Αμυνα
Το πρώτο (και όχι απαραίτητα το πιο βασικό) πράγμα που αξίζει να αναφέρει κανείς, είναι το σχήμα με τον έναν γκαρντ και τους τρεις φόργουορντ, για την επανεμφάνιση του οποίου μας είχε προϊδεάσει ο Μίλαν Τόμιτς στις δηλώσεις του μετά το game 3. Bγηκε από την φαρετρα λίγο νωρίτερα, καθώς στην αρχή του αγώνα το πικ εν ρολ του Γκρέιντζερ και η transition άμυνα δημιουργούσαν ένα σωρό κενά. Η κατάσταση ισορρόπησε σχεδόν αμέσως, με τον Ολυμπιακό να βρίσκει τις απαραίτητες ανάσες στον φρενήρη ρυθμό, και να έχει μεγαλύτερα κορμιά σε μις ματς και βοήθειες.
Αυτό το σχήμα, παρόλα αυτά, δεν έμεινε τόσο πολύ στο παρκέ. Ξαναρίχοντας ματιές στο παιχνίδι, διαπιστώνει κανείς πως η συνύπαρξη των Παπ συνέβη για όλα κι όλα περίπου 5 λεπτά. Αρκετά μεν για αναχαίτιση της ορμής, όχι όμως και ικανά να εξηγήσουν την διάρκεια στην αμυντική απόδοση, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο. Αυτή οφείλεται σε μια-δυο ακόμη τακτικές, όπως και σε διάφορα άλλα μικρά πραγματάκια, που έχουν κυρίως να κάνουν με την εκτέλεση των παικτών. Με τους Μπιρτς και Γιάνγκ σε ρόλου σκιάχτρου , ο Ολυμπιακός επέλεξε να κάνει την ρακέτα απροσπέλαστη και να οδηγήσει της Εφές εκεί. Ο δημοσιογράφος Νίκος Βαρλάς παρατήρησε σωστά στην μεταδοση ότι οι ψηλοί της Εφές δεν στέκονταν στην αρχη τόσο κοντά στο καλάθι, με αποτέλεσμα οι διάδρομοι να είναι ανοιχτοί. Από ένα σημείο και ύστερα αυτό άλλαξε, καθώς οι ερυθρόλευκοι τροποποίησαν τις τοποθετήσεις τους, με τον θετικό Αγραβάνη να αφήνει συχνά τον παίκτη του και να έρχεται να βοηθάει και αυτός. Αυτό που στην Αμερική ονομάζεται rim protection έγινε προτεραιότητα, και με αυτή την λογική αναχαιτίστηκαν και τα post up των Τούρκων. Ο σκοπός ήταν όλοι να πέσουν στα θηρία, με τον Γιανγκ να προσφέρει ομολογουμένως πολλά.
Σε ο,τι αφορά δε την εκτέλεση των παικτών, αξίζει να αναφερθεί πως ήταν πολύ συγκεντρωμένοι στα αμυντικά τους καθήκοντα. Το παρακάτω παράδειγμα είναι το αγαπημένο μου, καθώς συνδυάζει την τακτική συνταγή με την προσωπική απόδοση, και επίσης αφορά έναν αφανή ήρωα της αναμέτρησης, τον Ντόμινικ Ουότερς. Let's have a look.
Eίναι αυτό το περιβόητο πια post up του Μπράουν μετά από μις ματς. Η τακτική στόχευση φαίνεται από το ότι ο Κερκ είναι ελεύθερος και ο Γιανγκ περιμένει μέσα. Αμα είναι να την ξαναφάμε από τον "κοκκινο" ας την ξαναφάμε. Η θέση του Ουότερς είναι εξαιρετική. Παίζοντας έτσι δυσκολεύει το step back και ρίχνει τον Μπράουν στην φάκα, προσφέροντας του απλόχερα την επιλογή να πάει προς την ρακέτα , εκεί όπου περιμένει ο X factor. Η επίθεση πήγε κατά διαόλου, ο Μπράουν μπλέχτηκε, ο Κερκ έριξε ένα τούβλο. Αν βρείτε την φάση και την δείτε από την αρχή, θα παρατηρήσετε πως ο Ουοτερς αρνείται ωραία την πάσα από μπροστά, αποδεικνύοντας πως η θεωρητική του υστέρηση σε αυτές τις καταστάσεις μπορεί να καλυφθεί με τις κατάλληλες προπονητικές οδηγίες.
