Τhe road so far

Οι δύο ομάδες είχαν μία περίεργη, αντίθετη διαδρομή κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία. Η Εφές στο τέλος του πρώτου γύρου βρισκόταν εκτός της πρώτης οχτάδας, κάτι που οφειλόταν περισσότερο στη μέτρια κατάσταση που βρίσκονταν οι περισσότεροι αστέρες της ομάδας και ιδιαίτερα ο Σέιν Λάρκιν, με την επίθεση εκείνη την περίοδο να μην πιάνει τα υψηλά στάνταρ των προηγούμενων ετών. Από κει και πέρα, η ομάδα άρχισε να βελτιώνεται , πέτυχε ένα μεγάλο σερί νικών και βρέθηκε εν τέλει στην τρίτη θέση της κατάταξης.

Από την άλλη, η Ρεάλ είχε να αντιμετωπίσει πάρα πολλά προβλήματα, τα οποία είχαν να κάνουν με την απώλεια κομβικών παικτών από το ρόστερ. Ο Καμπάτσο έφυγε για ΝΒΑ, ο Ράντολφ τραυματίστηκε σοβαρά, χάνοντας τη σεζόν και τέλος, λίγες μέρες πριν την έναρξη των προημιτελικών, είχαμε και την αποχώρηση του Ντεκ για το ΝΒΑ. Σε όλα αυτά, ο οργανισμός αποφάσισε να βρει τη λύση εκ των έσω, με τρόπους που περιέγραψε ο Γιώργος σε παλαιότερο κείμενο στον ιστότοπό μας. Προτίμησε δηλαδή λύσεις που θα φέρουν περισσότερα θετικά αποτελέσματα σε βάθος χρόνου, παρά βραχυπρόθεσμες, που ίσως εξασφάλιζαν περισσότερες πιθανότητες για κατάκτηση του τροπαίου. Έτσι, μόλις την τελευταία αγωνιστική πήρε την πρόκριση στην επόμενη φάση με τη νίκη της στην έδρα της Φενέρ, τερματίζοντας εν τέλει στην έκτη θέση.

Στα μεταξύ τους παιχνίδια οι δύο μονομάχοι μοιράστηκαν τις νίκες, τις οποίες και πέτυχαν στην έδρα του αντιπάλου. Νίκη η Ρεάλ στην Τουρκία με 65-73, με εξαιρετικά ποσοστά από το τρίποντο με 14/35 και 40%, με την Εφές να βρίσκεται στο κακό φεγγάρι που προαναφέραμε. Στο αντίστοιχο ματς της Μαδρίτης, η Εφές συνέτριψε τη Ρεάλ με 83-108, με τους Ισπανούς να «χάνουν το μυαλό» τους στα τέλη της τρίτης περιόδου και δεχόμενοι τρεις τεχνικές ποινές, να βλέπουν το ροζ φύλλο να καταλήγει σε τούρκικα χέρια.

Η Εφές, όπως έμοιαζε αναμενόμενο με βάση την πορεία της τρεις αγωνιστικές σεζόν ως τώρα, είχε την καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης με 121,3 πόντους ανά 100 κατοχές. Εξάλλου με τέτοια περιφερειακή γραμμή θα ήταν απίθανο αν δεν ήταν εκ των κορυφαίων ομάδων σε αυτόν τον τομέα. Ο Αταμάν στηρίζει το παιχνίδι πάνω στο εξαιρετικό δίδυμο των Μίτσιτς, Λάρκιν, θέτοντας προϋποθέσεις ώστε να «ανοίγουν» οι χώροι του γηπέδου, για να εκμεταλλευτεί η ομάδα το πλούσιο επιθετικό τους ταλέντο. Βέβαια μιλάμε για ένα σύνολο που έχει ως «τρίτο πόλο» τον Ροντρίκ Μπομπουά, κάτι που δείχνει το εύρος των επιλογών. Μπορεί οι δύο πρώτοι να μονοπωλούν επί της ουσίας τις επιθέσεις, όμως παίχτες όπως ο Γάλλος, αλλά και ο Σιμόν, που έχουν μάθει να ζουν και χωρίς τη μπάλα, λειτουργούν ως αντιπερισπασμοί για την άμυνα.

