15. New York Knicks

Οι Κnicks βρίσκονται σε φάση χτισίματος (χα!) και αξιολόγησης ταλέντου (διπλό χα). Όταν ένα franchise επιχειρεί ανοικοδόμηση, γύρω από τους παίκτες που επέλεξε στο draft, συνήθως η χρονιά πάει ψιλο-άπατη από πλευράς στόχων (διεκδίκηση πρωταθλήματος, είσοδος στα playoffs, πολλές νίκες κτλ κτλ), ειδικά αν η διαδικασία γίνεται δυσλειτουργικά όπως στη Νέα Υόρκη, που δε διεκδικούσε κάτι τα προηγούμενα χρόνια ούτως ή άλλως.

Για να μην τους στήνουμε στον τοίχο συνεχώς, ο νέος συνδυασμός διοίκησης-προπονητή έμεινε πιστός στο πλάνο του rebuild σε draft και free agency και έτσι οι Knicks μπαίνουν στη νέα σεζόν, με στόχους όπως να βρουν το σταρ ταβάνι του RJ Barrett και να δουν αν η φετινή τους επιλογή, ο Obi Toppin, μπορεί να αποτελέσει το σημείο αναφοράς στη frontline, παρέχοντάς τους όμως αρκετό χώρο και χρόνο στο rotation. Όλα αυτά υπό τις οδηγίες του Tom Thibodeau, ο οποίος έχει τη δουλειά που κυνηγά περίπου 45 χρόνια στο χώρο.

Ήδη από τη δομή του ρόστερ φαίνεται πως θα υπάρξουν ζητήματα. Ποιοτικός καθαρός χειριστής να τρέξει την επίθεση δεν υπάρχει, πλην των μέτριων Elfrid Payton και Dennis Smith Jr (ενώ παίκτες όπως Ntilikina και Quickley χρησιμοποιούνται στην preseason σχετικά λανθασμένα, αλλά αυτό είναι συζήτηση γι’ αργότερα), o Barrett πρέπει να πάρει επάνω του αρκετό βάρος του πακέτου σκορ-δημιουργία από τα φτερά, χωρίς μάλιστα να έχει πλαισιωθεί από ικανούς σουτέρ ώστε να ‘’δείξει’’. Ο Κevin Knox αρχίζει να χάνεται στη λήθη, ενώ στη frontline υπάρχει ταλέντο (Mitchell Robinson, Julius Randle, Obi Toppin) αλλά σε πρώτη φάση δεν ξεχωρίζει κάποιο λειτουργικό δίδυμο, πέραν του ‘’Robinson παίξε άμυνα, κάποιος εκ των άλλων δύο θα σκοράρει’’. Η σεζόν προβλέπεται μεγάλη για τους Knicks, δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό, ελπίζουμε στην πορεία της να μείνουν δυο-τρεις σταθερές για το μέλλον.

14. Cleveland Cavaliers

Θυμίζοντας Εθνική Ελλάδας στο πρόσφατο παράθυρο, οι Cavaliers έχουν έναν σωρό χειριστές και ψηλούς και ταυτόχρονα ένα χάσμα μεταξύ άγουρων παικτών και βετεράνων. Collin Sexton και Darius Garland θα συνεχίσουν φέτος να μαθαίνουν πάνω στη δουλειά, προς αγανάκτηση του Kevin Love, ο οποίος θα περιμένει και πάλι πότε θα μπει ο Dellavedova, για να ξυπνήσουν οι μνήμες των playoffs. Drummond και Nance Jr είναι παίκτες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν μία καλύτερη ομάδα, αλλά παράλληλα όχι η κατηγορία βετεράνων που θα βοηθήσει τους νεαρούς guards των Cavs να μάθουν τα κατατόπια του pick and roll. Είναι πάντως assets για το deadline των ανταλλαγών.

Η ελπίδα τoυ franchise είναι ότι ο Sexton θα έχει πιο επιδραστικούς 20+ πόντους από πέρυσι, όπως και κάτι καλύτερο από τις κωμικά λίγες 3 ασίστ, με βάση τις μπάλες που πέρασαν από τα χέρια του. Οι εκλάμψεις του Kevin Porter Jr. καλό θα ήταν να πλησιάσουν τον κανόνα, καθώς είναι ίσως ο παίκτης με το μεγαλύτερο ταβάνι στο roster τους. O Isaac Okoro καλύπτει μια άμεση ανάγκη στο 2-3, καθώς αναμένεται θετικός αμυντικός με το καλημέρα, ωστόσο αν δεν σουτάρει καλά θα αποτελεί πρόβλημα. Φυσικά οι Cavaliers δύσκολα θα διεκδικήσουν μια θέση στο play-in tournament, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά, αλλά μετά από μια διετία με συνολικά 38 μόλις νίκες, τέσσερις προπονητές και δίχως ίχνος αγωνιστικής ταυτότητας, είναι καιρός να μπουν σε ένα, όποιο, μονοπάτι.

Κι άραγε, είναι ο Cedi Osman ο χειρότερος starter στο NBA;

13. Detroit Pistons

Ξεκινάμε από το δεδομένο πως οι Pistons μάλλον θα αποτελέσουν μία από τις κακές ομάδες του NBA για φέτος. Μεμονωμένα ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις για τις οποίες το κοινό του Detroit μπορεί να χαμογελά, κοιτώντας το μέλλον. Οι επιλογές των Killian Hayes και Saddiq Bey στο φετινό draft, δίνουν το δικαίωμα στους Pistons να πιστεύουν πως διαθέτουν έναν από τους καλούς μελλοντικούς point guards στη λίγκα, αλλά και τον καλύτερο 3&D παίκτη αυτής της φουρνιάς. Οι ικανότητες του Bey τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα αποτελούν το σήμα κατατεθέν του, ενώ η παρουσία του Derrick Rose θα σπρώξει αναμφίβολα τον Hayes να εξελίξει το παιχνίδι του. Στον τομέα των ενισχύσεων, οι Pistons πέτυχαν διάνα με την απόκτηση του Jerami Grant, ο οποίος ασφαλώς θα βοηθήσει σημαντικά στην επίθεση, κυρίως όμως στην πολύπαθη αμυντική τους λειτουργία, η οποία πέρυσι ήταν μέσα στις 10 χειρότερες.

