Ας ξεκινήσουμε με την Ανατολή.
Κατηγορία 1: Η μάχη για τους τελικούς
1. Philadelphia Sixers (24-12, 1st, 9-7 vs .500 and above)
Οι πανάρχαιοι θεοί του προγράμματος φάνηκαν ευνοϊκοί προς το φιλοθεάμον κοινό και έτσι οι δύο πρώτες ομάδες από κάθε περιφέρεια ήρθαν αντιμέτωπες στο τελευταίο παιχνίδι πριν το all-star break. Οι Sixers κέρδισαν άλλο ένα statement game, με τον Embiid να παρουσιάζει όλους τους λόγους που τον κάνουν τον MVP του πρώτου μισού και τους Sixers σοβαρούς διεκδικητές του τίτλου. Ο τύπος δεν παίζεται φέτος, έχοντας βρει την ισορροπία μεταξύ μπαλαρίνας και οδοστρωτήρα, κάτι που δημιουργεί καρτουνίστικα ερωτηματικά πάνω από το κεφάλια των αμυντικών. Παίζοντας συνεχώς κατά πρόσωπο στο καλάθι και από τα δύο blocks, όπως έγραψε και ο Mike Prada, χρησιμοποιεί το midrange σαν άλλος Nowitzki και είναι στην καλύτερη φυσική κατάσταση της καριέρας του, με το πρώτο του βήμα να αφήνει πίσω όχι μόνο αντίπαλους centers, αλλά και αρκετούς forwards που κατά καιρούς βρίσκονται πάνω του. Στο παιχνίδι που αναφέρθηκε, έμοιαζε με προσωπικό στοίχημα να δείξει ότι είναι καλύτερος από τον Gobert, χτυπώντας τον κατά βούληση, με εκρηκτικότητα, τεχνική ή ωμή δύναμη και σαν κερασάκι στην τούρτα, έστειλε το παιχνίδι στην παράταση πισωπατώντας προς το τρίποντο, κάνοντας προσποίηση και σουτάροντας με παίκτη πάνω του υπό δύσκολες συνθήκες. Ειλικρινά, αυτά τα σουτ επιτρέπονται μόνο στους καλύτερους περιφερειακούς σουτέρ.
Αν σπατάλησα μια ολόκληρη παράγραφο για να μιλήσω μόνο για τον Embiid είναι γιατί είναι τόσο εντυπωσιακή η αγωνιστική του ωρίμανση -εύσημα και στον Doc Rivers εδώ. Ταυτόχρονα έχει ανέβει και ο Ben Simmons μετά από ένα αναιμικό ξεκίνημα και μαζί δουλεύουν για να αντιστρέψουν το ερώτημα περί του αν χωράνε στην ίδια πεντάδα, απευθύνοντας μια πρόκληση για την αντίπαλη επίθεση που με επιστημονικούς όρους θα ονομαζόταν “έλα αν σου βαστάει”. Οι Sixers έχουν την πέμπτη καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος αλλά ακόμα περισσότερο έχουν δύο εξαιρετικά στοιχεία, έναν κορυφαίο rim protector και έναν παίκτη με μεγάλο κορμί, που μπορεί να γίνει κουβέρτα και να καταπιεί οποιονδήποτε, σε όποια θέση από το “1” έως το “4” και αν παίζει. Δεν θέλει πολλή ανάλυση. Οι Sixers φέτος μπορούν να βρουν εύκολο σκορ ή βολές, έχουν την υγεία με το μέρος τους και βγάζουν αμυντικά plays. Όλα αυτά εκτός από το καλύτερο ρεκόρ της Ανατολής, φαντάζουν δομικά στοιχεία για μια πορεία μέχρι το τέλος. Αν έλειπαν και οι Nets…
2. Brooklyn Nets (24-13, 2nd, 15-4 vs .500 and above)
Το ρητό “talent finds a way” βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωση των Nets. Όλες οι ενστάσεις για τη συνύπαρξη του Harden με τον Kyrie, όλες οι θεωρίες ότι θα κουτουλάνε, ήρθαν και συγκρούστηκαν με το τρένο της πραγματικότητας. Ύστερα από τρεις ήττες μετά τον τραυματισμό του Durant, οι Nets έχουν εννιά διαδοχικές νίκες στα παιχνίδια που έχουν διαθέσιμους τους δύο βασικούς guards τους. Ακόμη κι αν καθοδηγούνται από έναν μαθητευόμενο προπονητή και η άμυνά τους μόλις τον τελευταίο καιρό κάνει βήματα προς την αξιοπρέπεια. Η ευρηματικότητα και η φαντασία έχουν επιστρέψει στο παιχνίδι του James Harden, ο οποίος γίνεται και πάλι ένας καταπληκτικός playmaker και δεν θυμίζει σε τίποτα την καρικατούρα του εαυτού του που βλέπαμε την τελευταία διετία στο Houston. Με την μπάλα στα χέρια αυτού και του Kyrie, η επίθεση των Nets είναι τρομερά απρόβλεπτη, καθώς μπορούν να βάλουν κάθε σουτ και να εκτελέσουν κάθε πάσα. Αυτή η ποικιλία είναι που, όχι μόνο έχει κάνει την απουσία του Durant να μην είναι τόσο αισθητή, αλλά έχει φέρει και τον Joe Harris κοντά στην εκτελεστική τελειότητα, με 51% από το τρίποντο σε κοντά επτά προσπάθειες ανά αγώνα. Παράλληλα, κάνει την παρουσία του εξαιρετικά σημαντικού για την άμυνα αλλά non-shooter Bruce Brown εφικτή, καθώς τον βρίσκουν σε διάφορες πτυχώσεις της άμυνας για floaters και layups, ακόμα και όταν δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι χώροι. Το τι θέση παίζει αυτός ο παίκτης του 1,90 είναι ένα πραγματικό μυστήριο, προς το παρόν όμως δουλεύει.
