Ακόμη, σίγουρα πρώτος ή δεύτερος θα είναι ο Ολυμπιακός, που περιμένει νωχελικά το όλο ξεμπέρδεμα. Τα σενάρια είναι τόσα πολλά, που δεν έχει νόημα να τα απαριθμήσουμε, ας περιμένουμε. Περνώντας τώρα στο κυρίως πιάτο της περίληψής μας, θα μου επιτρέψετε να μην ασχοληθώ με τα κάποια αδιάφορα παιχνίδια, προκειμένου να δοθεί βάση σε αυτά που περιείχαν διακυβεύματα. Πάμε.

 Η πρώτη πεντάδα

1. Άργησε στη σεζόν, αλλά απέναντι στον Ολυμπιακό ο Καμπάτσο άνοιξε το ρεπερτόριο του σαν βεντάλια, προσφέροντας εξίσου σε σκορ, άμυνες και δημιουργίες. Η αργή άμυνα των ερυθρόλευκων (που έχουν φανερά ρίξει ρυθμούς) δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τις εμπνεύσεις του και βρέθηκε πολλές φορές εκτεθειμένη από διάφορα κόλπα του Αργεντίνου, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον τρεις no look πάσες. 20 πόντοι, 8 ασίστ, 3 κλεψίματα, κανονικό σόου. Το ματς μοιάζει δύσκολο να το αναλύσεις, καθώς μετά το 19-30 ο Ολυμπιακός εξαφανίστηκε από το γήπεδο, χωρίς να μπαίνει δυναμικά στις φάσεις και χωρίς την απαραίτητη αυτοθυσία, που περιέχεται σε must win παιχνίδια. Άραγε θα δούμε την ίδια εικόνα απέναντι στη Μπασκόνια την επόμενη εβδομάδα; Θα δείξει, για σήμερα πάντως αρκετά, δεν χρειάζεται κάτι άλλο.

2. Καλύτερος ρούκι της σεζόν και πιθανό μέλος των all Euroleague πεντάδων, ο Ντάριους Τόμπσον φιτίλιασε για ένα ακόμη βράδυ την επίθεση της Μπασκόνια, η οποία σταμάτησε τούτη τη φορά στο 120. Οκ, η Βιλερμπάν είναι μάλλον η χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης, αλλά και πάλι δεν γίνεται να μη θαυμάσεις αυτό το θαυμάσιο mix μεταξύ φρενίτιδας και αυτοσυγκράτησης, στοιχεία που ο Τόμπσον εναλλάσσει κατά το δοκούν, ανάλογα με τις ανάγκες του παιχνιδιού. Ένατο παιχνίδι για φέτος με διψήφιο αριθμό ασίστ (12), 23 πόντοι και φάσεις-απόλαυση. Το stretch των τελευταίων οκτώ αγώνων του είναι εκπληκτικό, by the way.

3. Δούλεμα στο δούλεμα, υποτίμηση στην υποτίμηση, έφτασε ο καιρός να αναγνωρίσουμε πως ο Τσους Ματέο τα πήγε μια χαρά στην πρώτη του χρονιά ως αντικαταστάτης του Λάσο. Δεν είναι ότι είδαμε από εκείνον μία ρηξικέλευθη προπονητική οπτική, ούτε ότι πραγματοποίησε κάποιο θαύμα. Όμως κράτησε τη Ρεάλ σταθερή, ενέταξε οργανικά δύο πλάγιους που θέλουν κάμποσο τη μπάλα στα χέρια (Χεζόνια, Μούσα) και κατάφερε να καλύψει τα κενά της - για ακόμη μια χρονιά - υποστελεχωμένης περιφέρειας. Οι Μαδριλένοι είναι μεσα στα φαβορί για το φάιναλ φορ και δεν θα το κατάφερναν αυτό χωρίς προπονητή, ας είμαστε ειλικρινείς.

