πρέπει να τα ανέβει κανείς ένα-ένα - δεν έχουν όλοι την ευκαιρία να υπογράψουν τον LeBron James ή δύο superstars όπως έκαναν οι Nets, για τους οποίους άλλωστε ακόμα περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα.
Ο Chris Paul αποτελεί την ευκαιρία των Suns να εξασφαλίσουν, ή ακόμα και να επιταχύνουν, το σκαρφάλωμά τους στην αδυσώπητη ζούγκλα της Δύσης. Ρεαλιστικά αυτό μεταφράζεται σε παρουσίες στα playoffs για το υπόλοιπο του συμβολαίου του, το σμίλεμα μιας αγωνιστικής ταυτότητας και τη μεγιστοποίηση των “εξαρτώμενων” ταλέντων της ομάδας (Ayton, Bridges, Johnson). Το Phoenix δεν αποτελεί ακριβώς hot προορισμό για free agents ή stars που ζητούν trades. Για τις ομάδες αυτές, ιδίως στην εποχή του player empowerment που αυτοί “διαλέγουν” τον προορισμό τους, οδηγός είναι το μοντέλο του Masai Ujiri στους Raptors. Συνέχεια του ρόστερ, διαβασμένες επιλογές στο draft και επένδυση στην βελτίωση του ρόστερ εκ των έσω, με στόχο κάθε χρόνο να είναι λίγο καλύτεροι. Μια πρόοδος με την ελπίδα πως θα βρεθεί μια απρόσμενη ευκαιρία να χτυπήσουν έναν superstar, χωρίς όμως να χτίζουν μια φαρέτρα από assets προς ανταλλαγή.
Φυσικά ο προγραμματισμός και η εκτέλεσή του απέχει στις δύο περιπτώσεις, αλλά η εκτίμησή μου είναι πως οι Suns στοχεύουν σε μια καλή διετία με καλά αποτελέσματα και προσεγμένες κινήσεις, ώστε να έχουν ύστερα το υπόβαθρο να πλησιάσουν ατζέντηδες με βιτρίνα έναν 27χρονο superstar στο πρόσωπο του Booker, έναν Ayton στα 25 μπαίνοντας στην καλύτερη φάση της καριέρας τους και έναν έτοιμο κορμό (ή δεξαμενή assets) γύρω τους. Κι αν όχι, δεν χάθηκε ο κόσμος.
Στο σενάριο αυτό, το συμβόλαιο του Chris Paul (δεδομένης της ενεργοποίησης του Player Option για τη μεθεπόμενη σεζόν στα $ 44 εκατ.) φεύγει από τα βιβλία τους και ο ίδιος αποφασίζει ανάλογα με την κατάστασή του το μέλλον του, έχοντας βγάλει στην καριέρα του περισσότερα από $ 300 εκατ.
Εν κατακλείδι, υπάρχουν πολλοί τρόποι να πάει στραβά το trade του Paul, από το να μην ταιριάξει με τον Booker, μέχρι την υγεία του και την δαμόκλειο σπάθη του χρόνου. Ωστόσο το Bubble ήταν η σπίθα που ξύπνησε τους Suns και έδειξε ότι τώρα είναι η στιγμή να αφήσουν πίσω το στάδιο της συλλογής assets και να κυνηγήσουν τα playoffs πιο δυναμικά, θυσιάζοντας δύο παίκτες που τους βοήθησαν μεν την τελευταία διετία αλλά παρουσίαζαν ερωτηματικά για το μελλοντικό τους ταίριασμα. Με λίγα λόγια είναι ένα ποντάρισμα που θα ήταν λάθος να μην κάνουν, με πολύ μικρό κόστος ευκαιρίας.