Κάπως έτσι η έλλειψη βάθους που συζητούσαμε δεν τους έχει επηρεάσει, καθώς παίρνουν καλά λεπτά από τους Shamet, Green, Cabarrot και εσχάτως την περμανάντ του Nicolas Claxton. Για να γίνει αυτό όμως παίζουν από 38,5 και 35,5 λεπτά αντίστοιχα Harden και Kyrie. Για τον πρώτο τουλάχιστον, θα πρέπει να βρεθεί μια λύση -ευκολότερο με την επιστροφή του Durant. To 24-13 δεν τρομάζει, αλλά οι δυνατότητες των Durant, Harden, Irving, το κάνουν και με το παραπάνω. Αν είναι δεύτεροι στα rankings, αυτό είναι γιατί έχουν την 26η άμυνα στο πρωτάθλημα, ένα στατιστικό που δεν είναι συμβατό με τις βλέψεις τους για κατσαρολικό το καλοκαίρι.
3. Milwaukee Bucks (22-14, 3rd, 7-9 vs .500 and above)
Το διάστημα από την 1η Φεβρουαρίου και έπειτα ήταν ένα roller-coaster για τους Bucks, με δύο σερί πέντε νικών να χωρίζονται από ένα αντίστοιχο πέντε ηττών. Οι αριθμοί τους δεν είναι ανησυχητικοί. Η επίθεσή τους φλερτάρει πάλι με την κορυφή της Λίγκας, ενώ η άμυνά τους σταθεροποιείται σιγά-σιγά κοντά στο top-10. Ο Jrue Holiday είναι πράγματι μια αναβάθμιση σε σχέση με τον Bledsoe, ιδίως στο τέλος των κλειστών παιχνιδιών, όπου δεν κολλάει το μυαλό του και ο Antetokounmpo ξαναβρήκε τον MVP εαυτο του, ενω φαίνεται να ξεμπλοκάρει και στις βολές.
Και εδώ πάντως, ο πάγκος δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Τα ποσοστά των Portis και Forbes είναι μια χαρά προς το παρόν, αλλά πρόκειται για μονοδιάστατους παίκτες με κενά στην άμυνα. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι η απόδοσή τους απέναντι στις ομάδες με θετικό ρεκόρ, όπου μετρούν εννέα ήττες σε δεκαέξι παιχνίδια. Το πρόγραμμά τους από εδώ και πέρα είναι αισθητά δυσκολότερο σε σχέση με τους συνδιεκδικητές της κορυφής σύμφωνα με το tankathon.com. Όλα αυτά τα στοιχεία τους αφήνουν ένα βήμα πίσω από Nets και Sixers, όχι περισσότερο ωστόσο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την κανονική περίοδο. Το θέμα είναι αν οι συχνότεροι πειραματισμοί του Budenholzer φέτος θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα στα playoffs, ή οι Bucks θα προσπαθούν πάλι να τρυπήσουν τον τοίχο με το κεφάλι.
Κατηγορία 2: Οι "υπό προϋποθέσεις".
4. Miami Heat (18-18, 6th, 5-12, vs .500 and above)
Μετά από μια πολύ μεγάλη ταλαιπωρία μέχρι στιγμής, λόγω covid και τραυματισμών, που τους κρατούσε εκτός θέσεων playoffs για το μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν, οι Heat είναι και πάλι οι Heat που είδαμε στο Orlando Bubble, και το ανακοίνωσαν με δύο νίκες απέναντι στις καλύτερες ομάδες της Δύσης, Lakers και Jazz. Η επιστροφή του Butler τους έδωσε ώθηση σε άμυνα και επίθεση, ο Goran Dragic είναι και πάλι η απαραίτητη δόση δημιουργικότητας και πλέον περιμένουν και την επιστροφή του Duncan Robinson στα περσινά standards, ή ένα breakout του Herro που ακολουθεί γραμμική εξέλιξη, και όχι την εκθετική που θα περίμενε κανείς μετά τα καταπληκτικά του playoffs.