4. Τα είχε όλα το ντέρμπι Φενέρ-Εφές. Υψηλό σκορ, ωραίες φάσεις, τακτικές κινήσεις, μία θριαμβευτική έξοδο του Εργκίν Αταμάν ένα λεπτό πριν το τέλος, αχρείαστες μαγκιές του βοηθού της Φενέρ, Στέφανου Δέδα και γραφικά τσαμπουκαλίκια του Γουίλ Κλάιμπερν, που το πήρε προσωπικά. Κυρίως όμως, είχε από πλευράς Φενέρ κάμποσους πρωταγωνιστές στο ατομικό παιχνίδι, το οποίο στηρίχθηκε απόλυτα από την κατεύθυνση του προπονητή. Καλύτερος όλων, ο Νάιτζελ Χέιζ Ντέιβις, σε μία ακόμη παραγωγικότατη βραδιά, που ήρθε σαν επιστέγασμα της φετινής, ανανεωμένης του παρουσίας. 26 πόντοι, 9/15 σουτ, 4 ριμπάουντ, 4 ασίστ, σε 40 - παρακαλώ - λεπτά σπάνιας συνέπειας. Ναι, δεν βγήκε ούτε δευτερόλεπτο από το παρκέ ο Ντέιβις και μάλιστα δεν ήταν και ο μόνος. Έτερος μαραθωνοδρόμος ο Ντεσόν Πιερ και τον λόγο για αυτή την διαρκή συνύπαρξη θα τον αναλύσουμε παρακάτω.

5. Τρομερό δεύτερο ημίχρονο από τον Ζακ Λεντέι στο πριγκηπάτο και στη νίκη της Παρτίζαν με 84-88 επί της Μονακό. Παίζοντας σε ικανή απόσταση από τον Λεσόρ, ο έτερος ψηλός των ασπρόμαυρων έβαλε στα καλάθια τους προσωπικούς του αντιπάλους - τον Μπλοσομγκέιμ κυρίως - κερδίζοντας αλλεπάληλα φάουλ και πηγαίνοντας στη γραμμή ξανά και ξανά. Ουτε λίγο ούτε πολύ, ο Λεντέι είχε 13/14 βολές, αποσυντονίζοντας τον ρυθμό των αντιπάλων του. Οι βολές του Λεντέι ήταν απάντηση σε κάθε μικρό σερί τους. 22 πόντοι, 12 κερδισμένα φάουλ και ως συνήθως ... 0 ασίστ. Αλλιώς θα μιλούσαμε για άλλο παίκτη.

Το καλάθι

Το μεγάλο σουτ του διημέρου πάντως, ανήκει σε έναν συμπαίκτη του, στον Κέβιν Πάντερ. Σχεδόν απόλυτα σιωπηλός για 39 λεπτά, σχεδόν απόλυτα νικημένος από το υποδειγματικό μαρκάρισμα του Έλι Οκόμπο και των ψηλών που έβγαιναν στα switches, ο πρώτος σκόρερ της Παρτίζαν βρήκε μισή χαραμάδα στο τελευταίο λεπτό και πέτυχε το τρίποντο που έστειλε τους Σέρβους στην οκτάδα.

Πρόκειται για μεγάλη επιτυχία φυσικά, η οποία ήρθε μέσα από μία τρομερή εκτός έδρας νίκη, σε ματσάρα, και με τους Έξουμ/Λεσόρ επίσης αόρατους επιθετικά. Μήπως τελικά το ρόστερ του Ζοτς είναι βαθύτερο από ό,τι νομίζαμε; Σας ανέφερα τον Λεντέι στην πεντάδα, αλλά υπάρχει και δεύτερος πρωταγωνιστής, ο ταπεινός και σταθερός Αλέξα Αβράμοβιτς, που έγραψε 22 πόντους και τρεις ασίστ, έσβησε τον Μάικ Τζέιμς στο πρώτο μέρος και ηγήθηκε της αντεπίθεσης της Παρτίζαν στη δεύτερη περίοδο, με προσωπικό σερί 9-0, λες και ήταν ο Στεφ Κάρι. Οι Μονεγάσκοι έκαναν καταπληκτική δουλειά στο σταμάτημα των συμπαικτών του γενικότερα, αλλά στην κρίσιμη φάση ο Πάντερ τους ξέφυγε. Έτσι όπως παίζει η ομάδα του Ζοτς αυτή τη στιγμή, δείχνει ο πιο ανεπιθύμητος αντίπαλος για τα πλέι οφ.

