O Joe Harris σουτάρει ως τώρα στη σεζόν με .689 eFG%, η καλύτερη επίδοση στην ιστορία του ΝΒΑ για παίκτες που παίρνουν πάνω από δέκα προσπάθειες ανα αγώνα, με ποσοστά που συνήθως συναντάμε σε ψηλούς που βρίσκουν σκορ κοντά στο καλάθι (χαρακτηριστικά, οι επόμενοι στη λίστα είναι οι Wilt Chamberlain και Artis Gilmore). Τρέλα. Σε έναν ρόλο κατα βάση μακριά από την μπάλα και με χαμηλό usage, εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη βαρύτητα που δημιουργούν οι τρεις σουπερστάρ, κινείται συνεχώς για να βρεθεί σε χώρο εκτέλεσης και από εκεί και πέρα ενεργοποιείται ένα από τα πιο άρτια, γλυκά shooting forms που έχουμε δει σε παρκέ μπάσκετ.

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από τις πρώτες ημέρες του Harden στο Brooklyn, τότε που αρκετοί τον παρομοίαζαν με νεαρό που προσπαθεί να κερδίσει τις εντυπώσεις από τους γονείς του/της συντρόφου. Εύκολη ανάγνωση, αλλά πράγματι πάσαρε την μπάλα με πολύ μεγαλύτερη διάθεση, όπως επίσης κινούταν περισσότερο μακριά από εκείνη, έστω ‘’για τα μάτια του κόσμου’’. Όσο οι αντίπαλοι προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν τι υπάρχει απέναντί τους στο παρκέ, αλλά και οι ίδιοι οι Nets πώς θα μοιράσουν τις επιθετικές αρμοδιότητες, ο Harris απλά εκτελούσε, δίνοντας εύκολους πόντους και κάνοντας τη διαφορά στα πρώτα δεκάλεπτα ενός αγώνα. Κάτι αντίστοιχο έχουμε δει στο παρελθόν και από τον JJ Redick, κυρίως στους Lob-City Clippers, μόνο που ο Harris συνήθως σουτάρει λες και πετάει μπαλάκι του τένις σε άδεια πισίνα.

Από εκείνες τις πρώτες παραστάσεις του νέου big-3 δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολλά (και αν έχουν αλλάξει, είναι προς το καλύτερο), με τον Harden να έχει πάνω του το μεγαλύτερο μέρος των αποφάσεων της επίθεσης ως δημιουργός, όσο ο Kyrie πηγαίνει σε εκτελεστικό, σχεδόν ‘’1v1’’ ρόλο και ο KD είναι απλά ο τέλειος εαυτός του όταν πατά στο παρκέ, που δυστυχώς πρόσφατα δε συμβαίνει και τόσο συχνά. Σε αυτό το μοτίβο, η συνεργασία Harris-Harden ανθίζει.

Ο δεύτερος είναι αποδεδειγμένα ένας από τους καλύτερους δημιουργούς για τους ελεύθερους σουτέρ που τον πλαισιώνουν, με πολύ δυνατή αίσθηση του χώρου και του χρόνου που πρέπει να πασάρει. Έτσι άλλωστε ήταν χτισμένη η επίθεση του Houston τόσα χρόνια γύρω του, μόνο που στον Harris συναντά κάτι έξτρα χρήσιμο, καθότι ο 29χρονος wing-forward δεν είναι από τους κλασικούς στατικούς σουτέρ γωνίας, όπως ήταν για παράδειγμα ο PJ Tucker. To 48% των συνολικών προσπαθειών του Harris προέρχεται από μη γωνιακά τρίποντα, συνήθως μετά από κάποιο off-ball screen, που υποδέχεται την μπάλα και εκτελεί άμεσα. Το σημαντικότερο είναι πως πέρα από την ποσότητα, σουτάρει με 50% ποσοστό σε αυτές τις προσπάθειες, κάτι που τον κατατάσσει στην κορυφή της λίγκας, σύμφωνα με το cleaning the glass.

Για τον Harris τα πράγματα είναι λίγο πολύ απλά. ‘’Κινείσαι, σε βγάζουμε στα σημεία που σε βολεύουν να εκτελέσεις, το timing του Harden θα σε βρει, η υπόλοιπη λίγκα θα αγκομαχά να σε μαρκάρει’’. Κάπως έτσι παράγει τους περισσότερους πόντους ανά 100 προσπάθειες ανάμεσα στα φτερά της λίγκας (ο δείκτης PSA σε αυτόν τον πίνακα του CTG) και η συνολική επίθεση των Νets πιάνει επίπεδα πολυδιάστατου. Μέσα στον Φλεβάρη, όταν και η συνεργασία του με τον Harden ήταν σε full effect, o Harris έβρισκε μεν δυο προσπάθειες ανα αγώνα λιγότερες, όμως σούταρε με το εξωφρενικό 53% σε 6,5 προσπάθειες από την περιφέρεια και έδινε στο σύνολο περίπου 15 πόντους, οι οποίοι πονάνε περισσότερο τον αντίπαλο που γνωρίζει ότι θα πέσει πάνω του και η λαίλαπα των Harden-Durant-Irving στη διάρκεια του αγώνα. Κάθε πεντάδα που συμπεριλαμβάνει τον Harris είναι αυτόματα αποδοτικότερη, κυρίως στην επίθεση, αξίζει όμως να σταθούμε λίγο στο παρακάτω.

