Οι εκλογές στις ΗΠΑ είναι σε λιγότερο από ένα μήνα. Όπως πολλοί θα γνωρίζουν, την προεδρία διεκδικούν η Χίλαρι Κλίντον και ο Ντόναλντ Τραμπ. Παρακολουθώ τη διαδικασία εδώ και 18 μήνες από όταν διεκδικούσαν το χρίσμα από το κόμματά τους. Γιατί; Μη με ρωτάτε όλοι έχουμε τα στραβά μας. Εμένα ένα απ’ όλα είναι αυτό: Να θαυμάζω την ικανότητα των Αμερικανών να παίρνουν κάτι μηδαμινής σημασίας (δεν λέω πως είναι οι εκλογές κάτι τέτοιο) και να το μετατρέπουν σε ένα μεγαλειώδες σόου χρησιμοποιώντας τεράστια μπάτζετ και επιδεικνύοντας τεράστιες επικοινωνιακές αρετές. Η συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία έχει εξελιχθεί σε ένα σούπερ σόου με τον έναν υποψήφιο, τον Τραμπ, να λέει απίθανα πράγματα και να κατηγορεί κόσμο με επιχειρηματολογία παιδιού προσχολικής ηλικίας και να εκτοξεύει κοτσάνες που δεν είναι της παρούσης ούτε του ενδιαφέροντός μας να καταγράψουμε εδώ.
Την περασμένη Παρασκευή διέρρευσε στον Τύπο μια ηχογράφηση στην οποία ο Τραμπ συνομιλεί με έναν κωμικό και όπως συζητάνε για "γκόμενες" αναφέρει μέσες άκρες ότι όταν είσαι σταρ, μπορείς να κάνεις ό,τι θες χωρίς συνέπειες. Παραθέτω το απόσπασμα στα αγγλικά για να μη γράψουμε εδώ για μουνιά και τέτοια. "I'm automatically attracted to beautiful women — I just start kissing them, it's like a magnet. Just kiss. I don't even wait. And when you're a star, they let you do it. You can do anything, grab 'em by the pussy." Είπε και άλλα και όπως γίνεται αντιληπτό κατηγορήθηκε από πολύ κόσμο για σεξισμό και ότι τα λόγια του εκφράζουν την κουλτούρα του βιασμού. Δύο μέρες μετά ήταν το δεύτερο debate μεταξύ της Κλίντον και του Τραμπ. Ο Τραμπ δέχθηκε ερωτήσεις για το συμβάν και η γραμμή της υπεράσπισής του ήταν ότι ενώ δεν είναι υπερήφανος για τα λόγια αυτά, τέτοιου είδους κουβέντες είναι σαν αυτές που λέγονται μεταξύ ανδρών στα αποδυτήρια. "Locker room talk" που λένε και στο Αϊντάχο.
Ακούγοντας τα λόγια του Τραμπ, πλήθος δημοσιογράφων και πολιτικών μέσω των media και πολιτών μέσω των social media έσπευσαν να τον κατακεραυνώσουν. Όταν δε αναφέρθηκε στα αποδυτήρια και στο guy talk, αθλητές έσπευσαν να τον διαψεύσουν. Ο προπονητής των Κλίπερς, Ντοκ Ρίβερς έγραψε στο twitter “if Trump thinks his comments constitute locker room talk, that’s a new locker room for me.” O Τζον Αμίτσι επίσης στο twitter: “The White House isn't a locker room. Respecting women (et al.) seems a desperately low bar to fail in 2016.” Παραθέτω επίσης την άποψη του CJ McCollum που λέει: "I haven't heard that one in any locker rooms." Γενικότερα αθλητές και από άλλα αθλήματα, πιο δημοφιλή από το μπάσκετ, αποκήρυξαν δημόσια ότι λέγονται τέτοιου είδους κουβέντες στα αποδυτήρια.
Βλέπουμε λοιπόν αθλητές να παίρνουν θέση για ένα πολιτικό συμβάν, τη στιγμή που λαμβάνει χώρα, εναντίον ενός προσώπου που είναι υποψήφιος για πρόεδρος. Εδώ να θυμηθούμε ξανά τον Colin Kaepernick, τον quarterback των San Francisco 49ers ο οποίος εδώ και ένα μήνα στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου πριν την έναρξη των αγώνων αντί να σταθεί προσοχή γονατίζει. Περισσότερα γι αυτό αλλά και για τη στάση των παικτών του ΝΒΑ στο κίνημα #BlackLivesMatter μπορείτε να διαβάσετε στο αναλυτικό άρθρο του Ball Hog
http://www.theballhog.net/2016/10/11/mia-spitha-einai-arketi-gia-na-anapsei-h-fwtia/
Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί στην Ελλάδα; Θα μας ενδιέφερε να συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα; Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι δεν τον ενδιαφέρει η πολιτική στάση του οποιουδήποτε αθλητή. Αρκεί να βάζει τα τρίποντά του, να κερδίζει και στον ελεύθερο του χρόνο ας την αράζει στο Κόστα Ναβαρίνο. Πολλές φορές όταν μιλάνε ή όταν χειρονομούν αθλητές ή προπονητές, κάποιοι δημοσιογράφοι επικαλούνται την πολιτική ορθότητα ή κάποιους άγραφους ηθικούς νόμους και δηλώνουν ότι δεν πρέπει να λέγονται τέτοιες κουβέντες από αθλητές που αποτελούν πρότυπα για τα μικρά παιδιά. Κάτι τέτοιο φυσικά και ισχύει όμως δεν πρέπει να αμελούμε πως η ζωή ενός ανθρώπου δεν είναι μόνο το οποιοδήποτε άθλημα αλλά έχει και πολλές άλλες (πιο σημαντικές) προεκτάσεις.