X factor

Με ένα ρεσιτάλ πάσας, ο σέντερ της Φενέρμπαχτσε, Τζόναθαν Μότλεϊ, αποσυναρμολόγησε πλήρως την άμυνα της Εφές από το τέλος της τρίτης μέχρι τα μέσα της τέταρτης περιόδου, αναχαιτίζοντας πλήρως την τελευταία αντεπίθεση των παικτών του Αταμάν στη διοργάνωση. Παρότι δεν του ανατίθεται συχνά ο συγκεκριμένος ρόλος, ο Μότλεϊ είχε δείξει σοβαρά δείγματα σωστού passing game και σε άλλα παιχνίδια. Αυτή τη φορά το πήγε ένα λέβελ παραπάνω, παίρνοντας στις πλάτες του την επίθεση της ομάδας του, στο μοναδικό σημείο που έδειχνε να κολλάει. Δείτε παρακάτω τη δράση του.

Η δεύτερη και η τρίτη πάσα είναι αληθινά θαυμάσιες. Στη μία πασάρει με ελάχιστη προετοιμασία, σχεδόν υποθέτοντας τη θέση του συμπαίκτη του στην αδύνατη πλευρά. Στην άλλη ψαρώνει τους αντιπάλους, που περιμένουν ότι θα βγάλει τη μπάλα έξω. Βάζω τις δύο φάσεις σε αντιδιαστολή με την πατάτα του Μπάλντγουιν στην τελευταία επίθεση της Μακάμπι (παρακάτω), για να πάρει ντε και καλά το τελευταίο σουτ και σκέφτομαι πόσο σχετικός έχει γίνει στις μέρες μας ο όρος "πλέι μέικερ". Τέλος πάντων, 11 πόντοι και 4 ασίστ για τον Μότλεϊ, που δεν έπαιξε σπουδαία, αλλά συμπλήρωσε το μοναδικό κενό διάστημα των συμπαικτών του...

Η τακτική

... διότι κατά τα άλλα, στο ματς της χρονιάς η Φενέρ στάθηκε άψογα απέναντι στην περίσταση, χτυπώντας την Εφές διαρκώς εκεί που μειονεκτούσε: Στο ύψος. Ο Αταμάν την πάτησε φέτος με τη στελέχωση στη θέση 4 (Μ'μπάι) και έφτασε να παίζει σε μεγάλα διαστήματα με τρία γκαρντ, πράγμα το οποίο εφάρμοσε και προχθές, χρησιμοποιώντας τον Κλάιμπερν ως power forward. Ε, άλλο που δεν ήθελε ο Ιτούδης, του έδωσε και κατάλαβε. Ένα σκριν στο 1-4 ή στο 1-3 (να φύγει από τη μέση και ο Μπράιαντ) και μετά ανελέητη επίθεση στο χαμηλό ποστ με το missmatch δικό του. Οι Χέιζ - Ντέιβις και Ντεσόν Πιερ έστησαν τόσο μεγάλο πάρτι, που η μπάλα δεν χρειάστηκε καλά καλά να βγει στην περίμετρο. Μοιάζει κάπως αξιοπερίεργο για τέτοιας κρισιμότητας ματς να φτάσει το σκορ στο 103, με μόλις 18 εκτελεσμένα τρίποντα. Όμως... Α) η ρακέτα ήταν αληθινά απροστάτευτη και Β) από τα 18 τρίποντα, πήγαν μέσα τα 10 (55,6%), καθώς επιχειρήθηκαν υπό τις καλύτερες των προϋποθέσεων, μέσα από το clusterfuck που συνέβαινε στην Εφές, κάθε φορά που η κατοχή ακουμπούσε χαμηλά. Εμφατική τακτική επικράτηση του Έλληνα κόουτς έναντι του Τούρκου συναδέλφου του, γεγονός που δεν προσφέρεται για περαιτέρω συμπεράσματα σχετικά με Έλληνες και Τούρκους.

