Στο πρώτο κομμάτι ο Γιάννης Αθηναίου συνέβαλε τα μέγιστα στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκας, ερχόμενος από τον πάγκο ως 5ος guard και έχοντας αποδεχτεί τον ρόλο του, βρήκε χρόνο και κέρδισε την αυτοπεποίθηση μέσα από αυτόν. Είχε μέσο όρο 18 λεπτά ανά παιχνίδι και σούταρε πίσω από τη γραμμή των 6.75 με ποσοστό 48%! Περισσότερο από όλα όμως, έδειχνε να μπορεί να προσαρμόζεται στο όποιο ταίρι είχε δίπλα του, ενώ στην άμυνα ήταν ο guard μπαλαντέρ.
Η προσθήκη του Odom όμως, -που χάλασε εν τέλει τη χημεία στην περιφέρεια του Ολυμπιακού-, επηρέασε στο μέγιστο την αγωνιστική συμπεριφορά και παρουσία του Μάντζαρη, αλλά και έφερε τον Αθηναίου εκτός rotation. Εναν Αθηναίου που δούλεψε, και κάθε λεπτό που αγωνίστηκε το κέρδισε με τις εμφανίσεις του. Η ομάδα πήρε πολλούς παίκτες, αλλά αυτοί που είναι δυσκολότερο να κολλήσουν είναι πάντα οι περιφερειακοί που έχουν την μπάλα και τρέχουν τα plays.
Η ιστορία έχει δείξει ότι οι παίκτες των ομάδων που κερδίζουν, είναι οι παίκτες οι οποίοι γουστάρουν να παίζουν για την ομάδα, γουστάρουν να παίζουν για τον συμπαίκτη τους, να παίζουν για τον προπονητή. Αυτή η ομάδα στο Top16 έχει δείξει πολλά, αλλά το μοναδικό που δεν έχει δείξει είναι αυτό. Ο Ολυμπιακός στις back-to-bacκ χρονιές που πήρε Ευρωλίγκα, είχε centers τον Γλυνιαδάκη, τον Powell, τον πιτσιρικά Παπανικολάου, τον Σλούκα που δεν μάρκαρε, κάποιον Πέρο Άντιτς που οι γνώστες έλεγαν ότι αυτός δεν έχει παίξει ποτέ του μέχρι τότε Ευρωλίγκα, και άλλους πολλούς. Δεν ήταν ποτέ πλήρης ομάδα, ή ομάδα με την απόλυτη ισορροπία. Ήταν όμως η ομάδα που δεν αδικούσε κανέναν. Όποιος άξιζε έπαιζε και αυτό δημιουργούσε στην ομάδα ηρεμία. Ήξερες ότι αν δουλεύεις και αποδίδεις, παίζεις. Όταν τιμωρείς την βελτίωση, αυτό θα σου γυρίσει μπούμερανγκ.
Φέτος o προπονητής, έχει αδικήσει πάνω από όλα τον εαυτό του. Δεν ξέρει τι παίκτες θέλει, δεν ξέρει για ποιό λόγο τους θέλει και δεν φαίνεται να κοιτάζει πως αυτοί οι παίκτες θα πλαισιώσουν τους γύρω. Ένας προπονητής με γνώσεις και επιτυχημένες πορείες φαίνεται να μην αποδέχεται πως το κλειδί για να κάνει τους παίκτες να παίζουν για αυτόν -και κατ επέκταση για την ομάδα- είναι ο Αθηναίου και ο κάθε Αθηναίου.
Ο Ολυμπιακός μπορεί να περάσει, μπορεί και όχι, αλλά είναι η πρώτη φορά που δεν γουστάρουμε αυτό που βλέπουμε. Όχι γιατί το μπάσκετ δεν είναι μπάσκετ, αλλά γιατί όταν κάτι δεν έχει ψυχή, δεν έχει και ομορφιά.