Στην Ελλάδα του 2016 ένα παιδί που πηγαίνει στο δημοτικό έχει ζήσει ουσιαστικά μόνο την περίοδο της κρίσης. Οικονομική, ανθρωπιστική και ό,τι άλλο θέλετε. Όλη αυτή την εξαετία έχουμε δει σαν κοινωνία απίθανα πράγματα να συμβαίνουν, όπως τη δραστική φτωχοποίηση του κόσμου, την αντίληψη ότι είναι λογικό να μην έχεις δουλειά όταν είσαι 25 χρονών, τόσες κοινωνικές ανισότητες και γενικά πολλές μορφές βίας εναντίον των πολιτών. Γιατί ναι, όταν ένας συνταξιούχος δεν έχει να φάει, είναι βία. Όταν ένας 24 χρονών νέος δουλεύει 6ωρο χωρίς περίθαλψη για €300 είναι βία. Τόσα άλλα παραδείγματα που τα γνωρίζετε όλοι δεν θέλω να κουράσω.
Ένα από τα αποτελέσματα της κρίσης ήταν φυσικά και η άνοδος των ρατσιστικών επιθέσεων, της ξενοφοβίας, της ομοφοβίας και άλλων τέτοιων ντοπιαστικών πράξεων. Όταν λοιπόν συμβαίνουν τόσα θα ήταν παράδοξο αν κάποιος αθλητής λάμβανε δράση κοινωνική; Τις τελευταίες μέρες για παράδειγμα είμαστε παρατηρητές ενός κατάπτυστου θεάματος όπου γονείς κλειδώνουν τις πόρτες των σχολείων όπου πηγαίνουν τα παιδιά τους για να μην μπουν μέσα άλλα παιδιά να κάνουν μάθημα. Όχι τις ίδιες ώρες. Μεσημέρι θα πηγαίνουν τα κακόμοιρα, όταν τα προνομιούχα παιδιά της κρίσης θα έχουν φύγει. Α ναι, ξέχασα να σημειώσω ότι αναφέρομαι σε παιδιά άλλης εθνικότητας και άλλης θρησκείας. Ένα παιδί στην ηλικία αυτή θα έχει σαν πρότυπο λογικά τον μπαμπά του, τον ΜακΚουίν, την Έλσα, την Τάμτα, τον Σπανούλη και τον Ρονάλντο. Εντελώς τυχαία τα παραδείγματα. Όταν βλέπει το μπαμπά του λοιπόν να αντιτίθεται στην συνύπαρξη με κάποια άλλα παιδιά, μαθαίνει ίσως και αυτό να λειτουργεί να έτσι. Μαθαίνει να μισεί. Ευτυχώς υπάρχουν και οι εικόνες των γονιών και των παιδιών που υποδέχονται τους νέους τους γείτονες με καλωσορίσματα και χειροκροτήματα.
