Ακριβώς δίπλα στον Αταμάν, ο ψηλός κύριος με το μπλε πουκάμισο είναι ο Λουφτί Αριμπογκάν. Παλιά δόξα του τουρκικού μπάσκετ κυρίως τη δεκαετία του ΄80, ίσως ο πιο κολλητός φίλος του Αταμάν στον χώρο του μπάσκετ. Μάλιστα ο Αριμπογκάν διατέλεσε και μάνατζερ της Ούλκερ (πριν γίνει η ένωσή της με τη Φενέρμπαχτσε) την προηγούμενη δεκαετία όταν ο Αταμάν εργάστηκε εκεί. Όμως...
Η παρουσία του συγκεκριμένου κύριου στη συγκεκριμένη φωτό ήταν αυτή που όχι απλά έβαλε φιτίλια στους οπαδούς της Φενέρ, αλλά τους έκανε να μισούν ακόμη περισσότερο τον Αταμάν. Τον μισούσαν ήδη αρκετά, από τις κόντρες του με τον Ομπράντοβιτς, από το ότι είναι μέλος και φανατικός οπαδός της Γαλατασαράι (κάτι το οποίο ουδέποτε έκρυψε άλλωστε), από την ιστορία του 2009 με το ντοπάρισμα του Κερέμ Γκονλούμ (παρακάτω εκτενής ανάλυση). Ο Αριμπογκάν λοιπόν, μετά το πέρας της θητείας του στην Ούλκερ ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο (!) και μάλιστα το 2005 επιλέχθηκε Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας μένοντας στο συγκεκριμένο πόστο έως το 2012 όταν και ανέλαβε εκτελεστικός διευθυντής της Γαλατασαράι (στο ποδόσφαιρο). Όπου Γαλατασαράι για τους μη γνωρίζοντες ο μεγαλύτερος, όχι απλά αντίπαλος, αλλά εχθρός για τους «Φαναριώτες» της Φενέρ.
Πριν ο Αριμπογκάν αποχωρήσει από το πόστο του γ.γ. της ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας είχε συμβάλει τα μέγιστα στην αποκάλυψη του γνωστού σκανδάλου δωροδοκίας στο οποίο ενεπλάκη το 2011 ο τότε πρόεδρος της Φενέρμπαχτσε Αζίζ Γιλντιρίμ και είχε ως αποτέλεσμα την αποβολή της Φενέρ από την UEFA, την επιβολή 6ετους φυλάκισης στον Γιλντιρίμ το 2012 και το μαράζωμα της Φενέρ. Λέγεται μάλιστα ότι ο Αριμπογκάν ήταν από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές της αποκάλυψης του σκανδάλου και της παραπομπής της υπόθεσης στη δικαιοσύνη.
Όπως καταλαβαίνετε, και μόνο ότι βρέθηκε δίπλα στον Αταμάν στους πανηγυρισμούς της Εφές ενόψει του ημιτελικού της 17ης Μαϊου ήταν αρκετό για να μετατρέψει τον Τούρκο προπονητή στο απόλυτο κόκκινο πανί. Σε σημείο που οι οπαδοί της Φενέρ θα ανεχτούν τυχόν ήττα της ομάδας τους στον τελικό, όχι όμως στον ημιτελικό. Και όχι από τον Αταμάν.
Πάμε όμως στο κυρίως πιάτο...
341 εκατομμύρια για μία πρόκριση
Πόσο αξίζει τελικά μία πρόκριση σε φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκα; Στην περίπτωση της Αναντολού Εφές ο... λογαριασμός έχει εννιαψήφιο νούμερο και ένα ποσό κοντά στα 350 εκατομμύρια τις τελευταίες 18 σεζόν! Άξιζε τον κόπο; Άξιζε το χρήμα; Διαβάστε παρακάτω και πείτε μας τη γνώμη σας...