Η πεντάδα Harden-Irving-Harris-Durant-DeAndre έχει πιάσει τις 100 κατοχές που μας δίνουν ένα ασφαλέστερο δείγμα για την αποτελεσματικότητά της. Με αυτό το σχήμα οι Nets σκοράρουν 20 πόντους περισσότερους απ’ ό,τι δέχονται, σουτάρουν με υψηλά ποσοστά και πηγαίνουν αρκετά συχνά στη γραμμή των ελεύθερων βολών. Μιλάμε για τη βασική πεντάδα εδώ, εκείνη που κατα πάσα πιθανότητα θα παρατάσσεται στο φινάλε παιχνιδιών που κρίνουν αγώνες, σειρές και τίτλους. Σε αυτή έχει σημαντική παρουσία ο πρωταγωνιστής του σημερινού κειμένου, καθώς αποτελεί μέρος του ‘’δηλητηρίου’’ που πρέπει να καταναλώσει ο αντίπαλος. Αν τον κυνηγήσει αρκετά, υπάρχει παραπάνω χώρος για τους τρεις σταρζ και αυτό δεν είναι ποτέ καλό, εκτός αν ψήνονται να βλέπουν τον Durant να κάνει πλάκα στο midrange ή τον Harden να κερδίζει ασταμάτητα βολές. Αν τον αγνοήσει και εστιάσει μόνο στην τριάδα, μάλλον κάποιος από το προπονητικό σταφ δεν τόνισε αρκετά ότι σουτάρει με το καλύτερο eFG% της ιστορίας και καλό θα ήταν να μη μένει ούτε δευτερόλεπτο ελεύθερος. Με απλά λόγια, ο Harris διαθέτει -αυτή τη στιγμή- το καλύτερο πακέτο για να πλαισιώσει το ball-hogging της τριάδας. Κίνηση μακριά από την μπάλα, εξαιρετικές εκτελέσεις και γρήγορο σκορ, αμυντική συνέπεια (η βασική πεντάδα είναι η αποτελεσματικότερη στην πίσω πλευρά του παρκέ παρεμπιπτόντως), πλήρης αποδοχή του ρόλου και, στην τελική, ένα συμβόλαιο που οι Nets μπορούν να αντέξουν γιατί οκ, καλύτερος θα ήταν ο Klay Thompson, αλλά πληρώνεται και 30+ εκατομμύρια.

Ο Joe Harris, μέσα από το κυνήγι της εκτελεστικής τελειότητας σε μία ολόκληρη σεζόν, κέρδισε το δικαίωμα να είναι κομμάτι του πυρήνα ενός συνόλου που κατα πάσα πιθανότητα θα είναι στο τέλος του δρόμου, αν όλοι μείνουν υγιείς. Οι Nets ξεκίνησαν πριν λίγα χρόνια ως μία νεανική και διασκεδαστική ομάδα, εξαργύρωσαν αυτή την εικόνα με την υπογραφή των KD και Kyrie (και αφήνοντας τον D’ Angelo Russell να ψάξει το max συμβόλαιο αλλού), αντάλλαξαν τον LeVert στο mega-trade που τους έφερε τον Harden και πλέον είναι βασικοί διεκδικητές, όμως σε όλη αυτή την πορεία ο Joe Harris είναι εκεί και μάλλον δε θα πάει και πουθενά. Ο τρόπος που βρίσκει τους πόντους και η συνολική του προσέγγιση δεν έχουν περάσει απαρατήρητα από τον κόσμο που παρακολουθεί, σε σημείο που στα social είχε χαζο-ξεκινήσει μία συζήτηση για το αν θα μπορούσε, υπό περιπτώσεις, να είναι ο τέταρτος all-star των Nets, σε κάτι που θυμίζει την αντίστοιχη συζήτηση με τον Kyle Korver και τους Atlanta Hawks της σεζόν 2014-15.

Προσωπικά δε βλέπω κάποιο ενδιαφέρον σε όλο αυτό, δε χρειάζεται να είναι όλοι all-star για να είναι πραγματικά σημαντικοί για ένα σύνολο που προσπαθεί να κερδίσει, απλά να κάνουν καλά τη δουλειά τους, το ρόλο που έχουν. Ο Joe Harris όχι απλά το κάνει καλά, αλλά πάει να γραφτεί στην ιστορία ως ο αποδοτικότερος σουτέρ-σκόρερ σε μία σεζόν, κάτι που θα περιμέναμε από τον Steph Curry ή τον Klay Thompson, ή από νεότερες μηχανές τριπόντου με λιγότερο συνολικό επιθετικό βάρος, όπως ο Duncan Robinson. Καθόλου άσχημα για έναν ρολίστα, και ας μπαίνουν στο all-star -δίκαια- οι Vucevic του κόσμου τούτου.