Τι εννοώ με αυτό; Δεν εννοώ τους παίχτες οι οποίοι είναι στον πάγκο και παθιάζονται, και προσπαθούν να εμψυχώσουν του συμπαίκτες τους, περιμένοντας την ευκαιρία που θα τους δώσει ο προπονητής για να αποδείξουν και αυτοί ότι μπορούν να κάνουν κάτι. Δεν εννοώ ακόμα και τους παίχτες της κατηγορίας «Κικίλιας», που ήταν κυρίως εμψυχωτές από τον πάγκο και όταν έμπαιναν να παίξουν δεν δικαίωναν καμμία προσδοκία. Αυτοί που εννοώ είναι οι παίχτες που κατά τη διάρκεια μια χρονιάς κάθονται με τη φόρμα τους εκτός αποστολής εκεί σε μια ακρούλα και τους βλέπεις ότι ψάχνουν απεγνωσμένα κάποιο ρόλο. Την κατηγορία αυτή θα την ονομάσω «Νίκος Πέττας» ή ακόμη και "Γιάννης Λάππας", αν και στα εισαγωγικά θα μπορούσε να βάλει κανείς ο,τι όνομα τραβάει η καρδιά του.
Αυτοί οι δύο παίχτες ήταν μέλη του ρόστερ της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού την περίοδο 1999-2000. Ήταν η χρονιά της επιστροφής του Γιάννη Ιωαννίδη στον Ολυμπιακό. Ξεχνώντας τις ανακοινώσεις του για «ιωαννιδική μαφία» ο μεγάλος Σωκράτης είχε αποφασίσει να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον Έλληνα προπονητή. Αντίστοιχα στην αγαπημένη μου ομάδα είχε έρθει τότε ο Ομπράντοβιτς. Ο Παναθηναϊκός προερχόταν τότε από δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα και το δεύτερο μάλιστα μέσα στο ΣΕΦ (τότε στα 90’s αυτό δε συνέβαινε συχνά).
Λόγω και του νεαρού της ηλικίας η παρουσία μου στο γήπεδο εκείνη την εποχή ήταν συχνή. Όταν έφτασε λοιπόν ο Δεκέμβριος του 1999 ήταν δεδομένο πως θα ήμουν παρόν στην επιστροφή του Ιωαννίδη στο ΟΑΚΑ. Το πλάνο της παρέας ήταν να πάμε στο γήπεδο από πολύ νωρίς για να είμαστε κοντά στον πάγκο του Ολυμπιακού ούτως ώστε όταν βρίζουμε τον Ιωαννίδη να μπορεί να μας ακούει και να ξέρει ότι τον βρίζουμε εμείς. Παρκάραμε στον παράδρομο της Κηφισίας αρκετές ώρες πριν την έναρξη του παιχνιδιού. Εκεί που σήμερα είναι το Γκόλντεν Χολ τότε ήταν το παρκινγκ του ποδοσφαιρικού γηπέδου το οποίο ήταν γεμάτο από αυτοκίνητα καθώς η ομάδα ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού έπαιζε με τον Άρη. Έπρεπε λοιπόν να το διασχίσουμε γρήγορα όσο οι οπαδοί του Ολυμπιακού θα ήταν μέσα να βλέπουν το ποδόσφαιρο και να φτάσουμε στο γήπεδο του μπάσκετ.
Για κακή μας τύχη όταν φτάσαμε κοντά ήταν το ημίχρονο και οι Ολυμπιακοί ήταν στα κυλικεία, οπότε αναγκαστικά μπήκαμε στο διπλανό οικόπεδο (σημερινό ΙΑΣΩ) όπου γινόντουσαν έργα και θεωρήσαμε ότι απλά θα κάνουμε μια παράκαμψη. Λόγω των έργων όμως, υπήρχαν αρκετές λασπώδεις εκτάσεις στο οικόπεδο και σε κάποια σημεία είχαν σχηματιστεί μικρά ρυάκια. Στην προσπάθεια υπερπήδησης από τη μία όχθη στην άλλη, η πτώση μέσα στην λάσπη ήταν αναπόφευκτη. Η λάσπη ήταν μέχρι το γόνατο. Περάσαμε στο βοηθητικά του στίβου, βγάλαμε παπούτσια, κάλτσες και παντελόνια, ξεπλύναμε τις λάσπες και τα απλώσαμε να στεγνώσουν αυτό το δροσερό απόγευμα του Δεκεμβρίου που ήδη είχε αρχίσει να σουρουπώνει.
Το ποδοσφαιρικό παιχνίδι του Ολυμπιακού τελείωσε. Το πλάνο να μην έρθουμε τετ α τετ με τους οπαδούς του Ολυμπιακού πριν φτάσουμε στο μπασκετικό ΟΑΚΑ απέτυχε, καθώς πέρναγαν από μπροστά μας και μας έβλεπαν με τα σώβρακα και τα ρούχα απλωμένα να καθόμαστε στο παγκάκι έχοντας φυσικά και σε εμφανή θέση τα διακριτικά (κασκόλ, διαρκείας κτλ). Αντιλαμβάνεσαι αγαπητέ αναγνώστη πως δεν μας πείραξε κανείς. Ήμασταν για λύπηση και η εικόνα αυτή μόνο αδιαφορία θα μπορούσε να προκαλέσει.