Η απουσία του Crowder πάντως φαίνεται, καθώς οι καλοκαιρινές κινήσεις αντικατάστασης του δεν έχουν αποδώσει μέχρι στιγμής. Ο Avery Bradley διάγει άλλη μια σεζόν με προβλήματα τραυματισμών και ο Harkless βρίσκεται εκτός rotation. Κάπως έτσι ο Iguodala καλείται να παίζει πολύ κάθε βράδυ, κάτι που αντικατοπτρίζει τις απρόσμενες δυσκολίες τους για τη φετινή regular season. Θα τη βρουν πάντως την άκρη. Ο Adebayo παίζει αδιαμφισβήτητα σε all-star επίπεδο, κι ας μην επιλέχθηκε για τη φετινή κωμωδία, ενώ έχουν μπροστά τους ένα από τα ευκολότερα προγράμματα στο NBA.
5. Boston Celtics (19-17, 4th, 7-9 vs .500 and above)
Η ομάδα που εδώ και μια τετραετία, σε διαφορετικές ενσαρκώσεις της, μοιάζει “ένα βήμα μακριά”, φέτος δείχνει να έκανε το βήμα, προς τη λάθος κατεύθυνση όμως. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, τα δεσμά με τον Gordon Hayward κόπηκαν τη λάθος στιγμή, ενώ και η αποχώρηση του Brad Wanamaker τους έχει αφήσει να ψάχνονται για αξιόπιστο point guard play από τον πάγκο. Το μεγάλο πρόβλημά τους δεν είναι όμως οι απόντες, αλλά οι παρόντες. Ο Tristan Thompson δεν προσθέτει κανένα στοιχείο σε καμία πλευρά του παρκέ, μα κυρίως, ο Kemba Walker είναι ευπαθής και ασταθής, κάτι που δεν έχει φανεί τόσο, καθώς Tatum και Brown κουβαλάνε την ομάδα, αναιρώντας κάθε σκέψη για Big-3 στη Βοστόνη. Με αυτές τις ελλείψεις σε guard play, τα καθιερωμένα 20 παιχνίδια που χάνει ο Marcus Smart κάθε χρόνο έχουν φανεί εντονότερα από άλλες φορές.
Ο Tatum παρουσιάζεται ασταθής από παιχνίδι σε παιχνίδι, κάτι που δεν αντικατοπτρίζεται στα νούμερα του, που αποτελούν τον συγκερασμό των ταλαντώσεων της απόδοσής του. Αντίθετα ο Jaylen Brown ξαναθέτει το ερώτημα “ποιος είναι ο πραγματικός franchise player των Celtics;” συνεχίζοντας να ακολουθεί το career arc του Paul George. Το μπασκετικό στοιχείο στο παιχνίδι του πλέον έχει πιάσει τις αδιανόητες αθλητικές του ικανότητες, και φτάνει σε παρόμοιο αποτέλεσμα με τον Taytum με διαφορετικό όμως τρόπο, ακριβώς λόγω των τελευταίων. Ίσως τελικά το ταβάνι που ατενίζει να είναι ψηλότερο. Πάντως στο τέλος της μέρας, το 19-17 είναι ταιριαστό, οι Celtics είναι average παντού και για πρώτη φορά ακούγονται μουρμούρες για τον Brad Stevens. Κακώς, οι Celtics φαίνονται εγκλωβισμένοι στις εμμονές του Danny Ainge, ο οποίος έχει σκοντάψει στις ίδιες του τις επιτυχίες. Όπως και οι Heat, χρειάζονται κάτι ακόμα για να χτυπήσουν τους τρεις της κορυφής.
Κατηγορία 3: Και εσείς για τα Playoffs;
6. Toronto Raptors (17-19, 8th, 8-12 vs .500 and above)
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσα παίρνει στην επίθεση ο Nurse από τους VanVleet, Siakam, Powell και Boucher. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι από τους Raptors λείπει το πρώτο βιολί, όσο κι αν οι δύο πρώτοι και ο Lowry προσπαθούν να παίξουν αυτό τον ρόλο από βράδυ σε βράδυ. Τα αποτελέσματα είναι ανάμεικτα. Παράλληλα, έχει χαθεί και το σημείο αναφοράς Gasol σε άμυνα και επίθεση, ιδίως στη δεύτερη. Η παρουσία του ήταν καταλυτική για το φλιπεράκι των Raptors που τους έδινε όσα εύκολα σουτ χρειάζονταν.
To ρεκόρ τους αποτελεί παράλληλα τόσο αποτέλεσμα του αποδεκατισμένου τους βάθους σε συνδυασμό με τους τραυματισμούς και τις απουσίες σχετιζόμενες με τον covid όσο και του γεγονότος πως αγωνίζονται μακριά από το Toronto, μια από τις πιο ζεστές έδρες του NBA. Πιθανότατα θα βελτιωθούν στην πορεία, αλλά χωρίς σημαντική ενίσχυση στη γραμμή των ψηλών δύσκολα η άμυνά τους θα φτάσει εκεί που πρέπει για να τους ξανακάνει μια επικίνδυνη ομάδα στα playoffs. Οι υπερβάσεις που κάνει πάντως ο Lowry στα 35 του, θυμίζουν Chris Paul, οπότε don’t count them out just yet.
