Στις 26 Μαρτίου του 1979 ο Larry Bird και ο Magic Johnson αναμετρήθηκαν στον τελικό του κολλεγιακού πρωταθλήματος, με το Michigan State να επικρατεί του Indiana State και τον Magic να ανακυρήσσεται σε πολυτιμότερο παίκτη του Final 4. Το παιχνίδι αυτό, πέρα από πιθανότατα το καλύτερο στην ιστορία του NCAA basketball, αποτέλεσε την απαρχή της μεγάλης κόντρας μεταξύ των δύο παικτών που από το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς μεταφέρθηκε στο NBA και θα άλλαζε το τοπίο της λίγκας για πάντα.

Σε μία σειρά που απείχε μισό κλικ από το να περάσει στη λίστα με τις καλύτερες όλων των εποχών - όπου υπάρχει αυτή η λίστα τέλος πάντων - οι Toronto Raptors πέρασαν για τρίτη φορά φορά από την Oracle Arena και στέφθηκαν πρωταθλητές του ΝΒΑ. Το game 6 των φετινών ΄τελικών ήταν καθηλωτικό για τρεις περιόδους, αποθeώνοντας το μπάσκετ στο κορυφαίο του επίπεδo. Συνέχισε με μία θλίψη και κατέληξε σε ένα απόλυτα συναρπαστικό φινάλε, αντάξιο του θεάματος που είχε προηγηθεί.

Ο Κlay Thompson επέστρεψε στην πεντάδα των Warriors για τον τέταρτο αγώνα και ήταν (αναμενόμενα) φανταστικός, ο ρυθμός ανέβηκε, η ένταση στις δύο άμυνες πήγε το ματς στο ‘’αίμα και άμμος’’. Και τελικά; Τελικά οι Raptors απέδειξαν ότι είναι πνευματικά πιο έτοιμοι, έχουν μεγαλύτερο βάθος και περισσότερες επιλογές, έχουν τον κορυφαίο παίκτη στο παρκέ και στο τέλος της ημέρας, με το 3-1 στα χέρια τους και το επόμενο ματς στο Toronto, μπορούν να βροντοφωνάξουν: Eίμαστε απλά καλύτεροι!

Oι Raptors επιβλήθηκαν πολύ άνετα των Warriors στην Oracle Arena, με την νίκη τους να κατατάσσεται ως μια αναμενόμενη ανωμαλία. Ανωμαλια διότι τα δύο πρώτα παιχνίδια των τελικών ήταν φουλ ανταγωνιστικά και αναμενόμενη, διότι οι Dubs έπαιξαν σε αυτό το παιχνίδι αληθινά αποδεκατισμένοι. Μέχρι και η απουσία του Looney (δεν θα επιστρέψει) έμοιαζε τεράστια τηρουμένων των αναλογιών, δεδομένου των ποιοτικών λεπτών σπρωξιμάτων και ριμπάουντ που είχε προσφέρει ως τώρα. Oι Raptors μπήκαν από την αρχή στη θέση του οδηγού και κοίταξαν πίσω ίσα ίσα δυο τρεις φορές, όταν οι αντίπαλοι τους προσπάθησαν σπασμωδικά να μειώσουν την διαφορά.

Ο τίτλος του κειμένου μπορεί να μοιάζει με φθηνό λογοπαίγνιο της αγαπημένης σειράς του HBO που τελείωσε φέτος, πιστέψτε με όμως, δεν είναι. Καλά, μπορεί και να είναι λίγο, η φράση αυτή ωστόσο χρησιμοποιείται πολύ στο ΝΒΑ για να περιγράψει εκείνα τα παιχνίδια που οι δύο ανταγωνίστριες ομάδες έχουν κάποια σερί λεπτά στα οποία κυριαρχούν στο παρκέ. Συχνό φαινόμενο στους τελικούς, μόνο που στο φετινό game 2 αυτά τα ‘’runs’’ μεταφράστηκαν οριακά σε ένα ημίχρονο για κάθε ομάδα, με λίγη απαραίτητη παλαβομάρα προς το φινάλε. Ας ρίξουμε μία πιο προσεκτική ματιά.

