Ρητορικό το ερώτημα, σαφώς και το δικαιούνται. Η Ζαλγκίρις υπερκέρασε τα όρια της και πέτυχε αναλογικά τη μεγαλύτερη διάκριση της κανονικής περιόδου, μαζί φυσικά με τον Ολυμπιακό, που παρήγαγε το ομορφότερο μπάσκετ της δεκαετίας. Συγκρίσιμες με τους ερυθρόλευκους από πλευράς επιθετικού θεάματος υπήρξαν η Παρτίζαν του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και η Μπασκόνια του Χουάν Πεναρόγια, που όμως κατέληξε εκτός των θέσεων πρόκρισης, λόγω της απρόσμενης φυγής του Χένρι, του συνολικά βεβαρημένου προγράμματος σε Ευρωλίγκα και ACB και του κακού μυαλού κάποιων παικτών σε κρίσιμα σημεία. Σε έναν δικαιότερο κόσμο, όπου το επιθετικό και όμορφο μπάσκετ ανταμείβεται, οι Βάσκοι τώρα θα ετοιμάζονταν για τα νοκ άουτ αντί των Λιθουανών.
Η σεζόν μας αφήνει επίσης τον αποκλεισμό δύο δυνατών φαβορί. Η Μιλάνο του Μεσίνα, χτυπημένη κάμποσο από τους τραυματισμούς των Σιλντς-Πάνγκος, απογοήτευεσε με τις όποιες εναλλακτικές λύσεις της (άμυνα, Μήτρου-Λονγκ). Η δε Εφές, αυτή τη φορά πλήρωσε το μπλαζέ ξεκίνημα με αδυναμία εύρεσης ρυθμού και με φανερό μπέρδεμα ρόλων μεταξύ τριών δημιουργών, που θέλουν τη μπάλα στα χέρια. Η στελέχωση στα φόργουορντ αποδείχτηκε επίσης κατώτερη των προσδοκιών.
Σε αντίθεση με το δίδυμο της αποτυχίας, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ ακολούθησαν τις κλασικές συνταγές τους με συνέπεια, από την πρώτη ως την τελευταία αγωνιστική. Ο ρυθμός τους είναι άξιος επαίνου, άσχετα αν το θέαμα που παρουσίασαν ήταν σε πολλές στιγμές μέτριο. Ακόμη, σε ό,τι αφορά την οκτάδα, ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η εικόνα της Μακάμπι, που έδεσε πολύ καλά μεταξύ τους τουλάχιστον 7-8 παίκτες. Ο Κάτας, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι/ες, θα μπορούσε άνετα να ανακυρηχθεί προπονητής της χρονιάς και κανείς δεν θα είχε να πει πως πρόκειται για άδικη απόφαση - άσχετα αν από εδώ θα ανακυρήξουμε άλλον ως επικρατέστερο. Τώρα θα βρεθεί απέναντι σε έναν συνάδελφο του που σπάνια ξεπερνά τον μέσο όρο, αλλά έχει στη διάθεσή του ένα δίδυμο γκαρντ για να παίξει στα ίσια τους Μπράουν και Μπάλντγουιν, όπως και το πλεονέκτημα έδρας. Η Μονακό πήγε με cruise control και με το ταλέντο.
Στα πιο κάτω, η φετινή προσφορά των Βαλένθια, Αστέρα και Μπολόνια στο θέαμα και την εξέλιξη του τουρνουά κρίνεται ικανοποιητικότατη. Αν ο Μούμπρου μείνει στους πορτοκαλί, του χρόνου θα είναι ακόμη καλύτεροι. Το ίδιο θα ισχύσει και για τους Ιταλούς, αν δώσουν συντάξεις σε τρεις-τέσσερις παίκτες και προχωρήσουν. Στον Αστέρα ως γνωστόν δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Τέλος, από τους Παναθηναϊκό, Μπάγερν, Βιλερμπάν και Άλμπα, περισσότερο ελκυστική παρουσιάστηκε η ουραγός, που κάποια στιγμή, πού θα πάει, θα δει τo άθλημα κάπως πιο πραγματιστικά (sic).
Τέλος πάντων, δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά αυτό είναι το τελευταίο "Μακρινό Ριμπάουντ" της σεζόν και παρακάτω ακολουθεί η ανασκόπηση των σημαντικότερων γεγονότων, μέσα από τις συνήθεις και "αλλες" κατηγορίες της στήλης. Πάμε να πάρουμε ένα ένα. (Θα χρησιμοποιήσω προηγμένα στατιστικά από το Real Gm και απλά στατιστικά από το σάιτ της Ευρωλίγκα, εκτός αν αναφέρεται διαφορετική πηγή.)