7. New York Knicks (19-18, 5th, 5-10 vs .500 and above)
Οι New York Knicks βρίσκονται ένα “τσικ” πάνω από το .500 κατά τη διακοπή του All-Star game, κι αυτό τους κατατάσσει πέμπτους στην Ανατολή, που, όσο ανοιχτή κι αν είναι φέτος, με διαφορές δυνατές playoff teams να βολοδέρνουν σε παρόμοιο ρεκόρ για διάφορους λόγους, είναι κάτι αξιοσημείωτο. Ενώ όλο φαίνεται ότι θα ξεφουσκώσουν, ο συγκλονιστικός Julius Randle τους οδηγεί με 23/11/5,5 και 41% τρίποντα και αυτό δεν συμβαίνει.
Σίγουρα κανείς μας δεν τους συγκατέλεγε στις ομάδες που θα είναι δεδομένα στα playoffs, ωστόσο η βελτίωση στα βασικά που αναμενόταν με τον Tom Thibodeau, φαίνεται να έχει δυσανάλογα μεγάλη επιρροή - κάτι που σκεπτόμενοι εκ των υστέρων δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Οι Knicks υπέφεραν από σοβαρό έλλειμμα ηγεσίας/συνέπειας εδώ και μια επταετία, με ατυχείς επιλογές προπονητών, αφού ακόμα και ο David Fizdale αποδείχθηκε ανίκανος να ισιώσει το τιμόνι ενός πλοίου που πελαγοδρομεί.
Δεν ξέρω αν ο Tom Thibodeau μπορεί να οδηγήσει την ομάδα στη δόξα, αλλά αυτό που έχει αποδείξει σε κάθε στάση της καριέρας του είναι ότι μπορεί να πάρει το μέγιστο από όσα έχει να δώσει το ρόστερ του. Φαίνεται δηλαδή ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή, και έχει φέρει κοντά του τα δικά του παιδιά, Gibson και Derrick Rose. Ναι μεν το zeitgeist ζητά προπονητές με φρέσκιες ιδέες, νέους σε ηλικία με απρόσμενα μονοπάτια προς το ΝΒΑ, έχοντας καταστήσει ντεμοντέ τους NBA lifers, ωστόσο οι τελευταίοι ήταν η νόρμα για κάποιο λόγο. Ο Tom Thibodeau θα φωνάξει, θα ιδρώσει, θα αγωνιστεί για να παίξει η ομάδα του άμυνα και θα απομυζήσει κάθε πιθανό πλεονέκτημα ακόμα και σε βάρος του μακροπρόθεσμου κέρδους.
Για να τοποθετήσουμε λίγο για ποιον λόγο ένα ρεκόρ 19-18 είναι αιτία για όλα αυτά τα καλά λόγια, οι Knicks σε 37 παιχνίδια έχουν ήδη ξεπεράσει το σύνολο νικών τους για δύο από τις επτά τελευταίες σεζόν. Οι Knicks δεν θα θέλξουν κανέναν με το run ‘n gun τους, όντας τελευταίοι σε pace στη Λίγκα, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα άσχημο μπάσκετ. Ο Randle συνδυάζει το δυναμισμό ενός old school τεσσαριού αλλά και το σουτ και τη δημιουργία που τον κάνει σύγχρονο, ο Derrick Rose είναι ακόμα και στα 32 του μια μπασκετική οπτασία ενώ ο Immanuel Quickley από τον πάγκο δεν ντρέπεται να σουτάρει κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη. Όσο συνεχίζουν την τιμωρητική τους άμυνα (δεύτεροι στη λίγκα σε defensive rating), δεν υπάρχει λόγος να πέσουν πολύ κάτω από αυτό το ρεκόρ -το θέμα είναι πόσο θα ανέβουν οι υπόλοιποι.
Το πρόγραμμα θα δυσκολέψει, οι αντίπαλοί τους δεν θα σουτάρουν με το -χειρότερο στη Λίγκα- 32,5% στα τρίποντα για όλη τη σεζόν, αλλά ας αφήσουμε τους φίλους τους να το χαρούν για όσο διαρκεί.
8. Charlotte Hornets (17-18, 7th, 7-11 vs .500 and above)
Ο James Borrego είναι ένας πολύ καλός προπονητής, και αυτό πρέπει να του αναγνωριστεί. Η απροσδόκητη επιτυχία των Hornets σαφώς οφείλεται στις προσθήκες των Hayward και Ball, αλλά δεν θα πρέπει να παραγνωρίσουμε το γεγονός πως ο Borrego καταφέρνει να χρησιμοποιεί τέσσερις και πέντε χειριστές στο rotation του χωρίς να τρακάρουν -αλλά και να βγάζει μπροστά τους πιο ζεστούς παίκτες του. Ο Hayward έδωσε την ώθηση στην αρχή της σεζόν, o LaMelo εισήχθη σταδιακά στην πεντάδα, και εσχάτως κέρδισαν παιχνίδια επειδή οργίασαν ο Rozier, o Washington και ο Monk.