Από εκεί και πέρα είναι σαφές πως η υγεία του Blake Griffin θα καθορίσει τη φετινή τους τύχη, καθώς βρίσκονται σε καθεστώς ήπιου rebuild. Δεν είναι τόσο καλοί για να διεκδικήσουν μια θέση στο play-in tournament, αλλά δεν είναι αρκετά κακοί ώστε να τερματίσουν τελευταίοι – πάντα θα υπάρχουν οι Knicks. Κρατάμε στο πίσω μέρος του μυαλού και την περίπτωση του Josh Jackson, που ίσως ο Dwayne Casey καταφέρει να ξυπνήσει από τον κακό του εαυτό.

Σε μια σεζόν που δεν ελπίζουν σε τίποτα, τα ενδιαφέροντα στοιχεία που θα παρακολουθούμε στενά είναι η πρόοδος των δύο rookies, καθώς και πότε ο Griffin θα αποφασίσει να κάνει κάποιο παρανοϊκό statline που θα μας αφήσει άφωνους. Κατά τα άλλα, τα ξαναλέμε του χρόνου.

12. Charlotte Hornets

Οι συγκεκριμένοι δημιουργούν την αίσθηση πως πήγαν να τα κάνουν όλα μαζί σε μερικές ημέρες. Να κρατήσουν την επιλογή στο τοπ-3 του draft (LaMelo Ball), να πάρουν ένα από τα δυνατά ονόματα της free agency (Gordon Hayward), να κυνηγήσουν τα playoffs, ή έστω τo play-in tournament, όσο παράλληλα προσπαθούν να εξελίξουν τους νεαρούς και ταλαντούχους του ρόστερ. Συνήθως τέτοιες προσπάθειες, λίγο απ’ όλα δηλαδή, χωρίς σειρά, καταλήγουν στο κενό.

O Hayward, το νέο σημείο αναφοράς, είναι περίεργη περίπτωση. Aρκετά καλός μπασκετμπολίστας, εντάσσεται στο σύνολο ευκολότερα από άλλους μεγάλους, δεν είναι όμως εκείνος που θα φέρει λάμψη (ή και άλλους σταρς) στο franchise. Η περυσινή του σεζόν υποτιμήθηκε κάπως, όμως οι τραυματισμοί που βγάζει, σε συνδυασμό με το μεγάλο (σε χρήματα και χρόνο) συμβόλαιο, βάζουν ένα μεγάλο ερωτηματικό για την επιλογή της Charlotte.

Παράλληλα ο LaMelo Ball, βάσει ταλέντου και ‘’ταβανιού’’, μοιάζει άχαστος στο #3 του draft, είναι όμως ένας καλός δημιουργός με μέτριο σουτ, που πέφτει πάνω στην περσινή αποκάλυψη του Devonte’ Graham, o οποίος προσφέρει τα ίδια, με διαφορετικό σωματικό σουλούπι. Ball και Graham καλούνται να συνυπάρξουν και να βρουν τη χημεία τους με τον Hayward στην περιφέρεια, ενώ την ίδια ώρα, τα projects των Rozier, Bridges και Washington Jr, λογικά θα πρέπει να ‘’παραχωρήσουν’’ είτε χρόνο από το rotation, είτε θέση στην επιθετική ιεραρχία του συνόλου. Όλα αυτά ενώ δεν υπάρχει η ιδανικότερη πλαισίωση των νεαρών (και του Hayward) από βετεράνους κατάλληλους για το στόχο της postseason, ενώ η αμυντική επιτυχία του συνόλου, κινείται στα όρια του φαντασιακού. 

Με άλλα λόγια, ο James Borrego έχει πραγματικά ζόρικη δουλειά. Σε πρώτη φάση, επιβραβεύουμε τα χαμηλά σχήματα με τον Washington Jr ως ψηλό, όπως και την ταυτόχρονη παρουσία των αδερφών Martin, που ευτυχώς φορούν το #10 και το #11, αλλιώς δε θα ξεχώριζαν με τίποτα. Ίσως να είναι αυτός ο στόχος βέβαια.

11. Chicago Bulls

Οι δύο πιο σημαντικές κινήσεις ήταν η πρόσληψη του Arturas Karnisovas στη θέση του γενικού διευθυντή και του Billy Donovan στη θέση του προπονητή. Μια καινούργια εποχή αρχίζει για τους Bulls και η νέα διοίκηση αποφάσισε να περιμένει, ώστε να αξιολογήσει το υπάρχον υλικό, πριν προχωρήσει σε σημαντικές κινήσεις.

Για το λόγο αυτό, οι μόνες κινήσεις που έκαναν, ήταν να επιλέξουν τον Patrick Williams στο #4 του φετινού draft, να μην ανανεώσουν τους Dunn και Harrison, και να φέρουν τον Garrett Temple ως μια έξτρα επιλογή στα φτερά. Η μη ανανέωση των δύο guard θα κάνει σίγουρα χειρότερη την άμυνα των Bulls, αφού ήταν οι δύο καλύτεροι στον τομέα αυτό, όμως όποιος από τους White, Valentine και Williams πάρει τα λεπτά τους, θα δώσει σίγουρα καλύτερο σουτ. Μιλώντας για τον Williams, πολλοί θεώρησαν την επιλογή του στο #4 υπερβολική και ότι υπήρχαν καλύτερες περιπτώσεις. Πρόκειται για έναν forward με ύψος 2,03μ που είναι καλός αμυντικός και σουτάρει συμπαθητικά. Το στοίχημα για τον Donovan θα είναι να τον κάνει ένα σύγχρονο τριάρι που θα μπορεί να επιτίθεται με την μπάλα και που θα μπορεί να σκοράρει.

