Δεν ξέρω πόσοι από εσάς εκεί έξω είχαν/έχουν τους Denver Nuggets εντός της εικόνας της διεκδίκησης του πρωταθλήματος. Όσοι το κάνατε από τις απαρχές της σεζόν ή τέλος πάντων κοντά στα Χριστούγεννα, μπράβο σας. Όσοι πάλι εξακολουθείτε να μην τους πιστεύετε, μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσετε. Μην παρεξηγηθώ, δεν ήμουν από αυτούς που τους είχαν στα πρώτα φαβορί. Χαίρομαι ωστόσο που βρέθηκαν εδώ και βρέθηκαν με έναν εμφατικό τρόπο. Απέναντι στην πολυδιαφημισμένη τετράδα των Booker - Durant - Paul - Ayton, ο Jokic και η παρέα του έπαιξαν το όμορφο μπάσκετ που μας έχουν συνηθίσει, μην αφήνοντας καμία αμφισβήτηση ως προς το ποια ομάδα είναι ήταν ανώτερη. Για να φτάσουν σε αυτό το σημείο, όμως οι Nuggets, πέρασαν αρκετά. Aπό τις τρεις πρώτες σεζόν του Michael Malone, όταν οι Nuggets κοιτούσαν τα Playoffs με το κυάλι, μέχρι τη δεύτερη συμμετοχή τους σε τελικούς περιφέρειας μέσα σε τρία χρόνια, η φιλοσοφία παρέμεινε η ίδια: να χτίσουν γύρω από έναν κορμό τριών - τεσσάρων παικτών και να υπάρχουν οι κατάλληλες “πινελιές” που θα πλαισιώσουν κατάλληλα αυτούς.

Μία δική τους εκδοχή του “Trust the Process”, ενδεχομένως. Δεν γνωρίζω, βέβαια, κατά πόσο πίστευαν οι άνθρωποι των Nuggets πως ο Nikola Jokic θα μετατρεπόταν σε μια μπασκετική ραψωδία αυτά τα χρόνια και δεδομένα ως ένας από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία του αθλήματος, αλλά ακόμα και αυτό να μην ισχύει χωρίς ρίσκο κανείς δεν πάει μπροστά. Το Denver λοιπόν, απολαμβάνει εδώ και λίγες ώρες ακόμα μια συμμετοχή στους τελικούς της Δύσης. Και αν το 2020 η λογική ήταν μέσα στα πλαίσια “πάμε και βλέπουμε”, φέτος ξεκινούν από τη θέση του φαβορί όποιος και αν τους έρθει από το ζευγάρι Warriors - Lakers. Ίσως όχι ως απόλυτο φαβορί, αλλά φαβορί. Με έναν τέτοιον Jokic, άλλωστε, πως να μην ισχύει κάτι τέτοιο; Ο δις MVP της Λίγκας τελείωσε με triple - double τη σειρά με τους Suns (34,5 / 13,2 / 10,3), σουτάροντας με 59,4% εντός πεδιάς και έχοντας ένα plus/minus +74. Αν πρέπει να ξεχωρίσουμε ένα κομμάτι από τη σειρά με τους Suns αυτό είναι το -απλό και ταυτόχρονα τόσο αποτελεσματικό- pick που έστηνε με τον Jamal Murray, είτε αυτό κατέληγε σε roll, είτε σε pop. Οι Suns, όπως και καμία ομάδα του NBA αυτή την στιγμή, δεν έχουν τρόπο να αντιμετωπίσουν αυτό το δίδυμο σε καμία εκ των δύο καταστάσεων.