Μετά από κάποια ώρα και αφού -όπως ήταν φυσικό- κάλτσες, παπούτσια, παντελόνια δεν είχαν στεγνώσει τα φορέσαμε βρεγμένα και κατευθυνθήκαμε στο γήπεδο με την ψυχολογία μας να αργοπεθαίνει γιατί είχαμε ένα στόχο: Να βρίσουμε τον Ιωαννίδη. Με συν 10 κιλά από τα βρεγμένα ρούχα φτάσαμε στο γήπεδο αλλά φυσικά οι θέσεις κοντά στον εχθρό είχαν καλυφθεί. Αρκεστήκαμε σε κάποιες άλλες πίσω από την μπασκέτα. Όρεξη όμως δεν υπήρχε ιδιαίτερη καθώς η ταλαιπωρία ήταν μεγάλη. Σαν να μην έφτανε αυτό ήρθε και κούμπωσε η νίκη του Ολυμπιακού μέσα στο ΟΑΚΑ. Όχι λες δε γίνεται δεν μπορεί να πάει πιο σκατά η μέρα. Ο Ιωαννίδης, τον οποίο είχαμε πάει να στολίσουμε με ωραία κοσμητικά επίθετα γι αυτόν και την οικογένειά του, αναχωρούσε θριαμβευτής και μας έστελνε φιλάκια. Και σε εκείνο το σημείο, συνέβη κάτι που ουσιαστικά διαμόρφωσε το σκεπτικό μου για την κατηγορία παίχτη-χειροκροτητή.
Όπως αναχωρούσε η φιλοξενούμενη ομάδα προς τα αποδυτήρια με ένα ελαφρύ τροχάδην και προσπαθούσαν να αποφύγουν ροχάλες και άλλα αντικείμενα (εγώ δεν είδα τίποτα) οι πρώτοι που έφτασαν με ασφάλεια λίγο πιο μέσα ήταν οι Νίκος Πέττας και Γιάννης Λάππας. Δύο παίχτες του Ολυμπιακού που ήταν εκτός αποστολής στα περισσότερα παιχνίδια και από ότι αποδείχτηκε μετέπειτα δεν έπαιξαν και κάποιο ιδιαίτερο ρόλο στον μπασκετικό χάρτη της χώρας. Έχοντας λοιπόν πλέον το κεφάλι του καλυμμένο γυρνάνε προς το μέρος μου (ναι ήταν και άλλοι χιλιάδες εκεί αλλά το παίρνω προσωπικά) και αρχίζουν τα κωλοδάχτυλα και αλλά και τα τις ευθείες κινήσεις των χεριών προς τα παπάρια τους. Μέσα στον ενθουσιασμό και την υπερβολή λες και είχαν παίξει αυτοί κάποιο ρόλο στη νίκη αυτή της ομάδας τους.
Πέρασε δηλαδή ο Ιωαννίδης έστειλε φιλάκια. Πέρασε ο Τάρλατς, ο Βούκσεβιτς ο Μπλου Έντουαρντς και πανηγύριζαν. Που αυτοί και κωλοδάχτυλα να έκαναν δεν θα μπορούσες να πεις και κάτι, γιατί όντως στο είχαν προσφέρει απλόχερα μέσα στο γήπεδο. Εσύ όμως Πέττα-Λάππα ως τι το παίζεις ιστορία;;
Η μέρα εκείνη λοιπόν, ενώ ξεκίνησε με τεράστιες προσδοκίες, συνεχίστηκε με πρωτοφανή ταλαιπωρία και με μία οδυνηρή ήττα. Αυτό όμως που με έκανε έξαλλο ήταν η συμπεριφορά κάποιων κομπάρσων, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τις ικανότητες και τις επιτυχίες άλλων και εξαντλούνται στο ρόλο του εμψυχωτή και ενίοτε του «παίχτη»-οπαδού. Και μη με παρεξηγήσεις αγαπητέ αναγνώστη-μπάρμαν. Έχω δεχθεί πολλά κωλοδάχτυλα μπινελίκια και άλλου είδους χειρονομίες. Ήταν όμως από τους πρωταγωνιστές. Ο Γεωργάτος σε κάθε ντέρμπι κάθε φορά που πήγαινε για πλάγιο μας έδειχνε τα παπάρια του και καπάκι ύψωνε το μεσαίο δάχτυλο. Ήταν όμως εκεί μέσα στο γήπεδο. Δεν ήταν ένα βήμα μακριά από το να γίνει ο φροντιστής της ομάδας.
Υ.γ. Φαντάσου να βλέπεις το φονικό όπλο και όπως είναι ο Γκίμπσον με τον Γκλόβερ και τα λένε στην καντίνα τρώγοντας ντόνατς να αρχίσει ο καντινιέρης να λέει αστεία και να πυροβολεί τον κόσμο.