Η φετινή χρονιά είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αξιολογήσουν και το δίδυμο ψηλών, παίζοντας με έναν πιο σύγχρονο τρόπο από εκείνον του Jim Boylen. Markkanen και Carter Jr. θα δείξουν αν μπορούν να βρίσκονται ταυτόχρονα στο παρκέ και αν αξίζουν τον ντόρο γύρω τους. Το ίδιο ισχύει και για τον Coby White, τον νεαρό guard που τελείωσε εντυπωσιακά την περσινή χρονιά και φέτος αναμένεται να είναι ο βασικός χειριστής. Οι δύο σταθερές της ομάδας θα είναι ασφαλώς ο Zach LaVine και ο Otto Porter Jr. Ο πρώτος θα έχει την ευκαιρία να πείσει τον Karnisovas ότι είναι κάτι καλύτερο από έναν τύπο που βάζει 20 πόντους σε κακές ομάδες, ενώ ο δεύτερος ότι οι τραυματισμοί ανήκουν στο παρελθόν και μπορεί να παραμένει σημείο αναφοράς.

Οι Bulls, το καλοκαίρι που έρχεται, θα έχουν περίπου 40 εκατομμύρια χώρο στο salary cap και τη δυνατότητα με λίγες κινήσεις να αυξήσουν αυτό το ποσό, προκειμένου να υπογράψουν κάποιον καλό free agent. Μέχρι τότε, πρέπει να αξιολογήσουν εκείνους που έχουν τώρα στο ρόστερ. Η εκτίμηση μας είναι ότι θα τερματίσουν 11^οι στην Ανατολή, όμως η παρουσία των Karnisovas και Donovan μας κάνει αισιόδοξους για το μέλλον.

10. Orlando Magic

H μεγαλύτερη είδηση για τους Orlando Magic σε αυτήν την offseason ήταν πως ο Markelle Fultz έχει αισθητά βελτιωμένες επιδόσεις στο σουτ του. Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό, καθώς εάν το #1 του draft από το 2017 καταφέρει να σουτάρει από μακριά από καλό ποσοστό, οι συμπαίκτες του θα έχουν περισσότερους χώρους, θα βγάλει αρκετό βάρος από τις πλάτες του Nikola Vucevic και του Aaron Gordon μέσα στο ζωγραφιστό και θα κάνει του Magic άμεσους διεκδικητές μίας θέσης στην πρώτη εξάδα της περιφέρειας.

Ή και όχι. Καλώς ή κακώς, η ομάδα του Orlando βρίσκεται στην άβολη θέση να μην είναι ούτε αρκετά καλή για να διεκδικήσει κάτι καλύτερο από μία θέση στα play-in, ούτε αρκετά κακή για να καταφύγει στις επικίνδυνες ατραπούς του tanking. Στα καλά νέα, είναι ότι θα παραμείνουν ανταγωνιστικοί και θα χαρίσουν όμορφες στιγμές μέσα στη χρονιά, ενώ κι ο rookie Cole Anthony φαίνεται να έχει αρκετά καλά στοιχεία και γενικώς θα είναι όσο ευχάριστοι στο μάτι μπορεί να είναι μία ομάδα που όλοι τις οι γκαρντ δεν σουτάρουν καλά, μπράβο τους δηλαδή κιόλας.

Από την άλλη θα ξαναδούμε τον Micheal Carter-Williams να σπάει τα νεύρα των ψηλών που του κάνουν σκριν αργώντας να τους δώσει την μπάλα, θα ξαναδούμε τον Terrence Ross να σουτάρει μπροστά σε 2 (και μερικές φορές να ευστοχεί ή να παίρνει φάουλ ή και τα δύο) και θα δούμε και αυτό το απαίσιο πράγμα που θα έχει φέτος στο κεφάλι του ο Aaron Gordon. Μέχρι να ξαναπαίξουν με τους Bucks στα playoffs τουλάχιστον.

9. Washington Wizards

Οι Wizards τα τελευταία δύο-τρία χρόνια βολοδέρνουν ανάμεσα στις θέσεις 8-10 της ανατολικής περιφέρειας, δέσμιοι του παρελθόντος -κακό χτίσιμο συνόλων, με τεράστια συμβόλαια- και επί της ουσίας σε τέλμα. Ύστερα από φιλότιμες προσπάθειες να ταιριάξουν αρμονικά το δίδυμο των Beal-Wall, αποφάσισαν να πάρουν την μεγάλη απόφαση και να χτίσουν την ομάδα γύρω από τον πρώτο.

Η ανταλλαγή του Wall ήταν μονόδρομος, με το συμβόλαιο του ωστόσο να παραμένει απαγορευτικό για άλλες ομάδες. Εν τέλει η λύση βρέθηκε, στη θέση του όμως ήρθε ο αθλητής που θέτει εν αμφιβόλω την παρουσία του Beal ως το απόλυτο νούμερο ένα. Ο Westbrook μοιάζει να μην είναι η ιδανική περίπτωση για κάτι διαφορετικό από τον απόλυτο σταρ μίας ομάδας. Παρά τα πολλά αρνητικά πάντως, δεν παύει να είναι κάποιος που μπορεί να προσφέρει υψηλά νούμερα σε σκορ και δημιουργία.