Η πρώτη πεντάδα (... και η δεύτερη) κατά BG
Θέση 1
Ο Ντάριους Τόμπσον, ρούκι της χρονιάς, προβάλει ως μία πολύ λογική και ασφαλή επιλογή. Δεν κατάφερε να οδηγήσει την Μπασκόνια στα πλέι-οφ, αλλά αποτέλεσε τον πιο δημιουργικό παίκτη της και ήταν ο κύριος υπεύθυνος για τη φετινή της βελτίωση. Οι Βάσκοι, αν είχαν έναν back up point guard, θα είχαν λογικά προκριθεί. Το μπάσκετ που έπαιξαν ήταν υψηλού επιπέδου, με την τρίτη πιο αποτελεσματική επίθεση, συνδυαζόμενη με υψηλούς δείκτες στις ασίστ. Όπερ σημαίνει θέαμα, στο οποίο ο Τόμπσον συνέβαλε τα μέγιστα, με πρωτιά στις τελικές πάσες (6,7), πολλές εκ των οποίων εντυπωσιακές. Fun fact: Ο Πιέρια Χένρι, συμπαίκτης του για κάποιο καιρό στη θέση 1 και off guard στις συνθέσεις στην crunch time, κατατάχθηκε δεύτερος σε μέσο όρο τελικών πασών, με 6,2. Πού θα είχε φτάσει η Μπασκόνια, αν συνέχιζε;
O Τόμπσον έπαιξε φέτος σαν αυτό που αποκαλούσαμε μέχρι πριν λίγα χρόνια "πλέι μέικερ". Ανέδειξε τις δεξιότητες του Κότσαρ και του Κοστέλο στο σκορ και επέδειξε θαυμάσια αντίληψη του ρυθμού και των περιστάσεων. Επίσης, σκόραρε κάμποσο και με καλά ποσοστά: 12,6 πόντοι, κοντά στο 39% στα τρίποντα. Εκείνο δε, που τον κάνει να ξεχωρίζει ακόμη περισσότερο στη θέση, είναι οι "υπουλες" επιδόσεις του σε ριμπάουντ (3,2) και κλεψίματα (1,7), νούμερα που μαρτυρούν μία σπάνια, ολιστική συνεισφορά στο παιχνίδι. Μιας και τα λέμε αυτά, ας θυμηθούμε την πιο clutch στιγμή του για φέτος, το κόψιμο στα ίσια επί του Τιμπόρ Πλάις, στο τέλος του πιο εντυπωσιακού ματς της σεζόν. Μπασκόνια - Εφές, 114-111 στην παράταση.
Πάμε στους υπόλοιπους: Ο Γουέιντ Μπάλντγουιν τα πήγε περίφημα ως "διπλανός" του Λορένζο Μπράουν στη Μακάμπι, με 16,7 πόντους - δεύτερος στον θεσμό - και πέντε ασίστ. Ηγήθηκε στα ματς που έλειψε ο συμπαίκτης του, έκανε πίσω σοφά προς το τέλος. Αν ήταν και λίγο πιο εύστοχος στα τρίποντα, θα άγγιζε τον ... Τόμπσον. Η κατάχρηση προσπαθειών κάπως τον έριξε. Περίφημοι φυσικά και οι Τόμας Γουόκαπ (πρωτιά στα κλεψίματα), Έλι Οκόμπο (ποιος να το έλεγε), όπως επίσης και ο μεγάλος άτυχος της σεζόν, Κίναν Έβανς.
Το avatar: Ο Νέιτ Γουόλτερς, άστα να πάνε.
Θέση 2
Σαφώς συγκεχυμένες οι αρμοδιότητες της μίας θέσης με την άλλη, προκαλούν μίνι-συγκρούσεις. Θα μπρούσε π.χ. ο Μπάλντγουιν να εμφανιζόταν εδώ ως ο καλύτερος όλων, όμως κάπου πρέπει να βάλουμε τον τρομερό Λορένζο Μπράουν. Επίσης, οφείλουμε σίγουρα να σκεφτούμε τον Κέβιν Πάντερ, προϊστάμενο της επιθετικής λειτουργίας της Παρτίζαν, όπως και τους Μάικ Τζέιμς και Κόρεϊ Χίγκινς, που συνέχισαν να αποτελούν σημεία βαρύτητας για τις ομάδες τους. Ή μήπως δεν ήταν σταθερά καλός, όσο και φαντεζί, ο Κρις Τζόουνς;
Σε κάθε περίπτωση, ο Μπράουν ξεχωρίζει. 16,5 πόντοι (μακράν η καλύτερη επίδοση στις τέσσερις χρονιές του στη διοργάνωση), 5,7 ασίστ, επίμονη άμυνα και γενικά ό,τι πλησιέστερο σε ρόλο Σπανούλη έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, με ένα mix από drives, τρίποντα και clutch πρωτοβουλίες. Δεν κάνω σύγκριση της αξίας των δύο, διότι δεν με απασχολεί. Όμως δείτε πώς παίζει ο Μπράουν, παρατηρήστε τον τρόπο, το πώς τον "στήνει" ο Κάτας, τις τοποθετήσεις στον χώρο, τις κινήσεις, τα step back.