Πρέπει ωστόσο να σταθούμε λίγο περισσότερο στον rookie των Hornets, ακριβώς επειδή ο LaMelo είναι αυτός που έδωσε μια ένεση ενθουσιασμού σε μια ομάδα που για χρόνια ήταν άχρωμη, παίζοντας με άγνοια κινδύνου και ένα αρρυθμικό στυλ που δείχνει να βγάζει εκτός ρυθμού τις άμυνες, ιδίως στο ανοιχτό γήπεδο -ο Ball δεν είναι σε καμία περίπτωση fundamental, αλλά έχει αρκετό ταλέντο, ιδέες και διάθεση να παίξει άμυνα, που το πρόσημο είναι τελικά θετικό. Ο Rozier ξαφνικά έχει γίνει super efficient, πραγματικά από το πουθενά, ενώ και ο Malik Monk ξεθάφτηκε από το βάθος του πάγκου και πετάει φωτιές από το τρίποντο. Ο Borrego ρολάρει με αυτό το παιχνίδι με ζάρια και δέχεται τα καλά με τα άσχημα. Οι Hornets είναι ασταθείς και απρόβλεπτοι, στη φάση που βρίσκονται όμως, αυτό είναι περισσότερο κομπλιμέντο παρά κριτική, καθώς ταυτόχρονα δένει ένας ενδιαφέρον νεανικός κορμός και εξάγονται συμπεράσματα. Δεν θα τρομάξουν κανέναν αν μπουν στα playoffs, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει νόημα να κερδίζουν από τώρα.
Κατηγορία 4: Οι απογοητεύσεις
9. Indiana Pacers (16-19, 10th, 7-9 vs .500 and above)
Η απογοήτευση που δεν ενδιαφέρει κανέναν στην Ανατολή είναι οι Indiana Pacers. Ένα γεμάτο λύσεις και “solid” παίκτες ρόστερ, εμφανίζεται γυμνό και χωρίς την απαραίτητη ώθηση για να βρεθεί κοντά στην τετράδα, όπως ίσως θα περιμένε κανείς πριν την έναρξη της σεζόν. Αναζητώντας τους λόγους για αυτή τη μετριότητα, δεν χρειάζεται ακόμα να κάνουμε καμία εξονυχιστική ανάλυση. Η απάντηση βρίσκεται στην υγεία των παικτών που βρίσκονται στα φτερά. Ο Oladipo επιτέλους έφυγε από την Indiana προς ανακούφιση και των δύο πλευρών, και στη θέση του ήρθε ο Caris LeVert, μαζί με ελπίδες και ένα καρκίνωμα στο νεφρό, το οποίο ευτυχώς αντιμετώπισε και επιστρέφει σύντομα. Η αποκάλυψη του Bubble, ο T.J. Warren, πρόλαβε να παίξει μόλις τέσσερα παιχνίδια πριν τραυματιστεί στο αριστερό πόδι. Έτσι Brogdon και Sabonis βγάζουν τρομακτικά νούμερα, αλλά ο Bjorgkren δεν μπορεί να κάνει μάγια για να κάνει τους Pacers απειλητικούς.
Ταυτόχρονα, δεν παίρνουν σχεδόν τίποτα από Aaron Holiday και Bitadze, οπότε οι λύσεις λιγοστεύουν ακόμη περισσότερο. Ωστόσο η ομάδα είναι στημένη σε σωστές βάσεις, η επιστροφή του LeVert θα επαναφέρει έναν καλό παίκτη από την πεντάδα στα second units και δύσκολα δεν θα είναι στα playoffs. Αν επιστρέψει καλά και ο Warren, πλέον το βάθος τους θα είναι όπλο και θα είναι ομάδα που δεν θα θέλει κανείς να βρει στον πρώτο γύρο.
10. Atlanta Hawks (16-20, 11th, 7-12 vs .500 and above)
Για ένα μικρό διάστημα στην αρχή της σεζόν οι Hawks έδειχναν να είναι όσα ελπίζαμε, καθώς Young άρχισε και πάλι να ευστοχεί μετά από ένα κρύο ξεκίνημα και ο De’Andre Hunter είχε εκλάμψεις ενός πραγματικά καλού two-way wing, δείχνοντας πολύ πιο άνετος με την ταχύτητα του NBA και στις δύο πλευρές του παρκέ. Τον τραυματισμό του τελευταίου όμως στο γόνατο την τελευταία μέρα του Γενάρη ακολούθησε ένα ρεκόρ 1-7 το οποίο αναζοπύρωσε την γκρίνια για τον Lloyd Pierce, του οποίου η θέση φαινόταν ήδη επίφοβη από την πρόσληψη του Nate McMillan ως βοηθού το καλοκαίρι.
