Θενκ γιου λοιπόν George P. για την φιλοξενία και ελπίζω αυτή η μπασκετική παρέα να μεγαλώσει και να γιγαντωθεί. Επί του θέματός μας τώρα. Υπάρχουν αθλητές ηγέτες όπως ο Βασίλης Σπανούλης και ο Γιώργος Πρίντεζης, αθλητές ρολίστες όπως ο Ντι Τζέι Στρόμπερι αλλά και παίκτες ψυχολογίας όπως ο Βαγγέλης Μάντζαρης.
Ο 26χρονος γκαρντ είναι από τους παίκτες που όταν νιώθει καλά, αποτελεί την πιο αξιόπιστη λύση του Ολυμπιακού στον άσο. Κανείς δεν τον έχρισε ΝΒΑερ, αλλά εννοείται πως δεν είναι παίκτης της σειράς, όπως έχουν πει διάφοροι σε εκπομπές και σάιτ ξεχνώντας όσα έχει καταφέρει ο Βαγγέλης όλο αυτό το διάστημα. Ένα παιδί ταπεινό, που βάζει τον εγωισμό του κάτω από την ομάδα, δεν κοιτάει ποτέ την αγωνιστική… πάρτη του και συνεισφέρει στο σύνολο. Όταν είναι στο παρκέ αλλά και όταν είναι έξω από αυτό.
Από το ιστορικό σωματείο του Περιστερίου, ήρθε αμούστακο στο κορυφαίο brand name της Ελλάδας και ένα από τα κορυφαία της Ευρώπης. Δούλεψε από το μηδέν (ο Ντούντα προτιμούσε στην αρχή τον Κατσίβελη και τον Σλούκα) και σταδιακά έγινε δις πρωταθλητής Ευρωλίγκας ενώ ισάριθμες φορές έχει σηκώσει την κούπα του πρωταθλητή Ελλάδος. Παράλληλα έχει εκτοξεύσει το κασέ του και θεωρείται και όχι άδικα, ο… τρίτος αρχηγός του Ολυμπιακού.
Ξεκίνησε φουριόζος την σεζόν. Επαιζε μαζί με τον Αθηναίου και για τον τραυματία Σπανούλη και για τον «εκτός νερών» Χάκετ αλλά και για τον Στρόμπερι που ακροβατούσε από την μετριότητα στις εκλάμψεις. Στον πρώτο γύρο της Ευρωλίγκας ο Μάντζαρης ήταν ο εκ των κορυφαίων των Πειραιωτών. Σκόραρε 8 πόντους ανά παιχνίδι (2,9 πόντους παραπάνω από τον περσινό μέσο όρο του) πετυχαίνοντας παρακαλώ 18/39 τρίποντα. Ηταν ο κορυφαίος από τα 6,75μ για την ομάδα του, με τον Λοτζέσκι (των εφτά ματς) να μένει στα 12. Την ίδια ώρα αυτοί που αναπολούσαν τον Σλούκα, είχαν μουγγαθεί και δεν έβγαζαν λέξη.
Μετά ήρθε η αναμενόμενη κοιλιά. Οι λόγοι πολλοί. Η φθορά έπαιξε ρόλο, όπως και η ανακατωσούρα στο ροτέισον που προκάλεσε ο ερχομός του Οντομ, την ώρα που ο Χάκετ έμοιαζε ο παίκτης που του «έκλεβε» τη θέση. Και καλά ο Χάκετ που είναι ευλογία να ανεβαίνει για τον Ολυμπιακό, προσφέροντας ενέργεια και τσαμπουκά σε άμυνα και επίθεση. Η παρουσία του Οντομ όμως; Που ωφελεί;
Επιστρέφουμε στο θέμα μας όμως και αφήνουμε στην άκρη τον Αμερικανό γκαρντ, ο οποίος πλέον έρχεται στο ματς για να δώσει ανάσες στον Σπανούλη και μόνο (αν και εδώ ο Αθηναίου ταίριαζε ταμάμ).
