Αυτές οι Τετάρτες πριν από κρίσιμους αγώνες στην Ευρωλίγκα έχουν μια ησυχία έως και αδιαφορία για καθετί αθλητικό στην έπαυλή μου στα Βόρεια Προάστια. Συνήθως βλέπω κάποια σειρά δίπλα στο τζάκι απολαμβάνοντας, όχι κρασί, αλλά καμιά μπύρα καθότι λίγο βλάχος. Μετά Πέμπτη και Παρασκευή αν δεν είμαι στο γήπεδο κάθομαι στην 50 ιντσών τηλεόρασή μου και σαν κάθε υγιώς σκεπτόμενος φίλαθλος περιμένω να χαρώ με τη νίκη της ομάδας μου και με την ήττα του αιώνιου αντιπάλου. Έτσι και χθες το βράδυ αφού τελείωσα με το βρετανικό The Voice είπα να χαζέψω στα ελληνικά κανάλια μήπως πετύχω κάτι που θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον.

Ο ρόλος σου σήμερα θα είναι διττός αγαπητέ αναγνώστη. Εκτός από τον προφανή (του αναγνώστη) θα χρειαστεί να αναλάβεις και το ρόλο του μπάρμαν. Δεν εννοώ μιξόλοτζιστ και τέτοιες βλακείες. Του κλασικού μπάρμαν που θα σου βάλει το ποτό και θα ακούσει ότι μαλακία έχεις να του πεις. Θα μοιραστώ λοιπόν με το φίλο μπάρμαν σήμερα, κάτι προσωπικό (περίπου) και κάτι μπασκετικό (περίπου). Θα είμαι σύντομος αλλά και περιεκτικός. Αν θες να διαβάσεις κάτι ουσιώδες που θα σε κάνει σοφότερο κάνε κλικ αλλού. Θα γράψω για το είδος μπασκετμπολίστα που δεν συμπαθώ καθόλου. Δεν είναι κάποια θέση συγκεκριμένη ούτε κάποια ηλικία. Είναι ο παίχτης-χειροκροτητής.

Από εμένα μπασκετικές αναλύσεις δεν θα διαβάσετε. Άμυνες Πρινστον επιθέσεις τρανζίσιον και άλλα τέτοια όμορφα θα σας τα λέει ο Γκουρού. Εγώ αυτό που μπορώ να κάνω είναι απλά να παρατηρώ ότι μου κάνει εντύπωση στο χώρο του μπάσκετ και να το μοιράζομαι με εσένα αγαπητέ αναγνώστη. Από εδώ λοιπόν θα «καταγγείλω» την επικοινωνιακή στρατηγική της ΚΑΕ Παναθηναϊκός που είναι και η αγαπημένη μου ομάδα (και ο μεγαλύτερος σύλλογος που έχει δει ποτέ αυτή η χώρα).