Είναι να μη σου τύχει, που λένε. Ο Ολυμπιακός βγήκε πρώτος στην κανονική διάρκεια της Ευρωλίγκα και η ανταμοιβή είναι το σταύρωμα με τη μπαρουτοκαπνισμένη, υπερταλαντούχα και εσχάτως (σχετικά) φορμαρισμένη Ρεάλ Μαδρίτης. Η πρωτιά δεν έφερε ούτε Εφές, ούτε Παρί, ούτε Μπάγερν, ούτε Αστέρα, ούτε καν μία Μπαρτσελόνα. Έφερε αντίθετα τη μόνη ομάδα, της οποίας οι παίκτες δεν νιώθουν το παραμικρό από έδρες, αντιπαλους ή δύσκολες συγκυρίες. Έφερε επίσης ένα σύνολο με ρεκόρ 8-4 στα τελευταία 12 ευρωλιγκάτα παιχνίδια, διάστημα στο οποίο η άμυνά του κατατάσσεται στη δεύτερη θέση, μόλις πίσω από την Εφές.

Ώρα να το κλείνουμε με το Φάιναλ Φορ και να επιστρέψουμε στην συνήθη θεματολογία του "Xλααατς!".

Ο Gus φιλοξενεί τον Γιώργο και κάνουν τον απολογισμό του φινάλε της Ευρωλίγκα. Οι πρωταγωνιστές του Παναθηναϊκού, οι διορθώσεις που θα χρειαστεί ο Ολυμπιακός, η αστυνομοκρατούμενη Uber Arena και ματιά προς το μέλλον, πριν την στροφή στο ΝΒΑ και τους τρομερούς Mavs, που χορεύουν τους Wolves σε σλοβένικους ρυθμούς.

Διαθέσιμο σε όλες τις πλατφόρμες.

Φίλες και φίλοι, καλησπέρα από το αεροδρόμιο.

Για αρχή, ας ξεμπερδεύουμε με τη στατιστική. Η Ρεάλ Μαδρίτης, αυριανή αντίπαλος του Ολυμπιακού στον πρώτο ημιτελικό του φάιναλ φορ του Βερολίνου, είναι για φέτος δεύτερη σε ευστοχία (eFG%), πρώτη σε True Shooting (υπολογίζει και την επιρροή των βολών), δεύτερη σε ποσοστό ασίστ, τέταρτη από το τέλος σε λάθη, δεύτερη στα ριμπάουντ, πρώτη σε offensive rating, τρίτη σε defensive rating και τέλος τέταρτη σε ευστοχία στα σουτ τριών πόντων. Σε όλες τις σημαντικές κατηγορίες δηλαδή, οι Μαδριλένοι κατατάσσονται στην πρώτη τετράδα, κρατώντας δίκαια για το σύνολό τους τον τίτλο του γκραν φαβορί. Για την ακρίβεια, ίσως η Ρεάλ να είναι το πιο αδιαφιλονίκητο φαβορί από το 2012, όταν η ΤΣΣΚΑ του Κιριλένκο έφαγε τα μούτρα της από ... εχμ...

Υπάρχουν μερικά πράγματα τα οποία υπολογίζουμε εμείς που γράφουμε και παρακολουθούμε φανατικά μπάσκετ, αλλά μάλλον οι ομάδες αφήνουν πλήρως στην άκρη όταν υπάρχει ένα κρίσιμο παιχνίδι όπως το Game 5. Δεν ξέρω αν υπάρχουν καν στο μυαλό τους, όχι την ώρα που πατάνε παρκέ, μα και τις ημέρες που προηγούνται και το άγχος κλιμακώνεται.

Δεν ξέρω από πού να πιάσω τα τρίτα παιχνίδια των ελληνικών ομάδων στην Ευρωλίγκα, ειλικρινά. Θα προσπαθήσω να τα δω με ψυχραιμία και δεν θα τα καταφέρω, διότι η διοργάνωση, για μία ακόμη φορά στη φάση των πλέι οφ, δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Πέρυσι ήταν η Παρτίζαν το θύμα, σε μία συγκυρία στην οποία είχαμε αναφερθεί εκτενώς. Φέτος, οι δύο ελληνικές ομάδες, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, χάρη κυρίως στις δομικές ανορθογραφίες ενός πρωταθλήματος, που προφανώς δεν παίρνει τίποτε στα σοβαρά, εκτός αν αυτό έχει να κάνει με εισροή χρημάτων από τις αραβικές χώρες.

Γαμώτο, αυτό το Παλάου Μπλαουγκράνα δεν το ήθελα με τίποτα κι ας έχει η Μονακό την καλύτερη περιφερειακή άμυνα της Ευρωλίγκα. Το γήπεδο της Μπάρσα είναι ένα κλουβί παλαιού τύπου, με επιδαύρια (που λέει ο λόγος) ακουστική και ένα γεμάτο βιβλίο θριάμβων και προκρίσεων, στο οποίο προσθέτει διαρκώς σελίδες. Δεν φωνάζουν πολλοί εκεί μέσα, άντε χίλιοι, αλλά ακούγονται σαν δέκα χιλιάδες. Τα μουρμουρητά και οι γιούχες δε, όταν τα ματς βρίσκονται στον πόντο, μπορούν να σου τινάξουν τη συγκέντρωση στον άερα. Ως τουρίστας, είναι υπέροχο, ως φιλοξενούμενος αντίπαλος όμως, είναι προτιμότερο να διεκδικείς προκρίσεις σε άλλη αρένα. Γνώμη μου.

Δεν σας κρύβω ότι η κατάταξη της Ευρωλίγκα αμέσως πίσω από την πρώτη Ρεάλ με έχει ιντριγκάρει πολύ. Εξι ομάδες βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη διεκδίκηση τριών θέσεων και οι πιθανότητες τους μοιάζουν (σχετικά) μοιρασμένες. Τα προγράμματά τους ποικίλουν σε δυσκολία, όπως και η φόρμα τους. Θα τις δούμε σήμερα μία προς μία, μήπως και ξεδιαλύνουμε κάπως τον γρίφο (spoiler: δεν θα τα πολυκαταφέρουμε). Ως βοήθεια, θα καταφύγουμε στα στατιστικά του Hack-a-Stat, που έχουν φίλτρα για τα τελευταία πέντε παιχνίδια, έτσι ώστε να εξετάσουμε και τις τάσεις. Πάμε.

Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να κερδίζει με τη νέα, ανανεωμένη του σύνθεση, η οποία βρήκε επιστέγασμα με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος. Πρόκειται για τίτλο τόσο σημαντικό, όσο τον αξιολογούν συνήθως εκείνοι που τον κερδίζουν, παρόλα αυτά οι ερυθρόλευκοι παρείχαν ακόμη μία πειστική ένδειξη βελτίωσης, την οποία αν τη βάλουμε στη σειρά με τις προηγούμενες, σιγά σιγά διαμορφώνουμε παζλ.

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι το κείμενο δεν αποτελεί ύμνο στον νέο μεγάλο παιχταρά του Ολυμπιακού, Μόουζες Ράιτ. Το ντεμπούτο του ήταν θαυμάσιο, σαφώς πάνω από κάθε προσδοκία, αλλά ποιος ξέρει, αύριο μεθαύριο μπορεί να παίξει χειρότερα και αντί για 15 πόντους, να πετύχει τέσσερις. Επίσης, μπορεί να μην ξανακάνει τόσες τάπες όλη τη σεζόν και όταν βρεθεί απέναντι σε πολύ ψηλούς σέντερ να χάσει τις μονομαχίες. Δεν έχουμε ιδέα πόσο καλός παίκτης είναι, εμείς οι casual fans. Το μόνο που ξέρουμε, μετά από έναν αγώνα με την χειρότερη ομάδα της Ευρωλίγκα, είναι πως δεν είναι άχρηστος και πως ο Ολυμπιακός δεν θα εκτεθεί με την επιλογή του.

Σε σχέση με πέρυσι, ο Ολυμπιακός είναι, ή μάλλον πλέον ήταν, πολύ διαφορετικά σχεδιασμένος, παρά τα κάμποσα ίδια πρόσωπα. Μόλις τέσσερις παίκτες της 12άδας προορίζονταν για τις θέσεις 4 και 5, ενώ σε οκτώ ανατέθηκαν οι 1 εώς 3. Επίσης, πίσω από τον Άλεκ Πίτερς ερχόταν αποκλειστικά ο Λουκ Σίκμα, που προτιμά να παίρνει τις προσπάθειες του στα πέριξ της ρακέτας και πάντως όχι από το τρίποντο. Βάλτε στην εξίσωση και δύο ψηλούς (περίπου) ίδιου ύψους και στυλ, μαζί με την απουσία σέντερ με χαμηλό κέντρο βάρους και ξεδιπλώνεται μία άλλη ομάδα από εκείνη που έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκα, παίζοντας υπέροχο μπάσκετ.