Εδώ στο Basketball Guru υπάρχουν στιγμές που αισθανόμαστε αιρετικοί, χωρίς σώνει και καλά να είμαστε. Αισθανόμαστε να υιοθετούμε απόψεις και να πρεσβεύουμε αξίες, οι οποίες πάνε κόντρα σε μια ιδιαίτερα συντηρητική αντίληψη που διέπει την κοινωνία μας. Ή έστω έτσι το αντιλαμβανόμαστε εμείς, διότι στην τελική μπορεί να μην είμαστε μέρος μιας μειοψηφίας, που με ανθρωπιστικά κριτήρια επιθυμεί αλλαγές στις δομές της κοινωνίας αυτής. Μπορεί να είναι πολλοί που αισθάνονται έτσι. Μακάρι.

Γιατί εδώ είμαστε λίγο περίεργοι τύποι. Αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες σαν να είναι οικογένειά μας, μας αρέσει όταν ομόφυλα ζευγάρια παντρεύονται και κάνουν παιδιά, το θεωρούμε φυσιολογικό ένας άνθρωπος να μπορεί να ζει με το φύλο που ο ίδιος έχει επιλέξει ότι τον προσδιορίζει. Μας φαίνεται τελείως παράλογο να μην εξετάζουμε τέτοιου είδους ζητήματα από τη σκοπιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ίσων ευκαιριών για όλους, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος, θρησκείας και σεξουαλικού προσανατολισμού.  Αντιλαμβάνεστε δε πόσο μεγάλη είναι ανάγκη μας να βλέπουμε αθλητές να ασχολούνται με καίρια ζητήματα, ανάγκη η οποία είχε εκφραστεί και παλαιότερα γραπτώς .

Το NBA Cares και το Euroleague ONE TEAM είναι δύο θεσμοί, οι οποίοι έχουν αναλάβει να μας δείξουν το κοινωνικό πρόσωπο των ομάδων. Εδώ στο χωριό μας, για παράδειγμα, κάθε ομάδα πραγματοποιεί μια ενέργεια τη σεζόν. Ο Παναθηναϊκός επισκέπτεται τις φυλακές ανηλίκων στην Κόρινθο, ενώ ο Ολυμπιακός σχολείο για παιδιά με αναπηρία στον Πειραιά. Στην Αμερική, τον περασμένο Ιούνιο, οι Γκολντεν Στέιτ Ουόριορς πήγαν στις θρυλικές φυλακές του San Quentin. Αυτά είναι μερικά παραδείγματα που τονίζουν την προσπάθεια των διοργανωτών και των ομάδων να επιδείξουν ένα κοινωνικό πρόσωπο, και είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Φυσικά και ενστερνιζόμαστε αυτές τις προσπάθειες για όποιους λόγους και αν γίνονται, καθώς κάποιες φορές στην προσπάθεια μας να ανακαλύψουμε τα κίνητρα μιας ενέργειας, χάνουμε εντελώς την ουσία.

Και ενώ λοιπόν οι προσπάθειες αυτές είναι στο σωστό πνεύμα, έχει ενδιαφέρον πάντα όταν κάποιος αθλητής ξεφεύγει από το σύνολο και λειτουργεί ατομικά μέσο στο ίδιο πλαίσιο. Γιατί η επίσκεψη στις φυλακές ανηλίκων είναι μέρος ενός προγράμματος, που στην τελική δεν μπορείς να μην πας. Είναι όπως η σχολική εκδρομή στο Πλανητάριο που θα πας θες δε θες. Προσοχή δε λέω πως κακώς γίνεται. Ίσα ίσα μακάρι να γινόντουσαν συνέχεια τέτοιου είδους ενέργειες. Και είναι για αυτό ακριβώς τον λόγο που ενέργειες όπως αυτή του Νίκου Παππά να καλύψει οικονομικά την κατασκευή ενός γηπέδου μπάσκετ στις φυλακές Κορυδαλλού, ξεχωριζουν. Θεωρώ περιττό να κάτσω να γράψω τους λόγους που μια τέτοια κίνηση είναι θετική. Θα χρειαστεί να αναλύσουμε την ετυμολογία της λέξης σωφρονισμός, να κοιτάξουμε μελέτες για κρατούμενους και την επανένταξή τους στην κοινωνία, να γίνουν συγκρίσεις με άλλες χώρες και άλλα σωφρονιστικά συστήματα (λαμβάνοντας υπόψη κριτήρια γεωγραφικά, πολιτικά, κουλτούρας), και στην τελική αυτό είναι κάτι που μπορούν να το στηρίξουν ειδικοί επιστήμονες και όχι κάποιοι ευκαιριακοί ερασιτέχνες μπλόγκερς μπασκετικού site.

