Για να το σκεφτούμε αυτό μια στιγμή. Από όσο φαίνεται, για τον Βατούτιν και για την ευρωλίγκα, το βασικό κριτήριο για την συμμετοχή μιας ομάδας είναι το αν μπορεί να πληρώσει υψηλά συμβόλαια. Είναι λογικό να το ζητάει αυτός ο ισχυρός άνδρας των Ρώσων, καθώς η δική του ομάδα συμμετέχει στην διοργάνωση κυρίως λόγω αυτής της προϋποθεσης. Οι επιτυχίες στο εθνικό πρωτάθλημα ή στην VTB είναι έτσι κι αλλιώς για την ευρωλίγκα άσχετες με την συμμετοχή. Θα ηταν δυσκολο για εκείνον να επικαλεστεί κριτήρια όπως το αν γεμίζει μια ομάδα ή όχι το γήπεδο της, καθώς η δική του δεν το γεμίζει σχεδόν ποτέ. Επίσης, θα ήταν εξίσου δύσκολο να κρινει τις μελλοντικές συμμετοχές με βάση την μακροπρόθεσμη προοπτική. Οι δυο ρώσικες ομάδες που ζητάει ίσως μπορούν να πληρώσουν συμβόλαια, αλλά μαζί τους δεν ασχολείται σχεδόν κανείς. Τα ρώσικα γήπεδα είναι ως επί το πλείστον άδεια και οι φίλαθλοι δεν κάνουν δα και ουρά για να ταξιδέψουν με οποιαδήποτε από εκείνες σε κάποιο φάιναλ φορ. Ουσιαστικά, οι Ρωσοι δεν έχουν ούτε μπασκετικό κοινό, ούτε παραγωγή παίκτων, όμως τουλάχιστον μπορούν να πληρώσουν συμβόλαια.
Δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε τα πρόσφατα στοιχεία περί αύξησης δημοφιλίας και εσόδων της διοργάνωσης, άσχετα αν προέρχονται από δημοσιεύσεις της ίδιας της ευρωλίγκα και όχι από κάποιου είδους ανεξάρτητο φορέα μετρήσεων. Αληθινά νούμερα τηλεθέασης και κοινού δεν προσφέρονται, αλλά εν πάσει περιπτώσει το οτι η διοργανωση παρουσιάζει ποσοστιαίες μεταβολές χωρίς μέτρο σύγκρισης είναι και αυτό κάτι. Και πάλι όμως, τα διανεμόμενα έσοδα δεν συνιστούν τίποτε παραπάνω από ψιχουλα, περίπου 18 εκ ευρω. Τόσο είναι το μπατζετ της Εφές και είναι προφανές πως η μοιρασιά αυτού του ποσού δεν καλύπτει παρά ελάχιστα από τα έξοδα των ομάδων. Η συμβολή δε των τηλεοπτικών συμβολαίων και των εισιτηρίων (δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για τιποτα από τα δυο) το περισσοτερο που ίσως καταφέρνει είναι να φέρει ισορροπία σε κάποια εκ των ισοζυγιών. Η ουσία είναι ότι λεφτά από την ευρωλίγκα δεν βγάζει κανείς , με μια καλή πιθανότητα να μπαίνουν όλοι μέσα. Δυστυχώς το επίσημο σκοτάδι δεν βοηθά για μια καλύτερη εκτιμηση.
