Ως γνωστόν, η Αναντολού Εφές είναι η πιο βελτιωμένη ομάδα της φετινής Ευρωλίγκα. Βρίσκεται στην τέταρτη θέση με ρεκόρ 7-2, έχει πάρει τις νίκες που χρειάζεται ένα φαβορί για τετράδα (δηλαδή τα εκτός έδρας με μεσαίας ή χαμηλής δυναμικότητας αντιπάλους) και δείχνει να έχει αφήσει πίσω της την αλλοπρόσαλη εποχή Περάσοβιτς, η οποία γέμισε το σύνολο με αγαρμποσύνη και μόνο. Δεν ξέρω αν θυμάστε πώς έπαιζαν οι Τούρκοι τότε, στην καλύτερη τους έκδοση. Είχαν σούπερ αθλητικούς πλάγιους (Μπράουν, Χάνικατ, Tόμας, Οσμάν), τον Ντάνστον, τον Γκρέιντζερ και τον Πολ και το μοτό τους ήταν τρέξιμο, σουτ από όπου να ναι και "ολοι μαζί στο επιθετικό ριμπάουντ". Πήγε σχετικά οκ, αλλά όταν ο Περάσοβιτς προσπάθησε να υποστηρίξει αυτή την "συγχρονη" συνταγή με άλλους παίκτες, το αποτέλεσμα ήταν ένα αγωνιστικό έκτρωμα, που μοιραία κατέληξε στα χέρια του προπονητή-μετρ του σαματά και των αποβολών, Εργκίν Αταμάν. Παίρνοντας την Εφές στη μέση της χρονιάς, ο Αταμάν τα πήγε ακόμη χειρότερα και ευτυχώς ήρθε το καλοκαίρι.

Νομίζω πως τα παιδιά στο σάιτ και ο Γκουρού με έχουν πάρει στο «ψιλό» και μου δίνουν τα preview των «τρελο-ομάδων» στην Ευρωλίγκα. Κάτι θα ξέρουν αυτοί βέβαια. Ίσως είναι κάτι που μου ταιριάζει άλλωστε. Αναντολού Εφές, λοιπόν.

Ο Βλάντιμιρ Στίματς πέρασε τα 30, είναι έτοιμος πλέον να αποκαταστήσει το όνομά του στο ευρωπαϊκό μπάσκετ εμείς αναρωτιόμαστε γιατί αυτό έγινε... later rather than sooner. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί είναι και αυτός ένας από αυτούς τους τύπους που εμείς αγαπάμε, ένας "κατατρεγμένος" του μπάσκετ που ζει τις ημέρες δικαίωσης που του αναλογούν. Ένας τύπος που μέχρι τα 27 του ουσιαστικά δεν υπήρχε στον ευρωπαϊκό χάρτη, παλεύοντας να κερδίσει συμβόλαια σε ομάδες τρίτο-τέταρτης ταχύτητας.

Για την Εφές και τη νέα προσπάθεια που κάνει ο Περάσοβιτς είχαμε γράψει ξανά το καλοκαίρι. Ο μεγάλος στόχος της τουρκικής ομάδας θα είναι και εφέτος η είσοδος στο φάιναλ φορ του Βελιγραδίου. Μια νέα Εφές θα μας παρουσιαστείσε λίγο καιρό στη διοργάνωση της Ευρωλίγκα αφού, με το ρόστερ να έχει διαμορφωθεί οριστικά, έχουν αποχωρήσει σημαντικοί παίχτες όπως οι Ερτέλ, Γκρέιντζερ, Οσμάν, Χάνεϊκατ και έχουν μετακομίσει στην Κωνσταντινούπολη αρκετά νέα πρόσωπα όπως οι Μακόλουμ, Μότουμ, Λέντο, Σιμόν και αρκετοί ακόμα. Ο Περάσοβιτς θα συνεχίζει να επιζητά το γρήγορο ρυθμό στα παιχνίδια, τον καλό συσχετισμό ασίστ/λαθών, με έμφαση και φέτος στο επιθετικό κομμάτι (είχε την τρίτη επίθεση πέρυσι) και στη βελτίωση στον τομέα των σουτ τριών πόντων. Πέρυσι η Εφές ήταν η ομάδα που βασιζόταν λιγότερο στο συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, αφού μόλις το 27.7% των προσπαθειών κατέληγαν σε τρίποντο, με το αντίστοιχο ποσοστό ευστοχίας να βρίσκεται σε επίπεδα ‘’στο γάμο του καραγκιόζη’’ ( 33.7%, ενώ γενικά σούταραν με άσχημα ποσοστά). Επίσης θα χρειαστεί μια αλλαγή στην αμυντική συμπεριφορά, αν θέλει να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από το να φτάσει στα προημιτελικά.