Η Εφες λοιπόν που στη δεκαετία του ’90 έγινε η πρώτη τουρκική ομάδα που αρχικά έφτασε σε τελικό (στον αξέχαστο, από κάθε άποψη, του Τορίνο για το Κυπελλούχων με τον Αρη) και πρώτη που κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο (το 1996 στο Κόρατς κόντρα στην Ολίμπια Μιλάνο) μέσα στην πρώτη δεκαετία των ‘00ς έδειξε όχι μία, αλλά πολλές φορές αποφασισμένη να κατακτήσει και την κορυφαία τη τάξει ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, μόνο που αποδείχθηκε ότι το έκανε (και συνεχίζει να το κάνει) με τον λάθος τρόπο. Μετά τις δύο παρουσίες της στο φάιναλ-φορ της Σουπρολίγκα το 2000 στη Θεσσαλονίκη και το 2001 (στη διαιρεμένη μπασκετικά Ευρώπη) στο Παρίσι, όπου κατέκτησε την τρίτη θέση έχοντας παίκτες με την προσωπικότητα ενός Μουλαομέροβιτς και ενός Ντρόμπνιακ και το ταλέντο του Τούρκογλου, του Πεκέρ και του Αρσλάν, η Εφες έπεσε για τα καλά σε μία μακρά περίοδο… σφαλιάρας και συνεχόμενων αποτυχιών. Σχεδόν κάθε καλοκαίρι ήταν από τις πρωταθλήτριες ομάδες στις… μεταγραφές, αλλά κάθε άνοιξη έβλεπε (και συνεχισε να βλέπει) τα φάιναλ-φορ από την τηλεόραση. Πέντε φορές έφτασε μέχρι τα προημιτελικά, όμως σε όλες αποκλείστηκε από το φάιναλ-φορ έχοντας μέχρι πριν τη φετινή σεζόν ρεκόρ 6-13. Μόνο μία φορά (2016-17) είχε φτάσει μια ανάσα από την πρόκριση όταν προηγήθηκε 2-1 κόντρα στον Ολυμπιακό, όμως ούτε τότε τα κατάφερε, με το φάιναλ-φορ μάλιστα να διεξάγεται στην Πόλη.
Αυτό, δε, που είναι ακόμη πιο απογοητευτικό είναι και το ρεκόρ της στη διοργάνωση. Μέχρι και τη σεζόν 2000-1 η Εφες είχε πετύχει 105 νίκες και είχε υποστεί 58 ήττες στο Κύπελλο Πρωταθλητιών/Σουπρολίγκα (ποσοστό 64,4%). Από το 2001-2 και μετά όταν άρχισαν τα απανωτά χαστούκια μέχρι και πριν το ξεκίνημα της φετινής σεζόν (22-12 το ρεκόρ της φέτος) μετρούσε 183 νίκες και 190 ήττες (ποσοστό 49,1%). Είχε, δε, 8 σεζόν με αρνητικό ρεκόρ νικών/ηττών. Και όλα αυτά σπαταλώντας ποσά ίσως και εικοσαπλάσια από αυτά που δαπανούσε στη δεκαετία του ’90…
Ο ιδιοκτήτης οπαδός της... Μπεσικτάς
Πρωταθλητές στο ΝΒΑ, πρωταθλητές στην Ευρωλίγκα, παίκτες με τεράστια εμπειρία και τίτλους πέρασαν από το 2002 μέχρι και πέρυσι από την Εφές, αλλά όλοι τους έφυγαν με την ταμπέλα του αποτυχημένου όσον αφορά στην πορεία της ομάδας τους στην Ευρωλίγκα. Ρίχνοντας κανεις μια ματιά στους περίπου 100 πρωτοκλασάτους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα της τουρκικής ομάδας τις δύο τελευταίες δεκαετίες παθαίνει... σοκ και δέος από το μέγεθος των ονομάτων. Ιδού ορισμένα χαρακτηριστικά...Οι πρώην ΝΒΑερς Τζόρνταν Φάρμαρ, Ντέρικ Μπράουν, Μάρκπους Μπράουν, Φλιπ Μάρει. Οι πρώην πρωταθλητές Ευρωλίγκα Τράτζαν Λάνγκτον, Ντρου Νίκολας, Αλεξ Τάιους.Οι περπατημένοι «πλάβι» Ζόραν Ντράγκιτς, Πρέντραγκ Ντρόμπνιακ, Νέναντ Κρστιτς, Μπόστιαν Νάχμπαρ, Μάριο Κάσουν, Ζόραν Πλάνινις, Μίροσλαβ Ραντούλιτσα, Ντάριο Σάριτς, Σάσα Βούγιατσιτς και Νικόλα Βούιτσιτς. Παίκτες με τεράστια θητεία στα ευρωπαϊκά γήπεδα, όπως οι Ντανιέλ Σαντιάγκο, Σαούλιους Στομπέργκας, Στεφάν Λάσμε, Κάσπαρς Καμπάλα. Οι Ελληνες Μιχάλης Κακιούζης, Στράτος Περπέρογλου και Κωστής Βασιλειάδης και η αφρόκρεμα των Τούρκων, όπως οι Αρσλάν, Ερντέν, Γκονλούμ, Ιλιασόβα, Οκούρ, Ονάν, Κορκμάζ, Οσμάν, Πεκέρ και Τουντσερί.