Αύξηση ομάδων για τους ισχυρους
Παρά όλα αυτά, όπως διαβασα στο contra.gr, ο μανατζερ της Ευρωλίγκα Αντρέα Μπασάνι ευαγγελίζεται ήδη την μελλοντική αύξηση των ομάδων, με τον Βατούτιν να προσφέρει απλόχερα την γνώμη του για το ποιες θα έπρεπε να είναι αυτές. Το οξύμωρο δεν είναι μόνο οτι η διοργάνωση αδυνατεί να προσφέρει τα έσοδα που θα βοηθήσουν προς μια οικονομική ευμάρεια, αλλά και ότι ζητάει από τις νέες ομάδες να έχουν από μόνες τους την δυνατότητα να καλύπτουν το οικονομικό χάντικαπ και να προσφέρουν μεγάλα συμβόλαια. Ακόμη πιο οξύμωρο είναι ότι ένας πρόεδρος ομάδας εμφανίζεται ως καταλύτης στις αποφάσεις, κάτι που αμέσως τον καθιστά αφεντικό έναντι των άλλων μελών. Αραγε πόσο ίσοι είναι οι όροι του παιχνιδιού μεταξύ των συμμετεχόντων; Και ποιος θα τολμήσει να πάει κόντρα στον άνθρωπο που προώθησε την συμμετοχή του δικού του κλαμπ;
O πρόεδρος της ΤΣΣΚΑ ουσιαστικά υπερασπίζεται ένα μοντέλο ανεξέλεγκτης σπατάλης των ισχυρών, οι οποίοι θα παραμένουν διαχρονικά ισχυροί με κάθε κόστος. Χωρίς ταβάνι και έλεγχο στα συμβόλαια, η επιτυχία του οποιουδήποτε κλαμπ θα εξαρτάται μόνο από το πόσο παχύ είναι το πορτοφόλι του προέδρου. Η ευρωλίγκα θέλει να ανταγωνιστεί το ΝΒΑ, αλλά αρνείται συστηματικά να βάλει όρους στο παιχνίδι των ισχυρών της, όταν στον άλλο πλανήτη υπάρχουν κανόνες και δεσμεύσεις που οφείλουν να τηρούνται από όλους. Θυμίζω εδώ πως το salary cap δεν έχει μόνο ανώτατο όριο, αλλά και κατώτατο. Αυτή την στιγμή η ευρωλίγκα προσπαθεί απλά να εξασφαλίσει το δεύτερο, για να σιγουρέψει απλώς πως τα εκλεκτά της μέλη δεν θα αγωνίζονται μόνα τους το ένα εναντίον του άλλου.
Ήδη , αν κοιτάξει κανείς τον πίνακα με τις πρόσφατες συμμετοχές στα φάιναλ φορ θα διαπιστώσει την μονοτονία, η οποία τα επόμενα χρόνια κινδυνεύει να γίνει απέραντη.
https://twitter.com/YPsar/status/859497905853517825
Ω του θαύματος, η ΤΣΣΚΑ είναι παντού και το ίδιο θα είναι κατά τα φαινόμενα σε λίγα χρόνια και η Φενέρ. Η διαφαινόμενη συμφωνια μεταξύ του τερατώδους ομίλου Dogus και της ομάδας εξασφαλίζει στους Τούρκους υψηλότατο μπάτζετ για τα τρια επόμενα χρόνια και , όπως αναφέρει το ρεπορτάζ του Eurohoops, μια τιμητική θέση για την Νταρουσάφακα στο Eurocup.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι τα χαρτιά ειναι συγκεκριμένα και για λίγους. Στο ΝΒΑ καμμία ομάδα δεν έχει εξασφαλισμένη την μακροημέρευση , και καμμία δεν έχει καταφέρει σε βάθος 15 χρόνων να είναι μονίμως στις τέσσερις κορυφαίες του πρωταθλήματος. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν οι Σαν Αντόνιο Σπερς, οι οποίοι όμως δεν χρωστούν την επιτυχία τους στα λεφτά, αλλά στο απίθανο μυαλό και την διορατικότητα των RC Μπιούφορντ και Γκρεγκ Πόποβιτς. Οι Σπερς, όπως και όλοι οι άλλοι, υπόκεινται σε πολύ συγκεκριμένους περιορισμούς, οι οποίοι δεν ξεπερνιούνται απλώς βάζοντας το χέρι στην τσεπη. Στα μέρη μας οι πλούσιοι κάνουν κουμάντο, εξασφαλίζοντας την συμμετοχή τους στα φάιναλ φορ ουσιαστικά μέσω πληρωμής. Οι φωτεινή εξαίρεση του Ολυμπιακού ξεχωρίζει όπως η κουράδα στον ασβέστη. Η αληθεια είναι πως φέτος οι τρεις πλουσιότερες ομάδες προκρίθηκαν στο φάιναλ φορ και πως τα τελευταία χρόνια αυτό συμβαίνει συνήθως. Ο πίνακας από πάνω παραμένει στην διαθεση σας.