Ωραία εποχή το καλοκαίρι. Να είσαι στην παραλία, κάτω από τη ξαπλώστρα, να πίνεις τον καφέ σου, να διαβάζεις το βιβλίο ή την εφημερίδα (ενίοτε συνδυάζονται και τα δύο μέσω ενός ταμπλετ) και να βουτάς στη θάλασσα μέχρι να μουλιάσεις. Τυχεροί όσοι μένουν κοντά στη θάλασσα ή αυτή τη στιγμή απολαμβάνουν στιγμές ξεκούρασης και ξεγνοιασιάς. Θα έρθει και η σειρά μας, που θα πάει! Μιας και μας έχει βαρέσει η ζέστη στο κεφάλι και το air condition δουλεύει στο φουλ, είπαμε να ασχοληθούμε με μία ομάδα η οποία μέχρι στιγμής βιώνει ένα περίεργο καλοκαίρι, καθώς βρίσκεται σε διαδικασία rebuild. Από την Αναντολού Εφές έχουν αποχωρήσει ουκ ολίγοι παίχτες, σημαντικοί και μη, με αποτέλεσμα να φαντάζει ενδιαφέρον το πώς θα παρουσιαστεί την επόμενη σεζόν στην Ευρωλίγκα.

Μετά από παιχνίδια όπως το game 5 απέναντι στην Εφές , η διάθεση για ανάλυση δεν είναι μεγάλη, συνεπώς ελπίζω να μου συγχωρήσετε την σχετικά μικρή αναφορά στο ματς. Μία πρόκριση στο φάιναλ φορ περισσότερο καλεί για έναν απολογισμό, υπό την έννοια του ότι αποτελεί την σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ μιας καλής και μία αληθινά επιτυχημένης σεζόν. Ελπίζω πως δεν είναι πολλοί αυτοί που περιμένουν να κρίνουν τον Ολυμπιακό (ή τον ΠΑΟ) από το αν θα κερδίσει και τα δυο παιχνίδια της τελικής φάσης ή από τα αν θα επικρατήσει στους τελικούς του πρωταθλήματος-κωμωδια. Στην ουσία του , το χθεσινό παιχνίδι απέναντι στην πολύ καλή ομάδα του Περάσοβιτς αποτελεί την δικαίωση του καλοκαιρινού σχεδιασμού του προπονητή, ενός σχεδιασμού που υπέστη αναγκαστικές, και εξίσου, επιτυχημένες διαφοροποιήσεις στην διάρκεια της αγωνιστικής χρονιάς. Παρά μάλιστα την (σε πολλές φορές δίκαιη) κριτική, το τιμ των ερυθρόλευκων επέμεινε με μεγάλη προσηλωση στα όσα ήθελε να παρουσιάσει στο παρκέ, καταφέρνοντας εν πολλοίς να διαφοροποιηθεί από την περυσινή του εικόνα σε καίρια σημεία.

Θα σας τα γράψω όπως μου έρχονται. Υπάρχουμε διάφοροι αναλυτές στο διαδίκτυο και όλοι έχουμε κάνει ένα λαθάκι αυτές τις μέρες. Σταθήκαμε κάμποσο στην απαραίτητη επιθετική βελτίωση που έπρεπε να παρουσιάσει ο Ολυμπιακός, μάλλον δίκαια. Από την άλλη όμως, ξεχάσαμε και ξεχναμε να αναφέρουμε πόσο διαρκώς σημαντική είναι η ερυθρόλευκη άμυνα, λες και είναι δεδομένο ότι κάθε φορά ο Ολυμπιακός θα δαγκώνει. Για τον προπονητή του φυσικά , τίοτε δεν είναι δεδομένο. Ετσι, για να διατηρήσει η ομάδα του τις πολύ καλές αμυντικές επιδόσεις χρειάστηκε (και) σε αυτό τον τομέα να δουλευτούν πολύ σημαντικές λεπτομέρειες από παιχνίδι σε παιχνίδι. Θα αρχίσουμε λοιπόν από εκεί σήμερα, και μετά θα περάσουμε και σε αυτό που θέλει ο λαός.

