Πριν πάμε όμως στους «δικούς μας» ταλαντούχους παίκτες και στην αιτία του κειμένου θα ξεκινήσω από μια διαφορετική είδηση. Αφορμή για το παρακάτω κείμενο στάθηκε μια είδηση της προηγούμενης εβδομάδας όπου ο Zeliko Obradovic τα έβαλε με έναν παίκτη του, τον Omer Yurtseven, κατηγορώντάς τον ότι έδειξε ασέβεια απέναντι στον ίδιο και την ομάδα. Ο λόγος, όπως μπορείς να διαβάσεις με περισσότερες λεπτομέρειες εδώ, είναι ότι ο νεαρός παίκτης έφυγε για να συμμετάχει σε κάποιο τουρνουά στο Τορόντο απέναντι σε συνομιλήκους του, λίγο πριν τον αγώνα με την Μάλαγα. Αγώνα στον οποίο έλειπε λόγω τραυματισμού ο Pero Antic. Κατανοώ απόλυτα την αντίδραση του προπονητή και του συλλόγου, όπου πληρώνουν έναν παίκτη για να τον έχουν όταν χρειάζονται, όμως αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον είναι η στάση του παίκτη και κυρίως η αντίληψή του σχετικά με το τι είναι καλύτερο για το μέλλον.
Στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου, αλλά και μεταφορικά από άποψη νοοτροπίας, έχουμε τον Γιώργο Παπαγιάννη. Την ιστορία του λίγο πολύ φαντάζομαι την γνωρίζετε, και αν όχι, στο παρακάτω λινκ από το Sport24, μπορείτε να πάρετε μια καλή ιδέα για αυτήν. Κάτι που δεν αναφέρεται στο άρθρο είναι το πέρασμά του την σεζόν 2013 – 2014 από το Λύκειο Westtown School της Πενσυλβάνια, πέρασμα που τον βοήθησε να μπει για τα καλά στο «μικροσκόπειο» των αμερικανών scouter. Το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Παπαγιάννης είχε την επιλογή είτε να ενεργοποιήση την option του συμβολαίου του και να μείνει στον Παναθηναϊκό, είτε να φύγει για κάποιο από τα πανεπιστήμια που τον ζητούσαν στην Αμερική.
Το πανεπιστήμιο που βρέθηκε πιο κοντά στην απόκτηση του, σύμφωνα με όσα κυκλοφόρησαν, ήταν το Oregon που τώρα βρίσκεται στην 11η θέση των rankings του Αsociated Press. Ένα πανεπιστήμιο που τα τελευταία 3 χρόνια με προπονητη τον Dana Altman (καμία σχέση με τον σκηνοθέτη του M.A.S.H. Robert Altman1) έχει βρεθεί 2 φορές στη δεύτερη φάση του NCAA Tournament και μία φορά στους 32 (2013). Περισσότερα σχετικά με την προσπάθεια απόκτησης του Παπαγιάννη από το παραπάνω πανεπιστήμιο μπορείτε να διαβάσετε σε ένα άρθρο του SI.com, όπου αναφερονται τα 3 επικρατέστερα πανεπιστήμια. Στο σχόλιό τους για το Oregon, μιλάνε για ένα πανεπιστήμιο με πολλούς Forward, αλλά με κανέναν παίκτη ρακέτας, κάτι που σημαίνει ότι ο Παπαγιάννης ισως και να ήταν βασικός. Μιλάμε επίσης για το πανεπιστήμιο όπου αγωνίζεται ένας ακόμα «γνωστός» μας, ο Tyler Dorsey, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε και ως διαμεσολαβητής για να πείσει τον Γιώργο να περάσει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για χάρη του Oregon.
Μπαίνοντας στον Φεβρουάριο είναι η περίοδος που αρχίζω να βλέπω παιχνίδια του κολεγιακού πρωταθλήματος για να πάρω μια ιδέα για την επερχόμενη March Madness. Πλέον είμαστε στη φάση που οι ομάδες παίζουν παιχνίδια κόντρα σε αντιπάλους της ίδιας περιφέρειας και πλεον είναι πιο κοντά στην τελική μορφή που θέλει να τους δώσει ο προποντής. Στην άμυνα πολλές φορές πιέζει σε όλο το γήπεδο με zone press, προκειμένου να κλέψει μπάλες η να μειωσει το χρόνο επίθεσης της αντίπαλης ομάδας, καθυστερώντας τους να πάνε σε σετ παιχνίδι και με αυτόν τον τρόπο καλύπτουν την απουσία καλού αμυντικού ψηλού. Στην επίθεση ξεχωρίζει το επιθετικό ταλέντο του δευτεροετή Dillon Brooks, ο οποίος είναι ένα 3/4αρι που δύσκολα θα κάνει καριέρα στο ΝΒΑ, αλλά διόλου απίθανο να τον δούμε από Ευρώπη μεριά σύντομα λόγω της ικανότητάς του στο σκοράρισμα.