Κάτι περίπου αντίστοιχο ίσχυσε και για τον Σπανούλη, ο οποίος κρύφτηκε ιδανικά στο μαρκάρισμα είτε του Χάνικατ, είτε του Οσμάν. Η Εφες δεν συνηθίζει να χρησιμοποιεί αυτούς τους δυο ως σκρίνερ και ετσι ο αρχηγός δεν εμπλέχτηκε σε καταστασεις με μεγάλες απαιτήσεις. Επίσης, το να ποσταριστούν τα τριάρια απ'ευθείας δεν είναι κατι που προτιμα ο Περάσοβιτς, και ετσι ο Σπανούλης είχε την άνεση να ξοδέψει τα φάουλ του εκεί. Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο πως στην crunch time ο Κροάτης επέλεξε να παίξει εκείνος με ψηλό σχήμα (ενας γκαρντ, τρεις φόργουορντ), κάτι που αναχαιτίστηκε εύκολα , παρόλο που στο παρκέ συνυπήραχαν οι Σπανούλης - Γκριν. Παρά τα όλα όσα ακούγονταν τις προηγούμενες μέρες, ο Σφαιρόπουλος επέλεξε να τους εμπιστευτεί και δικαιώθηκε, καθώς η προσωπική τους αμυντική απόδοση ηταν αληθινά καλή.
Τέλος, και αυτό αξίζει ιδιαίτερης μνείας, ο προπονητής των ερυθρόλευκων δοκίμασε και κάτι σαν 4 μαν του μαν και ένας ζώνη στο τρίτο δεκάλεπτο, αγνοώντας τον ακίνδυνο Μπαλμπάι και χρησιμοποιώντας τον Σπανούλη ως μπαλαντέρ. Η τακτική ήταν σωστή , αλλά προδόθηκε από μερικές μέτρια εκτελεσμένες δυναμικές διπλές εξόδους, οι οποίες άφησαν κενά αλλού. Μετά από εκείνες οι ψηλοί καρφώθηκαν στη ρακέτα και το πράγμα έστρωσε. Μοναδικός αστερίσκος έμεινε η κυριαρχία της Εφές στο επιθετικό ριμπάουντ, αλλά όσο διήρκησε αυτή ο Ολυμπιακός ισοφάριζε τις απώλειες με σκορ, και δη σκορ από την περιφέρεια. Πάμε λοιπόν και σε αυτό.
Eπίθεση/τρίποντα
Ο Ολυμπιακός, κακά τα ψέμματα, είναι μια pick n roll based ομαδα, με τα post up του Πρίντεζη να είναι η διαρκής εξαίρεση. Πριν τα πικ συμβαίνουν διάφορα με μια ποικιλια εισαγωγικων σκριν και διαταξεων, στην ουσία τους όμως όλα αυτά αποσκοπούν στο καλύτερο δυνατό set up για τον εκάστοτε χειριστή (που φυσικά συχνότερα είναι ο Σπανούλης). Το ζήτημα είναι τι γίνεται μετά από αυτή την ενέργεια. Ή η μπάλα κυκλοφορεί γρηγορα ή αργά, όπου στην δεύτερη περίπτωση εμφανίζεται το λεγόμενο spanball. Χθες βράδυ τόσο οι εισαγωγές στα plays όσο και η συνέχεια τους λειτούργησαν για κάποια καλά διαστήματα άψογα, με τoν αρχηγό να βρίσκεται σε καταπληκτική μέρα και να ισορροπεί το παιχνίδι του στην εντέλεια. Οι ερυθρόλευκοι στόχευσαν στους πιο αδύναμους χώρους της τουρκικής άμυνας, οι οποίοι προκύπτουν συνήθως στο πλάι, από τις πολλές βοήθειες που δίνουν οι Οσμάν, Χανικατ. Κοιταξτε λίγο το shot chart των τριπόντων των φόργουορντ των ερυθρόλευκων και του Γκριν.