Οι Wizards, παρά τα πολλά στραβά τους, όπως πχ. η αφελέστατη -έως αστεία- αμυντική προσπάθεια που καταβάλλουν, καταφέρνουν να διασκεδάζουν τον ουδέτερο θεατή, που θα αποφασίσει να παρακολουθήσει μία βαρετή, βροχερή ημέρα έναν αγώνα τους, κυρίως με τον ξέφρενο ρυθμό που δίνουν μέσω της επίθεσης (16^η πέρυσι με 110,2 πόντους/100 κατοχές, ενώ ο ρυθμός ήταν ο πέμπτος υψηλοτερος της λίγκας). Εnter Russell Westbrook. Αυτό που μπορεί να προσφέρει δεδομένα, είναι ένας -ακόμη περισσότερο- φρενήρης ρυθμός στις επιθέσεις των ‘’Μάγων’’, υπό τις οδηγίες του Scott Brooks, προπονητή με τον οποίο έπαιξε ίσως το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του. O Βertans θα συνεχίζει να σουτάρει και να κινείται λες και είναι guard ύψους 208 εκατοστών, ο Hachimura σιγά σιγά προσθέτει το τρίποντο στο παιχνίδι του, ενώ ενδιαφέρον θα έχει η παρουσία του Deni Avdija τον οποίο και επέλεξαν στο νούμερο #9 του draft.

Mία fun to watch oμάδα, στην προσπάθεια να βρεθεί ξανά στα playoffs μετά από τριετή απουσία, ώστε να μην τους στείλει ο Beal από ‘κει που ήρθαν.

8. Indiana Pacers

Ήταν λίγο πριν το Δεκαπενταύγουστο όταν οι Pacers ανακοίνωναν την επέκταση της συνεργασίας τους με τον Nate McMillan. Η επέκταση δεν κράτησε παρά δύο βδομάδες όλες κι όλες, στη θέση του τελικά προσέλαβαν τον Nate Bjorkgren. Ένα όχι ιδιαίτερα γνωστό όνομα στους κύκλους εκτός NBA nerds, ο Bjorkgren ήταν για χρόνια στην G-League πριν θητεύσει στους πάγκους των Suns και των Raptors. Στους τελευταίους είναι που ανέβασε ιδιαίτερα τις μετοχές του, ως πνευματικό παιδί του coach Nurse και άμεσος συνεργάτης, τόσο στους Raptors όσο και στην Εθνική ομάδα του Καναδά.

Η παραπάνω ήταν η μόνη ουσιαστική αλλαγή των Pacers κατά την offseason. Με την πεποίθηση ότι ο McMillan είχε φτάσει το ταβάνι των δυνατοτήτων του και έχοντας αφήσει στάσιμη την ομάδα, πόνταραν σε μία φρέσκια ματιά, να προχωρήσει τη διαδικασία εξέλιξης των Pacers. Στους Raptors βγήκε και με το παραπάνω όταν το έκαναν, προηγουμένως στους Warriors επίσης, οπότε η όλη λογική δεν ήταν ούτε πρωτόγνωρη, ούτε βέβαια ακραία ρισκαδόρικη, κυρίως γιατί το ταλέντο δεδομένα υπάρχει στην ομάδα, ενώ οι ηλικίες του ρόστερ επιτρέπουν αισιοδοξία για περαιτέρω εξέλιξη.

Για τον λόγο αυτό κρατήθηκαν άπαντες, με την 15άδα των Pacers να κλείνει με τις ανανεώσεις των Justin Holiday και JaKarr Sampson, που συνεισέφερε ιδαίτερα στο bubble και προτιμήθηκε από τον T.J. Leaf. Κρίμα που σπάει κάπως έτσι η τριάδα των “T.J.”, με τους Warren και McConnell ωστόσο να παραμένουν. Εδώ να τονίσουμε πως η Indiana προσπάθησε για το κάτι παραπάνω. Συγκεκριμένα υπήρξε ο κύριος διεκδικητής του Gordon Hayward, προσφέροντας μάλιστα στους Celtics τους Turner και McDermott. Αν βέβαια τους ζήτησε το συμβόλαιο που πήρε από την Charlotte, ευτυχώς που το deal κόλλησε. Στα υπόλοιπα, βασικό πρόβλημα αποτελεί η στάση του Oladipo, ο οποίος εδώ και κοντά έναν χρόνο εμφανίζεται δυσαρεστημένος με την ομάδα και το πως αυτή είχε χειριστεί τον τραυματισμό του. Νομοτελειακά θα αποχωρήσει, περιμένουμε να δούμε τα ανταλλάγματα.

Πέραν αυτού, οι Pacers έχουν ήδη κατακτήσει ένα υψηλό πάτωμα, με τους Brogdon, Warren και Sabonis να αποτελούν τις κολώνες του οικοδομήματος και πληθώρα από ρολίστες να προσφέρουν (Turner, αδέρφια Holiday, Jeremy Lamb). Η κατάσταση της ομάδας καθιστά τον Dipo εως και αναλώσιμο, με κάθε προσφορά από την πλευρά του -είτε αγωνιστική, είτε με τη μορφή ανταλλαγμάτων- απλά να ανεβάζει σε ψηλότερο επίπεδο το ταβάνι.

Οι Pacers έχουν κατακτήσει με τις κινήσεις του front office και το πλάνο του McMillan δικαιωματικά μια θέση στους top-7 της Ανατολής. Το στοίχημα Bjorkgren και πώς αυτός θα ανταπεξέλθει στις υψηλές προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί, αλλά και η όποια συνεισφορά του Oladipo, είναι εκείνα που θα καθορίσουν το πόσο πιο μακριά θα φτάσουν. Στην διαρκώς και πιο δυνατή Ανατολή ωστόσο, τα πράγματα ζορίζουν. 