Ήταν πολύ ωραίος τρόπος να κερδίσεις τους Warriors αυτός των Raptors. Η ομάδα του Nurse, λες και μελετούσε το ματσάρισμα πολύ καιρό τώρα (οκ όλοι τα ξέρουν όλα λίγο εώς πολύ) έπαιξε ακριβώς όπως έπρεπε και η επικράτηση της ήταν σαν ένδειξη ότι είναι φαβορί. Δεν είναι έτσι, όμως έτσι φάνηκε, διότι ο πρώτος τελικός δεν θα άλλαζε πλευρά, ακόμη και αν το παιχνίδι διαρκούσε τρεις μέρες. Oι Raptors είχαν τρομερή υπομονή σε κάθε τους κίνηση, αξιολογούσαν σωστά τον ρυθμό σε όλα τα σημεία του παιχνιδιού και έπαιξαν την απαραίτητη καλή άμυνα που χρειάζονται όλοι, όταν αντιμετωπίζουν τους Warriors. Τέλος - αν και είμαστε στην αρχή - είχαν εκείνοι στις τάξεις τους τον έξτρα πρωταγωνιστή της βραδιάς.

Οι τελικοι του ΝΒΑ ξεκινούν την Παρασκευή τα ξημερώματα και αν μη τι άλλο υπόσχονται έξοδο από την μονοτονία. Η παρουσία των Raptors εγγυάται κάτι διαφορετικό από τους κλασικούς Cavaliers, τους οποίους είχαμε βαρεθεί να βλέπουμε να χάνουν. Το αποτέλεσμα μπορεί και εδώ να είναι το ίδιο, όμως τουλάχιστον ο νέος σούπερσταρ Kawhi Leonard έχει στοιχεία μοναδικά για το "ειδος", συνδυάζοντας την εκπληκτική περφόρμανς με αντι-σταρ χαρακτήρα και σιωπηλή ηγεσία. Τόσο το δικό του προφίλ, όσο και εκείνο της ομάδας του, είναι ο,τι πρέπει για μία αντιπαράθεση δύο κόσμων. Γεμάτος λάμψη, γοητεία και σταρ πάουα πως-το-λέτε ο πρώτος, δίψα, ταπεινότητα και ορμή ο δεύτερος.

Με τους τελικούς του NBA ανάμεσα στους Warriors και τους Raptors να ξεκινούν τα ξημερώματα της Παρασκευής, πέντε κοντρίμπιουτορς του Basketball Guru μαζεύτηκαν γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι, συζήτησαν για τους τελικούς από το 2000 και μετά, τις στιγμές που ξεχώρισαν, τους ήρωες, τους ‘’κακούς’’ και τα συναισθήματα που γεννήθηκαν παρακολουθώντας τις σειρές που γράφουν την ιστορία του μπάσκετ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρακάτω ακολουθούν οι απαντήσεις τους, σε ένα ιδιότυπο ρετρό αφιέρωμα.

Ηταν περίπου τέτοια εποχή πέρυσι και στο αντίστοιχο χρονικό σημείο, όταν αναρωτιόμουν από εδώ μήπως γίναμε μάρτυρες μιας βίαιης ρήξης με το (τρόπον τινά) κατεστημένο του ΝΒΑ, την απόλυτη υπεροχή του Lebron James σε κάθε κουβέντα που αφορά τον πιο κυριαρχικό παίκτη στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Ο KD είχε στον τρίτο περσινό τελικό σηκωθεί επάνω από τα χέρια του και είχε ολοκληρώσει ένα σερί 11-0 των Dubs για το 3-0 και την ουσιαστική επικράτηση τους στην τελική σειρά. Ταυτόχρονα, είχε με αυτό τον τρόπο αποδείξει πως ήταν ο καλύτερος παίκτης στην καλύτερη ομάδα, και όχι εκείνος που απλά επέλεξε να γίνει ένας μεταξύ ίσων, προκειμένου να φορέσει στα χέρια του δαχτυλίδια. Ήταν άραγε οι περσινοί τελικοί το σημάδι για το πέρασμα στην εποχή Durant;

Aντιγράφω μια υπέροχη παράγραφο από το preview του The Ball Hog για τους τελικούς του NBA: "Αν έχουμε γράψει πάμπολλες φορές τη φράση “οι Warriors είναι η καλύτερη ομάδα μπάσκετ στην Ιστορία του αθλήματος”, μόνοι τους φέτος μας αναγκάζουν να την τροποποιήσουμε. Πλέον η σωστή απόδοση οφείλει να λέει πως “οι Warriors έπαιξαν το καλύτερο μπάσκετ που η ανθρωπότητα έχει ποτέ δει την περίοδο Φλεβάρης – Ιούνης 2017”. Οι φετινοί Warriors είναι μια καρικατούρα του εαυτού τους. Ένας αυτάρεσκος αλλαζονικός οργανισμός, που ξέρει ότι είναι ο καλύτερος -και μάλιστα εύκολα- και δεν μπαίνει ποτέ στη διαδικασία να το αποδείξει, αλλά αρκείται τραμπουκίζοντας σε μικρά διαστήματα (βλέπε τρίτα δωδεκάλεπτα) να παίρνει αυτό που θέλει (νίκες ή/και προκρίσεις)."