Anyway, δεν το τραβάω άλλο, μην έχουμε και παρεξηγήσεις. Δεύτερος στην κούρσα των off guards (που δεν είναι off guards) έρχεται μάλλον ο Πάντερ. 15,5 πόντοι, 42% στα τρίποντα, 90,6 στις βολές (όσο και ο Μπράουν btw). Δεν πρέπει εδώ να ξεχνάμε πως η Παρτίζαν ήρθε πρώτη σε offensive rating, με 123 πόντους/100 κατοχές, χωρίς μάλιστα να έχει καλές επιδόσεις στα ριμπάουντ και χωρίς point guard που να παίζει σταθερά σε υψηλό επίπεδο. Credit λοιπόν στον Πάντερ, που το μοιράζεται σαφώς με τον προπονητή του.
Το avatar: Ναζ Μήτρου Λονγκ. Με τη στατιστική εικόνα στα δέκα τελευταία ματς που αγωνίστηκε, τον λες μέχρι και βύσμα.
Θέση 3
Ο Τζάναν Μούσα αγωνίστηκε και ως δεύτερος γκαρντ, ακούω τις ενστάσεις. Πράγματι, ο Τσους Ματέο στην πορεία τον πήρε μία θέση πιο έξω, κάνοντας μια κομβική κίνηση σε ό,τι αφορά τη χημεία της ομάδας του. Όμως ο Μούσα δεν παύει να είναι ένας πλάγιος ύψους 2,05, που κοιτά κυρίως το καλάθι και με τη μπάλα στα χέρια παράγει θαυμάσια πράγματα. Και εν πάση περιπτώσει, ένας παίκτης της πολύ καλής Ρεάλ έπρεπε να μπει στην καλύτερη πεντάδα της σεζόν. 15,5 πόντοι, 39% στα τρίποντα και ίσως οι πιο σοφές επιλογές σουτ, βάσει της αριθμητικής του αθλήματος, από όλους τους ανάλογους διπλοθεσίτες (ου μην και από τους καλύτερους γκαρντ). Δείτε π.χ. το shot chart του, που αλίευσα από το 3Steps Basket. To μέγεθος των κύκλων δείχνει πόσο συχνά σουτάρει ένας παίκτης από κάθε θέση, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους.
Είπατε τίποτα; Σχεδόν στεγνό moneyball, από έναν αθλητή εξίσου επικίνδυνο στις διεισδύσεις, στα τρίποντα και στα back door cuts. Η Ρεάλ έχει ήδη βρει τον επόμενο ηγέτη της.
Ο Μούσα λαμβάνει το χρίσμα από τον Γουίλ Κλάιμπερν, που ατομικά στην Εφές τα πήγε περίφημα. Όμως η συνεισφορά του στο ομαδικό παιχνίδι είναι το λιγότερο συζητήσιμη, για αυτό και δεν μπορεί να διεκδικήσει την πρωτιά στη συγκεκριμένη θέση. Απο εκεί και πέρα, ίσως πιο άξιος να σταθεί δίπλα στον Μούσα να είναι ο Εντγκάρας Ουλάνοβας, που φέτος συνόδεψε τα καλύτερα νούμερα της καριέρας του με δυο-τρεις εντυπωσιακές clutch παραστάσεις. 10,2 πόντοι, 37,8% στα τρίποντα και τίποτα εντυπωσιακό στα υπόλοιπα (καλές οι 2,6 ασίστ), όμως εντός του άχαρου μπασκετικού πλαισίου των Λιθουανών, η συνεισφορά του κρίνεται υπέρ του δέοντως καθοριστική. Είναι και η άμυνα, είναι και το ξύλο... Ποιον αδικώ; Μάλλον τον Κώστα Παπανικολάου του 48% (!) στα τρίποντα και των intangibles (μτφ. "πράγματα που δεν φαίνονται στη στατιστική"). Δεν πειράζει, λογικά θα το διαβάσει αυτό και θα το πάρει προσωπικά για τη συνέχεια.
Το avatar: Ο αγαπημένος των μυστών του scouting, Τζαρόν Μπλόσομγκέιμ, με δύο τόνους στο επώνυμο παρακαλώ. 23,9% στα τρίποντα για τον αντικαταστάτη του Μπέικον στη Μονακό.