Στην διάρκεια της επίθεσης, πολλές φορές καταλήγουν να παίζουν με 5 παίκτες στην περιφέρεια, όπου προσπαθούν είτε να εκμεταλευτούν την ικανότητα στο drive του «δικού μας» Tyler Dorsey. (Φωτογραφίες 1 – 3: Ο ασσος πασάρει στα δεξιά του ώστε να προκαλέσει μια μικρή μετατόπιση της άμυνας ζώνης και στη συνέχεια αφου του επιστραφεί η μπάλα πασάρει στον Tyler Dorsey στα αριστερά (Νο 5). Παράλληλα ο Dillon Brooks (No 24) στείνει ένα πλάγιο pick ωστε να δυσκολέψει την επιστροφή της άμυνας. Η επίθεση τελιώνει με ένα σουτ από μέση απόσταση του Dorsey).
1.
2.
3.
Και αν μετά από καμιά 880 λέξεις, αναρωτιέσαι που το πηγαίνω, αυτό σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να καταλήξω κάπου. Πιστεύω ότι ο Παπαγιάννης, το καλοκαίρι που μας πέρασε, αντι να ανανεώσει με τον Παναθηναϊκό, έπρεπε να πάει σε ένα πανεπιστήμιο στην Αμερική όπως το Oregon. Το πρόσφατο παράδειγμα του Παπαπέτρου, που έφυγε από την Ελλάδα ταλέντο και γύρισε μπασκετμπολίστας, είναι ένα ακόμα στοιχείο που με κάνει να πιστεύω ότι ο Παπαγιάννης στην Αμερική θα βελτιωνόταν περισσότερο από ότι τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα. Θα δούλευε περισσότερο στο ατομικό του παιχνίδι και παράλληλα θα είχε τη δυνατότητα να παίξει κόντρα σε συνομηλίκους του σημαντικά περισσότερο χρόνο από τα 30’ σε 6 παιχνίδια που έχει παίξει μέχρι τώρα στην Ευρωλίγκα. Μάλιστα θα έπαιζε σε παιχνίδια, όπου οι προπονητές του θα του ζητούσαν να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην ήττα και τη νίκη και όχι στο φινάλε ενός αγώνα που έχει κριθεί.
Επίσης, θέλησα να δείξω πως το Oregon, ήταν μια πολύ καλή επιλογή επειδή μπορούσαν να του εγγυηθούν αρκετά λεπτά λόγω έλειψης άλλου σέντερ. Θα ήταν με εναν γνωστό του από την Εθνική, και μιλάμε για ένα πανεπιστήμιο που και φέτος θα μπει στην τελική φάση του NCAA. Θα είχε την ευκαρία να ανεβάσει τις μετοχές του προκειμένου να πλασαριστεί στο Draft του 2016 ή 2017 και, το πιο σημαντικό, θα είχε την ευκαρία να ζήσει στιγμές όπως αυτές. Παράλληλα το να δοκιμάσει την τύχη του εκεί, δεν του στερούσε τίποτα από το να βρει ένα καλό συμβόλαιο σε μια Ευρωπαϊκή ομάδα αργότερα και μάλλον θα ήταν πιο έτοιμος για το επόμενο βήμα. Το μόνο που θα μπορούσε να πάει στραβά, θα ήταν ένας σοβαρός τραυματισμός.
Μακάρι ο Παπαγιάννης να εξελιχτεί στον καλύτερο δυνατό παίκτη τόσο για τον Παναθηναϊκό, όσο και για την Εθνική ομάδα. Αλλά από καθαρά άποψη εξέλιξης, πιστεύω ότι ένας χρόνος στην Αμερική, θα ήταν ένας χρόνος που θα τον βοηθούσε πολύ περισσότερο στην εξέλιξή του.
1) Αγαπητέ αναγνώστη, αν δεν έχεις δει ακόμα το M.A.S.H, now is the time.
