To πέμπτο παιχνίδι

Το καλύτερο δείγμα της πίστης και της επιμονής στο πλάνο, παρουσιάστηκε σε μικρογραφία στις αρχές του τρίτου δεκαλέπτου του πέμπτου παιχνιδιού στο Φάληρο. Τα βασικά προβλήματα που αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός στο πρώτο εικοσάλεπτο ήταν οι κακές επιστροφές, το μαρκάρισμα των πλάγιων Οσμάν και Χάνικατ που είχαν για κάποια λεπτά ανατεθεί στον Σπανούλη, και η αναχαίτιση κάποιων απροσδόκητων πρωταγωνιστών, όπως ο Τόμας. Για το τελευταίο ήταν δύσκολο να κανει κανείς οτιδήποτε, υπό την έννοια ότι αν είναι ορισμένοι παίκτες να βάζουν αυτά που δεν βάζουν συνήθως, χαλάλι. Για τα άλλα δύο όμως, μπορεί κανείς να κάνει πολλά, ή ακόμη και τίποτα, όπως ακριβώς έκανε χθες ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ο οποίος στην συνέντευξη τύπου χαρακτήρισε αυτό το χρονικό διάστημα ως το πιο καθοριστικό.

Η αρχή του β' μέρους βρήκε τον Ολυμπιακό στο παρκέ με τον Κεμ Μπιρτς, δηλαδή τον χειρότερο ψηλό της ομάδας μέχρι εκείνη την στιγμή στο παιχνίδι. Επίσης, οι ερυθρόλευκοι παρουσίασαν την ίδια τακτική που φαινομενικά τους είχε κοστίσει διάφορες κακές άμυνες, δηλαδή το "κρυφτό" του Σπανούλη στους πλαϊνούς παίκτες (Χάνικατ και Οσμάν έπαιζαν μαζί σε ψηλό σχημα). Και εκεί που, κάποιοι έστω, αναρωτιόμασταν πού θα καταλήξει όλα αυτό, η ομάδα εφάρμοσε τα πάντα στην εντέλεια. Ο αρχηγός βρήκε τον Μπιρτς στη ρακέτα και πήρε καλάθια, μαζί με το τέταρτο φάουλ του Ντάνστον, χωρίς να δεχτεί πόντο από τον προσωπικό του αντίπαλο. Οι επιστροφές ήταν αυτή την φορά τέλειες, ο Παπανικολάου ξέρανε τον Γκρέιντζερ και ο Καναδός σέντερ έπαιξε εξαιρετική άμυνα στην αγαπημένη του μέση απόσταση και αργότερα σε αλλαγές. Στην επίθεση το παιχνίδι έγινε γενικά πιο πολυδιάστατο, με περισσότερους παίκτες να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και τους Μάντζαρη - Παπαπέτρου να βγάζουν συνδυασμό για τρίποντο στον αιφνιδιασμό.

Όντας απλώς πιο προσηλωμένος στον στόχο και επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη σταθερότητα, ο Ολυμπιακός αργά και βασανιστικά άρχισε να φθείρει την Εφές, ρίχνοντας της απανωτά μικρά χτυπήματα. Καθώς ο χρόνος περνούσε τα χτυπήματα αυτά πλήγωναν όλο και περισσότερο το σώμα των αντιπάλων, μέχρι που εκείνοι σωριάστηκαν αναπόφευκτα κάτω. Αν θα επιχειρούσε κάποιος να συσπειρώσει το παιχνίδι σε μία μόνο πρόταση, ίσως να μιλούσε για έναν θρίαμβο μεθοδικότητας και καθαρού μυαλού. Οι Πειραιώτες δεν πανικοβλήθηκαν από καμμία εκ των επιθέσεων - γιουρούσια των Τούρκων, οι οποίες κατέληγαν σε ημίτρελα τρίποντα, ικανά να σπάσουν την ψυχολογία του οποιουδήποτε. Με αυτού του τύπου τις επιθέσεις και τον Ερτέλ μπροστάρη, ο Περάσοβιτς είχε κάνει πολύ καλή δουλειά στο δεύτερο δεκάλεπτο, επιχειρώντας για πρώτη φορά στην σειρά να αναεβάσει τόσο πολύ το τέμπο. Ηταν το τελευταιο του χαρτί αυτή η προσέγγιση, και παρά το στιγμιαίο σάστισμα, οι ερυθρόλευκοι επανήλθαν, δικαιώνοντας έτσι και τους κόπους της κανονικής περιόδου. Ας δούμε αυτές τις δικαιώσεις λίγο προσεκτικότερα.