Ο μοιραίος

Μιας και έκανα την αναφορά μόλις προηγουμένως, ας επεκταθώ. Ο Γουέιντ Μπάλντγουιν - μάλλον κατ'εντολή του Κάτας - δεν δέχτηκε ούτε ένα σκριν στην τελευταία επίθεση της Μακάμπι, πήρε φόρα και πρόσθεσε το τελευταίο τούβλο στην πλούσια συλλογή (από άλλα 11 τούβλα) που δημιούργησε στο Κάουνας, για να προσφέρει ανείπωτη χαρά στην ντελιριακή εξέδρα της Ζαλγκίριο Αρίνα. Πάνω στο σπριντ για την ανούσια δόξα (η Μακάμπι ήταν ήδη στην επόμενη φάση), ξέχασε μάλιστα να υπολογίσει δύο πιθανές πάσες, που θα έβγαζαν ελεύθερους τους συμπαίκτες του. Το freeze frame είναι κάπως παρωχημένo στην ανάλυση, αλλά στην περίπτωση μας κάνει καλά τη δουλειά του.

Ο Μπάλντγουιν δεν μπαίνει στο "avatar", διότι έπαιξε καλή άμυνα και έβγαλε 10 ασίστ. Χρειαζόταν όμως κάτι παραπάνω, καθώς οι Λιθουανοί αναχαίτισαν πλήρως την ισραηλίτικη επίθεση και τον φετινό X Factor της Μακάμπι, Μπόνζι Κόλσον, με το σκληρό και αργό παιχνίδι τους. Βασικά, η Μακάμπι χρειαζόταν σκορ. Δεν το βρήκε και πλέον η Μπασκόνια βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη σπατάλη θεάματος της τρέχουσας δεκαετίας - τουλάχιστον. Κατοστάρες από δω, μπασκετάρα από κει και στο τέλος θα περάσει ο ναυτικός κόμπος του Μακσβίτις και μάλιστα με αποθέωση του προπονητικού πλάνου. O tempora o mores.

Η φάση

Για να ελαφρύνω λίγο το μπασκετικώς πενθιμο κλίμα, να αναγνωρίσουμε στον Άρνας Μπουτκεβίτσιους ότι πάτησε στο όριο της ρακέτας για το παρακάτω κάρφωμα-μπαλωθιά.

Νιώθετε καλύτερα; Όχι ε; Ούτε εγώ, αλλά τέλος πάντων, ίσως και να είναι κάπως μοιραία όλα αυτά, υπό την έννοια ότι σαν σήμερα, 8 Απριλίου του 2004, επετεύχθη το μυθικό τρίποντο του Ντέρικ Σαρπ, που έστειλε το τρίτο ματς των πλέι οφ μεταξύ Μακάμπι και Ζαλγκίρις στην παράταση, εκεί όπου οι Ισραηλινοί πήραν την πρόκριση για το φάιναλ φορ. Λίγες μέρες αργότερα σήκωσαν το δεύτερο τρόπαιο της εποχής Σάρας

Το avatar

Προς τιμήν της, η Μιλάνο συνεχίζει να παρουσιάζει απόλυτα ανταγωνιστικό πρόσωπο, κερδίζοντας αυτή τη φορά σχετικά εύκολα τη Μπαρτσελόνα, την οποία εγκλώβισε (ως συνηθίζει) με την άμυνά της. Η πίεση των Μιλανέζων στην περίμετρο ήταν σε στιγμές ασφυκτική και σχεδόν διέγραψε από το φύλλο της στατιστικής τον Ρόκας Γιοκουμπάιτις, που σε 16 λεπτά συμμετοχής έγραψε μόλις 2 πόντους με 0/5 σουτ. Πρόκειται μάλιστα για το τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι, στο οποίο ο 23χρονος Λιθουανός πετυχαίνει ... ακριβώς τους ίδιους πόντους, δηλαδή δύο. Είναι πολύ φυσιολογικό να αναρωτιέται κανείς για την πρόοδο του νεαρού, που φαίνεται να έχει απωλέσει την ορμή που τον χαρακτήριζε, όταν έπαιζε στη Ζαλγκίρις. Τον θυμάστε πώς πήγαινε στο καλάθι; Αδίστακτα. Τώρα σκέφτεται την κάθε του κίνηση.

Καλό σας Σαββατοκύριακο και μακριά από φελλούς.