Από τη μαύρη εκείνη μέρα που αποφάσισε εκείνος ο ημίθεος Σέρβος κόουτς να μας αφήσει σηματοδοτήθηκαν πολλές αλλαγές. Μία από αυτές ήταν και η συνεχής διάχυση της πληροφορίας ότι «παιδιά αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε, δεν υπάρχει μία, ζούμε στην Ελλάδα των μνημονίων και οι ομάδες πρέπει να κινηθούν ανάλογα». Άκουγες την πληροφορία αυτή, άνοιγες την τηλεόραση έβλεπες κόσμο να πεινάει. Έκανες λογκ ιν στο e banking έβλεπες μηδέν υπόλοιπο. Αβίαστα λοιπόν σκεφτόσουν αυτό το μότο που μου πιπιλάνε συνεχώς, δεν μπορεί θα στέκει. Εδώ δεν έχουμε να φάμε, είναι δυνατόν να μπορούμε να βλέπουμε παίχτες με μεγάλα συμβόλαια στις ομάδες; Όχι βέβαια.
Ξεκινάει λοιπόν η χρονιά με νέους παίχτες νέο προπονητή και κυρίως νέα νοοτροπία. Ο αρχηγός της στο ξεκίνημα βγαίνει και σου λέει «στόχος είναι το TOP 16» σαν να σου λέει «κοίτα γύρω σου ρε μαλάκα δεν πας πουθενά με δαύτους». Ξεκινάει η χρονιά. Μούδιασμα. Δεν μπορεί, λες. Από την άλλη όμως τι να κάνεις; Νέα τάξη πραγμάτων. Ο πρόεδρος έκανε ότι μπορούσε το καλοκαίρι και θα πρέπει να εναρμονιστούμε στις οικονομικές απαιτήσεις των καιρών.
Κόντρα στον άνεμο της λιτότητας οι αλλαγές εκείνη τη χρονιά ήταν συνολικά 4 (Μπανκς, Καπόνο, Κάρι, Ρ.Τ.Γκουίν). Ο μέσος Παναθηναϊκός δεν είχε συνηθίσει τέτοιες καταστάσεις. Ο Σέρβος παντοκράτωρ τις προηγούμενες χρονιές παρέμενε πιστός στο πλάνο του καλοκαιριού εκτός από ελάχιστες φορές που οι συνθήκες ήταν ειδικές. Δεν βλέπαμε κόσμο να πηγαίνει και να έρχεται στα μέσα της χρονιάς. Ο πρόεδρος αντίστοιχα προβαλλόταν ως μάγκας από τα ΜΜΕ κατά την καλοκαιρινή περίοδο μόνο όταν και εξασφάλιζε στον προπονητή όλα τα απαραίτητα εργαλεία.
Οι 4 λοιπόν αλλαγές εκείνης της χρονιάς δημιούργησαν την αίσθηση ότι ο πρόεδρος βρίσκεται σε μια εσωτερική πάλη. Μνημόνια VS Όνομα βαρύ σαν ιστορία. Έκανε την υπέρβαση, έκανε τη θυσία βρέθηκε μια ανάσα από το F4 και «σκούπισε» τον αιώνιο αντίπαλο. Δεν θα κουράσω άλλο καθώς όλοι γνωρίζουμε τι ακολούθησε και τις επόμενες χρονιές: Η ίδια ακριβώς συνταγή. Λανθασμένος (;) προγραμματισμός το καλοκαίρι, τα ΜΜΕ να σου λένε για τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, αλλεπάλληλες διορθωτικές κινήσεις τον χειμώνα → Μάγκας ο πρόεδρος που κάνει συνεχώς θυσίες.
Αυτή λοιπόν η επικοινωνιακή τόνωση που γίνεται κάθε χρόνο (εγώ με το φτωχό μου το μυαλό συμπεραίνω ότι) δεν μπορεί να είναι συμπτωματική. Φυσικά και το συμπέρασμά μου μπορεί να είναι λάθος. Απλά αυτή χρονιά που διανύουμε ήταν η 4η συνεχόμενη που συνέβη κάτι τέτοιο. Επιπλέον τη χρονιά αυτή οι ελλείψεις σε συγκεκριμένες θέσεις στο ρόστερ ήταν εμφανέστατες από πάρα πολύ νωρίς. Ο προπονητής της ομάδας έλεγε τον περασμένο Οκτώβριο ότι η ομάδα χρειάζεται ένα αθλητικό πεντάρι αλλά οι ευκαιρίες που βρέθηκαν ήταν ακριβές, οπότε η ομάδα θα προσαρμοστεί με τα «εργαλεία» που διαθέτει.
