Πιο παλιά αυτό δε συνέβαινε. Οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα (καφές, ποτό, φαγητό, βόλτα στο Παγκράτι) συμπεριελάμβανε πολλή κουβέντα, ποτά, γέλια, τσακωμούς και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Την τελευταία πενταετία και κάτι όμως, έχει εισβάλλει και το φαινόμενο της ζομπιοποίησης (συγνώμη για τον μικρό θάνατο της ελληνικής γλώσσας), κατά το οποίο οι συνδαιτημόνες, εκεί που συναναστρέφονται ανοίγουν τη συσκευή του κινητού τους και χάνουν την επαφή με το περιβάλλον γύρω τους. Μια λάμψη φωτίζει το πρόσωπό τους και το βλέμμα θολώνει. Οι αντιδράσεις σε οτιδήποτε πάει να διακόψει αυτή τη «σύνδεση» είναι μηδενικές. Το υποκείμενο έχει περιέλθει πια σε ζομπι state of mind. Τη σκηνή αυτή που περιγράφω την έχουμε δει και την έχουμε ζήσει τα τελευταία πέντε και κάτι χρόνια πολλάκις. Το θέαμα αγγίζει δε τα όρια του θλιβερού όταν βλέπεις ζευγάρια να πίνουν καφέ και ο καθένας να κοιτάει το κινητό του. Αντιλαμβάνομαι πως η ύπαρξη μιας τέτοιας συσκευής είναι ελκυστική και μπορεί εύκολα να σε παρασύρει. Έχω υπάρξει και εγώ ζόμπι άλλωστε. Αυτό που βλέπω όμως είναι ότι η «νόσος» εξαπλώνεται.
Χαρακτηριστικό του φαινομένου αυτού είναι ένα άρθρο της εφημερίδας «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» που παρουσιάζει αποτελέσματα πειράματος που διεξήγαγε η Kaspersky Lab σε πανεπιστήμια της Ευρώπης. Αντιγράφω τους αριθμούς από το άρθρο ακριβώς όπως αναφέρονται: «Η εξάρτηση από το κινητό έχει λάβει πλέον άλλη διάσταση όπως διαπιστώθηκε στο πείραμα της Kaspersky Lab. Το 37% όσων συμμετείχε σε αυτό, αξιολόγησε το έξυπνο κινητό ως το ίδιο ή περισσότερο σημαντικό από τους φίλους του. Το 29% των φοιτητών ως το ίδιο ή περισσότερο σημαντικό από τους γονείς του, ενώ ένας στους πέντε δήλωσε ότι η συσκευή έχει μεγαλύτερη σημασία από ότι ο/η σύντροφός του. Για το 17% οι έξυπνες συσκευές είναι από τα πράγματα με την υψηλότερη σημασία στη ζωή, ενώ για το 1% το έξυπνο κινητό είναι σημαντικότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή του». Ένας στους τρεις ερωτηθέντες λοιπόν θα έδινε τη θέση του φίλου του σε μια έξυπνη συσκευή. Βγάζει νόημα αυτό, καθώς αν κρίνω από τους δικούς μου φίλους, είναι περιορισμένων δυνατοτήτων. Δεν μπορούν να μου απαντήσουν με βεβαιότητα πόσο χρονών είναι η Ζωζώ Σαπουντζάκη, δεν μπορούν να μου δείξουν το trailer μιας ταινίας , ούτε μπορούν να βάλουν τρεις καραμέλες με το ίδιο χρώμα στη σειρά, ούτως ώστε να κερδίσω περισσότερους πόντους.
Τις τελευταίες μέρες παρατηρούμε ότι ο στρατός των ζόμπι όχι μόνο υπάρχει και έχει γιγαντωθεί, αλλά έχει πάρει σάρκα και οστά και κυκλοφορεί έξω στους δρόμους. Με αφορμή το παιχνίδι με τα Πίκατσου είδα χθες το βραδύ στο Χολαργό δύο παρέες από ζόμπι που έψαχναν εναγωνίως τον Πίκατσου δίπλα στην τραμπάλα της παιδικής χαράς. Δεν αναφέρω καν τις σκηνές που εξελίσσονται σε άλλες χώρες όπου κόσμος πέφτει στη θάλασσα χωρίς να το έχει πάρει είδηση, πέφτουν από γκρεμούς, ενώ προχθές το βράδυ ένας χιλ μπιλι πυροβόλησε δύο έφηβους ζόμπι, γιατί τους πέρασε για διαρρήκτες, ενώ απλά εκείνοι θέλανε να μπουνε στο σπίτι του για να βρουν το θήραμά τους.
