Διεμφυλικότητα, μπάσκετ και αθλητισμός.

Πέμπτη, 08 Σεπτεμβρίου 2016 16:12

Διεμφυλικότητα, μπάσκετ και αθλητισμός.

Από : Iason Sekeris

Καλησπέρα,

Σήμερα σκέφτηκα να ασχοληθώ με ένα θέμα αμιγώς αθλητικό, λιγότερο μπασκετικό και βαθειά κοινωνικό (οι πηγές εμφανίζονται στο τέλος του άρθρου).

Οι διεμφυλικοί αθλητές είναι μια πραγματικότητα, στην Αμερική κυρίως, οπότε σαν κοινωνία ίσως την αντιμετωπίσουμε και εμείς σε καμιά 20αριά χρόνια. Σύμφωνα με την Μ.Γαλανού, Πρόεδρο του Συνδέσμου Υποστήριξης Διεμφυλικών: «O όρος διεμφυλικός/-ή, είναι μετάφραση του αγγλικού transgender, όρος που χρησιμοποιείται πιο ευρέως στη διεθνή κοινότητα. Όπως γίνεται φανερό από το δεύτερο συνθετικό του αφορά το κοινωνικό φύλο (gender). Είναι όρος που προέρχεται από την κοινωνική ανθρωπολογία, και σε καμία περίπτωση από την ιατρική. Είναι όρος ομπρέλα που περιέχει όλα τα άτομα που αισθάνονται ότι το βιολογικό (ανατομικό) τους φύλο δεν βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με το φύλο που βιώνουν και κοινωνικοποιούνται».

Το θεωρώ δεδομένο πως στη χώρα μας δεν υπάρχει προσοδοφόρο έδαφος να δεχτεί κάποιος μια τέτοια πραγματικότητα, όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά στη δουλειά, στη διασκέδαση, στην καθημερινότητά μας γενικότερα. Εδώ καλά καλά η ελληνική κοινωνία δυσκολεύεται να αποδεχτεί το γεγονός ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας είναι ομοφυλόφιλοι. Στο χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού δε και ειδικότερα στο μπάσκετ, όπου το στερεότυπο του μάτσο άνδρα-γαμιά περισσεύει, φαίνεται αδιανόητο κάποιος επαγγελματίας αθλητής να μην είναι και ετεροφυλόφιλος. Να θυμίσω πως μετά την αποκάλυψη του Τζον Αμίτσι ότι είναι ομοφυλόφιλος, την επόμενη μέρα οπαδική εφημερίδα είχε τίτλο "Τζον Αμίτσι μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού: Είμαι γκέι." Ότι τι; Πικάρεις τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας με βάση τις σεξουαλικές προτιμήσεις κάποιου αθλητή. Χωρίς φυσικά να σκέφτεσαι πώς ένας οπαδός της δικιά σου ομάδας που είναι ομοφυλόφιλος, μπορεί να αισθανθεί.

Ανοίγω παρένθεση σημειώνοντας ότι φυσικά και δεν είναι μόνο η ελληνική κοινωνία που έχει πολύ υψηλά επίπεδα ομοφοβίας. Ακόμα και στην Αμερική και συγκεκριμένα στις πολιτείες που βρίσκονται στο μέσον του χάρτη (αυτοί που θα ψηφίσουν Τραμπ) το πρόβλημα υπάρχει. Σύμφωνα με τον Αμίτσι «στις ΗΠΑ υπάρχουν τουλάχιστον 30 πολιτείες, όπου μπορούν να σε απολύσουν γιατί είσαι γκέι». Επίσης επί των ημερών του Αμίτσι στο ΝΒΑ ο Τιμ Χαρνταγουεϊ είχε πει: «δε θα ανεχθώ κανέναν γκέι στα αποδυτήρια».