7. Atlanta Hawks

Tο salary cap σε μια offseason αποτελεί συνήθως ένα μαχαίρι στα χέρια των front offices: μπορούν να κόψουν μαεστρικά τα απαιτούμενα κομμάτια του παζλ που έχουν προς συμπλήρωση, μπορούν όμως να κόψουν τα χέρια και τα πόδια τους. H όλη διαδικασία γίνεται διπλά επικίνδυνη όταν το front office πρέπει να αξιοποιήσει το διαθέσιμο χώρο, υπό την πίεση είτε των ιδιοκτητών για άμεσα αποτελέσματα, είτε του καλύτερού της παίκτη.

Ο Travis Schlenk βίωνε τους προηγούμενους μήνες όλες τις παραπάνω πιέσεις συνδυαστικά. Μια διοίκηση που ήθελε να επισπεύσει το “Process” και να το μετουσιώσει σε playoff basketball άμεσα, έναν σταρ που θέλει να γίνει σούπερσταρ, στο πρόσωπο του Trae Young, και άπλετο χώρο στο cap σε μια μετριότατη free agency. O πρόωρος βαθμός του είναι ωστόσο θετικότατος. Μπόλιασε μία νεανική ομάδα με εμπειρία, γέμισε με καλούς σουτέρ τριών πόντων, σε ένα κάκιστο αμυντικό σύνολο προσέθεσε καθολικά αναγνωρισμένους καλούς αμυντικούς, σε μια ρηχή ομάδα προσέθεσε έξι top-100 παίκτες NBA. Συγκεκριμένα απέκτησε τους Bogdan Bogdanovic, Danilo Gallinari, Rajon Rondo, Kris Dunn, Tony Snell,  Solomon Hill και με το #6 του draft τον Onyeka Okongwu.

Πλέον οι Hawks έχουν σε κάθε θέση παίκτες που μπορούν να προσφέρουν είτε σε επίθεση, είτε σε άμυνα, ακόμη και τώρα ωστόσο έχουν ελάχιστους που μπορούν να προσφέρουν ταυτόχρονα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Το βάρος πλέον πέφτει στον Lloyd Pierce, που ενώ ξεκίνησε πριν δύο χρόνια τη διαδρομή για να αναπτύξει παίκτες και οργανισμό σε ένα μακρόπνοο πλάνο, πλέον βρίσκεται υπό μία win-now πίεση. Πίεση που ενισχύει η προσθήκη του Nate McMillan ως βοηθού, μιας και εκείνος, κατά την τελευταία τριετία στους Pacers, εκτέλεσε με απόλυτη επιτυχία το πλάνο που ζητείται τώρα από τον Pierce. Ανέπτυξε το ταλέντο των νεαρών παικτών του, ενώ παράλληλα είχε τους Pacers κάθε χρονιά με θετικό ρεκόρ (183 νίκες σε 319 παιχνίδια συνολικά σε τέσσερις σεζόν) και εντός postseason.

Κοντολογίς, οι Hawks θα πρέπει να έχουν από νωρίς μία top-10 επίθεση, η οποία θα μπορεί να υπερκαλύπτει τα αμυντικά κενά, ενώ καλό θα ήταν να εκμεταλλευτούν το -άκρως ευνοϊκό στην αρχή- πρόγραμμα αγώνων, ώστε να μείνουν συνδεδεμένοι με την κούρσα των θέσεων της postseason. Όλα αυτά με ένα εντελώς καινούριο ρόστερ που θα ψάχνει ρόλους για βετεράνους και νεαρούς. Δεν είναι εύκολο το μονοπάτι που έχουν να διαβούν, ακόμη δυσκολότερη η επιτυχία σε αυτό, ωστόσο το ταλέντο τους είναι τέτοιο που δεδομένα θα βρίσκονται σε μία από τις θέσεις του play-in tournament.

6. Toronto Raptors

Περίεργη offseason για τους Raptors, οι οποίοι έχασαν τους δύο σέντερ τους, Marc Gasol και Serge Ibaka, από αμφότερες τις ομάδες του Los Angeles, κατάφεραν ωστόσο να κρατήσουν τον Fred Van Vleet με ένα αρκετά φιλικό συμβόλαιο, μπόρεσαν να υπογράψουν αρκετά καλούς ρολίστες, όπως ο Aron Baynes και ο DeAndre’ Bembry, καταλήγοντας τελικά εκτός Καναδά, λόγω covid. Το τελευταίο ήταν ίσως το πιο βαρύ χτύπημα για την ομάδα, που θα καταλήξει να παίξει τους εντός έδρας αγώνες της στην υγρασία και την μιζέρια της Τάμπα, αν είναι δυνατόν δηλαδή.

Επιστρέφοντας στα θέματα εντός παρκέ, ο Nick Nurse δεν αναμένεται να αλλάξει ριζικά τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας, όμως έχει κάθε λόγο να ελπίζει πως το αυξημένο rotation θα του δώσει ακόμη μεγαλύτερη σταθερότητα και θα επιτρέψει στον φυσικό ηγέτη της ομάδας, Kyle Lowry να διατηρήσει την απόδοση του μέσα στη σεζόν, ειδικά μετά τις εξουθενωτικές εμφανίσεις του στα πρόσφατα playoffs. Η καθιέρωση του Fred VanVleet και η προσθήκη του -αρκετά καλού playmaker- Malachi Flynn, μέσω του draft, συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση. Αντίθετα, το βάρος θα είναι μεγαλύτερο για τον Pascal Siakam, ο οποίος οφείλει να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο και να βγει μπροστά ως σημείο αναφοράς στη frontline των Raptors, ενώ ο OG Anunoby έχει φέτος την ευκαιρία να μεταπηδήσει από ένα βασικό κομμάτι του κορμού της ομάδας σε έναν από τους ηγέτες της. Στα συν για το σύνολο, η ύπαρξη ποιοτικών φτερών, είτε με αθλητικότητα (Norman Powell), είτε με σουτ (Matt Thomas), είτε με λίγο απ’ όλα (Terence Davis).