Κριτική δέχεται και ο Trae Young, ο οποίος παραμένει κώνος στην άμυνα και έχει δρόμο ακόμα για να γίνει ένας πραγματικά καλός συμπαίκτης, ωστόσο είναι λάθος να αποδώσουμε εκεί τα κακά της μοίρας των Hawks. Σε τελική ανάλυση, ο Young είναι αυτός που τους έχει στις 14 νίκες και όχι στις οχτώ, και όχι εκείνος που τους κρατάει μακριά από τις 20. Παρά τις καλοκαιρινές προσθήκες, οι Hawks αυτή την στιγμή πάλι στερούνται σκορ και δημιουργίας, το βάρος πέφτει αναγκαστικά στον Young, και αυτός υποκύπτει πότε-πότε στις χειρότερες ροπές του. Μιλώντας για προσθήκες, ο Gallinari είναι βαρύς, ο Bogdanovic τραυματίας, ο Okongwu ανέτοιμος να προσφέρει και ο Rondo, μακριά από τον LeBron και την υπευθυνότητα που κάτι τέτοιο απαιτεί, απλά ταλαιπωρεί τον εαυτό του και το άθλημα. All things considered, καλά είναι το 14-20, δεν είναι το 2021 η χρονιά των Hawks.
? LAMAR STEVENS THROWS IT DOWN TO WIN IT FOR THE @cavs! ? pic.twitter.com/o6olgfYtdl
— NBA (@NBA) February 24, 2021
Κατηγορία 5: Playoffs ή μιζέρια
11. Chicago Bulls (16-18, 9th, 3-11 vs .500 and above)
Οι Bulls έχουν και πάλι κανονικό προπονητή και αυτό φαίνεται. Εντάξει, δεν βγαίνουν με σημαίες να πανηγυρίζουν στους δρόμους για το 16-18, αλλά είναι σε τροχιά playoffs, στέλνουν παίκτη στο all-star game (γελάει ο κόσμος) και βλέπουν επιτέλους τους νέους παίκτες τους να βαδίζουν ένα μονοπάτι εξέλιξης. Η άμυνα τους, όπως και πέρσι, προσπαθεί να εξουδετερώσει το τρίποντο και αυτό πάει καλά, ωστόσο η άμυνα κοντά στο καλάθι παραμένει πληγή, πράγμα που δεν αποτελεί τόσο ευθύνη του Wendell Carter Jr. που προσπαθεί, όσο των κενών που δημιουργούνται.
Εν τω μεταξύ, υπάρχει και ένα αξιοπερίεργο trend, οι starters τους είναι τροφή για τα θηρία σύμφωνα με τα on/off statistics, ενώ ο πάγκος τους, ιδίως ό,τι συνδυάζει Young, Arcidiacono και Temple, διαλύει ό,τι βρει μπροστά του. Μιλάμε για τρομακτικές διαφορές, δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Στα θετικά επίσης θα πρέπει να συγκαταλέξουμε την εξέλιξη του Coby White σε έναν θετικό starting point guard, και όχι απλό gunner όπως φαινόταν, και το ρισκαδόρικο φετινό pick τους, τον Patrick Williams. Παρά το γεγονός πως ακόμα δεν έχει κλείσει τα 20 του χρόνια, έχει ήδη τρομερό κορμί και είναι πολύ μπροστά από το πρόγραμμα στην επίθεση, καθώς σουτάρει καλά και επιτίθεται στα closeouts με καλά τελειώματα κοντά στο καλάθι. Ιεροσυλία ίσως, αλλά η περίπτωσή του μου θυμίζει λίγο Kawhi, με το λίγο ρομποτικό στυλάκι και όλα του.
12. Washington Wizards (12-20, 12th, 10-10 vs .500 and above)
Κανείς δεν βλέπει πραγματικά τους Wizards εκτός ίσως από τους fans τους τα τελευταία χρόνια. Το κρίμα είναι ότι δεν βλέπουμε όσο θα του άξιζε έτσι και τον Bradley Beal, ο οποίος έχει αναπτύξει ενδιάμεσα ένα από τα ευρύτερα επιθετικά ρεπερτόρια που έχουν παρουσιαστεί ποτέ. Φέτος σκοράρει 33 πόντους ανά αγώνα με 48%, παρότι βρίσκεται χαμηλά (33,5% σε εφτά προσπάθειες) από το τρίποντο. Ο Ray Allen, μετά από χρόνια συγκρίσεων, τον παρομοίασε ακόμα και ο ίδιος με τον εαυτό του (αυτή η πρόταση σίγουρα μπορούσε να είναι καλύτερη, Γιάννη) και ο Zach Lowe τον παρομοίασε με έναν guard Carmelo Anthony. Και αυτό γιατί έχει λύσεις από κάθε σημείο του παρκέ, από στάση ή εν κινήσει. Από την άλλη πλευρά, ο Russell Westbrook γίνεται όλο και περισσότερο ένα κακέκτυπο του εαυτού του, με μέσο όρο κοντά στο triple double, άσχημα ποσοστά, πολλά λάθη και, για πρώτη φορά στην καριέρα του, καθαρά αρνητική επιρροή στους αριθμούς της ομάδας, όταν βρίσκεται στο παρκέ.