Ολοι οι παραπάνω (και πολλοί ακόμη) βέβαια πληρώθηκαν κάτι παραπάνω από αδρά από έναν σύλλογο, που αν μη τι άλλο δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα βιωσιμότητας. Κι αυτό γιατί ανήκει σε μία από τις πιο επικερδεις πολυεθνικές εταιρίες της χώρας, την Anadolu Group, γενικός διευθυντής της οποίας και πρόεδρος της ομάδας μπάσκετ είναι ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη χώρα, ο Τουντσάι Οζιλχάν. Το δε φοβερό με τον Οζιλχάν είναι πως πρόκειται για έναν φανατικό (φανατικότατο μάλιστα, με εισιτήριο διαρκείας εδώ και πολλά πολλά χρόνια) οπαδό της Μπεσικτάς!
Ο 72χρονος πλέον Οζιλχάν, γεννημένος στην Καισάρεια (Καϊσερί) τον Ιούλιο του 1947, αμερικανοαναθρεμμένος, αφού έκανε μεταπτυχιακό στο Λονγκ Αϊλαντ, βρίσκεται στην εταιρεία Anadolou εδώ και 42 χρόνια. Πρωτοασχολήθηκε το 1977 ως Γενικός Διευθυντής της εταιρείας Ερτσιγιάς που ήταν παρακλάδι του γκρουπ, ασχολούμενος με τη ζυθοποιία. Το 1984 έγινε Εκτελεστικός Διευθυντής και από το 2007 έχει αναλάβει χρέη προέδρου. Και όταν μιλάμε για το Anadolu Group, αναφερόμαστε σε μία εταιρεία που εκτός των άλλων έχει στην «κατοχή» της την πιο διάσημη ζυθοποιία στην Τουρκία, (φυσικά) την Efes Pilsen αλλά και τις αντιπροσωπείες εταιρειών κολοσσών όπως η Coca Cola, τα McDonalds, η Alpha Real Estate και η Samsung.
Ο πατέρας τριών παιδιών (τα δύο εργάζονται στην Anadolu Group σε διευθυντικά πόστα) προσπάθησε το 2008, μετά την αποτυχία της σεζόν με τον Ντέιβιντ Μπλατ στον πάγκο της ομάδας να πετύχει τη συγχώνευση με τη Μπεσικτάς, βλέποντας ότι η Εφες συνέχιζε και έπαιζε στα περισσότερα ματς μεταξύ συγγενών και φίλων, παρά τις τεράστιες επενδύσεις που γίνονταν κάθε χρόνο, όμως η συγχώνευση των δύο ομάδων (που θα γινόταν σχεδόν παράλληλα με αυτή της Φενέρμπαξε με την Ούλκερ) δεν έγινε ποτέ, αφού απορρίφθηκε (παρά τις ασφυκτικές δικές του πιέσεις, έμμεσες και άμεσες αφού είχε απειλήσει ότι θα σταματήσει να χρηματοδοτεί την ποδοσφαιρική ομάδα όπως έκανε τα προηγούμενα χρόνια) από το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου.
Ο «Ιταλός» και ένα ροζ σκάνδαλο
Μεγάλο μερίδιο (ίσως το μεγαλύτερο) ευθύνης για τις απανωτές ευρωπαϊκές αποτυχίες τα τελευταία 18 χρόνια έφεραν φυσικά οι προπονητές που έκατσαν στον πάγκο της ομάδας και -μαντέψτε- αυτός που θεωρείτω και όχι άδικα ο πιο αποτυχημένος ήταν αυτός που τελικά οδήγησε την Εφές σε ένα φάιναλ-φορ, ο Εργκίν Αταμάν!