Όπως και πέρσι, οι απαιτήσεις από τους Raptors είναι χαμηλότερες, με την ομάδα να στοχεύει πρακτικά στην διατήρησή της στην πρώτη τετράδα της περιφέρειας. Με τον ανταγωνισμό να είναι μεγαλύτερος από πέρσι, αυτό μοιάζει αρκετά δύσκολο, όμως εάν μία ομάδα μπορεί και καταφέρνει να ξεπερνά τις προσδοκίες κάθε χρόνο, ε είναι αυτή.

5. Philadelphia 76ers

Daryl Morey με Joel Embiid και Βen Simmons; Προπονητής Doc Rivers; Αν μη τι άλλο, μοιάζει πολύ ενδιαφέρουσα η φετινή βερσιόν των Sixers και τι κατάληξη θα έχει ο γάμος του ‘’άρχοντα των analytics’’ με έναν point guard που δεν πετυχαίνει ελέφαντα από το τρίποντο, έναν προπονητή που δε φημίζεται ότι χτίζει ομάδες που σουτάρουν -και έχει τον μαγικό τρόπο να χάνει σειρές από το 3-1 στα playoffs- και τον πάντα ωραίο τύπο για παρέα, αλλά λίγο «ασόβαρο» Joel Embiid.

Πέραν του χαβαλέ, κατάφερε να διορθώσει το πραγματικά δυσλειτουργικό ρόστερ και το χάλι που δημιουργήθηκε πέρυσι ο νέος president of basketball operations της ομάδας; Οι πρώτες κινήσεις δείχνουν πως ο Morey κατανόησε το πρόβλημα και πορεύτηκε προς τη σωστή κατεύθυνση. Το σύνολο που χτίστηκε για να είναι big στην λάθος εποχή, δυσκολεύοντας τους δύο σταρ να βρουν χώρο στο παρκέ, σιγά σιγά ξηλώθηκε. Έξω ο ‘’30 εκατομμύρια τον χρόνο’’ Al Horford, μέσα οι Danny Green, Seth Curry για να δώσουν το μακρινό σουτ που έλειπε, αφού πέρυσι κακώς κρίθηκε πως ο Redick είναι περιττός. Backup του Joel, ο πρωταθλητής του ΝΒΑ-κάτι που δεν περίμενα να γράψω ποτέ- Dwight Howard, με στόχο να προσφέρει έξτρα εμπειρία και αθλητικότητα στα λεπτά που οι Sixers χρειάζονται center και ο Embiid ξεκουράζεται. Eκεί που πραγματικά πέτυχαν διάνα ήταν η περίπτωση του Tyrese Maxey, ενός two-way guard που μπορεί να ταιριάξει εξαιρετικά στη δόμηση του ρόστερ. Αυτό που μένει να δούμε είναι πόσο θα τον χρησιμοποιήσουν από το ξεκίνημα και πόσο σταθερός μπορεί να είναι στο σουτ, ώστε να στέκεται άνετα στα σχήματα που ο Ben Simmons θα κυριαρχεί στις αποφάσεις.

Οι Sixers λείαναν τις γωνίες, παραμένουν μία ομάδα με φανταστικό ταλέντο και παρά τις όποιες ανορθογραφίες, έχουν ακόμη ένα σούπερ δίδυμο στους Simmons-Embiid. Μοιάζουν απλά να χρειάζονται την κατάλληλη καθοδήγηση από front office και πάγκο ώστε να ξεδιπλώσουν το εν λόγω ταλέντο και να πιάσουν το ταβάνι τους. Και οκ, μπορεί ο Βutler να απολαμβάνει πια τον ήλιο της Florida και τις άψογες δομές των Pat Riley και Spoelstra, που τον έφεραν ως τους τελικούς του ΝΒΑ όσο η Philadelphia αναγκάστηκε να τον κοιτάζει, πιστεύουμε ωστόσο ότι ο Daryl Morey μπορεί να φτιάξει ένα εξίσου ανταγωνιστικό, εξίσου πρωταγωνιστικό σύνολο και οι Sixers να θυμούνται τα προηγούμενα λάθη ως κακή παρένθεση.

4. Miami Heat

Κανείς, μα κανείς δεν περίμενε πριν την έναρξη της προηγούμενης σεζόν ότι οι Heat θα φτάσουν στους τελικούς. Πώς να προβλέψεις ότι ο Bam Adebayo θα γίνει ένας all-around center που θα τα βάζει στα ίσια με τους καλύτερους στα playoffs, ότι ο Tyler Herro θα είναι clutch scorer ως rookie, ότι ο Duncan Robinson των 15 παιχνιδιών ως NBAer μέχρι εκείνο το σημείο, θα βάλει 270 τρίποντα στα ερχόμενα 73 ματς, επίδοση που έχουν ξεπεράσει (σε περισσότερα παιχνίδια) μόνο οι Curry, Harden, Thompson, Hield και George. Ότι ο Dragic θα αναγεννηθεί, ότι ο Jae Crowder θα έρθει και θα βάλει όλα τα τρίποντα. Κι όμως συνέβησαν όλα. Τα αναφέρω όλα αυτά, διότι είναι πολύ δύσκολο να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες με τον ίδιο τρόπο, και μια υποχώρηση θα είναι απόλυτα λογική.