Ο Νίκος Παππάς είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση αθλητή. Είναι ένας αθλητής που τον συνοδεύει ένα μέγεθος φημών και ιστοριών για την εξωγηπεδική του ζωή. Ακόμα δε και ιστορίες που σχετίζονται με το μπάσκετ (Εθνική) μας δείχνουν για ένα χαρακτήρα έντονο. Αυτά που έχουμε διαβάσει και (το καλύτερο) αυτά που ακούμε στα πηγαδάκια στις κερκίδες μιλούν για ένα μεθύστακα, κωλοχαρακτήρα, που βρίζεται με τους προπονητές, τσακώνεται με τους συμπαίκτες του και προκαλεί τους αντιπάλους του.

Εμείς εδώ είμαστε αναγνώστες. Δεν είμαστε ρεπόρτερ για να γνωρίζουμε ιστορίες. Κάποιοι πηγαίνουμε και στο γήπεδο και βλέπουμε το Νίκο Παππά να κάνει τη δουλειά του (γεια σου Παππά!). Εκεί (στο γήπεδο) συνειδητοποιεί κανείς και τη μεγάλη ανάγκη του κόσμου του Παναθηναϊκού να βρει έναν ηγέτη στη μετά ΔΔ εποχή. Και εξηγώ: Υπάρχουν παιχνίδια που ο Παππάς κάνει μια ενέργεια φυσιολογική (μια ασιστ, ένα κλέψιμο κλπ) η οποία επιδέχεται τεράστιου ενθουσιασμού από τον κόσμο μόνο και μόνο επειδή την έκανε αυτός. Είναι ένας τύπος που έχει τεράστια επιρροή στον κόσμο και μια παρεξηγήσιμη (όχι από εμάς φυσικά) άνεση με τους δημοσιογράφους.

Το κείμενο αυτό λοιπόν, να το ξεκαθαρίσω, είναι σε κείμενο «γλειψίματος» στον Νίκο Παππά και παραδόξως όχι για κάτι μπασκετικό, αλλά για το κοινωνικό του πρόσωπο. Για την ενασχόλησή του με κάποια θέματα που για κάποιους άλλους κάνουν τζιζ. Και δε λέω, το μουστάκι-challenge έχει πλάκα και μας αρέσει να βλέπουμε ένα πιο ανθρώπινο χαβαλετζίδικο πρόσωπο των αθλητών. Έχουμε ανάγκη όμως, και μας αρέσει πιο πολύ όταν ένας αθλητής τοποθετείται δημόσια και εκφράζει άποψη απέναντι στον κάθε Αλεξανδρή (τον προπονητή), Αλεξανδρή (τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή) και στον κάθε Τσάρτα…

Σήμερα λοιπόν στηρίζουμε τον Νίκο Παππά για κάτι που έκανε, και για το οποίο ο ίδιος δεν μίλησε δημόσια. Ευχόμαστε αύριο να ακολουθήσουν και άλλοι και εμείς εδώ θα στηρίζουμε…Στο πλαίσιο αυτό και αντί επιλόγου απευθύνουμε κάλεσμα στο Νίκο Παππά και του ζητάμε ανοιχτά συνέντευξη η οποία όμως δεν θα περιλαμβάνει καμμία ερώτηση για μπάσκετ.

Υγ.Χρησιμοποιήθηκε αρκετά το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο διότι πολλά από τα παιδιά στο Guru βλέπουν τα πράγματα από την ίδια σκοπιά.