Σε πρώτη φάση απαγορεύονται οι αλλαγές. Αν γίνουν και ρολάρει ο Jokic, υπάρχει σαφές mismatch με τον οποιονδήποτε. Αν γίνει pop, ο Σέρβος έχει την τεράστια ικανότητα να σε σκοτώσει από τα 7,25. Όχι αποκλειστικά εκτελώντας, μα κυρίως εκμεταλλευόμενος τους χώρους που απλώνονται μπροστά τους. Ο Murray από την πλευρά του, δείχνει να πατάει καλά στα πόδια του πια (χτυπάω κάθε ξύλο διαθέσιμο που έχω μπροστά μου) και είτε μπορεί να πάρει στα πόδια τον οποιονδήποτε αμυντικό είτε να εκμεταλλευτεί το pick του Jokic και σουτάρει. Αυτό το απλό pick, λοιπόν, από το οποίο ξεκινούν τα πάντα στις επιθέσεις των Nuggets φαίνεται να είναι ικανό να τους πάει -γιατί όχι;- μέχρι τέλους. Οι “πινελιές”, οι οποίες αναφέρθηκαν πιο πάνω έχουν ονόματα με πρώτο αυτό του Aaron Gordon, ο οποίος έχει ταιριάξει απόλυτα στο αγωνιστικό στυλ του Malone. Οι Nuggets χρειάζονταν ένα φτερό που να σκοράρει, αλλά και που να τελειώνει τις φάσεις ως cutter. Ο Kentavious Caldwell-Pope φαίνεται πως βρήκε το βέλτιστο αγωνιστικό περιβάλλον για τον ίδιο, με συγκεκριμένο ρόλο σε επίθεση και άμυνα. Το ίδιο ισχύει και για τον Bruce Brown. Η φετινή χρονιά του Denver, ωστόσο, είναι και μια τεράστια νίκη και για τον Michael Porter Jr. Ενός παίκτη που αμφισβητήθηκε πολύ -και μάλλον αμφισβητείται ακόμα- όσον αφορά το κομμάτι της υγείας του και το κατά πόσο μπορεί να αντέξει. Η post season, μέχρι στιγμής (χτυπάω τα ίδια ξύλα, όπως στην περίπτωση του Murray) δείχνει πως όχι απλά αντέχει, αλλά βοηθάει την ομάδα του σε καίρια σημεία.

Η πορεία και η πρόοδος των Nuggets λοιπόν, αποτελεί οδηγό προς την κάθε ομάδα που θέλει να χτίσει προς το κυνήγι του Τίτλου. Το ίδιο ισχύει και για τη χρονιά που οι Bucks κατέκτησαν το Πρωτάθλημα. Σταθερός κορμός και προσθήκες που πλασιώνουν κατάλληλα τους αστέρες. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, πως το Denver δεν είναι και καμιά τεράστια αγορά. Δεν έχει το πρεστίζ της Νέας Υόρκης ή τον αέρα του Los Angeles. Αποπνέει όμως μια σιγουριά και μια υγεία που δεν τη βρίσκει κανείς εύκολα και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα στο τέλος της ημέρας.

Για την πλευρά των Suns τα πράγματα είναι σαφώς πιο πολύπλοκα. Κυρίως γιατί η κίνηση της διοίκησης να αποκτήσει τον Durant, ήταν σαφώς η δήλωση του οργανισμού πως “πάμε για το δαχτυλίδι”. Δεν θα μπω στη συνθήκη κουβέντας για το αν ήταν σωστή η κίνηση της απόκτησης του KD. Για όνομα, μιλάμε για τον KD. Ακόμα και μετά τον αποκλεισμό από το Denver, το ότι οι Suns κυνήγησαν έναν εκ των κορυφαίων σκόρερ στην ιστορία του αθλήματος, δίνοντας ένα πακέτο με νέους και καλούς παίκτες στους Nets, μοιάζει σωστό από την στιγμή που θέλουμε να μιλάμε για μια “win now” κατάσταση.

