Στα πιο κάτω πατώματα, κερδισμένος μάλλον δεν υπήρξε κανείς, πλην της Βιλερμπάν, η οποία για πρώτη φορά φέτος έβαλε ένα λιγότερο αποκρουστικό κουστούμι, συνοδεύοντας την κλασική νίκη στο Αστρομπάλ με ωραίο μπασκετάκι. Η Άλμπα κατέρρευσε συνοπτικά μέσα σε δυο βραδια, η Ζαλγκίρις βυθίστηκε περαιτέρω και ο Ολυμπιακός απέφυγε ανάλογη κατρακύλα μάλλον από τύχη. Γενικά, ήταν ένα κάπως ξενέρωτο τετραήμερο. Μέχρι στιγμής η Ευρωλίγκα σώζεται από τον χαμό στην βαθμολογία και τον υψηλό ανταγωνισμό, αποτυγχάνοντας όμως να παρουσιάσει σταθερά όμορφα σύνολα. Αν το καλοσκεφτείτε, όπως είπε και ένας φίλος, μόνο η Μακάμπι είναι ξεκάθαρα βελτιωμένη από πέρυσι, με μπόλικα "παραδοσιακά" σύνολα να τα έχουν κάνει επιεικώς μπάχαλο (Μπασκόνια, Ολυμπιακός, Ζαλγκίρις, Φενέρ) και τους αντικαστάτες τους στην ιεραρχία (Βαλένθια, Μπάγερν, Βιλερμπάν, Αστέρας, Μιλάνο) να παρουσιάζουν κάθε άλλο παρα ελκυστική εικονα. Με αυτές τις άκρως μελαγχολικές σκέψεις και την θολούρα του Αιγαίου απέναντι, πάμε στις κατηγορίες μας.

Η πρώτη πεντάδα

1. Η αβάσταχτη μοναξιά του Βασίλη Σπανούλη στον Ολυμπιακό θα μπορούσε να αγγίξει και την πιο αναίσθητη μπασκετική ψυχή, που λέει ο λόγος. Ο σπάνιος παιχταράς ήταν καθοριστικός απέναντι στη Χίμκι από κάθε άποψη, είτε κουβαλώντας τις ευθύνες της καθοδήγησης, είτε σκοράροντας στην crunch time για την ισοφάριση. Δύο βράδια αργότερα η εξαφάνιση του σήμανε την κατάρρευση του Ολυμπιακού. Ο Σπανούλης διογκώνει το μυθικό στάτους του μέσα από τέτοιου είδους σκαμπανεβάσματα, καθώς οι πάντες εξαρτώνται από εκείνον. Όλα ωραία τα περί δευτερου αρχηγού στο πρόσωπο του Πρίντεζη, όμως και φέτος ο Ολυμπιακός δεν κερδίζει χωρίς Σπανούλη.

2. Η "διχασμένη" Χίμκι καθρεφτίζεται ωραία στις εμφανίσεις του Στέφαν Γιόβιτς, που το καλοκαίρι θεωρήθηκε πως θα μπορούσε να πάρει βάρος από τους ώμους του Σβεντ. Ανύπαρκτος σε 8 λεπτά στο Φάληρο, πρωταγωνιστής απέναντι στη Ζαλγκίρις με 5/6 τρίποντα και 25 πόντους. Ο Γιόβιτς δεν έχει δικαιώσει ως τώρα την παραμικρή προσδοκία, όμως μέσα σε όλα έχει καταφέρει να σουτάρει με ποσοστό 54,5% στα τρίποντα. Αν ένα πράγμα δεν περίμενα από εκείνον, είναι σίγουρα αυτό, όπως και να σκοράρει τρία τρίποντα σε κρίσιμο τέταρτο δεκάλεπτο κλειστού αγώνα. H Ζαλγκίρις τον έπαιξε με το κλασικό under και το πλήρωσε, κάτι που αποκλείεται πάντως να βάλει σκέψεις στον Κουρτινάιτις. Ο Λιθουανός ως τώρα πίνει θάλασσα, καθώς οι δυνατότητες του του ρόστερ του πηγαίνουν ανεκμετάλλευτες. Ας ρωτησει τον Σφαιρόπουλο για το πώς πείθει τους παίκτες του να μάχονται σε κάθε κατοχή.

3. Ο Μάικ Τζέιμς ήταν ο πιο δαιμονισμένος παίκτης που εμφανίστηκε αυτές τις μέρες στα παρκέ της Ευρωλίγκα. 29 πόντοι με 6/7 τρίποντα στην εύκολη επικράτηση επί του Αστέρα την Τετάρτη, 28 με 5/7 στη νίκη στο θρίλερ της Πόλης, μαζί με το νικητήριο καλάθι. Όργια, όργια των οργίων. Ιδού το shot chart του για τις δύο αυτές τελευταίες αναμετρήσεις.

Μερικά έξτρα νουμεράκια. Ο Τζέιμς έχει φέτος 51,2% στα τρίποντα, χτυπημένος από το Itoudis effect, που θέλει τους πάντες να ανεβάζουν τα ποσοστά τους στην ΤΣΣΚΑ, ενώ τα 2,29 λάθη ανά παιχνίδι κρίνονται ελάχιστα βάσει χρόνου. Κατά την προσωπική μου άποψη πρόκειται για τον MVP της διοργάνωσης εώς τώρα.