Με βασική επιλογή το κεντρικό pick ‘n roll, τη δημιουργία χώρων και την παράταξη μέχρι και πέντε σουτέρ, στη μέρα τους οι παίκτες της Εφές μοιάζουν σαν τους Avengers στην τελευταία πράξη του Endgame, όπως μαρτυράει άλλωστε το σχεδόν 40% από το τρίποντο και το 58% στη σταθμισμένη ευστοχία ( EFG %). Προσέξτε πόσο καλά σουτάρουν από το κέντρο, καθώς τόσο ο Μίτσιτς, όσο και ο Λάρκιν, μπορούν να χτυπήσουν κατευθείαν μετά το κεντρικό pnr που είπαμε. (diagrams by Panagiotis S.).

Όλα αυτά χωρίς να πηγαίνουν τα παιχνίδια τους σε πολύ υψηλό ρυθμό. Τουναντίον μάλιστα, καθώς με τις περίπου 69,5 κατοχές ανά παιχνίδι, υπήρχαν άλλες δέκα ομάδες στην κανονική διάρκεια που είχαν περισσότερες.

Από την άλλη, η Ρεάλ με τα πολλά προβλήματα και την απόφαση να στηριχτεί στο υπάρχον ρόστερ και στην αγωνιστική, όσο και πνευματική ανάπτυξη ορισμένων παιχτών μέσα από καταστάσεις πρωταθλητισμού, θα στηριχτεί αρκετά στη γραμμή των «ψηλών», με βασικό πυλώνα τον Ταβάρες. Χωρίς να είναι ιδιαίτερα καλή φέτος επιθετικά (και πως να γίνει άλλωστε αυτό με τόσες απώλειες μέσα στη χρονιά), ο Πάμπλο Λάσο επένδυσε στην άμυνα και στον χαμηλό ρυθμό. Ίδιες περίπου κατοχές ανά παιχνίδι με την Εφές, τέταρτη καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης με 110 πόντους/100 κατοχές και πρωτιά στον τομέα των αμυντικών ριμπάουντ, καθώς και στη χιλιοειπωμένη (σικ) «άμυνα πάνω από τη στεφάνη» με προεξέχοντα, ποιον άλλον, τον γίγαντα από το Kαπο Βέρντε. Το playbook του κόουτς Λάσο είναι γεμάτο δράσεις για τους εξαιρετικούς σουτέρ που ανέκαθεν είχε και που ξέρουν να κινούνται αρμονικά χωρίς τη μπάλα, χάρη στα διάφορα floppy actions που τρέχουν. Καταστάσεις όπως οι παρακάτω με τον Κάρολ, δημιουργούν πεδίο ακόμα και στους ψηλούς.

Αστέρια και αστάθμητοι παράγοντες

Σε αυτή την υποενότητα θα δούμε ποιοι δύο είναι τα αστέρια κάθε ομάδας, καθώς και τον παίχτη που ίσως αποτελέσει κλειδί για τη σειρά.

Ρεάλ Μαδρίτης

Για τους Μαδριλένους η επιλογή του ενός εκ των δύο σταρ μοιάζει αναμενόμενη. Ο Βάλτερ Ταβάρες είναι η σταθερά στο φετινό παιχνίδι της Ρεάλ και ο άνθρωπος που θα αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο, ειδικά στο αμυντικό σκέλος, όπου θα προσπαθήσει να σταματήσει κάθε προσπάθεια εφόρμησης των αντιπάλων στο καλάθι. Ακόμα, έχοντας βελτιωθεί αρκετά στο επιθετικό κομμάτι, πολλές φορές η μπάλα θα ακουμπήσει σε αυτόν, αφού δύσκολα μπορεί κάποιος ψηλός να τον σταματήσει αν «κλειδώσει» τον αμυνόμενο στο ζωγραφιστό, ενώ θα λειτουργήσει ως σκαλοπάτι μετά τα short rolls, διευκολύνοντας τη ροή της επίθεσης. Σεζόν καριέρας για τον ύψους 220 εκατοστών σέντερ, με τους 11,5 πόντους και τα 8 ριμπάουντ μέσο όρο.

