Χαίρετε αγαπητοί φανζ. Να μας συγχωρείτε για το ελαφρώς προχωρημένο της ώρας, αλλά η εβδομάδα είναι μπασκετικά σούπερ-μπίζι. Το μενού της 4ης αγωνιστικής της Ευρωλίγκα, ήταν ομολογουμένως αρκετά χορταστικό εν συγκρίσει με την κάπως νερόβραστη σουπίτσα της προηγούμενης, προχθεσινής αγωνιστικής. Μπορεί αυτή τη φορά να έλειπαν τα "μεγάλα" διπλά, ωστόσο είδαμε αρκετά όμορφα πράγματα: ομάδες να απογοητεύουν, γηπεδούχους να παίρνουν "ηρωικές" νίκες, από αυτές που μπορούν να αλλάξουν την τροχιά μιας ομάδας μέσα στη σεζόν, τον Ντόνσιτς να συνεχίζει τα όργια, τον Φελντέιν να "ντύνεται" Γκριν, τον Παππά να παίρνει την εκδίκησή του (από όποιον τέλοσπάντων την πήρε), τους πρωτοπόρους να συνεχίζουν το βατό τους πρόγραμμα με νίκες, την Εφές και τη Μπαρτσελόνα να συνεχίζουν να προβληματίζουν και διάφορα ακόμα, τα οποία θα θα πούμε παρακάτω.

Εδώ στο Basketball Guru υπάρχουν στιγμές που αισθανόμαστε αιρετικοί, χωρίς σώνει και καλά να είμαστε. Αισθανόμαστε να υιοθετούμε απόψεις και να πρεσβεύουμε αξίες, οι οποίες πάνε κόντρα σε μια ιδιαίτερα συντηρητική αντίληψη που διέπει την κοινωνία μας. Ή έστω έτσι το αντιλαμβανόμαστε εμείς, διότι στην τελική μπορεί να μην είμαστε μέρος μιας μειοψηφίας, που με ανθρωπιστικά κριτήρια επιθυμεί αλλαγές στις δομές της κοινωνίας αυτής. Μπορεί να είναι πολλοί που αισθάνονται έτσι. Μακάρι.

Γιατί εδώ είμαστε λίγο περίεργοι τύποι. Αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες σαν να είναι οικογένειά μας, μας αρέσει όταν ομόφυλα ζευγάρια παντρεύονται και κάνουν παιδιά, το θεωρούμε φυσιολογικό ένας άνθρωπος να μπορεί να ζει με το φύλο που ο ίδιος έχει επιλέξει ότι τον προσδιορίζει. Μας φαίνεται τελείως παράλογο να μην εξετάζουμε τέτοιου είδους ζητήματα από τη σκοπιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ίσων ευκαιριών για όλους, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος, θρησκείας και σεξουαλικού προσανατολισμού.  Αντιλαμβάνεστε δε πόσο μεγάλη είναι ανάγκη μας να βλέπουμε αθλητές να ασχολούνται με καίρια ζητήματα, ανάγκη η οποία είχε εκφραστεί και παλαιότερα γραπτώς .

Το NBA Cares και το Euroleague ONE TEAM είναι δύο θεσμοί, οι οποίοι έχουν αναλάβει να μας δείξουν το κοινωνικό πρόσωπο των ομάδων. Εδώ στο χωριό μας, για παράδειγμα, κάθε ομάδα πραγματοποιεί μια ενέργεια τη σεζόν. Ο Παναθηναϊκός επισκέπτεται τις φυλακές ανηλίκων στην Κόρινθο, ενώ ο Ολυμπιακός σχολείο για παιδιά με αναπηρία στον Πειραιά. Στην Αμερική, τον περασμένο Ιούνιο, οι Γκολντεν Στέιτ Ουόριορς πήγαν στις θρυλικές φυλακές του San Quentin. Αυτά είναι μερικά παραδείγματα που τονίζουν την προσπάθεια των διοργανωτών και των ομάδων να επιδείξουν ένα κοινωνικό πρόσωπο, και είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Φυσικά και ενστερνιζόμαστε αυτές τις προσπάθειες για όποιους λόγους και αν γίνονται, καθώς κάποιες φορές στην προσπάθεια μας να ανακαλύψουμε τα κίνητρα μιας ενέργειας, χάνουμε εντελώς την ουσία.

Και ενώ λοιπόν οι προσπάθειες αυτές είναι στο σωστό πνεύμα, έχει ενδιαφέρον πάντα όταν κάποιος αθλητής ξεφεύγει από το σύνολο και λειτουργεί ατομικά μέσο στο ίδιο πλαίσιο. Γιατί η επίσκεψη στις φυλακές ανηλίκων είναι μέρος ενός προγράμματος, που στην τελική δεν μπορείς να μην πας. Είναι όπως η σχολική εκδρομή στο Πλανητάριο που θα πας θες δε θες. Προσοχή δε λέω πως κακώς γίνεται. Ίσα ίσα μακάρι να γινόντουσαν συνέχεια τέτοιου είδους ενέργειες. Και είναι για αυτό ακριβώς τον λόγο που ενέργειες όπως αυτή του Νίκου Παππά να καλύψει οικονομικά την κατασκευή ενός γηπέδου μπάσκετ στις φυλακές Κορυδαλλού, ξεχωριζουν. Θεωρώ περιττό να κάτσω να γράψω τους λόγους που μια τέτοια κίνηση είναι θετική. Θα χρειαστεί να αναλύσουμε την ετυμολογία της λέξης σωφρονισμός, να κοιτάξουμε μελέτες για κρατούμενους και την επανένταξή τους στην κοινωνία, να γίνουν συγκρίσεις με άλλες χώρες και άλλα σωφρονιστικά συστήματα (λαμβάνοντας υπόψη κριτήρια γεωγραφικά, πολιτικά, κουλτούρας), και στην τελική αυτό είναι κάτι που μπορούν να το στηρίξουν ειδικοί επιστήμονες και όχι κάποιοι ευκαιριακοί ερασιτέχνες μπλόγκερς μπασκετικού site.

Ο Νίκος Παππάς είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση αθλητή. Είναι ένας αθλητής που τον συνοδεύει ένα μέγεθος φημών και ιστοριών για την εξωγηπεδική του ζωή. Ακόμα δε και ιστορίες που σχετίζονται με το μπάσκετ (Εθνική) μας δείχνουν για ένα χαρακτήρα έντονο. Αυτά που έχουμε διαβάσει και (το καλύτερο) αυτά που ακούμε στα πηγαδάκια στις κερκίδες μιλούν για ένα μεθύστακα, κωλοχαρακτήρα, που βρίζεται με τους προπονητές, τσακώνεται με τους συμπαίκτες του και προκαλεί τους αντιπάλους του.

Εμείς εδώ είμαστε αναγνώστες. Δεν είμαστε ρεπόρτερ για να γνωρίζουμε ιστορίες. Κάποιοι πηγαίνουμε και στο γήπεδο και βλέπουμε το Νίκο Παππά να κάνει τη δουλειά του (γεια σου Παππά!). Εκεί (στο γήπεδο) συνειδητοποιεί κανείς και τη μεγάλη ανάγκη του κόσμου του Παναθηναϊκού να βρει έναν ηγέτη στη μετά ΔΔ εποχή. Και εξηγώ: Υπάρχουν παιχνίδια που ο Παππάς κάνει μια ενέργεια φυσιολογική (μια ασιστ, ένα κλέψιμο κλπ) η οποία επιδέχεται τεράστιου ενθουσιασμού από τον κόσμο μόνο και μόνο επειδή την έκανε αυτός. Είναι ένας τύπος που έχει τεράστια επιρροή στον κόσμο και μια παρεξηγήσιμη (όχι από εμάς φυσικά) άνεση με τους δημοσιογράφους.

Το κείμενο αυτό λοιπόν, να το ξεκαθαρίσω, είναι σε κείμενο «γλειψίματος» στον Νίκο Παππά και παραδόξως όχι για κάτι μπασκετικό, αλλά για το κοινωνικό του πρόσωπο. Για την ενασχόλησή του με κάποια θέματα που για κάποιους άλλους κάνουν τζιζ. Και δε λέω, το μουστάκι-challenge έχει πλάκα και μας αρέσει να βλέπουμε ένα πιο ανθρώπινο χαβαλετζίδικο πρόσωπο των αθλητών. Έχουμε ανάγκη όμως, και μας αρέσει πιο πολύ όταν ένας αθλητής τοποθετείται δημόσια και εκφράζει άποψη απέναντι στον κάθε Αλεξανδρή (τον προπονητή), Αλεξανδρή (τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή) και στον κάθε Τσάρτα…

Σήμερα λοιπόν στηρίζουμε τον Νίκο Παππά για κάτι που έκανε, και για το οποίο ο ίδιος δεν μίλησε δημόσια. Ευχόμαστε αύριο να ακολουθήσουν και άλλοι και εμείς εδώ θα στηρίζουμε…Στο πλαίσιο αυτό και αντί επιλόγου απευθύνουμε κάλεσμα στο Νίκο Παππά και του ζητάμε ανοιχτά συνέντευξη η οποία όμως δεν θα περιλαμβάνει καμμία ερώτηση για μπάσκετ.

Υγ.Χρησιμοποιήθηκε αρκετά το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο διότι πολλά από τα παιδιά στο Guru βλέπουν τα πράγματα από την ίδια σκοπιά.