(Φωτογραφία από eurohoops.net)

Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά λένε ο Χ&Π Κατσιμίχας (Sorry Γιώργο). Τις τελευταίες μέρες πήρε κάποια σχετική έκταση το συμβάν με τους παίχτες του Παναθηναϊκού με το σύνθημα για το 99, που περιγράφει μια ιστορία, αναφερόμενο φυσικά στα ανδρικά και γυναικεία γεννητικά όργανα (πούτσες και τέτοια). Πέσαμε από τα σύννεφα, καθώς δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι οι μπασκετμπολίστες βρίζουν.

Όταν κάτι τελειώνει συνηθίζεται να κάνουμε μια ανασκόπηση για να μπορέσουμε να το αξιολογήσουμε. Τελειώνει ένα ταψί παστίτσιο ας πούμε, λες ήταν εκπληκτικό ή ήθελε λίγο ακόμα μοσχοκάρυδο η μπεσαμέλ. Πριν το φτιάξεις το παστίτσιο βέβαια δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα. Τελειώνει ένας χρόνος καλή ώρα, λες τέρμα η ανθυγιεινή διατροφή, να ξεκινήσω και λίγη άσκηση και κάπου εκεί πριν μπει το δεύτερο δεκαπενθήμερο όλες αυτές οι υποσχέσεις σου φαίνονται αρχαία ιστορία.

(Η φωτό προέρχεται από το σάιτ sdna.gr)

Μπορούν οι Έλληνες μπασκετμπολίστες, προπονητές παλαίμαχοι να αποτελέσουν πρότυπα για τους νέους αλλά και τους μεγάλους; Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι ήδη. Είναι όμως; Και σε ποια διάσταση της καθημερινότητάς μας; Θα μπορούσαν να κάνουν κάτι παραπάνω που να μην άπτεται αμιγώς της αθλητικής τους ιδιότητας; Με αυτό το μη αθλητικό θέμα θα ασχοληθώ σήμερα.

Καλησπέρα,

Σήμερα σκέφτηκα να ασχοληθώ με ένα θέμα αμιγώς αθλητικό, λιγότερο μπασκετικό και βαθειά κοινωνικό (οι πηγές εμφανίζονται στο τέλος του άρθρου).

Οι διεμφυλικοί αθλητές είναι μια πραγματικότητα, στην Αμερική κυρίως, οπότε σαν κοινωνία ίσως την αντιμετωπίσουμε και εμείς σε καμιά 20αριά χρόνια. Σύμφωνα με την Μ.Γαλανού, Πρόεδρο του Συνδέσμου Υποστήριξης Διεμφυλικών: «O όρος διεμφυλικός/-ή, είναι μετάφραση του αγγλικού transgender, όρος που χρησιμοποιείται πιο ευρέως στη διεθνή κοινότητα. Όπως γίνεται φανερό από το δεύτερο συνθετικό του αφορά το κοινωνικό φύλο (gender). Είναι όρος που προέρχεται από την κοινωνική ανθρωπολογία, και σε καμία περίπτωση από την ιατρική. Είναι όρος ομπρέλα που περιέχει όλα τα άτομα που αισθάνονται ότι το βιολογικό (ανατομικό) τους φύλο δεν βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με το φύλο που βιώνουν και κοινωνικοποιούνται». 

Εμένα οι φίλοι μου δεν είναι σαν της Κατερίνας Γώγου, μαύρα πουλιά και σύρματα τεντωμένα. Εμένα οι φίλοι μου είναι ζόμπι. Για να το θέσω καλύτερα γίνονται ζόμπι για κάποιες ώρες της ημέρας. Μετά επανέρχονται. Το βλέμμα τους αποκτά πάλι την σπιρτάδα του (λέμε τώρα), αντιδρούν σε αυτά που τους λες και το δέρμα τους ανακτά το κανονικό του χρώμα. Δεν είναι μόνο οι δικοί μου φίλοι όμως που γίνονται ζόμπι. Είναι και οι δικοί σας και εσείς οι ίδιοι και εγώ φυσικά.

