Αν και μένει μία μέρα και 4 παιχνίδια ακόμα για να τελειώσει η φάση του Top 16, ήδη έχουμε τα ζευγάρια των Play Off. Για να φτάσουμε εδώ έπρεπε να δούμε τη Ζαλγκίρις να δυσκολεύει την Μπαρτσελόνα για 3 δεκάλεπτα, αλλά τελικά να υποκύπτει στους Καταλανούς, την Μπάμπεργκ να κάνει περίπατο κόντρα στην έτερη έκπληξη της διοργάνωσης της Μπασκόνια (αλλά να μην είναι αρκετό) και τον Παναθηναϊκό να χάνει από τη Εφες και να σιγουρεύει με αυτόν τον τρόπο το ζευγάρωμα με την ομάδα του Μπουρούση στην επόμενη φάση. Το μόνο που έμενε ήταν να δούμε ποια ομάδα θα πάρει την 4η θέση στον "όμιλο του θανάτου", η οποία θα κρινόταν στο παιχνίδι ανάμεσα στην Ρεάλ Μαδρίτης και την Χίμκι Μόσχας. Τα πράγματα ήταν απλά, winner goes on and loser goes home. 

Ξέρω γω; Μπορεί να πάρει και το διαπλανητικό, δεν αποκλείεται. Το τρίποντο δίνει περισσότερους πόντους από το δίποντο και αυτό στην εποχή των analytics μετράει και μετράει πολύ. Υπάρχουν ομάδες (όπως π.χ. στο ΝΒΑ οι Χιούστον Ρόκετς) , οι οποίες συνειδητά προσπαθούν να μοιράζουν τις προσπάθειες τους ανάμεσα σε σουτ πολύ κοντά στο καλάθι και σε σουτ έξω από τη γραμμή των 6,75 ή 7,25. Η ιδέα είναι φυσικά πως αν η προσπάθεια δεν είναι εγγυημένα υψηλών ποσοστών (όπως είναι τα λέι απ ή τα καρφώματα), τότε καλύτερα το ρίσκο να αποδίδει παραπάνω πόντους. Ή, όπως το θέτει πολύ ωραία ένα άρθρο που διάβασα, "τα σουτ [μέσης απόστασης] είναι πολύ μακριά από τη στεφάνη για να θεωρηθούν υψηλής πιθανότητας ευκαιρίες για σκορ,  αλλά και πάλι όχι τόσο ώστε το ρίσκο να ανταμειφθεί με έναν έξτρα πόντο".

(φωτό από euroleague.sport24.gr)

"Αυτή η ομάδα αποτελεί ένα πρωτοποριακό μπασκετικό κίνημα. Γεννήσαμε κάτι νέο και ζωντανέψαμε κάτι που φαινόταν πεθαμένο. H μπασκετική πιάτσα, όλοι μας, πρέπει να δείξουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα νέα παιδιά ώστε να βελτιώσουν την ατομική τεχνική τους." Ντούσαν Ιβκοβιτς, συνέντευξη στην εφημερίδα Goal News , 6 Iουνίου 2012.

Ενα πράγμα που με εκνευρίζει στην μπασκετική φίλαθλη Ελλάδα είναι η τάση τα εγχώρια πρωταθλήματα να αποτελούν σοβαρό κριτήριο, αν όχι και εφαλτήριο, μίας αξιολόγησης. Εδώ και χρόνια το ελληνικό πρωτάθλημα είναι πλήρως απαξιωμένο, ο τίτλος διεκδικείται στην ουσία μόνο από δύο ομάδες, εντούτοις το αποτέλεσμα 5 ή και λιγότερων παιχνιδιών στην κάψα του Ιούνη διαμορφώνει απόψεις για παίκτες, προπονητές, παράγοντες, φροντιστές κ.ο.κ. Η φετινή χρονιά δεν αποτελεί εξαίρεση, και έτσι η αποτυχία του Ολυμπιακού στην φετινή ευρωλίγκα περιμένει ήδη τα καλοκαιρινά αποτελέσματα, είτε για να σχηματοποιηθεί ως τέτοια, είτε για λειανθούν οι αιχμηρές άκρες της.

Όσο πλησιάζουμε στη φάση του Top 16, η ατμόσφαιρα στα ματς σου δίνει αίσθηση play off. Μία ήττα μπορεί να καταδικάσει την ομάδα, ενώ μία νίκη μπορεί να είναι το χρυσό εισιτήριο για τη συνέχεια ή για το πλεονέκτημα της έδρας στην επόμενη φάση. Ο αγώνας που ξεχώρισε την προηγούμενη εβδομάδα ήταν αυτός ανάμεσα στην Μπασκόνια¹ και τη Ρεάλ Μαδρίτης¹. Ήδη ο Γιώργος ανέλυσε από χτες την τελευταία φάση του αγώνα και την ομοιότητά της με μία παλιότερη φάση του Παναθηναϊκού κόντρα στη Μάλαγα. Σήμερα θέλω πιο πολύ να σταθώ στη στατιστική ανάλυση του αγώνα με την βοήθεια των αριθμών και των 4 παραγόντων του Dean Oliver.