Ακόμα κι έτσι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Οι κουλτούρα των Heat, η έκφρασή της από τον Erik Spoelstra και η συμβατότητά της με τους δύο stars της ομάδας, Jimmy Butler και Bam Adebayo, όλα θα είναι εκεί. Ο τελευταίος είναι και η ελπίδα για κάτι παραπάνω. Πέρσι έγινε all-star, με τον Spoelstra να του δίνει ρόλο playmaking big, φέτος περιμένουμε να δούμε το επόμενο βήμα, είτε με περισσότερο προσωπικό σκορ, είτε φτάνοντας σε πραγματικά ύψιστο επίπεδο στην άμυνα. Στην offseason οι Heat έκαναν προσεκτικές κινήσεις, αντικαθιστώντας τον Crowder με τον Avery Bradley για τα χαμηλά και τον Harkless για τα ψηλότερα. Ως επί το πλείστον θα είναι η ίδια ομάδα με πέρσι. Λίγα λόγια, λίγες κινήσεις, για ένα σύνολο που γενικά φαίνεται να το προτιμά. Όχι πολλά πολλά, μόνο δουλειά και στόχοι. Σαν κάτι τελευταίο ωστόσο...

...έχει να δώσει κάτι περισσότερο ο Andre Iguodala στα 36 του;

3. Brooklyn Nets

Ίσως πιστεύετε πως έχουμε τους Nets ψηλά στα rankings. Άλλωστε οι Heat έπαιξαν τελικούς πέρυσι, οι Sixers βελτιώθηκαν και επένδυσαν στους Morey-Doc Rivers, οι Raptors είναι πάντα οι Raptors. Όλα δεκτά. Απλώς να βάλουμε στη συζήτηση δύο πράγματα, για την ακρίβεια δύο ονόματα. Kyrie Irving και Kevin Durant.

O τραυματισμός του KD και το κράμα παλαβομάρας-τραυματισμών του Kyrie έκαναν αυτό το project να ξεχαστεί εντελώς πέρυσι, ειδικά όπως η σεζόν άπλωσε λόγω covid-19 και με το bubble. Oι δυο σταρ όμως είναι ξανά εδώ και με τα δεδομένα που έχουμε ως τώρα (που ο Harden παίζει ακόμη στους Rockets δηλαδή) έχουν και ένα πολύ καλό ρόστερ γύρω τους. Ο Spencer Dinwiddie προσφέρει ασφάλεια στη δημιουργία και έξτρα σκορ, ο LeVert έκανε το ξέσπασμά του στο bubble και έρχεται στη σεζόν ως ένας από τους πιο επικίνδυνους ‘’τρίτους πόλους’’ ενός συνόλου, ενώ οι Shamet-Joe Harris-Jarrett Allen-Taurean Prince-Tyler Johnson-De Andre Jordan έρχονται να συμπληρώσουν μία δεκάδα παικτών που μπορεί να κάνει τους Nets τοπ σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Με την ίδια άνεση που μπορούν να ‘’ψηλώσουν’’ τα σχήματά τους, μπορούν να πάνε σε ένα απόλυτα περιφερειακό five-out πλάνο, που θα έχει μαζί στο παρκέ Kyrie-Dinwiddie-LeVert-Durant. Πραγματικοί pain in the ass.

Το ζήτημα της χρονιάς ονομάζεται Steve Nash, ο νέος προπονητής των Nets δηλαδή. Ο άλλοτε τεράστιος point guard παίρνει στα χέρια του ένα γεμάτο σύνολο, το front office φρόντισε να τον εξοπλίσει με την παρουσία του -άλλοτε μέντορα του Nash- Mike D’Antoni, ακόμη όμως δεν μπορούμε να προβλέψουμε πολλά. Στα χρόνια που υπάρχει στη λίγκα ως βοηθός στην εξέλιξη παικτών, ακούγονται για εκείνον πολύ καλά λόγια, οι παίκτες φαίνεται να τον λατρεύουν, ενώ ο Durant συνεργαζόταν μαζί του ακόμη και πριν βρεθούν μαζί στους Warriors. Το να πάρεις όμως ένα σύνολο κατασκευασμένο να κερδίσει άμεσα, να του δώσεις χαρακτήρα και φιλοσοφία παιχνιδιού (είτε αυτό ομοιάζει με το 7-seconds-or less των παλαιότερων Suns, είτε προσαρμοστεί στις ανάγκες των KD-Kyrie απόλυτα) και παράλληλα να είσαι διεκδικητής από την πρώτη ημέρα, είναι έργο δύσκολο για προπονητές με πολύ μεγαλύτερη εμπειρία από τον Nash, πόσο μάλλον για εκείνον. Εδώ τονίζουμε ξανά την παρουσία του Mike D’Antoni στον πάγκο ως καταλυτική για την ισορροπία μεταξύ εξέλιξης και επιτυχίας.

Αν ο Nash πετύχει από την πρώτη ημέρα να καθιερώσει φιλοσοφία πάνω σε τόσο ταλέντο, οι Nets θα διαλύσουν τα πάντα. Αν αποτύχει, με τις ιδιαιτερότητες των δυο σταρ, παίζει όλα να διαλυθούν εξίσου σύντομα. Η αλήθεια λογικά, όπως πάντα, θα βρεθεί κάπου στη μέση. O νέος προπονητής θα βάλει λογικά πράγματα, οι KD-Kyrie θα τραβήξουν το αναμενόμενο κουπί στα ζόρια, οι Nets θα είναι ψηλά στα playoffs.

2. Boston Celtics

Η περσινή σεζόν αποτέλεσε το βάπτισμα του πυρός για τους δύο νέους σταρ των Celtics, οι οποίοι ηγήθηκαν της ομάδας σε μία εξαιρετική πορεία μέχρι τους τελικούς της Ανατολής. Jayson Tatum και Jaylen Brown ήταν εντυπωσιακοί στο μεγαλύτερο μέρος της περσινής σεζόν κι αναμένεται φέτος να είναι ακόμη καλύτεροι, ενώ ο κορμός σε γενικές γραμμές δεν άλλαξε σημαντικά, κρατώντας τα περισσότερα από τα στοιχεία που είχε η περσινή βερσιόν της ομάδας. Μεγαλύτερη διαφορά είναι αναμφίβολα η απουσία του Gordon Hayward, ο οποίος με την μετακίνηση του στην Σάρλοτ άφησε κληρονομιά ένα γιγαντιαίο trade exception, το οποίο αναμένεται να χρησιμοποιηθεί μέσα στη σεζόν.

