Εμένα οι φίλοι μου δεν είναι σαν της Κατερίνας Γώγου, μαύρα πουλιά και σύρματα τεντωμένα. Εμένα οι φίλοι μου είναι ζόμπι. Για να το θέσω καλύτερα γίνονται ζόμπι για κάποιες ώρες της ημέρας. Μετά επανέρχονται. Το βλέμμα τους αποκτά πάλι την σπιρτάδα του (λέμε τώρα), αντιδρούν σε αυτά που τους λες και το δέρμα τους ανακτά το κανονικό του χρώμα. Δεν είναι μόνο οι δικοί μου φίλοι όμως που γίνονται ζόμπι. Είναι και οι δικοί σας και εσείς οι ίδιοι και εγώ φυσικά.