Η επιλογή ενός δεύτερου «σταρ» για το μαδριλένικο ρόστερ μοιάζει δύσκολη υπόθεση. Ο πάλαι ποτέ εκ των κορυφαίων γκαρντ στην Ευρώπη, Σέρχιο Γιουλ, έχει πάψει προ πολλού να βρίσκεται στο τοπ επίπεδο που ήταν, με αρκετά προβλήματα τραυματισμών, ενώ ο Αλμπέρτο Αμπάλδε φέτος «σφυρηλατείται» σε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ομάδα-διεκδικήτρια τίτλων. Οπότε η επιλογή βρίσκεται στο πάγκο των Καστιγιάνων και έναν εκ των καλύτερων προπονητών στη γηραιά ήπειρο και δις πρωταθλητή Ευρωλίγκα, Πάμπλο Λάσο. Ο Ισπανός είναι η εγγύηση πως η Ρεάλ θα συνεχίζει να πρωταγωνιστεί ανεξαρτήτως ρόστερ, όσους παίχτες και να «απομυζήσει» από την ομάδα το ΝΒΑ τα τελευταία χρόνια. Όπως και τις προηγούμενες σεζόν, έτσι και φέτος, μετά τη φυγή του Φακούντο Καμπάτσο για το Ντένβερ επένδυσε στο υπάρχον υλικό, αναβαθμίζοντας τον ρόλο του Λαπροβίτολα, του Αλοθέν, του Αμπάλδε, μεταφέροντας τη δυναμική της ομάδας στη frontcourt, ενώ δεν δίστασε αρκετές φορές να δοκιμάσει ακόμα και smallball σχήματα με τον Τόμπκινς σε θέση σέντερ, για καλύτερη ροή στην επίθεση. Το παρακάτω διάγραμμα παρουσιάζει του λόγου το αληθές. Η Ρεάλ έχει μετατοπίσει το βάρος των επιθέσεων κοντά στο καλάθι, όπου και παρουσιάζει μεγάλη αποτελεσματικότητα με αρκετές αποχρώσεις του κόκκινου.

Βέβαια με τον Ντεκ να ήταν παίχτης που εκμεταλλευόταν αρκετά τα miss match, πηγαίνοντας κοντά στο καλάθι τον αντίπαλο, μένει να φανεί ποιος θα έχει αντίστοιχο ρόλο.

Σε ρόλο x-factor δε θα βάλω κάποιον συγκεκριμένο, αλλά ολόκληρη την περιφερειακή γραμμή και αυτό διότι θα κληθεί να αντιμετωπίσει την καλύτερη περιφέρεια στην Ευρώπη, την οποία θα πρέπει να ματσάρει σε σκορ και δημιουργία. Στην ουσία για να καταφέρουν να βάλουν δύσκολα και να πάρουν την πρόκριση, οι παίκτες της Ρεάλ, θα πρέπει να παρουσιαστούν εξαιρετικοί και στην επίθεση. Οι Λαπροβίτολα, Αμπάλδε ως δημιουργοί, αλλά και οι Κοζέρ, Ρούντι με το μακρινό τους σουτ. Φυσικά ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στον Τέιλορ, ο οποίος εδώ και χρόνια αναλαμβάνει πάντα το μαρκάρισμα των επικίνδυνων παικτών των αντιπάλων. Όπως θα δούμε στο διάγραμμα κατανομής του χρόνου συμμετοχής, πλην του αποχωρήσαντα Ντεκ και των Ταβάρες, Τόμπκινς, Αμπάλδε, ο πέμπτος που «κλείνει» τα ματς δεν είναι σταθερός. Αυτό πιθανόν οφείλεται τόσο στην κατάσταση κάθε παίκτη, όσο και στο τι θέλει να βγάλει στο παρκέ εκείνη τη στιγμή ο προπονητής. Συνήθως αυτός μοιάζει να είναι ο Κάρολ, τον οποίο και προτιμάει ο Λάσο χάρη στην εκτελεστική του δεινότητα.

Εφές Αναντολού

Για τους Τούρκους η επιλογή των δύο παιχτών-σταρ της ομάδας είναι αρκετά εύκολη. Το μπάσκετ παραμένει ένα άθλημα «κοντών» και ο Αταμάν έχει την «ευλογία» να διαθέτει στην περιφερειακή γραμμή το κορυφαίο δίδυμο στο Ευρωπαϊκό στερέωμα. Σέιν Λάρκιν και Βασίλιε Μίτσιτς καθορίζουν την πορεία της ομάδας εδώ και μία τριετία. Μπορούν να λειτουργήσουν τόσο με, όσο και χωρίς τη μπάλα, να σκοράρουν με όποιον τρόπο θέλουν απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο. Με τον Σέρβο φέτος να κάνει εξαιρετική χρονιά και να είναι υποψήφιος για το βραβείο του πολυτιμότερου παίχτη και τον Λάρκιν στα τελευταία ματς της κανονικής περιόδου να βρίσκει ρυθμό και να πλησιάζει τα στάνταρ ,των προηγούμενων σεζόν το δίδυμο αυτό μοιάζει με ασταμάτητο. Μαζί συνδυάζονται για 31,2 πόντους, 9 ασίστ και κερδίζουν 9 φάουλ τον αγώνα. Ο Λάρκιν σουτάρει σταθερά πάνω από 40% τρίποντο, ενώ ο Μίτσιτς χαμηλότερα, με 35%. Ας μην ξεχνάμε βέβαια πως σε αρκετά παιχνίδια ο δεύτερος χρειάστηκε να κάνει τη δουλειά και του συμπαίκτη του στο σκοράρισμα.