Θέση 4
Κακός χαμός. Βεζένκοφ, Μίροτιτς, Ντεκ, Χέιζ-Ντέιβις, Γιαμπουσέλε, ο most improved Φιλίπ Πετρούσεφ και Λουκ Σίκμα, Μπόνζι Κόλσον για επιδόρπιο. Γεμάτη ταλέντο και αξιοπρόσεκτες επιδόσεις η συγκεκριμένη θέση, όμως για να είμαστε πλήρως ειλικρινείς, οι δύο πρώτοι βρίσκονται σε ένα δικό τους, άφταστο επίπεδο, σε σχέση με τους υπόλοιπους power forwards. Και ναι, ίσως ο Χέιζ Ντέιβις να αναδεικνύεται ως ένας πλήρης αρτίστας, συνδυάζοντας την spot up αποτελεσματικότητα της λιθουανικής περιόδου, με την κώλο-κώλο επιμονή της μεθύστερης καταλανικής στροφής, αλλά και πάλι, πώς να αντιπαρέλθεις τους δύο μεγάλους μετρ της αποτελεσματικότητας των ευρωπαϊκών γηπέδων; Ο μεν Βεζένκοφ θα αναδειχτεί δίκαια MVP μέσα από χρήση ρολίστα (22,3%), ο δε Μίροτιτς συμπληρώνει τρίτη συνεχόμενη σεζόν με πάνω από 15 πόντους μέσο όρο και με 60%-40% ή ψηλότερα σε δίποντα και τρίποντα! Μιλάμε για τέρατα.
Μεταξύ τους τώρα, ο φετινός Βεζένκοφ ίσως να είναι και ο παίκτης των ονείρων του... Γιασικεβίτσιους, δεδομένου του πόσο σωστά αντιλαμβάνεται τη θέση του εντός της δράσης μισού γηπέδου. Πρακτικά, ο Σάσα αποφασίζει τις δικές του off ball κινήσεις, με βάση του πώς ενεργούν οι συμπαίκτες του και με βάση τη ροή της επίθεσης. Τι εννοώ; Αυτό.
Πρόκειται για ένα κομβικό στιγμιότυπο. Ο Βεζενκοφ διαβάζει τον Κλάιμπερν εξίσου με τον Γουόκαπ και κινείται στην πλάτη του, για ένα καλάθι που ξεκλείδωσε το μπλοκάρισμα του Ολυμπιακού απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ΣΕΦ. Μετά από εκείνο το ματς, στο οποίο έβαλε άλλα δύο πολύ κρίσιμα σουτ, ο MVP κατέκτησε πλήρως το δικαίωμα να περνάν οι κρίσιμες κατοχές από τα χέρια του, περνώντας και την τελευταία πίστα των ατομικών του επιδόσεων. Στη συνέχεια της σεζόν, έδωσε τη νίκη στο Κάουνας, στη Βαλένθια και επί της Μπαρτσελόνα του Μίροτιτς στο ΣΕΦ, enter και το σχετικό αφιέρωμα στην ανανεωμένη δυναμική του.
Θέση 5
Μετά από σχετική σκέψη, νομίζω ότι ο Ματίας Λεσόρ ξεχώρισε έναντι των υπολοίπων σέντερ. Σαν νέο έκθεμα (sic) στη συλλογή μεταμορφώσεων του Ομπράντοβιτς, αναδείχτηκε πρώτος ριμπάουντερ της Ευρωλίγκα, επιδεικνύοντας ιδιαίτερη έφεση στην ανανέωση των επιθέσεων (3,1 επιθετικά ριμπάουντ), ενώ υπήρξε η αμυντική απάντηση σε κάθε point guard που ήθελε να προσπεράσει προς την ρακέτα. Τα πόδια και το λύγισμα του κορμιού στα switch ήταν καθόλη τη διάρκεια της σεζόν για σεμινάριο, με μόνο αστερίσκο τη θυσία κάμποσων αμυντικών ριμπάουντ. Αυτό όμως ήταν συνέπεια της τακτικής, όχι της απόδοσής του. Μέσα σε όλα, ο Γάλλος σκόραρε επίσης 12,1 πόντους και είχε 74% στις βολές, τις οποίες κέρδιζε διαρκώς με το τσουβάλι, 4,5 ανά αγώνα. Για να έχουμε μέτρο σύγκρισης, ο Ταβάρες π.χ. πήγαινε στη γραμμή 2,8 φορές κατά μέσο όρο. Ο Βέσελι 2,2. Και ο Μότλεϊ, πιθανότατα ο δεύτερος καλύτερος "καθαρός" ψηλός για φέτος, 4,3.
Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο, είναι πως ο Μότλεϊ αποτέλεσε για τη Φενέρ σημείο αναφοράς στις περισσότερες επιθετικές δράσεις, όσο πατούσε παρκέ. Συχνά-πυκνά πήγαινε σε short roll και πάσαρε μέσα από αυτό. Οι ευκαιρίες που είχε να προβάλει ως απειλή ήταν πολύ περισσότερες και για αυτό το λόγο οι καθαροί επιθετικοί μέσοι όροι του ήταν ανώτεροι του Λεσόρ. 14,9 πόντοι είναι επίδοση που δεν συναντούμε συχνά σε σέντερ και ομολογουμένως προκαλεί έναν κάποιο δισταγμό, πριν αναφωνήσουμε οριστικά "Λεσόρ!". Την πλάστιγγα γέρνουν τα καλύτερα ποσοστά, η υπεροχή στα ριμπάουντ και τα 30 λεπτά συμμετοχής, σε μία ομάδα που για δεύτερο πεντάρι χρησιμοποιούσε τον ... Σμάιλαγκιτς. Με λίγα λόγια, ο Λεσόρ κλήθηκε να είναι το Α, το Ω και κάμποσα από τα ενδιάμεσα γράμματα και τα πήγε περίφημα.
Και έπειτα, φίλες και φίλοι, ε... είναι και αυτό εδώ.
Ετσι τα προσπερνάμε κάτι τέτοια μνημεία; Ο παίκτης, η εξέδρα, το "όλο" ενός ιστορικού οργανισμού μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
To avatar: Χασάν Μάρτιν. Χώρος υπήρχε, χρόνος επίσης, αλλά ο Μάρτιν αποδείχτηκε σκέτη απογοήτευση, χάνοντας λεπτά μέχρι και από τον μηχανόβιο Ραντούλιτσα.
Χ factors
Δυο λόγια για την κατηγορία, που στο πλαίσιο ενός αφιερώματος κάπως διαφοροποιείται. Με τον όρο X factor ας εννοήσουμε οποιονδήποτε παίκτη συνέβαλε καθοριστικά στην απόδοση της ομάδας του, χωρίς θεωρητικά να συγκαταλέγεται στα πρωτα ονόματα (από τρίτο και πίσω δηλαδή) και χωρίς η στατιστική του εικόνα να δικαιολογεί την τοποθέτηση του στις κορυφαίες πεντάδες.
Κάτι σαν τον Παπ, τον Κάλινιτς ή ... τον Άρνας Μπουτκεβίτσιους, όπως λέγεται αλλιώς ο "Ουλάνοβας μετά τον Ουλάνοβας", τώρα που ο Ουλάνοβας έγινε σταρ. Ο Μπουτκεβίτσιους έγινε μέσα σε λίγους μήνες αυτό που θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια ο νερόβραστος, ξενέρωτος και διστακτικός Σεντεκέρσκις. To 3steps τον τοποθετεί ως καλύτερο του 97% των παικτών στην επιρροή στην ομαδική άμυνα και η θέαση των παιχνιδιών το επιβεβαιώνει. Ανέλαβε τις πιο δύσκολες αποστολές και τα πήγε περίφημα σε βοήθειες, περιστροφές, έδεσε τα πάντα. Βέβαια, η ελάχιστη παραγωγή τον φέρνει κάπως πιο πίσω από τους δύο κυρίους παρακάτω.
Ο Τόμας Γουόκαπ, μελλοντικός Έλλην, πρώτος κλέφτης της σεζόν (1,9) και καλύτερος περιφερειακός αμυντικός της διοργάνωσης, φέτος αύξησε την επιθετική του συνεισφορά σε τέτοιο βαθμό, που να μπορεί κάλλιστα να σταθεί το επιχείρημα ότι "πέρασε στην ιεραρχία τον Σλούκα" - χωρίς φυσικά να έχει σημασία, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Η ουσία είναι η εξής: 8 πόντοι φέτος, 6 πέρυσι. 38,1% στα τρίποντα φέτος, κάτω από 30% πέρυσι. Και τέλος, 5,9 ασίστ φέτος, 2,7 πέρυσι, ημέρα με τη νύχτα. Κράτησε τα ηνία κατά την απουσία του Σλούκα, δίνει μονίμως ενέργεια στα βασικά σχήματα του Μπαρτζώκα, που κατά κανόνα πηγαίνουν τρένο.
Ποιος μας έμεινε; Ο Μπόνζι Κόλσον. 10,9 πόντοι, 38,6% στα τρίποντα και 5,7 ριμπάουντ με χρήση παγκίτη (16%), δεν το λες και λίγο. Ο forward της Μακάμπι έκανε ό,τι βρωμοδουλειά μπορεί να ονειρευτεί ένας προπονητής (screens, switches κλπ κλπ), λειτουργώντας παράλληλα ως παίκτης αδύνατης πλευράς και floor spacer για την επίθεση, στις περιπτώσεις που παρτενέρ του ήταν ο Νίμπο. Ο Κόλσον έδωσε την οντότητα που χρειαζόταν η ομάδα του, για να μην γείρει το παιχνίδι της αποκλειστικά στην περίμετρο και αποτέλεσε συχνά άλυτο γρίφο για τις αντίπαλες άμυνες, όπως στις σημαντικότατες νίκες επί της Παρτίζαν και της Βαλένθια εκτός έδρας.
