Οι Phoenix Suns έκαναν ακόμα ένα βήμα προς τον πρώτο τους τίτλο, πυροβολώντας ανελέητα πίσω από τη γραμμή των 7,25. Πέντε παίκτες του τελείωσαν το ματς με διψήφιο αριθμό πόντων και εξαιρετικά ποσοστά, τη στιγμή που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν υπερβολικά μόνος στην αντίπερα όχθη. Πλέον η σειρά μεταφέρεται στο Milwaukee, με τους Bucks να προσδοκούν να γίνουν μόλις η πέμπτη ομάδα στην ιστορία του NBA που γυρνάει από το 0-2 και καταφέρνει να κατακτήσει το δαχτυλίδι.

Απόλυτα συνεπής στο ραντεβού του με τη μπασκετική ιστορία, ο Chris Paul κυριάρχησε στο παρκέ της αρένας των Suns, αποδομώντας play by play οπoιαδήποτε στρατηγική εφάρμοσε στο μαρκάρισμα του ο Mike Budenholzer.

Οι τελικοί είναι επιτέλους μπροστά μας, όσο απίθανο και αν φαινόταν αυτό πριν από έναν χρόνο, όσο απροσδόκητο και αν είναι το τελικό ζευγάρι. Bucks versus Suns λοιπόν, σε ένα ζευγάρι που φέρνει αντιμέτωπο ένα franchise που πανηγύρισε τον τελευταίο του τίτλο πριν από ακριβώς πενήντα χρόνια, κι άλλο ένα που δεν έχει γευτεί ποτέ αυτή τη χαρά. Μέσα σε όλα, αυτό είναι μια μεγάλη νίκη. Μετά από μια δεκαπενταετία με επαναλαμβανόμενους πρωταγωνιστές, είναι η ευκαιρία να αναδειχτούν επιτέλους νέοι ήρωες και να ξεκινήσουν να γράφονται νέες ιστορίες. Ή να διορθώνονται, όπως στην περίπτωση του Chris Paul. 

Σηκώθηκα γύρω στις δύο και είκοσι (2.20) τα ξημερώματα. Έβαλα έναν γαλλικό καφέ - είχε τελειώσει ο εσπρέσο - και μέχρι να γίνει, τακτοποίησα τα μαξιλάρια στο βομβαρδισμένο σαλόνι, άνοιξα υπολογιστή και κατόπιν την τηλεόραση. Σιγά σιγά, άνοιξα και τα μάτια. Τα ξυπνήματα αυτά είναι βάρβαρα και ο χρόνος προσαρμογής μεγαλύτερος από ό,τι συνήθως, όσες φορές και αν το έχεις κάνει. Γέμισα την κούπα, έριξα δυο κουταλιές και βγήκα λίγο έξω για ένα τσιγαράκι. Η όλη διαδικασία, αν και ακούγεται σύντομη, πήρε τελικά 20 λεπτά, διότι στο μεταξύ έχασα το τηλεκοντρόλ, μου χύθηκε η ζάχαρη στο πάτωμα και διακόπηκε για λίγο η σύνδεση στο ρούτερ. Τα τακτοποίησα όλα και απλώθηκα θριαμβευτικά μπροστά στην οθόνη στις τρεις παρά τέταρτο, ακριβώς την ώρα του τζάμπολ.

To Larry O’Brien Trophy εμφανίστηκε στο γήπεδο (μέσα στην απαράδεκτα κακόγουστη Louis Vuitton θήκη του), οι Lakers φόρεσαν τις -αήττητες ως σήμερα στα Playoffs- Black Mamba εμφανίσεις τους, ο LeBron κάτω από αυτήν φόρεσε και την ισοπεδωτική 40άρα του, που περιμέναμε πως θα μας παρουσιάσει σε τουλάχιστον- ένα παιχνίδι τελικών, όμως πέρα από τον Davis, ουδείς άλλος συμπαίκτης του εμφανίστηκε έτοιμος για την τελετή απονομής. Αντίθετα, μια εφταμελής -όλη κι όλη- ειδική αποστολή καμικάζι από το Miami, προεξάρχοντος ενός -και πάλι- συγκλονιστικού Jimmy Butler, φρόντισε τα κομφετί να μείνουν στη βαλλίστρα τους και το Larry O’Brien Trophy να επιστρέψει στην άσχημη θήκη του και πίσω στην όποια αποθήκη φυλάσσεται για -τουλάχιστον- άλλες δύο μέρες ακόμα.

