Το δεύτερο ζευγάρι που θα σχολιάσουμε σήμερα είναι αυτό μεταξύ της Εφές και της Ρεάλ Μαδρίτης. Στον δρόμο για τη διεκδίκηση του τροπαίου που της στέρησε πρόπερσι η ΤΣΣΚΑ στη Βιτόρια και ο covid19 πέρυσι, η Εφές βρίσκει την αποδυναμωμένη Ρεάλ, που για πρώτη φορά εδώ και χρόνια θα έχει τον ρόλο του αουτσάιντερ σε προημιτελική σειρά. Ο Αταμάν θα θελήσει να στεφτεί αυτοκράτορας της Ευρώπης, ενώ ο Λάσο θα προσπαθήσει να βγάλει ξανά «λαγό από το καπέλο», μετά και την πρόσφατη αποχώρηση του Γκάμπριελ Ντεκ για τον ΝΒΑ και την Οκλαχόμα.

Κάμποσο γκράντε ο τίτλος σήμερα, προερχόμενος από την αιθέρια εμφάνιση του Ολυμπιακού στην Πόλη, που κατέληξε σε επιθετική συγκομιδή 27 πόντων στα τρία τελευταία δεκάλεπτα και σε ένα άνευ προηγουμένου meltdown στη δεύτερη περίοδο. Η Εφές έκανε ένα 32-8 σε αυτό το διάστημα, παίζοντας ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο ή σωστότερα, χωρίς αντίπαλο που προσπαθούσε. Οι ερυθρόλευκοι απλώς μεταφέρονταν από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη άσκοπα, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς θέληση και χωρίς αντοχές, κάτι ανεξήγητο μετά από περίπου δύο εβδομάδες απραξίας. Μετέωροι, σαν την φετινή τους σεζόν.

Μετά τις τέσσερις πρώτες στροφές της Ευρωλίγκα, τα περισσότερα από τα βαριά χαρτιά της διοργάνωσης έχουν ξεκινήσει άσχημα. Η Μακάμπι, η Ρεάλ και η Εφές βρίσκονται στο 1-3, ενώ λίγο πιο πάνω, η ΤΣΣΚΑ δείχνει επίσης να ψάχνεται, σε ένα διόλου πειστικό 2-2. Συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο; Όχι απαραίτητα, αν και οι περιπτώσεις είναι μεταξύ τους διαφορετικές. Για παράδειγμα, Ισπανοί και Τούρκοι δύσκολα μπορούν να επικαλεστούν προβλήματα χημείας, κι ας λείπει ο Λάρκιν στους δεύτερους. Αντίθετα, τόσο η Μακάμπι, όσο και η ΤΣΣΚΑ, μάλλον βρίσκονται σε φάση αναγνώρισης των νέων τους ρόστερ, τα οποία δημιουργούν πολύ συγκεκριμένες προκλήσεις. Πάμε να δούμε μερικά βασικά πραγματάκια για τις ομάδες, σε μία προσπάθεια να διελευκάνουμε το μυστήριο της μέτριας εκκίνησής τους (στατιστικά από την Ευρωλίγκα και το Real Gm).

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Ο Λάρκιν τα χει διαλύσει όλα γιατί είναι παιχταράς και βάζει τα πάντα, από λέι απ, μέχρι τρίποντα υπό πίεση και μερικά απίθανα circus shots - δηλαδή σουτ προορισμένα για νούμερο τσίρκου.

Επίσης η Εφές, ακόμη και αν δεν είχε το περίφημο πλάνο Αταμάν για άνοιγμα του γηπέδου με άλλους τρεις σουτέρ και εφαρμογή spread pick n roll, πάλι θα επωφελούταν από μέσες άκρες την ίδια απόδοση. Ο Λάρκιν φέτος δεν πιάνεται και δεν θα πιανόταν ακόμη και αν έπαιζε στην πιο ασόβαρη ομάδα της διοργάνωσης, τη Χίμκι. Τα όσα βλέπουμε από εκείνον βασικά τα βλέπουμε για πρώτη φορά έτσι κι αλλιώς, ακόμη κι εμείς που χουμε συνηθίσει να μιλάμε για τα πρώτα φάιναλ φορ και πόσο γαμάτα ήτανε.

Μετά από την χειρότερη αμυντική επίδοση στην ιστορία του στην Ευρωλίγκα, ο Παναθηναϊκός ήταν εξαιρετικός απέναντι στην Εφές. Κρατώντας την τουρκική ομάδα στους 70 πόντους, έπιασε τα γνωστά του στάνταρ στην επίθεση και με αξιοπρόσεκτη ευστοχία κατάφερε να βάλει 86, παίρνοντας με απλές αριθμητικές πράξεις μια άνετη νίκη απέναντι σε έναν πολύ ποιοτικό αντίπαλο.

Έφες και Φενέρμπαχτσε διασταυρώνουν για πρώτη φορά τα ξίφη τους στη τελική σειρά της BSL στο απόγευμα της Κυριακής στην "Sinan Erdem Dome". Οι δύο κορυφαίες ομάδες της Τουρκίας μονομαχούν με την πρώτη να φιλοδοξεί (με ρεαλιστικές πιθανότητες πλέον) να κάτσει στο θρόνο μετά από πολλά χρόνια και την δεύτερη να επιθυμεί να επιβεβαιώσει την κυριαρχία της, επαναλαμβάνοντας ότι έχει κάνει άλλες πέντε φορές μέσα στη τρέχουσα δεκαετία. Ακολουθεί ένας οδηγός με διάφορα στοιχεία και σχόλια για τις δύο φιναλίστ, στο preview των τελικών της τουρκικής λίγκας.