Coach of the Year
Mιας και τα λέμε για τη Μακάμπι, ας επιστρέψουμε σε όσα αναφέραμε στην εισαγωγή για τον Κάτας. Πήρε ένα ρόστερ ανορθόγραφο στα χαρτιά, με φαινομενική ανισορροπία ανάμεσα στις μικρές και τις μεγάλες θέσεις (και Χίλιαρντ και Τζέιλεν Άνταμς και Χόλινς) και μετά το αρχικό ξεκάθαρισμα, προσέδωσε ξεκάθαρους ρόλους, αναδεικνύοντας τη συνεργασία Μπάλντγουιν-Μπράουν και φτιάχνοντας δύο απολύτως λειτουργικά δίδυμα ψηλών, Κόλσον-Νίμπο και Κόεν-Μάρτιν. Το τελευταίο δίδυμο μάλιστα, ήταν κι εκείνο που έκλεισε τον θρίαμβο επί της Ρεάλ, με 100-96 στην παράταση. Ενδιαφέρον παρουσίασαν και τα ultra big σχήματα, με τον Κόλσον στη θέση 3 και τους Μάρτιν-Νίμπο, στα οποία το spacing παράμενε σωστό.
Πέρα από τον Κάτας, είχαμε και άλλες αξιόλογες προπονητικές δουλειές. Ο Μακσβίτις ξεπέρασε την απότομη αφαίρεση του τρομερού Έβανς μεσούσης της σεζόν, ενέταξε τον Ιζάια Τέιλορ στο σύστημα και γενικά έβγαλε από τη μύγα-ξίγκι. Η συμμετοχή του Κεβάριους Χέιζ στην ροή της επίθεσης από το high post ήταν ένα σοβαρό αντίμετρο στο περιορισμένο επιθετικό ρεπερτόριο του βασικού του ψηλού και αποδείχτηκε άκρως αποτελεσματική. Η Ζαλγκίρις έριξε τον ρυθμό, έπαιξε άμυνα και το 19-15 αποτελεί ξεκάθαρη υπέρβαση. Ξανά, θα ήταν ομολογουμένως ομορφότερο να βλέπαμε την θεαματική Μπασκόνια του Πεναρόγια στα πλέι οφ και ειδικά απέναντι στη Μπάρσα, αλλά τι να κάνουμε που οι Βάσκοι παίζουν και στην ACB.
Πολύ σοβαρή και ωραία επίσης η Βαλένθια του Μουμπρού, μια χαρά η Άλμπα του Γκονζάλες και ουσιώδης η συνεισφορά του Ιτούδη προς μία πιο στέρεη Φενέρ, ειδικά ενόψει της συνέχειας, είτε φετινής, είτε μακρόπνοης. Επίσης, ο Τσους Ματέο αποδεικνύεται άξιος συνεχιστής του Λάσο, ισορροπώντας μεταξύ πολλών πλάγιων και εντάσσοντας περισσότερες δράσεις με σκριν στη μπάλα.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, οι δύο εντονότερες προπονητικές σφραγίδες για φέτος, ανήκουν στους Μπαρτζώκα και Ομπράντοβιτς, με όποια σειρά θέλετε, ανάλογα με τις προτιμήσεις και τα κόμπλεξ σας. Ο πρώτος, δικός μου αγαπημένος, εξέλιξε το περσινό εγχείρημα, προσθέτοντας ταχύτητα στις δράσεις του μισού γηπέδου (handoffs και back cuts σε διάρκεια) και τεντώνοντας ακόμη περισσότερο τις αποστάσεις, με την παρουσία των Κάνααν και Πίτερς. Οι δυο νεοαποκτηθέντες δεν διεκδικούν δάφνες ατομικών διακρίσεων, αλλά επιτρέπουν στον προπονητή να στήνει τα πάντα ένα μέτρο μακρύτερα από το καλάθι σε σχέση με πέρυσι, εφευρίσκοντας νέους χώρους για τις αστραπιαίες κινήσεις των βασικών επιθετικών του όπλων (Σλούκας, Βεζένκοφ, Μακίσικ). Ας θυμηθούμε την πιο ακραία (sic) παρουσίαση της μπαρτζωκικής καλλιτεχνίας, με τον Λούντζη πλέι μέικερ, κατά την οργιαστική δεύτερη περίοδο της εκτός έδρας επικράτησης επί της Φενέρ. Ξέφωτα στη σετ επίθεση...