Ο παίκτης-έκπληξη για τη φετινή Εφές είναι ο Τούρκος σέντερ, Σανλί Σερτάκ. Με τον Ντάνστον να μην είναι το ίδιο αποδοτικός, παρουσιάζοντας μία κάμψη στα νούμερά του όσον αφορά τον χρόνο συμμετοχής, τους πόντους, αλλά και στα ριμπάουντ, και τον Πλάις να έχει προβλήματα τραυματισμών, εμφανίστηκε «ξαφνικά» ο γηγενής παίχτης και ταίριαξε απόλυτα στο σύστημα του κόουτς Αταμάν. Τι καλύτερο από μία ομάδα που αρέσκεται σε περιφερειακό παιχνίδι, από το να απλώνει το γήπεδο για τους εξαιρετικούς γκαρντ που έχει, με την παρουσία ενός σέντερ που μπορεί να λειτουργήσει ως στρετς, σε μία επίθεση που και οι πέντε μπορούν να σουτάρουν. Από τα επτά μόλις τρίποντα της περασμένης -έστω και κουτσουρεμένης- περιόδου, στα 30 φέτος και στο πολύ καλό 36,7% από το τρίποντο. Ακόμα έχει 7,4 πόντους με 69% δίποντα, ρολάρει γρήγορα στο καλάθι μετά το πικ, όμως κατεβάζει μόλις 1,8 ριμπάουντ σε 13 περίπου λεπτά συμμετοχής. Στη σειρά με τη Ρεάλ μοιάζει ο κατάλληλος τύπος ψηλού, που ίσως αναγκάσει τον Ταβάρες να βγει πιο ψηλά στο γήπεδο, να μη μένει αρκετά μέσα στη ρακέτα, δημιουργώντας έτσι και περισσότερους χώρους για τους δαιμόνιους γκαρντ. Eνδεικτικές είναι δύο φάσεις με αντίπαλο τον σέντερ από το Πράσινο Ακρωτήρι και τον Ουσμάν Γκαρούμπα από το ματς της Μαδρίτης, όπου ο Σανλί, αντί να πάει μετά το πικ στη ρακέτα, μένει στο τρίποντο για μία pick ‘n pop συνεργασία και σουτ τριών πόντων.

Τι θα γίνει

Το συγκεκριμένο ζευγάρι έχει ξεκάθαρο φαβορί και αυτό δεν είναι άλλο από τους Τούρκους. Μπορεί οι δύο ομάδες να υπερέχουν η μία της άλλης σε διαφορετικά κομμάτια του ρόστερ, όπως η Εφές στην περιφέρεια και η Ρεάλ στους ψηλούς, το ματσάρισμα τη δεδομένη στιγμή όμως, μοιάζει δύσκολο για τους δεκα φορές πρωταθλητές Ευρώπης. Η Εφές επί της ουσίας αρκεί να παρουσιάσει μία καλή επιθετική λειτουργία στα επίπεδα του τελευταίου διμήνου για να περάσει στο φάιναλ φορ, εν αντιθέσει με τους μερένχες, που θα πρέπει να υπερβάλλουν εαυτόν για να το καταφέρουν. Η μείωση του ρυθμού μοιάζει μονόδρομος για τη Ρεάλ, να πάει το ματς σε όσες λιγότερες κατοχές και να βγάλει τους Τούρκους από την «κόμφορτ ζοουν», που λέμε στο χωριό. Ίσως ο Πάμπλο Λάσο προσπαθήσει να το επιτύχει ενδεχομένως με μία ζώνη, τοποθετώντας έναν ψηλό στην κορυφή με σκοπό να χαλάσει τα pick ‘n roll των αντιπάλων, κάτι που από το ρόστερ μπορεί να το κάνει είτε ο Γκαρούμπα, είτε ο Τάιους σε μικρότερο βαθμό. Πιστεύω πάντως πως ο Αταμάν θα έχει ξανά τη δυνατότητα να διεκδικήσει το τρόπαιο, αφού θα ξεπεράσει τον σκόπελο της Ρεάλ με 3-1 νίκες.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: Tα στατιστικά είναι από το σάιτ της Ευρωλίγκα και το basketball.realgm