Για όσους έχουν αμφιβολίες γι’αυτό, βάσει αποτελέσματος προφανώς και τις ακούω, αλλά μιλάμε για τον Durant. Τέλος πάντων, κανείς δεν συμπάθησε ποτέ τους μετά Χριστόν προφήτες. Ακόμα και αν οι Suns δεν πραγματοποιούσαν αυτό το trade, ουδείς εγγυάται πως με τους Mikal Bridges και Cam Johnson οι Suns θα έφταναν πιο ψηλά. Σίγουρα θα ακολουθούσαν τη δική τους μπασκετική πρόοδο, όπως στην περίπτωση του Denver, αλλά αυτό από μόνο του δεν εγγυάται το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Η φετινή off season στην Αριζόνα αναμένεται να είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και δίχως αμφιβολία, γεννά αρκετά ερωτηματικά: Θα μείνει ο Durant ή θα ζητήσει ανταλλαγή από τη στιγμή που δεν κατάφερε να φτάσει στο τρίτο πρωτάθλημα της καριέρας του; Από την πλευράν του, υπάρχει ένα ξεκάθαρο pattern και σίγουρα οι άνθρωποι του οργανισμού θα είναι έτοιμοι για παν ενδεχόμενο. Τι θα γίνει με την περίπτωση Ayton; Ο center της ομάδας πραγματοποίησε τη χειρότερη σειρά εμφανίσεών του σε post season και η περίπτωση να ανταλλαχθεί είναι και η πιο πιθανή. Επίσης, βασικό ερώτημα είναι τι θα γίνει με την περίπτωση του CP3. To συμβόλαιό του για του χρόνου είναι εγγυημένο μόνο κάτα τα €15 εκατ. από τα €30,8 εκατ. της συνολικής ονομαστικής του αξίας. Και κυρίως, τι εγγυήσεις θα ζητήσει και ο Booker, που σαφώς αποτελεί το alpha dog της ομάδας, για τα επόμενα χρόνια, μιας και από την επόμενη σεζόν μπαίνει σε εφαρμογή το νέο του τετραετές συμβόλαιο, ύψους $260 εκατ.

Παράλληλα θα πρέπει να σημειωθεί πως και στον τομέα των picks τα πράγματα δεν είναι καλά, εξαιτίας του trade του KD. Οι Suns έδωσαν όλα τα picks πρώτου γύρου που διέθεταν, στους Nets μέχρι και το 2026 με εξαίρεση αυτό του 2024, γεγονός που τους δένει τα χέρια στο κομμάτι της ανανέωσης του έμψυχου δυναμικού τους. Ωστόσο, σε πιθανές ανταλλαγές των Ayton και Paul, αυτό ίσως αλλάξει, αλλά μένει να φανεί το κατά πόσο αυτά τα assets, σε αυτή την κατάσταση που έδειξαν στις τελευταίες εμφανίσεις τους, μπορούν να βοηθήσουν σοβαρά στην ενίσχυσή τους. Αυτή την στιγμή πάντως, οι Suns έχουν μόλις τέσσερα συμβόλαια που τρέχουν και για του χρόνου, αυτά των τεσσάρων “καλών” τους.

Κάπου εδώ, θα βάλω και στο τραπέζι και τη συζήτηση του Monty Williams, κυρίως λόγω της παρουσίας νέου ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Δεν τίθεται θέμα προπονητικής αξίας, όσο διάθεσης του Matt Ishbia και κάποιας διαφορετικής κατεύθυνσης που ενδεχομένως θελήσει να ακολουθήσει. Σε κάθε περίπτωση, οι Suns θα αποτελέσουν και φέτος τροφή για τεράστια συζήτηση. Ας μην ξεχνάμε πως πέρυσι μας απασχόλησε η υπόθεση του Robert Sarver που ταρακούνησε τα εσωτερικά της Λίγκας -και όχι μόνο.

Σε κάθε περίπτωση, εκτιμώ πως ο φετινός αποκλεισμός των Suns, σε συνδυασμό με τη νέα CBA που τίθεται από την offseason σε ισχύ, θα σημάνει και το τέλος των superteams. Η τελευταία τέτοια που κατέκτησε το Πρωτάθλημα ήταν εκείνη του Miami και οι τρόποι των Spurs, των Warriors και των Bucks θα δείχνουν πάντα τον άλλο δρόμο. Φυσικά περιπτώσεις όπως αυτή των Raptors θα υπάρξουν ξανά, όποτε υπάρχουν παικτες τύπου Kawhi Leonard που θα είναι plug and play. Στο τέλος της ημέρας, ωστόσο, κανείς δε θα μπορέσει να επικρατήσει της μπασκετικής προόδου. Και αν θέλετε τη γνώμη μου, αυτό είναι το σωστό και το δίκαιο.