Αρχικά ο Σκοπιανής καταγωγής Οκτάι Μαχμούτι που διαδέχθηκε πριν το φάιναλ-φορ του 2001 στο Παρίσι τον Αταμάν (ο οποίος είχε οδηγήσει την ομάδα στο φάιναλ-φορ του 2000 αρχικά ως βοηθός του Ερς και μετά πρώτος προπονητής). Ο Μαχμούτι έμεινε έως το 2007 δίχως να επιδείξει κάποια σημαντική πορεία, παρά μόνο δύο παρουσίες στα πλέι-οφ. Ο νυν προπονητής του Ολυμπιακού Ντέιβιντ Μπλατ «πέρασε και δεν ακούμπησε», όπως και οι υπηρεσιακοί Έλληνες Βαγγέλης Αγγέλου και Ηλίας Ζούρος και ο περαστικός Ουφούκ Σαρίτσα. Όσο για τον Ντούσαν Ίβκοβιτς των 44 εκατομμυρίων ευρώ μπάτζετ, σε μία διετία ως αντίπαλο δέος στην πρόσληψη Ομπράντοβιτς από τη Φενέρ, το μόνο που κατάφερε ως απολογισμό ήταν ένα Κύπελλο και ένα Σούπερ Καπ! Ενδιάμεσα ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς, άγνωστο γιατί, έκανε καλό όνομα στην Πόλη παρότι δεν κατάφερε το παραμικρό και μάλιστα σε δύο διαφορετικές, χρονικά, θητείες.
Εδώ να ανοίξω μία μικρή παρένθεση με μία μικρή ιστορία αναφορικά στον Ομπράντοβιτς. Τον οποίο η πρώτη ομάδα που είχε προσεγγίσει όταν έφυγε από τον Παναθηναϊκό ήταν η Εφές, με προσωπική μάλιστα επαφή του Οζιλχάν με τον Ζοτς. Ο Ομπράντοβιτς είχε ζητήσει συγκεκριμένο μπάτζετ και πλάνο τριετίας το οποίο το ΔΣ της Εφές μετά από πολλές συσκέψεις είχε αποφασίσει να του το δώσει, όμως τελικά ο Σέρβος έκανε πίσω την τελευταία στιγμή όταν έσκασε η πρόταση της Φενέρ, την οποία προτίμησε λόγω της (πολύ) μεγαλύτερης βάσης οπαδών.
Πίσω όμως στην προπονητολογία για τον αγαπημένο (μας) Εργκίν Αταμάν, πάνω στον οποίο στρέφονταν... παραδοσιακά οι βολές των περισσότερων και κυρίως των ΜΜΕ στην Τουρκία. Ο Αταμάν τη διετία 2008-10 διαχειρίσθηκε με… απόλυτη αποτυχία ένα μπάτζετ 50 εκατομμυρίων και όταν έφυγε το 2010 πολλοί έλεγαν ότι το όνομά του είχε σβηστεί μία και καλή από τη λίστα της ομάδας. Όμως η ιστορία είχε διαφορετική άποψη και πλέον λατρεύεται ως... αναμορφωτής, έχοντας αναλάβει πέρυσι αντί του Περάσοβιτς σε μία περίοδο όπου... κανείς δεν ήθελε μία ομάδα γεμάτη λούζερς, που είχε γίνει σάκος του μποξ στην Ευρωλίγκα!
Ο Αταμάν, που διαδέχθηκε τον δάσκαλό του Αϊντίν Ερς το 2000 στα 35 του χρόνια, λέγεται (από τις… κακές γλώσσες) ότι διατηρεί εδώ και χρόνια προσωπική φιλία με τον πρόεδρο του συλλόγου Οζιλχάν ενώ ο αστικός μύθος λέει ότι οι δυο τους ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν έχουν θεαθεί να διασκεδάζουν «ινγκόγνιτο» σε διάσημα ναιτ-κλαμπ της Πόλης παρέα με αιθέριες υπάρξεις… Ισως τους συνδέει η κοινή αγάπη για το ωραίο φύλλο γιατί όσο και αν δεν του… φαίνεται ο Αταμάν είναι μέγας καρδιοκατακτητής!
Ο «Ιταλός», όπως τον αποκαλούν οι εχθροί του (επειδή στα γυμνασιακά του χρόνια στο κολέγιο Ετζατσίμπασι σπούδασε ιταλικά που είναι και η αγαπημένη του ξένη γλώσσα και επειδή δούλεψε ένα φεγγάρι και στις ιταλικές Σιένα και Φορτιτούντο Μπολόνια) πρωτοπήγε στην Εφες Πίλσεν το 1997 μετα από μικρή καριέρα στην Ετζατσίμπασι, την Τουρκ Τέλεκομ και την Καρσίγιακα αλλά και στην Εθνική Τουρκίας ως βοηθός του Ερτσουμέντ Σουντέρ στο Ευρωμπάσκετ του 1997 στην Ισπανία. Πήγε για λίγο στις ΗΠΑ για να μάθει τα μυστικά στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, πέρασε από τη Σιένα με την οποία πήρε το Σαπόρτα το 2002 και πήγε και στο φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκα το 2003 (Βαρκελώνη).