Υπάρχουν βέβαια και κάποια σοβαρά αντεπιχειρήματα για την κατάσταση αυτή. Υπάρχει κόσμος που έχει περπατήσει το διάστημα αυτό όσο δεν έχει περπατήσει στη ζωή του. Είναι ένα παιχνίδι που δεν σε κρατάει στο σπίτι, σε βγάζει έξω στους δρόμους (άσχετο τη γερμανική ταινία «Το κύμα» την έχετε δει;). Εγώ προσωπικά αυτά τα αντεπιχειρήματα δεν τα δέχομαι αλλά εντάξει εγώ είμαι και περίεργος. Αυτά που δέχομαι (γιατί τίποτα δε χρειάζεται να είναι άσπρο ή μαύρο) είναι τα παρακάτω:
Το Νοσοκομείο John Hopkins στη Βαλτιμόρη1 έχει εδώ και μερικές μέρες έναν χάρτη όπως μπαίνεις στην reception για το πού βρίσκονται τα πόκεμον και οι παλαίστρες για μάχες εντός του campus. Τα παιδιά που νοσηλεύονται εκεί παροτρύνονται από τους γιατρούς να παίζουν το παιχνίδι. Αυτό τα βοηθάει να αισθάνονται πιο παιδιά καθώς συμμετέχουν σε δραστηριότητες με άλλα. Ειδικά τα παιδιά που νοσηλεύονται για μεγάλο χρονικό διάστημα αισθάνονται πως έτσι συνδέονται με τον «έξω κόσμο», ενώ η ενασχόλησή τους με το παιχνίδι «απασχολεί» το μυαλό τους και το εμποδίζει να σκέφτεται συνεχώς την όποια αρρώστια τους γεγονός που συμβάλλει τα μέγιστα στη βελτίωση της ψυχολογίας τους. Παράλληλα έχουν παρατηρηθεί πολλές περιπτώσεις ανθρώπων με παθήσεις όπως η κατάθλιψη, που το παιχνίδι τους έδωσε την ώθηση να βγουν έξω από το σπίτι και να συνυπάρξουν με άλλο κόσμο βοηθώντας τους στην αντιμετώπιση του προβλήματός τους. Ένας γιατρός στην Αμερική που ονομάζεται John Grohol έχει σαν ειδικότητα την παρατήρηση της πνευματικής υγείας των ανθρώπων οι οποίοι είναι online συνέχεια. Το κάνει αυτό την αρχή της εξάπλωσης του ίντερνετ δηλαδή εδώ και μια 20ετία. Αυτός ο κύριος λοιπόν υποστηρίζει ότι δεν έχει ξαναδεί ποτέ παιχνίδι να βοηθάει τόσο πολύ ανθρώπους στην πραγματική τους ζωή. Σύμφωνα με την ιατρική σχολή του Harvard2 και έρευνες 35ετίας, η τακτική άσκηση όπως το περπάτημα και το τρέξιμο μπορεί να βελτιώσει την διάθεση των ανθρώπων που έχουν μια ελαφριά τάση προς την κατάθλιψη. Δεν υιοθετώ κάτι. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτά ισχύουν, πάντως μου βγάζουν μια λογική. Αν είναι αληθή συμπεράσματα δεν μπορώ να το γνωρίζω. Αυτό που είναι αληθινό είναι πως οι μαγαζάτορες της Νέας Υόρκης δηλώνουν στην New York Post ότι έχει παρατηρηθεί αύξηση των εισπράξεών τους λόγω της παρουσίας πόκεμον κοντά στα καταστήματά τους.
Όλα τα παραπάνω υπογραμμίζουν πιστεύω την αρχική μου παρατήρηση ότι οι γύρω μου λειτουργούν και συμπεριφέρονται σαν ζόμπι. Κάποιες φορές και εγώ. Μια εκτυφλωτική λάμψη στο πρόσωπο και ένα «φίλτρο» στα αυτιά που μπολοκάρει καθετί ανεπιθύμητο.
Με τους φίλους μου τους μπασκετόφιλους όμως τι γίνεται; Είναι και αυτοί ζόμπι; Βασικά δεν θα κρύψω πως ένα από τα ερεθίσματα για τις σκέψεις αυτές είναι οι μπασκετικοί δημοσιογράφοι και μπλόγκερς (το κυριότερο ερέθισμα είναι η εικόνα του ζευγαριού που ο καθένας ασχολείται με το smartphone αντί να μπαλαμουτιάζεται). Στο κοινωνικό δίκτυο twitter έχω κάνει follow πολλούς από δαύτους. Το ερώτημα που με «βασανίζει» είναι πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος από αυτούς (συμπεριλαμβανομένου και του Γκουρού) είδε ένα παιχνίδι ολόκληρο. Σίγουρα πριν την ανακάλυψη του twitter. Για εμένα που δεν έχω έφεση στο multitasking μου είναι αδύνατον να έχω μια τηλεόραση μπροστά για να παρακολουθήσω κάποιον αγώνα και ταυτόχρονα το ένα μάτι να είναι στο τάμπλετ και να παρατηρεί το timeline του twitter. Και αυτό για να διαβάσω tweets όχι να γράψω. Τώρα πως όλοι αυτοί το καταφέρνουν δεν το καταλαβαίνω. Παίζεται ο αγώνας και η αγωνία τους είναι να γράψουν μια εξυπνάδα ή να μας ζαλίσουν με τα ποσοστά, τις κατοχές και τις προσαρμογές στην άμυνα. Ρε παλικάρι μου, τη στιγμή που γράφεις, things are happening. Χάνεις το ματς που συμβαίνει στ’αλήθεια για να μεταφέρεις κάτι ηλεκτρονικά. Είναι δυνατόν ενώ είσαι στο γήπεδο να είσαι σκυμμένος στην έξυπνη συσκευή και να μην κοιτάς τη δράση;; Σαν όλους αυτούς στις συναυλίες που πληρώνουν, πάνε και τη βλέπουν τελικά μέσα από την οθόνη του κινητού τους. Κάποιες φορές «βλέπω» και εγώ αγώνες μέσω tweeter. Καταλήγω τελικά να μην έχω δει αγώνα γιατί είμαι συνέχεια στο refresh.
Είμαι ζαλισμένος, μπερδεμένος και δεν έχω ακόμη κατασταλάξει σε μια άποψη. Έρχεται το τέλος όντως;
Άρθρο Καθημερινής
Σημειώσεις.
1. https://www.facebook.com/NowThisNews/posts/1111106905646099?__mref=message_bubble
2. https://www.facebook.com/Ashton/videos/10153525305977820/?__mref=message_bubble