Ολα τα άλλα παιχνίδια

1. Το rotation τριών ξένων στους ψηλούς.

Και τι δεν είχε ακούσει πέρυσι ο κακομοίρης ο Μιλουτίνοφ. Χθες πήρε γρήγορα γρήγορα δυο φάουλ από τον Ντάνστον και έτσι βοήθησε τον προπονητή του να στοχεύσει από εκεί και πέρα την ρακέτα των Τούρκων. Βγάζοντας τον μοναδικό αξιόπιστο ψηλό της Εφές ουσιαστικά εκτός παιχνιδιού, ο Ολυμπιακός δεν γινόταν να χάσει. Η πιο συνεπής ιστορία της σειράς, περισσότερο και από την απόδοση του Σπανούλη, ήταν η εξής : οι ερυθρόλευκοι κέρδισαν τα τρία παιχνίδια, στα οποία ο Ντάνστον έπαιξε μέτρια. Στην αρχή της σεζόν και κατά την διάρκεια της, ήμουν και εγω ανάμεσα σε όσους αντιμετώπιζαν με δυσπιστία την στήριξη στον Γιανγκ. Τελικά, αποδείχτηκε για ακόμη μία φορά ότι αυτό που έχει την περισσότερη σημασία είναι η χημεία και όχι η μονάδα. Για να συμβεί αυτό βέβαια, επρεπε ο Μιλουτίνοφ να ανέβει επίπεδο, κάτι που συνέβη και πιστώνεται τόσο στον ίδιο, όσο και στο προπονητικό τιμ. Η απόδοση του Μπιρτς δεν συνέστησε κάποια έκπληξη.

2. Η επιλογή των Αγραβάνη - Παπαπέτρου για την θέση 4.

Ίσως το αγαπημένο θέμα συζήτησης και κριτικής. Το αποτέλεσμα δικαιώνει απόλυτα το πλάνο. Ίσως πουν κάποιοι ότι χθες (και σε άλλα παιχνιδια της σειράς) ο Παπαπέτρου διέπρεψε στην "φυσική" του θέση. Τίποτα δεν με βρίσκει περισσότερο αντίθετο. Η θέση τρία ήταν πιασμένη από τους Παπανικολάου - Λοτζέσκι, και αν προοριζόταν να παίξει εκεί, ο Πάπι θα έπαιρνε φέτος ελάχιστο χρόνο. Στην θέση 4 βρήκε λεπτά, ρόλο και συνεπώς ρυθμό, μπαίνοντας στην κρίσιμη σειρά πανέτοιμος. Το πιο σημαντικό ήταν να παίζει και όχι η θέση. Οι συγχρονοι φόργουορντ παίζουν παντού. Υπήρχε , εξάλλου, και ένα ακόμη παιχνίδι στο οποίο έκανε φέτος την διαφορά, εκείνο με τον ΠΑΟ στο ΣΕΦ. Τότε ο Παπαπέτρου αγωνιζόταν στην θέση 4 και αγωνίστηκε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο όπως χθες στην θέση 3.

3. Η προσθήκη του Ουότερς.

Οι μαύρες πλερέζες που συνόδευσαν την απόκτηση του είχαν να κάνουν κυρίως με την άμυνα του σε ψηλότερους παίκτες (ειτε μετά από αλλαγές, είτε απ'ευθείας) και την ικανότητα αποφάσεων του στα δύσκολα. Λίγο εξετάστηκε τότε αν ο Ολυμπιακός τον πήρε για να παίζει στην crunch time ή το πόσοι αντίπαλοι ποστάρουν συστηματικά με τους γκαρντ τους. Επίσης, λίγο εξετάστηκε αν η καλύτερη άμυνα της Ευρώπης είχε τις λειτουργίες για να καλύψει τα όποια αμυντικά κενά δημιουργούνταν. Φυσικά και τις είχε, και έτσι ο Ουότερς αποδείχθηκε απόλυτα ωφέλιμος, και ας είναι χειρότερος του Χακετ. Το βασικό όφελος που αποκόμισε η ομάδα από την παρουσία του είναι πως δεν διαταράχθηκαν οι αγωνιστικές της ισορροπίες και λειτουργίες. Είχε συμβεί παλιότερα με τον Πέρκινς , τον Νταριους Τζόνσον Οντομ και την σκυταλοδρομία ψηλων.