Άρα ξεκινάς τη χρονιά έχοντας ήδη εντοπίσει τρανταχτές αδυναμίες στο ανθρώπινο δυναμικό. Δύο μήνες μετά οι δηλώσεις του κόουτς αναλώνονται στα τετριμμένα του στυλ «δεν θα πάρουμε παίχτη μόνο και μόνο για πάρουμε». Δεκτό, καθώς η ομάδα έχει ήδη ρολάρει και έχεις αρχίσει να συνηθίζεις ότι στη ρακέτα δεν πρόκειται ποτέ να παίξει κανείς άμυνα, ότι ο Πάβλοβιτς το φετινό χειμώνα θα φορεθεί και σαν ημί-παλτο, και ότι ο πραγματικός μας στόχος είναι να πείσουμε τον Διαμαντίδη να συνεχίσει το μπάσκετ.
Λατρεύοντας λοιπόν τις θεωρίες συνομωσίας και όλο αυτό το καφενειακό κλίμα που υπάρχει στη χώρα αυτή, θα πω και εγώ πως όλα αυτά γίνονται βάση σχεδίου. Γίνονται για να ενισχύεται το επικοινωνιακό προφίλ του προέδρου. Την περασμένη εβδομάδα μόλις, ο κόουτς τον ευχαριστούσε για τις θυσίες του. Αυτή η δήλωση γίνεται κάθε χρόνο από διαφορετικά χείλη. Έχω αρχίσει να πιστεύω λοιπόν ότι στην αρχή της χρονιάς όταν προσλαμβάνεται ο κόουτς του δίνουν ένα ντοσιέ με το outline της χρονιάς. Κάποια από αυτά τα bullet points είναι σίγουρα:
· Να μιλήσω για την οικονομική κρίση (δεν μπορούμε να κάνουμε μεταγραφές)
· Να μιλήσω για τον Ομπράντοβιτς
· Να μιλήσω για τον Διαμαντίδη
· Να ευχαριστήσω τον πρόεδρο που θυσιάστηκε να μου φέρει παίχτες
Θα μου πεις αγαπητέ αναγνώστη αφού αυτά τον ρωτάνε τον Πεδουλάκη-Ιβάνοβιτς-Τζόρτζεβιτς τι να κάνει; Ξέρω γω; Εγώ απλά γράφω ότι παρατηρώ.
Το αφεντικό της ομάδας λοιπόν πιθανολογώ ότι «φτιάχνεται» να εμφανίζεται σαν σωτήρας μιας κατάστασης που λίγους μήνες πριν έχει δημιουργήσει ο προπονητής. Γουστάρει ρε παιδί να λέει ο κόσμος «κοίτα, θυσία γίνεται για την ομάδα». Αφού ρε παιδιά η ιστορία δείχνει ότι πρόεδρος κάθε χρόνο έχει τη διάθεση και γίνεται θυσία για την ομάδα, γιατί δε θυσιάζεται το καλοκαίρι όπως έκαναν οι προκάτοχοί του; Γιατί πρέπει κάθε χρόνο να υπάρχει παρέμβαση την οποία εμείς οι Παναθηναϊκοί την περιμένουμε όπως ο αλκοολικός τη βότκα;; Εμένα η γνώμη μου είναι (και θα κλείσω με αυτό την ανούσια παρέμβασή μου) ότι όλο αυτό είναι μέρος μιας περσόνας. Η Stefani Joanne Angelina Germanotta, για παράδειγμα μετά από συνεχείς εσωτερικές αναζητήσεις αλλά και συζητήσεις με ανθρώπους του θεάματος αποφάσισε κάποια στιγμή της ζωής της να υπηρετήσει την περσόνα Lady Gaga. Πρέπει να αντιληφθείς λοιπόν ότι όλα αυτά που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια έχουν έντονο το στοιχείο της θεατρικότητας.
Όπως έχει πει και η ηθοποιός Ελένη Κρίτα (η συμπεθέρα της Ζουμπουλίας στο παρά πέντε) όταν ένας ηθοποιός γίνεται δέσμιος της φιλοδοξίας του, «Γίνεται αυτοκαταστροφικός. Πρόκειται για πολύ μεγάλο κίνδυνο και τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Μπαίνεις σε μιαν αέναη προσπάθεια να διαιωνίσεις την εικόνα που έχεις δημιουργήσει. Όταν, όμως, η εικόνα σιγά σιγά αλλάζει, πρέπει να έχεις πολύ γερή βάση για να αντέξεις. Πρέπει να έχεις δουλέψει πολύ με τον εαυτό σου για να αντέξεις τη φθορά». Το γνωρίζω πως δεν λέω κάτι καινούριο ούτε πως ανακάλυψα την Αμερική. Αλλά όπως έγραψα και στην αρχή από εδώ δεν θα μάθεις τίποτα (μπασκετικό).
Υ.γ.1 Όταν διαβάζω άρθρα σε site μου αρέσουν πολύ τα υστερόγραφα. Τόσο που κάποιες φορές διαβάζω μόνο αυτά.
Υ.γ.2 Κάποια στιγμή θα γράψω και για το μεγαλύτερο θέμα όλων των εποχών: Τη σύγκριση Σπανούλη με τον Ναβάρο, ποιος είναι καλύτερος και τέτοια. Με τον Διαμαντίδη δεν συγκρίνεται κανείς.