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες ο Αταμάν είχε δει το όνομά του να «μαυρίζει» ή καλύτερα να… κιτρινίζει, αφού το 2006 απασχόλησε με τα καμώματα και κυρίως τις σχέσεις του όλα τα κουτσομπολίστικα έντυπα στην Τουρκία. Οντας παντρεμένος από το 2001 οδηγήθηκε στον χωρισμό τον Δεκέμβριο του 2005, επειδή η τότε σύζυγός του κατάλαβε ότι είχε εξωσυζυγικές σχέσεις. Τρεις μήνες μετά το διαζύγιο και πιο συγκεκριμένα στις 25 Μαρτίου του 2006 και ενώ ήταν προπονητής της Ούλκερ, έγινε πρωταγωνιστής σε ένα… ροζ σκάνδαλο. Πιο συγκεκριμένα η τότε σύντροφός του Μπερφού Χασίογλου κατήγγειλε στην αστυνομία ότι γρονθοκοπήθηκε από τον Αταμάν έξω από εστιατόριο της Κωνσταντινούπολης, στο οποίο ο "πρωταγωνιστής" μας δειπνούσε με την Ντιντέμ Καϊμάζ, γνωστή συγγραφέα και celebrity της τουρκικής υψηλής κοινωνίας! Το σκάνδαλο που προκλήθηκε ανάγκασε τον Αταμάν με την ουρά κάτω από τα σκέλια να παραιτηθεί (ή καλύτερα να εξωθεί σε παραίτηση μετά από απαίτηση του προέδρου του συλλόγου λόγω του ροζ σκανδάλου) από την Ούλκερ και να… ξενιτευτεί πηγαίνοντας στην Φορτιτούντο Μπολόνια, από την οποία όμως επίσης έφυγε… νύχτα για να επιστρέψει το 2007 στη Μπεσικτάς, στην οποία και έμεινε μία σεζόν.
Το 2008 επέστρεψε στην Εφές, αλλά το όνομά του συνδέθηκε με το ντοπάρισμα του Κερέμ Γκονλούμ μετά από έφοδο κλιμάκιου της WADA σε προπόνηση της ομάδας τον Νοέμβριο του 2009, με αποτέλεσμα ο παίκτης να τιμωρηθεί με ένα χρόνο αποκλεισμό. Οι οπαδοί της Φενέρ δεν είχαν χάσει την ευκαιρία να τον κατηγορήσουν ως... υπεύθυνο του ντοπαρίσματος του διεθνή Τούρκου ψηλού και μάλιστα στον 6ο και τελευταίο τελικό της σεζόν 2009-10, με το ματς και τον τίτλο «καπαρωμένο», αφού η διαφορά ήταν στους 30 πόντους άρχισαν να φωνάζουν το σύνθημα: «Doping yapsana doping yapsana Ergin Ataman doping yapsana» δηλαδή "Εργκίν Αταμάν είσαι υπεύθυνος για το ντοπάρισμα"...
Τα επόμενα επεισόδια είναι λίγο πολύ πιο γνωστά για είναι και πιο πρόσφατα. Όπως η αποχώρηση (με τις... ευλογίες του Αταμάν) της Γαλατασαράι από τον 7ο και τελευταίο τελικό του 2017 λόγω διαιτησίας, αλλά και η ιστορία με τον Μελίχ Μαμούτολου του 2018 μόλις ο Αταμάν είχε επιστρέψει αντί του Περάσοβιτς στην Εφές. Τότε ήταν που φούντωσε ξανά το... μίσος όταν στις 4 Φεβρουαρίου 2018 δεν έδωσε το χέρι του στον Ομπράντοβιτς μετά το τέλος του αγώνα πρωταθλήματος (100-74) κατηγορώντας τον ότι ζήτησε από τους παίκτες του επίθεση στα τελευταία δευτερόλεπτα για να πετύχουν την 100αρα. Στην ιστορία ενεπλάκη και ο Μελίχ Μαμούτολου, αρχηγός της Φενέρ που πήρε το μέρος του Ζοτς, ο Αταμάν «διέρρευσε» σε μέρος των ΜΜΕ ότι ο Μαμούτολου το προηγούμενο καλοκαίρι είχε υπογράψει... προσύμφωνο με την Εφές, «μπήκε» στον χορό και ο πατέρας του Μελίχ με απανωτά ποσταρίσματα στο facebook και... έγιναν όλοι.
Με αυτά και με αυτά δεν μπορώ να περιμένω το βράδυ της 17ης Μαίου...