Επιστρέφω στο θέμα μου που δεν είναι άλλο αλλά από την ένταξη των διεμφυλικών ανθρώπων στον αθλητισμό. Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά η συμμετοχή των ανθρώπων αυτών σε αθλήματα σε επίπεδο πρωταθλητισμού είναι αρκετά δύσκολη και πολύπλοκη. Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να είναι πιο δύσκολη από την κοινωνική ή την εργασιακή ένταξη. Στο Σαν Φρανσίσκο για παράδειγμα ένας διεμφυλικός άντρας μπορεί να βρει δουλειά, μπορεί να παντρευτεί, μπορεί να μείνει έγκυος και να γεννήσει αν το επιθυμεί. Μπορεί όμως να παίξει στο NCAA;

Οι κανονισμοί στο NCAA είναι ξεκάθαροι από το 2011, και σημειώνουν ότι δε χρειάζεται να έχει προηγηθεί κάποια εγχείριση (π.χ. αλλαγής φύλου) και αυτό στο οποίο χρειάζεται να υποβληθούν οι διεμφυλικές αθλήτριες είναι μια ορμονοθεραπεία για ένα χρόνο, η οποία θα ρίξει τα επίπεδα της τεστοστερόνης. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το ιατρικό επιτελείο του NCAA: "Είναι σημαντικό να γνωστοποιηθεί ότι οποιοδήποτε πλεονέκτημα μπορεί να έχει μια διεμφυλική αθλήτρια στον τομέα της φυσικής δύναμης ή της αντοχής εξ’ αιτίας των προηγούμενων επιπέδων τεστοστερόνης (όταν ήταν άντρας δηλαδή), μετά από έναν χρόνο ορμονοθεραπείας παύει να υφίσταται."

Και αν τα παραπάνω συμβαίνουν στο NCAA, στις μικρότερες ηλικίες τι γίνεται; Εκεί το πλαίσιο είναι πιο ασαφές και αυτό γιατί σημαντικό ρόλο για την ταυτοποίηση του φύλου παίζει το γεγονός του πότε θα γίνει η μετάβαση. Πριν ή μετά την εφηβεία. Παρ’ όλα αυτά τον Οκτώβριο του 2014 για πρώτη φορά, δόθηκε από επίσημη επιτροπή που ασχολείται με τις αθλητικές δραστηριότητες στα λύκεια, στην πολιτεία της Αριζόνα, το go ahead για έναν μαθητή (ή μαθήτρια δε γνωρίζουμε) να επιλέξει σε ποια ομάδα θα ήθελε να συμμετάσχει: στην ανδρική ή στη γυναικεία.

Το ζήτημα εδώ δεν έχει να κάνει ούτε με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του καθενός, ούτε με τίποτα ιδιωτικό. Έχει να κάνει με τις ίσες ευκαιρίες που μπορεί να έχουν οι πολίτες μιας χώρας. Μια κοινωνία σαν την ελληνική, που πέρσι το χειμώνα ενέταξε στο λεξιλόγιό της το bullying και ορθώς στεναχωρήθηκε με τη δολοφονία ενός φοιτητή, δεν μπορώ καν να φανταστώ πως θα αντιδρούσε αν στα εφηβικά τμήματα του Παναθηναϊκού αγωνιζόταν ένας αθλητής ή μια αθλήτρια που έχει αποφασίσει αυτός ή αυτή να επιλέξει το φύλο που επιθυμεί να τον προσδιορίζει κοινωνικά.

Μα γιατί τέτοια αγωνία θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Γιατί να είναι τόσο σημαντικό για έναν άνθρωπο να μη μπορεί να συμβιβαστεί με τα γεννητικά όργανα με τα οποία γεννήθηκε. Ο Kye Allums (βλέπε και φωτό εξωφύλλου) είναι ένας πρώην αθλητής του NCAA.