Ακόμη και έτσι, οι Wizards έχουν βελτιωθεί και είναι κοντά στο play-in tournament, με ρεκόρ 8-3 και μερικές εντυπωσιακές νίκες τον τελευταίο μήνα, μεταξύ των οποίων δύο απέναντι στους Νuggets και από μια απέναντι σε αμφότερες τις ομάδες του L.A. Το σημείο που γύρισε η σεζόν αποτέλεσε η καθιέρωση των Matthews και Wagner στην πεντάδα, μια κίνηση που έθεσε επιτέλους τη λειτουργικότητα σαν προτεραιότητα. Έτσι βρέθηκαν περισσότεροι χώροι για τον Beal, αλλά παράλληλα βοήθησαν και τον Hachimura να ανέβει. Είναι ξαφνικά επικίνδυνοι; Όχι, τα δομικά προβλήματα παραμένουν και δίνουν λεπτά σε αρκετούς κακούς (ακόμα) παίκτες, με αποτέλεσμα το ταβάνι τους να είναι χαμηλό, ωστόσο είναι μια κάποια προσαρμογή. Η προσωπική μου απογοήτευση; Ο Troy Brown Jr., που φαίνεται εντελώς χαμένος και είναι πλέον εκτός rotation.
Ένα γενικότερο point. Ας μην βγάζουμε αμέσως συμπεράσματα, ιδίως για δίδυμα guards, δείτε τι γίνεται στο Phoenix και τη Utah. Οι παίκτες χρειάζονται χρόνο για να μάθουν ο ένας τα χούγια του άλλου.
Κατηγορία 6: Μιζέρια, σκέτο.
13. Cleveland Cavaliers (14-22, 13th, 6-16 vs .500 and above)
Η αρχή της σεζόν έφερε ένα κλίμα ευφορίας στο Cleveland. Οι Cavaliers κέρδιζαν, με τους νεαρούς guards τους να παίζουν τόσο καλά που όλος ο κόσμος αναφερόταν σε αυτούς ως “sexland” χωρίς να αναγουλιάζει από την έλλειψη γούστου, τέτοια ευφορία που ακόμα και οι αναπαραστάσεις Benny Hill του Andre Drummond αντιμετωπίζονταν με συμπάθεια αντί για αδιαμφισβήτητη χλεύη. Τα μάγια όμως λύθηκαν, τα σουτ έπαψαν να μπαίνουν, ο Garland βρίσκεται και πάλι στα pits και ο Drummond είναι με πολιτικά μην τυχόν και σπάσει. Το ίδιο θα ήθελαν να έχουν κάνει και με τον Larry Nance, που είναι το πραγματικό asset τους. Ένας ψηλός που μπορεί να παίξει άμυνα μέσα και έξω και σουτάρει με 38% από το τρίποντο.
Το 14-22 είναι πολύ κολακευτικό για την εικόνα τους τον τελευταίο μήνα, που περιελάμβανε και ένα σερί δέκα ηττών πριν κερδίσουν τέσσερα στη σειρά (περισσότερο επειδή αντιμετώπισαν δύο φορές τους Rockets που έχουν ξεχάσει τι σημαίνει νίκη, ίσως και μπάσκετ γενικότερα) και έχουν αρκετά ανοιχτά ζητήματα, όπως το φορτίο του Drummond και του Love, που, κάποια στιγμή, πρέπει να φύγουν. Το καλό για αυτούς είναι πως στο πανηγύρι που στήθηκε για να πάει ο Harden στο Brooklyn, οι ίδιοι με κάποιον τρόπο βρέθηκαν με το κομμάτι που τους έλειπε, τον Jarrett Allen ο οποίος είναι εξαιρετικός στο διάστημα που βρίσκεται μαζί τους και θα φτάσει ξανά στα playoffs με τη φανέλα τους δίπλα στον Sexton, εάν ενδιάμεσα δεν του έχει ξεριζώσει το κεφάλι.
14. Detroit Pistons (10-26, 15th, 7-16 vs .500 and above)
Οι Pistons δεν είναι και πάρα πολύ καλοί, πράγμα που δεν αποτελεί έκπληξη. Σε αντίθεση με τους γύρω τους, δεν νομίζω να έτρεφαν και αυταπάτες πως θα είναι καλύτεροι -κάτι που άλλωστε επιβεβαιώνεται από το γεγονός πως δεν στάθηκαν εμπόδιο στο να βρουν οι Rose και Griffin νέα μπασκετική στέγη. Όσο εντυπωσιακά και αν ξανασυστήθηκε ο Jerami Grant σαν πρώτη επιλογή στην επίθεση, τόσο αυτός, όσο και ο άλλος τους παίκτης με ψηλό usage, ο Josh Jackson, δεν μπορούν να δημιουργήσουν για τους συμπαίκτες τους, με αποτέλεσμα η επίθεσή τους να βρίσκεται χαμηλά, ενώ παράλληλα λείπει το transition, που θα μπορούσε να τους δώσει εύκολους πόντους. Οι Pistons στερούνται του guard που θα τρέξει την ομάδα στο ανοιχτό γήπεδο (ο Delon Wright δεν είναι ακριβώς playmaker και ο Dennis Smith Jr. ακόμα συνέρχεται από ό,τι τον έχει βρει την τελευταία διετία), αλλά κυρίως αδυνατούν να εξασφαλίσουν το αμυντικό rebound, ας μην ξεχνάμε ότι ο Grant είναι κωμικά κακός rebounder για τη θέση του και ο Plumlee με τη σειρά του δεν είναι ακριβώς ογκόλιθος.