4. Ο Γκριν

Ο Ερικ Γκριν δεν ήταν φυσικά αυτό που διαφημιζόταν το καλοκαίρι. Ηταν όμως ο σωστός παίκτης στην σωστή θέση, χωρίς μάλιστα να αμφισβητεί την απαραίτητη πρωτοκαθεδρία του Σπανούλη. Βοήθησε να ξεκολλήσει η ομάδα σε διάφορες περιπτώσεις και να έχει σταθερά μια απειλή απο μακριά.

Με όλα τα παραπάνω στην σωστή θέση, αυτό που ήταν το ζητούμενο για τον φετινό Ολυμπιακό ήταν να παίξει διαφορετικά από ο,τι πέρυσι. Εδωσε διάφορες μάχες με τον περυσινό εαυτό του, οι οποίες κράτησαν μέχρις εσχάτων. Το επιθετικό παιχνίδι δεν αύξησε συνολικά τον ρυθμό του, παρά την προσπάθεια, και το ποσοστό στα τρίποντα παρέμεινε χαμηλό, ως είχε. Ομως η αμυνα έγινε πιο "εξυπνη" και ευέλικτη μεταξύ διάφορων τακτικών, με το βασικό ζητούμενο να είναι να μαρκάρονται όλα τα σουτ και να εξασφαλίζεται το ριμπάουντ. Πάνω σε αυτά στηρίχθηκε ο Σφαιρόπουλος, δουλεύοντας παράλληλα συστηματικά επάνω στα διαπιστωμενα μειονεκτήματα. Την κρίσιμη ώρα τα πάντα έδεσαν. Ο Σπανούλης απέδειξε πως η 'απεξάρτηση' από εκείνον είναι σχήμα λόγου, αλλά από την άλλη μοίρασε ιδανικά την μπάλα και σε άλλους συμπαίκτες του. Η επίθεση ανέβασε ρυθμούς και ποσοστά , με τις νίκες απέναντι στην Εφές να έρχονται με περίπου 83 πόντους μέσο όρο και με σχεδόν 40% στα τρίποντα στην διάρκεια της σειράς. Πολλά συστήματα εκτέλεστηκαν γρήγορα και από απόσταση.

Τώρα ο Ολυμπιακός πάει στο φάιναλ φορ. Μπορεί να κατακτήσει το τρόπαιο, μπορεί να ηττηθεί ήδη από τον ημιτελικό. Ο παραδιπλανός μου στο γήπεδο θα γκρινιάζει ο,τι κι αν γίνει. Είναι ωραία αυτα, θα τον δω και θα του δώσω μια αγκαλιά.

Υ.Γ. Ο Περάσοβιτς είναι πολύ καλός κόουτς. Στην σειρά ο Σφαιρόπουλος ήταν καλύτερος. Το (αναγκαστικό) χαμηλό σχήμα του Κροάτη προπονητή με τον Μπράουν στο 5 έδινε μεν κάποια εύκολα post up στον Μιλουτίνοφ, αλλά συνολικά δημιούργησε προβλήματα. Η αλλαγή του προς το πιο παραδοσιακό ωφέλησε τον Ολυμπιακό.

Υ.Γ. 1. Δουλειά με τους μικρούς σε κάθε επίπεδο και συνεχώς. Αυτή είναι η συνταγή που μπορεί να κρατήσει μια ελληνική ομάδα ψηλά, τα λεφτά τα έχουν οι άλλοι.

Υ.Γ. 2. Η Εφές ήταν και είναι μια πάρα πολύ καλή ομάδα, με ψυχή και τσαγανό. Πάλεψε ως το τέλος.