Ο Paul ήταν άποντος στην πρώτη περίοδο και από εκεί και έπειτα επιδόθηκε σε ένα κρεσέντο διαβάσματος και ευστοχίας, που κατέληξε σε 32 πόντους, 12/19 σουτ και 9 ασίστ και που θα το ζήλευαν οι πιο επιφανείς πρωταγωνιστές της ιστορίας των τελικών του ΝΒΑ, αυτοί που έχουν κατακτήσει το τρόπαιο ξανά και ξανά. Βρίσκοντας απέναντι του κυρίως τον Lopez σε switch, ο point guard των Suns τον έστειλε πρακτικά στον πάγκο, καθιστώντας τον unplayable από τα τέλη της τρίτης περιόδου και στερώντας από τους Bucks ένα σημαντικό επιθετικό τους όπλο. Αργότερα, όταν ο Budenholzer δοκίμασε να βγάλει από τις αλλαγές τον Portis, τόσο εκείνος, όσο και ο Booker, σκόραραν εκ νέου απροβλημάτιστα, ενώ στο ενδιάμεσο, όταν τα Ελάφια επιχείρησαν drop, το αποτέλεσμα ήταν και πάλι το ίδιο: Floaters από την μέση απόσταση, λόμπες στον Ayton, τρίποντα – μέχρι και μίνι σερί του Cameron Payne.
Το σενάριο του πρώτου τελικού περιστράφηκε μέσες άκρες γύρω από όσα μόλις διαβάσατε. Η άμυνα των Bucks έψαχνε διαρκώς να σταματήσει πρωτίστως τον Paul, δευτερευόντως τον Booker και στην τέταρτη περίοδο τον Payne και δεν κατάφερνε απολύτως τίποτα, ό,τι τακτική και αν επιχειρούσε στο παρκέ. Μόνη εξαίρεση αποτέλεσε ένα διάστημα προς το τέλος, με την κλασική πλέον προσαρμογή του σχήματος προς τα χαμηλότερα και τον Connaughton στην σύνθεση, να προσπαθεί να κρυφτεί στον Crowder.
Είναι όμως δόκιμο να τη βγάλει ο Giannis στο 5 για μεγάλα χρονικά διαστήματα, όταν κάτι τέτοιο τον αφαιρεί φανερά από το transition παιχνίδι και τον καταπονεί περισσότερο; Μάλλον ναι και αυτό διότι τη δεδομένη στιγμή, προτεραιότητα των Ελαφιών είναι να αμυνθούν όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται, μπας και καταφέρουν να ρίξουν τον ρυθμό ενός αντιπάλου, που δείχνει απόλυτα έτοιμος να αγωνιστεί στα κόκκινα για επτά συναπτά παιχνίδια, εφόσον τελικά χρειαστεί.
Έχει σημασία η συγκεκριμένη παρατήρηση, διότι ναι μεν οι Suns κέρδισαν κυρίως χάρη στον Paul, αλλά παράλληλα η σημαντική λέξη είναι το «κυρίως». Η oμάδα του Williams είχε τέτοια ισορροπία, ώστε να παίρνει το μέγιστο από κάθε μονάδα της, ως απόρροια του μποερδέματος που διαρκώς προκαλούσε ο καλύτερος παίκτης της. Ετσι, ο Ayton ολοκλήρωσε λόμπες και λέι απ για απολογισμό 22 πόντων, κατεβάζοντας και 19 ριμπάουντ, οι Johnson και Payne κατέληξαν διψήφιοι και ο Mikal Bridges ήταν ο γνωστός Bridges, δηλαδή ο καλύτερος δυνατός συμπαίκτης που μπορούν να βρουν οποιοιδήποτε τέσσερις παίκτες βρεθούν τυχαία σε ένα παρκέ. Τα highlight reels θα τον βάλουν σε περίοπτη θέση μετά την ασύλληπτη τάπα που δέχτηκε από τον Αντετοκούνμπο στο transition, όμως αυτός παραμένει ένα τέρας ωριμότητας σε αμυντικές περιστροφές και στις λίγες επιθετικές κατοχές που του αναλογούν, προσφέροντας λύσεις σε σχήματα, μαρκαρίσματα και τακτικές. Ο Bridges μπορεί να κάνει τα πάντα.