H άνευ όρων παράδοση του Ολυμπιακού μέσα στην έδρα της Χίμκι ήταν σίγουρα ένα αποτέλεσμα που ξένισε πολλούς. Παρόλα αυτά, και για όσους έτυχε να διαβάσουν το χθεσινό σημείωμα γύρω από την επιρροή του Ιβάνοβιτς στις ομάδες που αναλαμβάνει, το σενάριο δεν ήταν βγαλμένο δα και από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αντίθετα, υπήρχε ήδη γραμμένο σε βιβλίο. Κάθε σύνολο που προσλαμβάνει τον Μαυροβούνιο και δεν έχει προλάβει να μονταριστεί ακόμα, έχει να υπολογίζει κυρίως σε δύο πράγματα: στην ορμή που βγάζει η φιλοσοφία του προπονητή, και στα στα σουτ από την περιφέρεια μέσω των καλύτερων δυνατών αποστάσεων.

Ο Ρίμας Κουρτινάιτις πλήρωσε την μέτρια πορεία της Χίμκι στην VTB, έτσι υποθέτω. Αλλιώς δεν εξηγείται. Ο Λιθουανός προπονητής είχε την Χίμκι να παλεύει ως ίσος προς ίσος στον όμιλο με τα θηρία, ένα από τα οποία είκαζαν πολλοί ότι θα ήταν και η ομάδα του. Και τα είχε καταφέρει μέχρι ενός σημείου μια χαρά, και περίπου το ίδιο με όσες ομάδες δεν λέγονταν ΤΣΣΚΑ ή Λαμποράλ. Καμμία από αυτές δεν έδιωξε τον προπονητή , αλλά τον έδιωξε η Χίμκι.

Ένας απόλυτα κυριαρχικός και ισοπεδωτικός Ολυμπιακός, έκανε τη Ρεάλ φύλλο και φτερό μην αφήνοντας την να πάρει ανάσα μέχρι το τέλος. Οι ερυθρόλευκοι έκαναν μακράν την καλύτερη εμφάνιση της χρονιάς, και ξεδίπλωσαν στο γήπεδο ένα σωρό διαφορετικά χαρίσματα, ψήγματα των οποίων είχαμε δει σε προηγούμενους αγώνες. Ποτέ μέχρι σήμερα όμως, δεν τα είχαμε δει στο παρκέ να λειτουργούν όλα μαζί ως ένα ενιαίο σύνολο.

O Tόλης Λεούσης είναι δημοσιογράφος.  Γράφει για το μπάσκετ του Ολυμπιακού στην εφημερίδα "ο Γαύρος" και στον ιστότοπο gavros.gr

Αρχικά να πω ευχαριστώ στα παιδιά από δω που με άφησαν πότε πότε να γράφω την χαζομαρούλα μου και να γράφω για το αγαπημένο μου άθλημα το μπάσκετ. Από την γωνιά του ΓΑΥΡΟΥ και του gavros.gr μπορείτε να δείτε τα κείμενά μου, αλλά εδώ σκοπεύω να αραδιάζω τις σκέψεις μου (όταν γίνεται αυτό και μου το επιτρέπει ο χώρος και ο χρόνος) ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή μου.

Είναι απόλυτα λογικό οι προβολείς να πέσουν πάλι επάνω στον Ελιοτ Ουίλιαμς. Το τρίποντο που ισοφάρησε τον αγώνα για το 84 - 84 ήταν το πιο καθοριστικό σουτ του αγώνα και επετεύχθη ύστερα από μία απόλυτα προσωπική έμπνευση. Επιπλέον, ήταν ένα σουτ εκτός του ρεπερτορίου του παίκτη. Ξέρετε πόσα σουτ τριών πόντων είχε πετύχει ο Ουίλιαμς στην μέχρι τώρα πορεία της ομάδας του στην ευρωλίγκα; 1! Σε 11 προσπάθειες, δηλαδή ποσοστό κάτω του 10%. Κι όμως δεν δίστασε στιγμή να σηκωθεί στον αέρα και να εκτελέσει, εκμεταλλευόμενος και κάτι που λέγεται κακή αμυντική κρίση. Υποθέτω πως αυτό δεν το περίμενε κανείς στην Νταρουσάφακα, αλλά σιγά σιγά όλοι θα πρέπει να μαθαίνουν τον Ουίλιαμς, ο οποίος έχει στα πρώτα 5 παιχνίδια 16,4 πόντους και 5,6 κερδισμένα φάουλ ανά παιχνίδι.