Μέχρι τότε όμως ο Brad Stevens έχει να καλύψει το κενό του πρώην παίκτη του, αλλά κι αυτό του Kemba Walker που αναμένεται να χάσει τις πρώτες εβδομάδες της σεζόν μετά το χειρουργείο που έκανε στο γόνατό του. Περίπου την ίδια περίοδο θα επιστρέψει κι ο δευτεροετής Romeo Langford, ενώ σε επεμβάσεις υποβλήθηκαν μετά το bubble και οι σέντερ Daniel Theis και Robert Williams. Σαν να μην έφτανε αυτό, ακόμη κι ο Tristan Thompson που περιέργως αποκτήθηκε στην offseason, θα χάσει σημαντικό μέρος της προετοιμασίας με θέματα τραυματισμού.

Παρόλα αυτά, οι Celtics μπαίνουν στη σεζόν με υψηλές προσδοκίες κι ένα αρκετά γεμάτο ρόστερ, το οποίο περιλαμβάνει αρκετά στοιχήματα, που εφόσον βγουν, θα τοποθετήσουν αυτομάτως την ομάδα στις υποψήφιες contenders του φετινού πρωταθλήματος. Το ταβάνι τους μπορεί να είναι ακόμη υψηλότερο εάν το δίδυμο Tatum/Brown συνεχίσει την ανοδική του πορεία και για μία ομάδα, η οποία έφτασε ένα βήμα από τους περσινούς τελικούς κι έχασε τα περισσότερα παιχνίδια μέσα από τα χέρια των παικτών της, αυτό μπορεί να είναι μόνο ένα καλό σημάδι. Εμείς εδώ στηρίζουμε τη συνεχή άνοδο των Celtics, γύρω από τους δύο νεαρούς σταρ και τους τοποθετούμε στο #2 της Ανατολής, πίσω μόνο από τους…..

1. Milwaukee Bucks

Οι Bucks δεν κατάφεραν για μια ακόμη χρονιά να φτάσουν στους τελικούς του NBA, γεγονός που έφερε αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του προπονητή Mike Budenholzer και το κατά πόσο μπορεί να εκμεταλλευτεί το βάθος του ρόστερ. Οι ιθύνοντες των Bucks ανέλαβαν δράση και αποφάσισαν να φέρουν στο Wisconsin τον Jrue Holiday, ώστε να καλυφθεί η θέση του point guard με ένα παίκτη του πρώτου ραφιού. Ως back up του αποκτήθηκε ο DJ Augustin, ο οποίος μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετική περίπτωση για το second unit της ομάδας.

Ωστόσο, αν σκεφτεί κανείς πως, άπαντες στο Milwaukee, περίμεναν τον Bogdanovic και αντ’ αυτού είδαν τον Augustin, γίνεται αντιληπτή η απογοήτευση, κυρίως όσον αφορά το πως διαχειρίστηκαν την περίπτωση ‘’απόκτησης’’ του Σέρβου, γεγονός που γεννά σοβαρή αμφισβήτηση των επικοινωνιακών τους ικανοτήτων. Στην έναρξη της φετινής σεζόν, οι Bucks μπαίνουν σαφώς στη θέση του οδηγού της Ανατολής, με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να μπαίνει σε μια ηλικία που καλείται να αποδείξει πως δεν είναι μόνο MVP της κανονικής περιόδου, αλλά και των playoffs και γενικώς των πάντων. Η παρουσία του Holiday απελευθερώνει ακόμα περισσότερο τον Greek Freak, καθώς η ικανότητα του πρώην παίκτη των Pelicans να αμύνεται σε ότι βρεθεί μπροστά του, να δημιουργεί και να απειλεί από την περιφέρεια είναι από τους παράγοντες που θα κάνουν τη διαφορά.

Μιλώντας για περιφέρεια, οι Bucks φέτος θα δώσουν μεγάλη βαρύτητα στο τρίποντο σουτ, καθώς σχεδόν όλοι στο ρόστερ – πλην Γιάννη – μπορούν να σουτάρουν αξιοπρεπώς από τη γραμμή των τριών πόντων. Η σταθερή απειλή από το τρίποντο θα δώσει σαφώς την απαραίτητη έξτρα διάσταση στο παιχνίδι των Bucks, από εκείνη της μονοτονίας των drives του Αντετοκούνμπο. X-factor η απόκτηση του Torrey Craig, ο οποίος αποτελεί εξαιρετική περίπτωση lock-down αμυντικού. Οι Bucks δύσκολα θα χάσουν την πρώτη θέση της Ανατολής, αλλά δεν είμαστε σίγουροι πως αυτό αποτελεί εχέγγυο για να πάνε μέχρι το τέλος της διαδρομής στην postseason. Κύριο μέλημα φυσικά, να πείσουν τον Γιάννη να μείνει μαζί τους για τα επόμενα χρόνια. Ο ίδιος δηλώνει πως ‘’η φετινή δεν είναι ''championship-or-bust'' σεζόν’’, εμείς ωστόσο λέμε να παρακολουθήσουμε την πορεία.

Στη δομή και σύνταξη των Power Rankings συμμετείχαν οι: Leon T, Νίκος Ραδικόπουλος, Gus Χρυσοχού, Γιάννης Χάτσιος, Δημήτρης Βούρδας, Πάνος Σεΐζης και Δημήτρης Χρυσικός