Θεαματικός και επιθετικός ο φετινός Ολυμπιακός, πρώτευσε επιπλέον σε αμυντικές κατηγορίες, όπως τα κλεψίματα (11% turnover rate) και το defensive rating (108/100 κατοχές), προτάσσοντας μακράν την πιο πλήρη μπασκετική πρόταση από όλα τα σύνολα. Η δε Παρτίζαν του Ζοτς, κατέκτησε στο νήμα την διάκριση της αποτελεσματικότερης επίθεσης, κάτι που κανονικά δεν έπρεπε να συμβεί με καλύτερο point guard τον Αβράμοβιτς. Κι όμως, συνέβη, διότι ο Ζοτς είναι ένα υπολογιστικό τέρας και γνωρίζει ακριβώς ποιον να τοποθετήσει πού και για πόσο χρόνο. Ο μεγάλος Σέρβος πιστώνεται επίσης τη θαυμάσια ισορροπία του ρόστερ, με τρεις ταχύτητες παικτών να δένουν αρμονικά και να συμπεριφέρονται σαν μία οντότητα. Τα είπαμε πρόσφατα, δεν χρειάζεται κάτι άλλο εδώ.
Προπονητικές ανορθογραφίες: Mέτρια πράγματα από τον έτερο Ομπράντοβιτς στη Μονακό, που όπως προείπαμε αφέθηκε μοιρολατρικά στο ταλέντο των γκαρντ. Βέβαια, προς το παρόν αυτό αρκεί. Αδιάφορη η κλασική επιρροή του Σάρας στη σφιχτή και αξιόπιστη Μπάρσα, ανάλογη εκείνη του Τρινκιέρι στη μέτρια Μπάγερν. Ο Σκαριόλο μπλέχτηκε στον χαμό, δεν τον κακίζω, αλίμονο. Για τους Τι Τζέι Πάρκερ και Ντέγιαν Ράντονιτς, ουδέν σχόλιο. Κρίμα για τον Ντε Κολό πάντως, είχε και καλύτερες λύσεις για να κλείσει την καριέρα του. Για Μεσίνα και Ιβάνοβιτς υπάρχουν σοβαρότατα ελαφρυντικά, όπως και για τον Γκονζάλες.
Τα μεγάλα παιχνίδια
Aς θυμηθούμε τα παιχνίδια που μας έκαναν να φάμε τα νύχια μας.
- Παρτίζαν - Φενέρ, 94-97, για την 25η ημέρα. Το σπάνιο ρεσιτάλ του Μάρκο Γκούντουριτς και μία γιγάντια σκακιέρα τακτικής ανάμεσα σε Ομπράντοβιτς και Ιτούδη.
- Μπασκόνια - Εφές, 114-111, 21η αγωνιστική. Οι ομάδες που αρνούνταν να αστοχήσουν, 33 πόντοι από τον Κοστέλο, 19 πόντοι και 16 ασίστ από τον Ντάριους Τόμπσον. Υπερθέαμα.
- Βαλένθια - Μακάμπι, 93-94, 23η αγωνιστική. Το ματς που άλλαξε την πορεία και των δύο συνόλων, του ενός προς τα κάτω και του άλλου προς την εκτόξευση.
- Ρεάλ - Ολυμπιακός 87-89, μόλις στον τρίτο γύρο. Πατώντας σε αυτό το αποτέλεσμα, οι ερυθρόλευκοι ένιωσαν την ασφάλεια του φαβορί στη συνέχεια. To πιο έξυπνο game winner της σεζόν από τον Κώστα Σλούκα.
- Ερυθρός Αστέρας - Μπαρτσελόνα, 94-99, 16η ημέρα. Το μεγαλύτερο δράμα της σεζόν, με τη νίκη να ξεγλιστρά από τα χέρια των γηπεδούχων και ένα τρίποντο for the ages από τον Μίροτιτς, που είχε μόλις πατήσει την πλάγια γραμμή. Από εκεί και έπειτα οι Σέρβοι υποχώρησαν, τόσο στην παράταση, όσο και γενικά στη σεζόν. Rewind.
Πέντε απροσδόκητοι ήρωες
Πάμε τώρα επιγραμματικά και σε μία πεντάδα ταπεινών εκπλήξεων.
- Ο Ταρίκ Μπλακ αναγέννησε μία φαινομενικά φθίνουσα καριέρα στον Ολυμπιακό, ξεπερνώντας τον Τζόελ Μπολομπόι στην ευθεία για τον δεύτερο τη τάξει σέντερ των ερυθρόλευκων. Κανείς δεν τον υπολόγιζε τόσο δυνατό, ούτε τόσο αποτελεσματικό στις άμυνες με αλλαγές, άσχετα αν παλιότερα στη Μακάμπι αυτό ήταν το φόρτε του.