Nevertheless, ας μη χάσουμε την ευκαιρία…
Another look at this INCREDIBLE rejection by Giannis! ? #ThatsGame
— NBA (@NBA) July 7, 2021
2nd half of Game 1 coming up on ABC. #NBAFinals pic.twitter.com/XgdrloCDX5
Παρά το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της συζήτησης γύρω από τον πρώτο τελικό αναμένεται να περιστραφεί γύρω από τις προσαρμογές και τις τακτικές του Budenholzer απέναντι στο mid-range παιχνίδι των ηγετών των Suns, νομίζω πως εκείνος ελέγχεται κυρίως για άλλα πράγματα. Το βασικότερο είναι πως απέναντι στην πολυφωνία και την ενέργεια των Suns, επέλεξε να δοκιμάσει να γυρίσει το παιχνίδι από το -17 στην τέταρτη περίοδο, αντί να αποσύρει τους βασικούς του και να κάτσει να σκεφτεί τα επόμενα. Ο παράγοντας «αντοχές» τη δεδομένη στιγμή είναι συντριπτικά υπέρ των Suns και κάθε λεπτό καταπόνησης του ημι-τραυματία Αντετοκούνμπο και του δαρμένου (sic) Middleton είναι μαρμελάδα στο κρουασάν των σκληροτράχηλων μονάδων των Suns, όπως οι Crowder, Bridges, Craig και Ayton – αν τους αρέσουν τα κρουασάν that is. Eπίσης, το γεγονός πως έδωσε την ευκαιρία στους αντιπάλους να μετρήσουν τις δυνάμεις τους απέναντι στο χαμηλότερο σχήμα, σε διάστημα προορισμένο σχεδόν αποκλειστικά για προπόνηση, κάθε άλλο παρά ωφελεί την αποτελεσματικότητα της προσαρμογής σε βάθος χρόνου. Στο Phoenix ξέρουν ήδη τι να περιμένουν. Όχι ότι δεν το ήξεραν στη θεωρία (αλίμονο), απλώς πλέον το δοκίμασαν και στην πράξη, χωρίς να τα πάνε και άσχημα.
Τι χρειάζεται να αλλάξει; Λοιπόν, αυτό δεν είναι ένα άρθρο για τους Bucks, συνεπώς για τους Suns προς το παρόν δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα. Η ισορροπία δείχνει εξαιρετική με τον Paul ψηλότερα από όλους στην διαχείριση των κατοχών και αν εκείνος αναχαιτιστεί (δύσκολο), τότε θα έρθει και η σειρά του Booker να αναλάβει τα ηνία. O Crowder εκνευρίζει τους πάντες, ο Ayton δεν κάνει τίποτε περιττό, οι υπόλοιποι στους ρόλους τους είναι θεσπέσιοι.
Στους Bucks τώρα, δεδομένων των τακτικών προβλημάτων, πολλά μπορούν να βελτιωθούν αν ο Γιάννης νιώσει καλύτερα. Είχε διάφορες εκρήξεις στο ματς, όμως ειδικά στο transition, τα πατήματα του ήταν μετρημένα. Η επίθεση πέρασε ελάχιστα από τα χέρια του, φθορά δεν προκάλεσε σχεδόν καθόλου. Είναι κάτι μη φυσικό, αλλά αναμενόμενο, βάσει του στάτους. Συνεπώς, περισσότερη προσοχή συγκεντρώνει η απόδοση του Holiday, που έχασε κατά κράτος την μάχη με τον Paul και στις δύο πλευρές του παρκέ, αποτυγχάνοντας να τον παρασύρει στη ρακέτα και υποπίπτοντας σε λάθη. Τα συνδυαστικά ποσοστά του με τον Middleton δε, στο πρώτο μισό του αγώνα έγραψαν 7/21. No problem, όσο ο Lopez κάλυπτε με τρίποντα, big problem, όταν ο σέντερ των Bucks αναγκάστηκε να κάτσει στον πάγκο, προκειμένου να μαζευτεί η άμυνα.
Γενικώς πάντως, είναι τελικοί. Λίγο να μη γίνει το ένα και να γίνει το άλλο, η πλάστιγγα μπορεί να γείρει αλλιώς και οι Bucks εξακολουθούν να υπερτερούν σε μέγεθος, δύναμη και (κανονικά) στη ρακέτα. Θα πάει μακριά η σειρά λογικά, απλώς ο point God δεν δείχνει διατεθειμένος να κατέβει από τους ουρανούς κάπου σύντομα. Και ξέρετε τι, είναι γενικά ο καλύτερος παίκτης όλων, εκείνος που αν υπήρχε διαρκής, συμπαντική, μπασκετική δικαιοσύνη, θα κοιμόταν ήδη με ένα δαχτυλίδι στο χέρι του.
