Την επόμενη μέρα και υστέρα από μια μίνι σύσκεψη της ομάδος (οικογενείας )πάρθηκε η απόφαση να μεταφερθώ για εξετάσεις στο νοσοκομείο της πόλης. Πέρασα από πλήρη έλεγχο, όταν τελειώσαμε γυρίσαμε σπίτι. Θα περίμενα με αγωνία τα τελικά αποτελέσματα που θα έκριναν την πορεία της καριέρας (ζωής) μου.

Οι μέρες αυτές περνούσαν βασανιστικά. Ηθελα άμεσα να γυρίσω στο παρκέ (εργασία) και να κάνω αυτό που ήξερα καλύτερα: να σκοράρω (εργάζομαι) για το καλό της ομάδος (εταιρείας) μου.

Έφτασε  η μέρα, το τηλέφωνο χτύπησε, ήταν ο προπονητής (ιατρός) μου. "Έλα το απόγευμα από το προπονητικό κέντρο (ιατρείο) θέλω να μιλήσουμε από κοντά." Κατάλαβα εκείνη την στιγμή ότι τα νέα δεν θα ήταν ευχάριστα. Τον συνάντησα. Μου είπε "κάτσε στον πάγκο (πολυθρόνα), έχω να σου ανακοινώσω ότι κληρωθήκαμε (διαγνώσθηκες) με λευχαιμία, μια δύσκολη αντίπαλο που θα πρέπει τώρα να μάθεις να την παίζεις άμυνα (θεραπεία) για να μπορέσουμε να πετύχουμε την νίκη απέναντι της."

Αναλύσαμε διάφορα αμυντικά συστήματα (είδη θεραπειών) άγνωστα στο ρεπερτόριο μου, καθώς ήμουνα πάντα λάτρης της επίθεσης. Τα άκουσα με προσήλωση και πειθαρχία, όπως αρμόζει σε έναν αθλητή (ασθενή) που θέλει να πετύχει στον αγώνα της ζωής του.
Από εκείνη την μέρα με συχνές προπονήσεις ( θεραπείες) βελτιώνομαι. Εχω κοντά μου όλο το προπονητικό team,διοίκηση, οπαδούς (ιατρούς, οικογένεια, φίλους), που μου δίνουν δύναμη να επιστρέψω δυνατά στα παρκέ και να γίνω mvp (υγιής).

Στο μυαλό μου έχω ένα σπουδαίο αθλητή, τον μεγάλο Alphonso Ford. Τον αγάπησα σαν φίλαθλος του Ολυμπιακού που είμαι. Ηταν ένας μεγάλος σκόρερ, φύσει επιθετικός, που είχε το ίδιο πρόβλημα με εμένα. Εκείνος δεν τα κατάφερε, εγώ πιστεύω ότι θα νικήσω αυτή την αντίπαλο (Λευχαιμία) και όλα αυτά θα είναι κάποτε μια κακή ανάμνηση, που θα τα θυμάμαι, ύστερα από χρόνια, πίνοντας ένα καλό κρασί παρέα με φίλους και οικογένεια.