Δεν τα πάω καλά με τα βιωματικά κείμενα. Όχι για κάποιο άλλο λόγο αλλά γιατί περιγράφουν προσωπικές εμπειρίες και η αλήθεια είναι ότι δε γνωριζόμαστε και τόσο καλά για να σας αφορούν. Είναι κάτι όμως με αυτή τη μέρα που όλοι εμείς οι άνω των 35 θα την έχουμε ως σημείο αναφοράς για τη σχέση μας με το άθλημα αυτό. Λίγα χρόνια μετά το έπαθε πολύς κόσμος και με το Euro. Όλοι θυμόμασταν πού ήμασταν, με ποιον βλέπαμε τους αγώνες, ακόμη και τι τρώγαμε. Έτσι και με την 14^η Ιουνίου 1987. Έτσι αλλά και λίγο διαφορετικά. Διαφορετικά γιατί το μπάσκετ ήταν μέχρι τότε ένα άθλημα που δεν μας πολυαφορούσε. Θυμάμαι να με έχει πάει ο πατέρας μου να δω κάποια παιχνίδια της αγαπημένης μας ομάδας και να μου λέει «Να αυτός είναι ο Βίδας». Ούτε που θυμάμαι πως είναι στην όψη ο Βίδας.

Είναι γνωστό ότι οι σπουδές μου καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα πάνω στην ιστορία της τέχνης, την κοινωνιολογία και τη λαογραφία, από τα καλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα παγκοσμίως. Σε ένα από αυτά και συγκεκριμένα στο FSU (για αυτούς που δεν ξέρουν είναι το The Florida State University) είχα την τύχη να έχω για καθηγήτρια έναν εξαίρετο άνθρωπο, την SharleenPapadatos, Ελληνίδα τρίτης γενιάς που είχε την ειδικότητα της sports psychologist. Το μάθημα της το είχα πάρει σαν μάθημα επιλογής αφού τότε σπούδαζα κοινωνιολογία. Η κα Papadatos λοιπόν είχε εκτελέσει και χρέη ψυχολόγου του Shaq, τότε που  έπαιζε στο Miami και δεν έβαζε βολή με τίποτα. Το σημερινό κείμενο είναι λοιπόν είναι ένα γράμμα που έχω στείλει σε αυτήν.

(φωτό από sportit.gr)

Ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά οι πολιτικές συγκυρίες είναι καταιγιστικές και απέτρεψαν τη συχνότερη παρουσία μου εδώ. Μετά από πληθώρα βαρετών άρθρων απο τους άλλους για πικ κατοχές και zonepressήρθε η στιγμή να διαβάσετε κάτι ενδιαφέρον. Έγινε κάτι προχθές στον ημιτελικό μεταξύ Παναθηναϊκού και Άρη που ακόμα και το δικό μου το μυαλό που είναι πιο πάνω από το μέσο όρο, χρειάστηκε δύο μέρες για να το επεξεργαστεί.

Προσπαθώ να διαβάζω και να ενημερώνομαι συνεχώς για θέματα που με ενδιαφέρουν. Η αφετηρία μου είναι πάντα ότι για όλα τα ενδιαφέροντά μου υπάρχουν ειδικοί οι οποίοι έχουν το χρόνο και την αφοσίωση, ή φυσικά είναι το επάγγελμά τους, επομένως αντλώ πληροφορίες και γνώσεις από κάποιον που γνωρίζει περισσότερα από εμένα. Για θέματα φαγητού θα παρακολουθήσω με σπουδή την εκπομπή «Κάτι Ψήνεται» στον ALPHA (καθώς συμπεριλαμβάνει και λαογραφικά στοιχεία τα οποία λατρεύω), για σοβαρά ζητήματα της καθημερινής ζωής ευτυχώς υπάρχει το thehollywoodgossip.com, και αν θέλω να «ψαχτώ» μουσικά είμαστε τυχεροί γιατί ο Νίκος Παπαδογιάννης αρθρογραφεί στο rocking.gr προσφέροντας στην κουλτούρα μας.