- Ο Εσθονός Μάικ Κότσαρ ξεπέρασε πιστεύω κάθε προσδοκία ως pick n roll σέντερ στη Μπασκόνια. Θαυμάσιες τοποθετήσεις, ποικιλία στις εκτελέσεις, μία παρουσία που λογικά θα τον κάνει περιζήτητο στο άμεσο μέλλον. 9,3 πόντοι, 4,3 ριμπάουντ.
- Ο Λούκας Λεκαβίτσιους ξέμεινε στη θέση του point guard μετά τον τραυματισμό του Έβανς, έπαιξε για λίγο δίπλα στον Τέιλορ, τον είδε και εκείνον να τραυματίζεται και τελικά σφράγισε σαν μεγάλος σταρ την πρόκριση της Ζαλγκίρις.
- Στα 30 του, ο Λούκα Μίτροβιτς, με όλη την τριάδα των σέντερ του Αστέρα προβληματική, ανέλαβε εν πολλοίς τη θέση και είχε μέσους όρους 7,6 πόντους και 4,4 ριμπάουντ. Σούταρε και ένα τρίποντο, το οποίο έβαλε.
- Ο Πάρις Λι αποκτήθηκε από τον Παναθηναϊκό για αμυντικός καμικάζι και δεύτερος point guard. Τελικά, έφτασε να αγωνίζεται 27 λεπτά (!) και να σκοράρει πάνω από 11 πόντους, χωρίς ομολογουμένως σπουδαίες επιδόσεις στην οργάνωση. Δικαιούται όμως θέση στο νέο ρόστερ, έστω με μικρότερο ρόλο.
Τα εισιτήρια και το θέαμα
Για να κλείσουμε την ανασκόπηση... Ο φίλος μας ο Panagiotis S. (@lostgps) έχει εσχάτως ανακάμψει στα πέριξ του σάιτ, προσφέροντας μας και φέτος θαυμάσια γραφήματα. Πάμε να ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στην εικόνα των εισιτηρίων.
Πάνω από 17,000 θεατές στον χαμό της Stark Arena για την Παρτίζαν και οι γνωστές υπέροχες συνθήκες για τη Μακάμπι και τη Ζαλγκίρις. Πέμπτος σε μέσο όρο εισιτηρίων ο Ολυμπιακός, με περισσότερο από 10,000 κόσμο σταθερά στο ΣΕΦ. Η Ευρωλίγκα αύξησε φέτος θεαματικά την πληρότητα των γηπέδων, +66% σε σχέση με πέρυσι και η εξήγηση μάλλον βρίσκεται στο "ξεφόρτωμα" των ξενέρωτων ρωσικών ομάδων και στις προσθήκες των Βαλένθια, Βίρτους και (εννοείται) Παρτίζαν. Τα 6,000+ εισιτήρια του Παναθηναϊκού είναι ενδεικτικά της διάψευσης των προσδοκιών.
Τώρα, η φετινή κανονική περίοδος από πλευράς ανταγωνιστικότητας και θεάματος ήταν σπέσιαλ. Το σλόγκαν "every game matters" δικαιώθηκε απόλυτα από τα τεκταινόμενα στο παρκέ, την ώρα που στην άλλη άκρη του Ατλαντικού η regular season του ΝΒΑ έβριθε παρωδιών. Τα δύο μπασκετικά σύμπαντα δεν συγκρίνονται ούτε κατά διάνοια, όμως για ένα τοπικό ευρωπαϊκό κοινό, που αγαπάει το μπάσκετ, ένα πρωτάθλημα σαν το φετινό μπορεί να αποτελέσει τελετουργία. Κάθε Πέμπτη και Παρασκευή έχει Ευρωλίγκα... Υπάρχουν γλυκύτατοι καρποί για να δρέψεις από κάτι τέτοιο, σε συνδυασμό με την ένταση των κερκίδων, αρκεί ο συναιτερισμός να μην την ψωνίσει. Τα περί Ντουμπάι λαμβάνονται μόνο ως αστειότητες, ελπίζω όχι μόνο προς το παρόν, αλλά και για το μέλλον.
Αρκετά όμως. Τα πλέι οφ πλησιάζουν και τουλάχιστον δύο από τις τέσσερις σειρές φαντάζουν τρομερά αμφίρροπες, ήδη από το χαρτί. Φανταστείτε να υιοθετήσει η Ευρωλίγκα και ένα play-in στο δρόμο προς τα εκεί, όπως πρότεινε ένθερμα ο Ιτούδης. Τότε απο του χρόνου, δεν θα καθόμαστε σε ησυχία.
Άντε, καλή συνέχεια και στον Ολυμπιακό (μας). To Μακρινό Ριμπάουντ θα επανέλθει τον Οκτώβριο φυσικά.