Ο Μάντζαρης ήταν κακός ναι. Δεν γίνεται όμως να διαλέγουμε την επιλεκτική αμνησία. Να χλευάζουμε και να μηδενίζουμε. Όπως δεν γίνεται στο σινάφι μου να γράφεται-λέγεται πως «τα μυαλά του πήραν αέρα όταν ακούστηκε πως τον κοιτούν οι Γκρίζλις». Παιδιά ηρεμία. Να βουτάμε την γλώσσα μας στο μυαλό και μετά να μιλάμε.
Ο Μάντζαρης εξάλλου δεν έκανε-κάνει καριέρα από το σκορ του. Αυτό το εξελίσσει. Στην πρώτη χρονιά στον Ολυμπιακό είχε ένα καλούλη σουτ από τα 6,75μ, έψαχνε λίγο και το ντράιβ. Μετά χτύπησε και δούλεψε το σουτ του και στην πορεία βρήκε την αυτοπεποίθηση να ποστάρει. Το θέμα είναι ότι δουλεύει σαν μανιακός και δεν… κλέβει όπως άλλοι. Για αυτό τον λατρεύουν οι προπονητές του.
Ολο αυτό το διάστημα όμως μπορεί να μην σκόραρε, αλλά διέλυε τους προσωπικούς του αντιπάλους. Δεν είναι τυχαίος ο σεβασμός προς το πρόσωπό του από όλους τους περιφερειακούς της Ευρωλίγκας. Η άμυνά του είναι το παντεσπάνι του. Πώς να το κάνουμε.
Για να φτάσουμε στο ματς με την Ρεάλ. Την ημέρα της ονομαστικής του εορτής, ο Βαγγέλης «ντύθηκε» Σπανούλης. Ο Λάσο του έδωσε το σουτ και αυτός τον «σκότωσε». Ο Ισπανός κόουτς δεν τον σεβάστηκε και εκείνος τον διέλυσε με 19 πόντους και 6/6 τρίποντα. Αυτός ο παίκτης της… σειράς, τελείωσε από την φύση της αλαζονική Βασίλισσα και απέδειξε γιατί αυτός ο Ολυμπιακός αρνείται να πέσει αμαχητί. Είπαμε είναι παίκτης ψυχολογίας και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα. Μπήκε το ένα, μπήκε το επόμενο, ε θα μπει και το μεθεπόμενο και με τον Αγιόν κρεμασμένο επάνω του, με καμπύλη από τα οχτώ μέτρα και στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου.
Το θέμα είναι πως αυτήν την περίοδο του ντεφορμαρίσματος του κανείς στην οικογένειά του, στον Ολυμπιακό, δεν του γύρισε την πλάτη. Ο Σφαιρόπουλος επέμενε στην χρησιμοποίηση του, ο Σπανούλης τον παρότρυνε στο να σουτάρει, ο Πρίντεζης με τους «Παπ» τον χειροκροτούσαν ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Και αυτός τους δικαίωσε, τους συμπαρέσυρε και πραγματοποίησαν όλοι μαζί το 2/2, δύο στροφές πριν τα πλέι οφ.
Κλείνω λοιπόν με τη δική του δήλωση μετά το 99-84 επί της Ρεάλ «Σήμερα ξέραμε πως για να πάρουμε οξυγόνο έπρεπε οπωσδήποτε να κερδίσουμε. Καλύψαμε και τη διαφορά και είμαστε χαρούμενοι. Αν χάναμε δεν υπήρχε αύριο. Ήταν το ένστικτο της επιβίωσης. Οποτε παίζουμε με την πλάτη στον τοίχο, λειτουργούμε καλύτερα. Θα παλέψουμε μέχρι τέλους. Παρόλο που κάναμε λάθη στα προηγούμενα παιχνίδια και κάποιες κακές εμφανίσεις, ακόμη εξαρτόμαστε από εμάς. Θα πέσουμε όλοι μαζί ή θα πάμε όλοι μαζί στην επόμενη φάση».
Όπως τα λέει ο Βαγγέλης. Ή όλοι μαζί κάτω ή όλοι μαζί στα πλέι οφ. Σαν μία οικογένεια. Σαν Ολυμπιακός…