Γιατί δεν είναι 13οι; Γιατί οι Cavaliers, με τα καλά ή τα άσχημά τους, έχουν έναν κορμό πάνω στον οποίο μπορούν να οραματιστούν το μέλλον τους. Γιατί δεν είναι τελευταίοι; Επειδή, ειλικρινά, με ενθουσιάζει το πού μπορεί να φτάσει ο Jerami Grant, και έχουν μια σειρά από rookies και reclamation projects που τουλάχιστον νοηματοδοτούν κάπως τον χρόνο που θα περάσει με την ομάδα εκτός playoffs. Στον Killian Hayes, που είναι παροπλισμένος λόγω τραυματισμού, προστίθενται τρεις: ο Isaiah Stewart, που στην αργκό του Detroit σημαίνει “πόνος”, έχει εμφανώς δουλέψει στο κορμί του και είναι γεννημένος το γαμημένο 2001, ο Sadiq Bey, που θα μπορούσε ήδη να βγάλει ψωμάκι σαν σουτέρ ακόμη κι αν δεν ήταν pick πρώτου γύρου, και εσχάτως ο Saben Lee που μοιάζει με κασκαντέρ του Ish Smith, τόσο από πλευράς εμφάνισης, όσο και ρόλου. Ο Stewart μάλιστα είναι τόσο καλύτερος στα on/off statistics από οποιονδήποτε συμπαίκτη του (δέκα πόντους καλύτεροι με αυτόν στο παρκέ σε σχέση με όταν είναι στον πάγκο), που ελπίζω να τον δούμε να κλέβει περισσότερα λεπτά από τον Plumlee, καθώς πιστεύω ότι δένει μια χαρά με τον Jerami. Στα projects, ο Josh Jackson τα πάει καλά σαν bench scorer προς το παρόν και ο Dennis Smith Jr. θα προσπαθήσει κι αυτός να αναγεννήσει την καριέρα του. Κι αν ο Dwane Casey δεν είναι ο προπονητής που θα οδηγήσει μια ομάδα βαθιά στα playoffs, είναι μάστορας στην κατεργασία τέτοιων παικτών. Παρασύρθηκα, εντάξει, πάντως είμαι αισιόδοξος για τους Pistons.
15. Orlando Magic (13-23, 14th, 6-13 vs .500 and above)
Σούπερ-θλίψη. Ούτε ο Steve Clifford και το overachieving που τον ακολουθεί και έβαλε τους Magic δύο σερί σεζόν στα playoffs, δεν μπορεί να τραβήξει φέτος από τη λάσπη αυτό το κάρο. Ο Isaac δεν προλαβε καν να παίξει, και θα χάσει άλλη μια χρονιά (ουσιαστικά χαμένες ήταν η πρώτη και η τρίτη του στο NBA), o Fultz πρόλαβε να παίξει οκτώ παιχνίδια πριν πάθει ρήξη χιαστών, χάνοντας με τη σειρά του την τρίτη από τις τέσσερις σεζόν της καριέρας του, ενώ και ο Aaron Gordon εμφανίστηκε για άλλη μια φορά απογοητευτικός πριν τραυματιστεί. Ο Vucevic με τον Fournier το παλεύουνε, ειδικά ο πρώτος κάνει αίσχη, αλλά είναι απελπιστικά μόνοι. Ο επόμενος καλύτερός τους παίκτης είναι ποιος; Ο Michael Carter-Williams; Ειλικρινά δεν έχω ιδέα πώς βγαίνουν οι Magic από αυτό το αδιέξοδο, πάνω σε τι χτίζουν από εδώ και πέρα.
Υ.Γ. : Δεν υπάρχει πια η δικαιολογία της άγνοιας, να προσέχετε ποιους ακούτε και ποιους πιστεύετε, ποιος έχει τη δύναμη η όχι σε κάθε σύγκρουση και τι προσπαθεί να πετύχει. Προς το παρόν, ας πέσουμε για άλλη μια φορά από τα σύννεφα. Πρέπει όλοι να προστατεύσουμε τις ζωές τις δικές μας και των γύρω μας, ναι, όμως η προστασία αυτή είναι ζήτημα συλλογικής σύνεσης και κρατικής πρόνοιας, όχι πειθαρχίας και τιμωρητικής βίας. Σε ό,τι συνθήκες και αν ζούμε δεν θα μας αφαιρέσει κανείς την ελευθερία να κυκλοφορούμε, να σχετιζόμαστε με άλλους ανθρώπους, να μιλάμε και να γελάμε, να κάνουμε όλα όσα κάνουν αυτή τη ζωή άξια προστασίας. Σε αυτό δεν υπάρχουν “αλλά” ή αστερίσκοι.