Πολλά σημαντικά τρίποντα προήλθαν από την έγκαιρη μεταφορά της μπάλας στις γωνίες και στις 45 μοίρες, με τους δυο Παπ να έχουν 4/6. Ο Ολυμπιακός ήταν αυτή την φορά συνεπέστερος στο να εκμεταλλευτει αυτούς τους χώρους. Στο πρώτο ημίχρονο και στο σημείο που άρχισε η ανατροπή, οι Πειραιώτες πήραν πολλά από την απομόνωση του πικ εν ρολ του Γκριν στο πλάι, όποιος κι αν ήταν ο σκρίνερ. Για την ακρίβεια, πήραν 7 πολύτιμους πόντους, οι οποίοι τους έφεραν σε απόσταση βολής και άγχωσαν την Εφες. Δείτε λίγο αυτές τις φάσεις, οι οποίες στο προηγούμενο παιχνίδι δεν ήταν στην εξισωση.
Γενικά, θα έλεγε κανείς πως ο Ολυμπιακός ήταν πιο τολμηρός στις επιλογές του, πήρε κάποιες γρηγορότερες επιθέσεις, και μοίρασε κάπως παραπανω την δημιουργία του. Η τολμη , παρεμπιπτόντως, δεν έφερε παραπάνω λαθη. Μέχρι και ο Ουότερς ήταν στα λεπτά του χρήσιμος επιθετικά, με δυο ασίστ και ένα κρίσιμο γκολ φάουλ. Τα post up του Πρίντεζη συμπλήρωσαν την εικόνα, ειδικά στο τρίτο δεκάλεπτο.
Ηταν η επιθετική αποτελεσματικότητα που εκνεύρισε την Εφές, καθώς τις έκοψε το transition και την ανάγκασε να πάει στην σετ επίθεση, εκεί όπου το ρεπερτόριο της δεν είναι ακριβώς μεγάλο. Η διαφορά των δυο ομάδων στα σουτ τριών πόντων (15% έναντι 46,2%) δείχνει τελικά να είναι και το σημαντικότερο στατιστικό σημείο του αγώνα.
Κοιτάζοντας πλέον προς το game 5, ειναι φανερό πως οι δυο ομάδες δεν έχουν επιπλέον χαρτιά να καταθέσουν στο τραπέζι. Ο ένας προπονητής έχει παρουσιάσει τα πάντα στον άλλον, και πλέον αυτό που μένει είναι οι παίκτες να εφαρμόσουν όσο καλύτερα γίνεται τα όσα ήδη έχουν επιχειρήσει. Αν θα έπρεπε να επιμείνω ντε και καλά να βρω ένα σημείο κλειδι, εχω την ταπεινή άποψη πως αν οι σέντερ του Ολυμπιακού σταθούν (όπως χθες) στο ύψος τους, τότε η πρόκριση στο φάιναλ φορ θα βαφτεί ερυθρόλευκη. Οι 13 πόντοι και τα 10 ριμπαουντ των Μπιρτς - Γιανγκ ήταν αρκετά ωστε ο Ντανστον να έχει αυτή την φορά μπόλικη δουλειά (και) στην άμυνα γυρω από το καλάθι, κάτι που συνέβη επίσης στο άλλο νικηφόρο παιχνίδι με τον Μιλουτίνοφ. Οσο πιεστεί ο μοναδικός αξιόπιστος σέντερ της Εφές, τόσο το καλύτερο.
Υ.Γ. Μια τακτική που βοήθησε κάμποσο τον Σπανούλη, ήταν (μεσα απο κατι σαν ενα flare screen) το να ακουμπάει η μπάλα γρήγορα σε έναν φόργουορντ στην κορυφή, και μετά να επιστρέφει σε εκεινον, έτσι ωστε να μην καταπονειται άμεσα και να έχει την ευχέρεια να ελέγξει καλυτερα το κορμι του.
Y.Γ. 2. Ας αφήσουμε αυτά περι ψυχης και περί μοναδικότητας μιας ομάδας στην άκρη. Ο μη μετρήσιμος παραγοντας που παίζει αληθινά ρόλο λέγεται , κατα την γνωμη μου πάντα, εμπειρία. Αυτη καθαριζεει το και το μυαλο.