Εντελώς αυθαίρετα μέσα στο μυαλό μου λοιπόν παραλληλίζω την πραγματικότητα αυτή με την αμερικάνικη. Λέω τι θα συνέβαινε αν αυτά που ζούμε εδώ συνέβαιναν εκεί. Σίγουρα η σύγκριση είναι άδικη και ίσως αυθαίρετη όπως προείπα. Παρ’ όλα αυτά, όπως ανέφερα και στην αρχή στην Αμερική δεν κρατούν το στόμα τους κλειστό. Πολλές φορές δε οι πράξεις τους συμβαδίζουν με τα λεγόμενά τους. Πόσο δυνατή θα ήταν η εικόνα λοιπόν στην είσοδο του σχολείου αυτού που τα παιδιά τα υποδέχονται με χειροκροτήματα, να ήταν εκεί και ο Σπανούλης. Πόσο ίσως θα έπεφταν κάποιοι μπαμπάδες που κλειδώνουν άλλα σχολεία, στα μάτια των παιδιών τους; Είναι δουλειά του αθλητή αυτή; Όχι, δεν είναι η δουλειά του αλλά θα έπρεπε να είναι η ζωή του. Πριν από μερικές μέρες Σπανούλης και Διαμαντίδης πήγαν με τον Κοντονή σε ένα σχολείο στα Βριλήσσια. Ο στόχος ήταν να προάγουν το φίλαθλο πνεύμα και το «ευ αγωνίζεσθαι». Σημαντικότατος στόχος, δεν το συζητώ, και εμφανής η θέληση να δημιουργήσεις φιλάθλους που να αγαπούν το άθλημα δείχνοντας τους κιόλας ότι οι αρχηγοί των ομάδων δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Σίγουρα σημαντικό αλλά μονοδιάστατο. Τι να το κάνεις αν τα ίδια παιδιά το ίδιο απόγευμα είδαν τους γονείς τους να βάζουν λουκέτο στην πόρτα του σχολείου;
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να υπογραμμίσω πως υπάρχουν και φωνές στο χώρο του μπάσκετ που παίρνουν θέση για τέτοιου είδους κοινωνικά ζητήματα. Πρόσφατα ο αρχηγός του Ρεθύμνου Χ.Γιαννόπουλος τοποθετήθηκε μέσω του Facebook αλλά σε ραδιοφωνικό σταθμό για το ζήτημα των προσφύγων. Ο Χ.Γιαννόπουλος είναι από την πόλη Αλεξάνδρεια της Ημαθίας, εκεί όπου επτά σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων προβάλλοντας λόγους υγιεινής πήραν «απόφαση» ότι δεν θέλουν προσφυγόπουλα στα σχολεία τους. Ο παίκτης του Ρεθύμνου δεν χαρίστηκε στους συντοπίτες του, μίλησε για τους κινδύνους του ρατσισμού, την ανάγκη για φιλοξενία αυτών των ανθρώπων και αναρωτήθηκε για τη ντροπή που θα έπρεπε να αισθάνονται κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Το κακό είναι πως δεν αισθάνονται καμία ντροπή. Αυτό ακριβώς λοιπόν περιγράφω και φανταστείτε αν στη θέση του Γιαννόπουλου ήταν ο Σπανούλης πχ ή κάποιος που να αποτελεί πρότυπο σε μεγάλο αριθμό παιδιών.
Αυτό που θέλω να πω κλείνοντας είναι πως θα με ενδιέφερε αν κάποια πρότυπα στον χώρο του αθλητισμού έκαναν ένα ανθρώπινο βήμα παραπάνω προς μια διαφορετική κατεύθυνση. Σίγουρα το να προωθούν το άθλημα και να ωθούν τους πάντες να ασχοληθούν με τον αθλητισμό είναι πολύ σημαντικό. Έχουν όμως τόση μεγάλη επιρροή στα μικρά παιδιά που θα μπορούσαν να αποτελέσουν παραδείγματα και σε άλλους τομείς. Δεν μπορεί μόνο να εμφανίζονται τύποι σαν τον Γιατζόγλου και να εκφράζονται μη αθλητικά. Χρειαζόμαστε και από την άλλη όχθη φωνές. Δεν γίνεται στο twitter ο Βαγγέλης Αλεξανδρής να ξερνάει ρατσισμό και ομοφοβία και όλα να είναι ωραία και καλά. Όταν κάποιος είναι πρότυπο έχει σημασία και η στάση του στα πολιτικά θέματα (όχι στα κομματικά φυσικά), έχει σημασία η στάση του στα κοινωνικά θέματα.
Δεν πληρώνεται γι αυτό. Δεν είναι η δουλειά του αυτή. Επηρεάζει όμως. Και αυτό δεν πρέπει να υποτιμάται ποτέ. Θα κλείσω αντιγράφοντας τον επίλογο της ανάρτησης του Χάρη Γιαννόπουλου στο Facebook «Δεν είμαι ονειροπαρμένος ούτε πιστεύω ότι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Δεν το θέλω άλλωστε, το να αλλάξω τον κόσμο σύμφωνα με τα δικά μου σταθμά είναι ότι πιο φασιστικό έχει ειπωθεί. Αυτό που θα ήθελα όμως είναι να αντιμετωπίζουμε τον συνάνθρωπό μας με περισσότερη αγάπη και λιγότερο φόβο. Ελπίζω ο τόπος από τον οποίο κατάγομαι να μπορέσει να αγκαλιάσει αυτά τα παιδιά που έφυγαν από τα σπίτια τους και να τους δείξει τις αρετές του λαού μας. Να τους δείξει τα καλά στοιχεία των Ελλήνων και να μάθει από αυτούς όπως θα μάθουν κι αυτοί από εμάς»
Πηγές.
http://www.huffingtonpost.com/entry/pro-athletes-trump-locker-room-talk_us_57fb8fb3e4b0b6a43033cd01