Ο πολυαναμενόμενος πρώτος τούρκικος εμφύλιος ανάμεσα στην Εφές και τη Φενέρ εξελίχθηκε σε μια μονομερή παράσταση της ομάδας του Αταμάν. Ο κόουτς της Εφές, που τόσα έχει ακούσει όλα τα χρόνια, απέδειξε ότι είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, καταφέρνοντας στο πιο κρίσιμο σημείο της περιόδο, να παρουσιάσει την καλύτερη επίδοση από το σύνολο του. Μια ομάδα με την ψυχολογία στα ύψη, σε τρομερή κατάσταση, με διακριτούς ρόλους και δύο παιχταράδες στην περιφέρεια να κάνουν άνω κάτω την άμυνα του Ζοτς, ο οποίος για πρώτη φορά έδειχνε ανήμπορος να αντιδράσει από τον πάγκο. Στο πρώτο ημίχρονο είδαμε μπάσκετ υψηλής ποιότητας και από τις δύο πλευρές, με την κάθε μια να διαβάζει τα αδύνατα σημεία της άλλης, με συνέπεια να βρίσκονται κοντά στο σκορ. Στη συνέχεια όμως, η Εφές ήταν καταιγιστική και επέβαλε το ρυθμό της. Γρήγορο transition, παιχνίδια isolation και πολλά εύστοχα μακρινά σουτ. Δεν είναι τυχαία η δήλωση του Αταμάν, που παρομοίασε το μπάσκετ των παιχτών του με τους Ουόριορς. Ας αναφέρουμε όμως πιο αναλυτικά τι είδαμε στην αναμέτρηση.

ΤΣΣΚΑ εναντίον Ρεάλ σε ένα déjà vu της περυσινής αναμέτρησης των δύο μονομάχων στη Kombak Arena στο Βελιγράδι. Όπως και την περασμένη χρονιά, οι δύο ομάδες θα αγωνιστούν στο δεύτερο χρονικά ημιτελικό στη Βιτόρια. Το παιχνίδι ενδέχεται να προσφέρει υψηλό θέαμα, καθώς το μπάσκετ που πρεσβεύουν οι δύο αντίπαλοι βασίζεται στην ταχύτητα, στην περιφερειακή εκτέλεση και τις πολλές κατοχές. Μπορεί να μην διαθέτουν φανατικούς οπαδούς που τους ακολουθούν πιστά στα final four, ωστόσο ο κόσμος που θα βρεθεί στη Βιτόρια θα παρακολουθήσει ένα παιχνίδι αντάξιο της ποιότητας τους.

Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο κείμενο το είχα ξεκινήσει διαφορετικά. Μέχρι που έφτασε στα χέρια μου η φωτογραφία που κοσμεί πάνω-πάνω τη σελίδα. Οι περισσότεροι και όχι άδικα θα αναγνωρίσετε τον Εργκίν Αταμάν. Ναι, είναι φωτό από τους πανηγυρισμούς μετά την από κάθε άποψη ιστορική πρόκριση της Εφές την Πρωτομαγιά κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Η συγκεκριμένη φωτό όμως ήταν αρκετή προκειμένου να ανάψει μία φωτιά που δεν θα σβήσει παρά μόνο το βράδυ της 17^ης Μαίου στη Βιτόρια αν και εφόσον η Φενέρ νικήσει την Εφές. Γιατί αν συμβεί το αντίθετο, όλους εμάς που θα βρεθούμε με το καλό εκεί μας περιμένουν αξέχαστες στιγμές. Και εξηγώ...

To πιο αμφίρροπο ίσως ζευγάρι των προημιτελικών της εφετινής διοργάνωσης είναι αυτό που βρίσκει αντιμέτωπους δύο συλλόγους που «διψούν» για την επάνοδό τους σε φάιναλ φορ. Αποτελεί μία σύγκρουση δύο διαφορετικών, ως προς τη φιλοσοφία, ομάδων. Η αγωνιστική προσέγγιση που παρουσίασαν στα περισσότερα παιχνίδια μοιάζει με τον «εκρηκτικο» χαρακτήρα των δύο προπονητών, οι οποίοι επίσης θέλουν να επανέλθουν στην τελική φάση της Ευρωλίγκα ύστερα από αρκετά χρόνια. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως και οι δύο είχαν βρεθεί για τελευταία φορά σε φάιναλ φορ το 2003 στη Βαρκελώνη, με τον Σβέτισλαβ Πέσιτς να κατακτά το τρόπαιο με τη νυν ομάδα του, ενώ ο Εργκίν Αταμάν ήταν τότε προπονητής της Μοντεπάσκι Σιένα, με την οποία κατέκτησε την τρίτη θέση, χωρίς όμως να βρεθούν αντίπαλοι στον ημιτελικό. Μπαρτσελόνα και Εφές λοιπόν, έτοιμες για το δικό τους τραγούδι της φωτιάς και του πάγου.