Ενα γαμημένο side pick που οδηγούσε σε post up μετά από switch έκανε όλη την ζημιά στον Ολυμπιακό στο πιο κρίσιμο σημείο της δεύτερης αναμέτρησης με την Εφές. Ο Περάσοβιτς, έβγαζε τον Γκρέιντζερ μέσα από σκριν στο πλάι, ο Μπράουν σκρίναρε και κατόπιν έβαζε τον Σπανούλη στην πλάτη και διάβαζε την άμυνα. Το 65 - 58 του Ολυμπιακού έγινε με δύο τρίποντα και ένα δίποντο 65 - 66 και το παιχνίδι έγινε ντέρμπι. Όχι ότι δεν ήταν πιο πριν, απλώς οι ερυθρόλευκοι έδειχναν να είχαν βρει τον τρόπο να ξεφύγουν με την νίκη. Οι φάσεις αυτές όμως ήταν καθοριστικές, καθώς η άμυνα δεν μπόρεσε να τις διαβάσει σωστά. Πρώτα έστελνε βαθειές βοήθειες που άφηναν παίκτες ελεύθερους στο τρίποντο, και έπειτα άφησε τον Σπανούλη να παίξει μόνος, με αποτέλεσμα το κάρφωμα του Μπράουν. Γιατί άραγε δεν ακολουθήθηκε η τακτική του πρώτου αγώνα και ο Γκρέιντζερ δεν αφέθηκε να σουτάρει; Ακούγεται εύκολο, αλλά καμμιά φορά η επίθεση μπορεί να αναγκάσει στην αλλαγή, να κάνει force the switch που λένε.

Ο Ολυμπιακός είναι το φαβορί στην σειρά που ξεκινά απόψε το βράδυ στο ΣΕΦ. Είναι μία από τις καλύτερες ομάδες της Ευρωλίγκα, ήρθε τρίτος σε ένα δύσκολο πρωτάθλημα, έχει μια άμυνα που δαγκώνει και παίκτες με εμπειρία να διαχειριστούν τέτοιου είδους καταστάσεις. Απέναντι του δεν θα βρει έναν εύκολο αντίπαλο, αντιθέτως. Η Αναντολού Εφές του Βέλιμιρ Περάσοβιτς ξεκίνησε μέτρια στην διοργάνωση, αλλά στην συνέχεια βρήκε χημεία και βελτιώθηκε , κυρίως διότι ο Κροάτης κόουτς κατάλαβε πως δεν μπορούσε να εφαρμόσει ακριβώς τις τακτικές που τον πήγαν πέρυσι σχεδόν μέχρι το τέλος. Ο Μπουρούσης και ο Ντάνστον είναι δύο διαφορετικοί παίκτες, όπως διαφορετικό είναι και το φετινό δίδυμο στα γκαρντ σε σχέση με το περυσινό. Σιγά σιγά, και με τον χρόνο μίας μακράς περιόδου σύμμαχο, η Εφές απέκτησε ταυτότητα και έκανε έναν δεύτερο γύρο που κανονικά κάνουν οι ομάδες που κυνηγούν πλεονέκτημα, όχι μία απλή πρόκριση. Οι Τούρκοι έχρονται λοιπόν με ορμή , όμως ταυτόχρονα φέρνουν μαζί και στοιχεία που θεωρητικά μπορεί να αντιμετωπιστούν επαρκώς από το ερυθρόλευκο παιχνίδι. Παρακάτω θα δούμε αναλυτικά κυρίως την αντίπαλο του Ολυμπιακού, καθώς τον ίδιον τον έχουμε αναλύσει ήδη πολλές φορές μέσα στην σεζόν.

H αλήθεια είναι πως ο ΠΑΟ έχασε ένα παιχνίδι σχεδόν μέσα από τα χέρια του. Το ίδιο βέβαια θα μπρούσε να πει και η Μπάμπεργκ μία εβδομάδα πριν. Αυτό είναι το μπάσκετ. Ολα κερδίζονται και όλα χάνονται.

Ελα οκ, τρολάρω.