Σε μία εποχή κυριαρχίας της επίθεσης σε σχέση με την άμυνα στο NBA, με τις όποιες αλλαγές κανονισμών να ευνοούν απόλυτα προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση μάλιστα, το Game-4 των Τελικών του 2020 αποτέλεσε μια ωδή στην αμυντική προσήλωση και επανάφερε στα χείλη πολλών το παλιό κλισέ «τα πρωταθλήματα τα φέρνει η άμυνα».

Με την ανακοίνωση της απουσίας των Dragic και Adebayo και από τον τρίτο τελικό, το 3-0 και το ψάξιμο της σκούπας πίσω από την πόρτα φάνταζαν νομοτελειακά. Όχι σήμερα, και όχι γι’ αυτούς τους Heat, όχι όσο o Jimmy Butler και η παρέα του έχουν λόγο σε αυτό. Η ομάδα του Spoelstra ρίσκαρε στην άμυνα ακολουθώντας το δόγμα “κλείστε μέσα, double team, χέρια, χέρια, χέρια παντού” και κρατώντας τους Lakers στους 104 μόλις πόντους επιβίωσε για να δώσει τουλάχιστον άλλες δύο μάχες, με τον Butler να χαράσσει ανεξίτηλα το όνομά του στο βιβλίο της ιστορίας των τελικών του NBA.

Ο πόλεμος των κόσμων που όλοι περιμέναμε στους τελικούς του NBA προσέκρουσε στη σκληρή πραγματικότητα των τραυματισμών. Εκτός του Goran Dragic που ακόμα είναι χαρακτηρισμένος ως “αμφίβολος” μετά τον τραυματισμό του στην πελματιαία απονεύρωση (και η επιστροφή του θα συνιστούσε ένα μικρό ιατρικό θαύμα και ένα μεγάλο ασφαλιστικό πονοκέφαλο), απών από το δεύτερο παιχνίδι των τελικών ήταν και ο Bam Adebayo λόγω προβλήματος. Οι Heat πάλεψαν τίμια χωρίς δύο από τους τρεις καλύτερούς τους παίκτες, αλλά δεν μπόρεσαν να χτυπήσουν το παιχνίδι και πλέον καλούνται να κερδίσουν τους Lakers τέσσερις φορές σε πέντε παιχνίδια για να κατακτήσουν το τέταρτο πρωτάθλημα της ιστορίας τους. Μπορεί οι Los Angeles Lakers να έχουν τον LeBron James, αλλά το μεγαλείο και η ιστορία του Anthony Davis έχει αρχίσει να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Και το αποτέλεσμα είναι άκρως εντυπωσιακό.

Όσοι και όσες περιμέναμε με αγωνία να ξεκινήσει η σειρά για να δούμε τους δύο καλύτερους παίκτες μπάσκετ σήμερα στον κόσμο, απέναντι στην καλύτερη ομάδα και τον καλύτερο προπονητή σήμερα του κόσμου, μάλλον απογοητευτήκαμε από αρκετά νωρίς. 

Με τους Lakers να αποκρούουν το μεταφυσικό άστρο των Denver Nuggets, εκμεταλλευόμενοι τις πρώτες ιστορικές παραστάσεις του Anthony Davis στο μεγάλο πάλκο και δρέποντας τους καρπούς της διαχείρισης του χρόνου του LeBron James από τη μια πλευρά, και τους Miami Heat να δένουν κόμπο άλλον έναν αντίπαλο με διαφορετικά χαρακτηριστικά, χωρίς να χάνουν στιγμή την αυτοπεποίθησή τους, φτάσαμε στους Τελικούς του NBA για το 2020. Καλώς, κακώς, απρόσμενα, όπως το βλέπει ο καθένας/μία, το διεστραμμένο πείραμα της «Φούσκας» πέτυχε, κρίνοντάς το τουλάχιστον από την επιχειρηματική πλευρά και αυτή του θεάματος. Πέτυχε, όπως λέμε, ολοκληρώθηκε. Χωρίς να ξεχνάμε τις αντιφάσεις που συνεχίζουν αμείωτες να συγκλονίζουν τον κόσμο, κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για να μιλήσουμε για το επιστέγασμα των -ίσως- πιο διασκεδαστικών playoffs των τελευταίων ετών, επιλέγοντας για μερικές ώρες να σταθούμε σε αυτά που το NBA έχει να μας προσφέρει, και όχι όσα βρίσκουν καταφύγιο πίσω από την απαστράπτουσα κουρτίνα του θεάματος. Πάμε λοιπόν να δούμε την κόντρα δύο franchises που δεν έχουν μεγάλη ιστορία αντιπαλότητας, αλλά που τα μέλη τους έχουν ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς.