Η νέα, διευρυμένη Ευρωλίγκα ξεκινάει την επόμενη εβδομάδα με τους 18 (πλέον) μονομάχους να ονειρεύονται λίγο εώς πολύ μεγαλεία. Ξέρετε κανέναν που να μπήκε σε διοργάνωση για να χάσει; Τα σύνολα μοιάζουν θεωρητικά ενισχυμένα και υπάρχει μια γενικότερη αισιοδοξία περί της ποιότητας του ανταγωνισμού, καθώς στα κλασικά φαβορί πλέον προστίθενται νέα (Εφές, Μπάρσα), ενώ για την οκτάδα ερίζουν λίγο εώς πολύ όλοι, πλην μάλλον ελαχίστων εξαιρέσεων (λέγε με Βιλερμπάν ή Αστέρας).

Βαλένθια και Άλμπα Βερολίνου, δύο ομάδες που λίγους μήνες νωρίτερα προσέφεραν μέσω των τελικών του EuroCup ένα sneak peek από την EuroLeague της περιόδου 2019-20, ανέβηκαν ταυτόχρονα κατηγορία, επιστρέφοντας σε μια λίγκα την οποία γνωρίζουν πια καλά ως οργανισμοί, λόγω των πρότερων εμπειριών τους. Αμφότερες οι ομάδες διατήρησαν πολλά βασικά κομμάτια των περσινών ρόστερ τους και τα πρώτα δεδομένα αναφορικά με την δυναμική τους μοιάζουν να είναι λίγο - πολύ ξεκάθαρα (σε αντιδιαστολή με άλλες ομάδες της Ευρωλίγκα, όπου άλλαξαν πολλά πράγματα).

Οι Ζενίτ και Βιλερμπάν είναι δυο εντελώς καινούργια imports στην EuroLeague, δυο ομάδες που θα μπουν σε μια ομολογουμένως πρωτόγνωρη, για την μέχρι πρότινος ρουτίνα τους, διαδικασία. Η μεν πρώτη δεν έχει βρεθεί ποτέ κατά το παρελθόν σε τόσο υψηλό ευρωπαϊκό σκαλοπάτι (παίζοντας επί σειρά ετών στο EuroCup), ενώ η δεύτερη απείχε από αυτό για σχεδόν μια δεκαετία. Πρόκειται για δυο εκπροσώπους μεγάλων αγορών της γηραιάς ηπείρου που φιλοδοξούν να εδραιωθούν, εκμεταλλευόμενη η κάθε μια τα δικά της "ατού" .Λίγες μέρες πριν την επίσημη έναρξη της νέας σεζόν, σας τις παρουσιάζουμε.

Ο χαμός που έχει γίνει στην Ευρωλίγκα φέτος είναι σπάνιος. Οι μεταγραφικές κινήσεις ενδέχεται να αλλάξουν ισορροπίες, όχι τόσο από άποψη φαβορί, όσο από το πρίσμα της αγωνιστικής φιλοσοφίας. Πάρτε για παράδειγμα την Φενέρ. Η στελέχωση της επιστρέφει στην εποχή Μπογκντάνοβιτς, υπό την έννοια πως για πρώτη φορά έκτοτε βρίσκεται δίπλα στον Κώστα Σλούκα ένα γκαρντ της ποικιλίας Ντε Κολό, δηλαδή με ύψος και ευρύτατο επιθετικό ρεπερτόριο. Επίσης, στη θέση τέσσερα ο ερχομός του Ουίλιαμς αφαιρεί κάπως όγκο, αλλά προσθέτει ταχύτητα και εκρηκτικότητα. Δεν μπορεί, με τόσο κομβικά στελέχη υψηλού επιπέδου να εισέρχονται, ο Ζοτς θα παίξει κάπως αλλιώς, θα δούμε πώς.

Εάν γυρίσουμε πίσω τον χρόνο, στο 44 π.Χ. ας πούμε, ο μήνας Ιούλιος δεν υπήρχε. Στο μεγαλύτερο μέρος του γνωστού κόσμου ονομαζόταν Quintilis, που σήμαινε «ο πέμπτος» κι ήταν, προκαλώντας καμία έκπληξη, ο 5ος μήνας του Ρωμαϊκού ημερολογίου. Αντίθετα για τους Έλληνες που είχαν προσαρμοστεί στο δικό τους, Αττικό ημερολόγιο, ο μήνας αυτός σηματοδοτούσε την αρχή του έτους. Εκείνοι με τη σειρά τους τον είχαν ονομάσει Εκατομβαιών, γιατί στη διάρκεια του λάμβαναν χώρα γιορτές, όπως τα Παναθήναια και τα Κρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων οι Αθηναίοι έσφαζαν συνολικά 100 βόδια ως θυσία για τη θεά Αθηνά και τον τιτάνα Κρόνο.

Αρκετός ντόρος γινόταν εδώ και μήνες αναφορικά με τις 18 ομάδες που θα συνθέσουν την Ευρωλίγκα της επερχόμενης περιόδου. Πλην του - κατά πολλούς - αναγκαίου κακού των εγγυημένων συμβολαίων, υπήρχαν περισσότερες ανοικτές θέσεις (βλ. νικητής EuroCup, πρωταθλητής ABA ή δευτεραθλητές VTB & Bundesliga) σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, αφού ο αριθμός των ομάδων αυξήθηκε. Μια καινούργια wild card δόθηκε στην Βιλερμπάν, προκειμένου να γίνει ένα άνοιγμα στην γαλλική αγορά, κάτι που είχε γνωστοποιηθεί από πέρσι. Η τελευταία "κάρτα εισόδου" κατέληξε εν τέλει στην Ζενίτ, σε μια "μάχη" που την έβγαλε νικήτρια έναντι της Παρτίζαν, αλλά και της Ούνιξ. Οι "μπλε", γνωστοί κυρίως για την ποδοσφαιρική τους ομάδα, θα βρεθούν στο προσκήνιο του ευρωπαϊκού μπάσκετ κι εμείς θα προσπαθήσουμε σιγά - σιγά να τους γνωρίσουμε λίγο περισσότερο.

Ενα φάιναλ-φορ σε πόλη με αμιγώς μπασκετικό κοινό, που όμως δεν «μύριζε» ούτε στο ελάχιστο φάιναλ-φορ ήταν αυτό της Βιτόρια, που πέρασε και δεν ακούμπησε τους ανθρώπους της πόλης, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ασχολήθηκαν καν με αυτό. Συνηθίζουμε μετά από τόσα χρόνια στα φάιναλ-φορ να «βαθμολογούμε» μεταξύ μας τις επιδόσεις κάθε διοργάνωσης πέρα από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι και αυτό ίσως παίρνει τον χειρότερο βαθμό από κάθε προηγούμενο.

Η ΤΣΣΚΑ ήταν η δίκαιη νικήτρια του 32ου φάιναλ φορ, κατακτώντας ένα κύπελο για το οποίο έμοιαζε έτοιμη από καιρό. Εδώ και τρεις μήνες τουλάχιστον, η ομάδα του Ιτούδη έπαιζε το καλύτερο μπάσκετ από όλες τις ανταγωνίστριες. Τελείωσε την κανονική περίοδο με σερί 11-1 και κέρδισε δύο φορές εμφατικά στην έδρα της Μπασκόνια, για να επιστρέψει μετά από περίπου ένα μήνα στη Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα και να ολοκληρώσει τον θρίαμβο. Στην πορεία της σεζόν, οι Ρώσοι ξεπέρασαν την έλλειψη όγκου στη ρακέτα, μέσω των αμυντικών τους σχεδίων, υπολογίζοντας πως η επίθεση έτσι κι αλλιώς θα συνεχίσει να είναι παραγωγική, βασισμένη στο ταλέντο μίας ασύγκριτης τριάδας γκαρντ και μονάδων που ξέρουν να κινούνται σωστά γύρω τηςς. Τελικά, στο φάιναλ φορ τα δύο αυτά στοιχεία συνδυάστηκαν άψογα, με αποτέλεσμα έναν δεύτερο συνεχόμενο θρίαμβο ομάδας που σκοράρει πολυ (πέρυσι ήταν η Ρεάλ), απέναντι σε άλλες που σκόραραν λιγότερο. Η ειδοποιός διαφορά παρόλα αυτά, ήταν πως λαμβάνοντας υπόψη τον υψηλό ρυθμό, η ΤΣΣΚΑ τελικά κέρδισε και μέσα από τις ανασταλτικές της επιδόσεις. Πάμε όμως να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, μέσα από τις κατηγορίες μας.

Ο ποταμός Urumea (Ουρουμέα) κατέληγε στον Ατλαντικό ωκεανό σχεδόν υπερχειλισμένος. Η τελευταία γέφυρα πριν το άπειρο της θάλασσας ξεπροβόδιζε τις ροές του με ασπροπράσινους φάρους, τοποθετημένους συμμετρικά στο πέρασμα της ως κολώνες. Οι φιγούρες των βρεγμένων περαστικών δίπλα τους, μαζί με την ασταμάτητη βροχή και την πλήρη απουσία του παραμικρού αέρα, προσέδιδαν στο σκηνικό ένα αγγελοπουλικό χρώμα. Ηταν λες και το κάδρο είχε προετοιμαστεί για γύρισμα επί ώρες και ήμουν σίγουρος πως αργά ή γρήγορα πίσω από κάποια γωνία θα ξεπροβάλουν κάμερες, κλακέτες, οπερατέρ και ο Μπρούνο Γκαντζ με γενειάδα και ταλαιπωρημένη καπαρντίνα. Δεν συνέβη κι έτσι είχα τον ελάχιστο χρόνο να βγω κάτω από τον καταρράκτη και να βγάλω τη βιαστική φωτογραφία που είδατε παραπάνω.

Ο πολυαναμενόμενος πρώτος τούρκικος εμφύλιος ανάμεσα στην Εφές και τη Φενέρ εξελίχθηκε σε μια μονομερή παράσταση της ομάδας του Αταμάν. Ο κόουτς της Εφές, που τόσα έχει ακούσει όλα τα χρόνια, απέδειξε ότι είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, καταφέρνοντας στο πιο κρίσιμο σημείο της περιόδο, να παρουσιάσει την καλύτερη επίδοση από το σύνολο του. Μια ομάδα με την ψυχολογία στα ύψη, σε τρομερή κατάσταση, με διακριτούς ρόλους και δύο παιχταράδες στην περιφέρεια να κάνουν άνω κάτω την άμυνα του Ζοτς, ο οποίος για πρώτη φορά έδειχνε ανήμπορος να αντιδράσει από τον πάγκο. Στο πρώτο ημίχρονο είδαμε μπάσκετ υψηλής ποιότητας και από τις δύο πλευρές, με την κάθε μια να διαβάζει τα αδύνατα σημεία της άλλης, με συνέπεια να βρίσκονται κοντά στο σκορ. Στη συνέχεια όμως, η Εφές ήταν καταιγιστική και επέβαλε το ρυθμό της. Γρήγορο transition, παιχνίδια isolation και πολλά εύστοχα μακρινά σουτ. Δεν είναι τυχαία η δήλωση του Αταμάν, που παρομοίασε το μπάσκετ των παιχτών του με τους Ουόριορς. Ας αναφέρουμε όμως πιο αναλυτικά τι είδαμε στην αναμέτρηση.