Ο Kye όταν έπαιζε μπάσκετ αγωνιζόταν με τη γυναικεία ομάδα του George Washington University. Αποκάλυψε το αληθινό του φύλο όσο ήταν ακόμη μέλος της ομάδας. Σύμφωνα με τον ίδιο αναγκάστηκε να πραγματοποιήσει κάτι τέτοιο γιατί όλα τα γυναικεία επίθετα , ουσιαστικά κτλ που αναφέρονταν σε αυτόν από τις συμπαίκτριές του είχαν πολύ σοβαρό αντίκτυπο στην ψυχική του υγεία. Όπως σημειώνει ο ίδιος (αφήνω εδώ τα αγγλικά) «It’s like being sick. It’s like having the flu. It’s like you want to rip the skin off of your body. It’s the most uncomfortable, unbearable feeling in the world. I could not focus on basketball feeling like that. All I wanted to do was escape my body and run away. … To bring that focus back to basketball, I needed to hear male pronouns». Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ όταν σαν κοινωνία έχεις κάποια μέλη που αισθάνονται έτσι δεν κλείνεις τα μάτια ούτε σφυρίζεις αδιάφορα. Σκύβεις πάνω από το πρόβλημα και βρίσκεις μια λύση που να μην κάνει τον συνάνθρωπό σου να αισθάνεται αποπαίδι ή τέρας της φύσης.

Με το θέμα των διεμφυλικών αθλητών ασχολήθηκε και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή τον περασμένο Ιανουάριο θέλοντας να προλάβει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Μέχρι τότε οι κανονισμοί της ΔΟΕ ανέφεραν ότι για να συμμετέχει ένας αθλητής ή μια αθλήτρια σε ομάδα του αντίθετου φύλου από αυτό που γεννήθηκε θα έπρεπε να είχε υποβληθεί σε εγχείρηση αντικατάστασης γεννητικών οργάνων εσωτερικά και εξωτερικά. Ακολούθως μετά και οι απαραίτητες ορμονοθεραπείες . Από τον περασμένο Ιανουάριο οι διεμφυλικοί αθλητές μπορούν να είναι μέλη των ολυμπιακών ομάδων που επιθυμούν καθώς ο όρος για τις εγχειρήσεις αφαιρέθηκε. Ο medical director της ΔΟΕ Dr.Richard Budgett δεν έμεινε όμως μόνο εκεί. Παρακίνησε και τις ομοσπονδίες των χωρών να εντάξουν κανονισμούς για τη συμμετοχή των διεμφυλικών αθλητών στα εγχώρια πρωταθλήματα. Συγκεκριμένα είπε: "Δεν νομίζω ότι πολλές ομοσπονδίες έχουν κανόνες για την αιρετότητα των διεμφυλικών ατόμων. Αυτό οφείλει να τους δώσει την αυτοπεποίθηση και το έναυσμα να τους βάλουν σε εφαρμογή".

Τα παραδείγματα των αθλητών που κατάφεραν να φτάσουν στο επίπεδο του πρωταθλητισμού δεν είναι πολλά. Είναι ξέρω γω κάτω από είκοσι. Αυτό δε σημαίνει κάτι γιατί είμαστε στην αρχή. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο αθλητής του διάθλου (το οποίο είναι ποδηλασία και τρέξιμο) Chris Mosier. Ο Mosier πήρε πέρσι το clearance να συμμετέχει στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο με την αντρική ομάδα των ΗΠΑ και ας γεννήθηκε γυναίκα. Το δίαθλο βέβαια δεν είναι ολυμπιακό άθλημα αλλά αυτό δεν εμπόδισε τη ΝΙΚΕ να φτιάξει ένα διαφημιστικό με τον συγκεκριμένο αθλητή.

Υ.Γ.

Αφορμή για το παραπάνω άρθρο στάθηκε ένα show που παρακολουθώ στο Ε, και βλέποντάς το αισθάνθηκα αρκετά στερεότυπα να παίζουν μπουνιές. Είναι το EJNYC και αφορά τις περιπέτειες του εικονιζόμενου E.J. Johnson στη Νέα Υόρκη.