Η επίκληση του "καλυτερου θεαματος" ή της αύξησης των κλειστών παιχνιδιών είναι φυσικά στάχτη στα μάτια. Το πρώτο δεν είναι μετρήσιμο ενώ η δεύτερη δεν συμβαινει με κάποιου είδους πρόοδο. Του χρόνου τα κλειστά παιχνιδια μπορει να είναι λιγότερα, κάτι που από τωρα ξέρουμε ότι δεν θα αποδοθεί στο νέο φόρματ. Η επιτυχία αυτού δεν κρίνεται σε έναν χρόνο και οι βιαστικοί θα πρέπει να αναρωτηθούν αν εχουμε δει εξίσου ανταγωνιστικές διοργανώσεις στο παρελθόν. Προσωπικά κάτι θυμάμαι.
Υπάρχει ελπίδα;
Παρά όλα τα παραπάνω, θα προσπαθήσω να αντισταθώ στην μιζέρια. Εστω μέσα και σε αυτό το πλαίσιο, η δημοφιλία της διοργάνωσης έχει όντως καταφέρει να αυξηθεί και πιθανότατα να αυξηθεί κι άλλο. Το γεγονός παρουσιάζει στους ιθύνοντες μια τεράστια ευκαιρία. Εχοντας δημιουργήσει αυτή την βάση μπορούν να επιχειρήσουν την εκ νέου σύνδεση με τα τοπικά πρωταθλήματα, προσφέροντας πλέον το δέλεαρ της συμμετοχής σε ένα (εστω φαινομενικά) ανταγωνιστικό και δημοφιλες πρωτάθλημα, δίνοντας έτσι κίνητρο σε όλους και δουλεύοντας όχι πάνω στην ανάπτυξη των ομάδων τους, αλλά στην ανάπτυξη του σπορ.
Μέσα στις συγκρίσεις που γίνονται με το ΝΒΑ, πολλοί ξεχνούν να αναφέρουν ότι στις ΗΠΑ το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αντιπροσωπεύεται στο πρωτάθλημα και πως το NCAA λειτουργεί διαρκώς ως τροφοδότης, συνδέοντας το τοπικό με το ευρύ. Αντίστοιχο μοντέλο στην δική μας μεριά δεν μπορεί να εφαρμοστεί, αλλά η ανάπτυξη της ευρωλίγκα προσφέρει το έδαφος για μια διαφορετικού τύπου επανασύνδεση. Σε τελική ανάλυση, εφ'οσον οι διοικούντες κρίνουν ότι κάποιες ομάδες αξίζει να βρίσκονται συνεχώς στην διοργάνωση1 ας τις συμπεριλάβουν, φροντίζοντας όμως να χαρτογραφήσουν και ένα μονοπάτι για τους υπόλοιπους. H UEFA έχει κάνει ακριβώς αυτό και το έχει κάνει έξυπνα, αντιστεκόμενη σθεναρα στις απαιτήσεις διάφορων ιδιοκτητών για κλειστό πρωτάθλημα. Στο ποδοσφαιρικό Τσάμπιονς Λιγκ υπάρχει σαφώς μονοπώλιο κάποιων ισχυρών, όμως η ελπίδα υπάρχει επίσης, εστω και στο φαντασιακό, για όλους.
Μέχρι βέβαια να γίνουν αυτά, το αφεντικό θα εξακολουθεί να μας κοροϊδεύει και δεν ξέρω αν η κοροϊδία αυτή θα επηρέασει και τους μόνιμους εκπροσώπους μας. Ολυμπιακός και ΠΑΟ θα κληθούν τα επόμενα χρόνια να ανταγωνιστούν μεσα σε ένα περιβάλλον που επιβάλλει αύξηση της δαπάνης χωρίς να εξασφαλίζει το απραίτητο αντάλλαγμα. Πόσο θα αντέξουν οι δικοί μας επενδυτές να ακολουθούν τον χορό, όταν δεν θα έχουν πλεον για παρτενέρ τους τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη; Ο δεύτερος νοσταλγείται ήδη από τους φιλάθλους της ομάδας του, χωρίς ο διάδοχος του να φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Αν δεν τον φτιάξουν, θα πρέπει να τον πληρώσουν ακριβά.
Σημείωση
1. Αν για 3 σερι σεζόν μια ομάδα έχει το χειρότερο ρεκόρ είναι στη διακριτική ευχέρεια της "εταιρείας" να την αποβάλουν. Παλαιότερα ενας από τους όρους συμμετοχης ομάδας με συμβόλαιο ηταν να βρεθεί τουλάχιστον στην 8αδα του εθνικου πρωταθλήματος. Ετσι ειχε χάσει μία χρονιά τη θέση της η Φορτιτούντο.