4. Όχι καθοριστικός προς το τέλος, αλλά καταπληκτικός συνολικά, ο Ματέους Πονίτκα έβαλε 16 πόντους και μοίρασε 8 ασίστ στην εμβληματική εκτός έδρας νίκη της Ζενίτ επί της Φενέρ. To πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι μέσα στο γήπεδο ανέλαβε τόσους ρόλους, όσοι οι Τζακ που έχει παίξει στο σινεμά ο Κέβιν Μπέικον. Ιδού οι επτά ρόλοι του Ματέους Πονίτκα: close out επιθετικός, back cutter, play maker, στατικός σουτέρ, αιχμή στο transition, αμυντικός στον Ντατόμε, penetrator. Ίσως όχι η πιο φανταχτερή εμφάνιση που έχουμε δει φέτος στην Ευρωλίγκα, όμως σίγουρα μία από τις πληρέστερες.

5. H Βιλερμπάν και ο Αστέρας σκοράρουν τους λιγότερους πόντους στη διοργάνωση, 73.1 ανά παιχνίδι, ενώ καταλαμβάνουν τις δύο από τις τρεις τελευταίες θέσεις στους πόντους ανά κατοχή. Παρόλα αυτά κατάφεραν χθες να ξεπεράσουν κατά πολύ αυτούς τους μέσους όρους, σκοράροντας κατά βούληση απέναντι σε Άλμπα και Ολυμπιακό αντίστοιχα. Και για τις δύο ομάδες, η αναχαίτιση των αντιπάλων τους ήταν κομβική, προκειμένου να βελτιωθούν επιθετικά. Σε γενικές γραμμές βέβαια, τα κατάφεραν διαφορετικά. Οι μεν Γάλλοι βασίστηκαν κάμποσο στο transition και την υπεροχή σε αθλητικότητα έναντι των Γερμανών, βάζοντας τους εν ριπή οφθαλμού στα καλάθια. Οι δε Σέρβοι αντίθετα, έδωσαν τη μπάλα σε δύο ταλαντούχους γκαρντ (Μπραουν, Μπάρον) και τους άφησαν να κάνουν τα δικά τους στη σετ επίθεση, απέναντι στους σαστισμένους Τσέρι και Παπανικολάου. Οι επιθέσεις των δύο συνόλων δύσκολα θα παρουσιάσουν θεαματική βελτίωση στο μέλλον, όμως η αλήθεια είναι πως ώς τώρα και οι δυο ομάδες έχουν υπερβάλει εαυτόν. 

X factor

Tα back to back τρίποντα του Μαόντο Λο στην παλαβή αναμέτρηση Άλμπα - Μπάγερν της Τρίτης, έδωσαν στους Βαυαρούς τη δυνατότητα να πάνε ένα "χαμένο" ματς στην παράταση και εν τέλει να το κερδίσουν. Η βλακεία των παικτών του Ρενέσες τρύπησε το ταβάνι της Mercedes Benz Αrena, καθώς στο δεύτερο τρίποντο, μόλις 3,2'' πριν τη λήξη, επέλεξαν να μην κάνουν φάουλ και να αφήσουν τον Λο να σουτάρει. Αν δείτε τη φάση, που θα την δείτε, θα διαπιστώσετε πως για κάποιο μυστήριο λόγο δεν τον μαρκάρει κανένας στην τρίπλα. Oh, well...

Το avatar

Ας μην πάμε σε εύκολους στόχους. Ο Ντέρικ Γουίλιαμς δεν βοήθησε σε τίποτα τη Φενέρ αυτές τις μέρες, παίζοντας ως ένας παίκτης του σωρού, τόσο απέναντι στον Παναθηναϊκό, όσο και απέναντι στην Ζενίτ. Ελλείψει Βέσελι, ο Ομπράντοβιτς εμπιστεύεται στον Γουίλιαμς τη θέση 5 στα κρίσιμα σημεία, έχοντας τον Στίματς καθηλωμένο στον πάγκο και τους Ντουβερίογλου-Λοβέρν να προσπαθούν για τα περισσότερα λεπτά στη θέση του σέντερ. Υποτίθεται πως η χρήση του Αμερικάνου εκεί θα έδινε βερσατίλιτι, αλλαγές στην άμυνα και μία σχετική ασφάλεια στην εκτέλεση (Ντατόμε στο 4), όμως αντί αυτών ο Ζοτς έχει εισπράξει καταστροφή. Αποκορύφωμα ένα χαμένο λέι απ στο τελευταίο λεπτό προχθές, που οι της Ζενίτ είδαν και δεν πίστευαν, με αποτέλεσμα να μην πηδήξουν καν για το αμυντικό ριμπάουντ. Το επιθετικό το πήρε ο Γουίλιαμς, αστόχησε σε μία από τις δυο βολές που κέρδισε, η ζυγαριά έγειρε προς Αγία Πετρούπολη, όσο αστεία κι αν ακούγεται η μεταφορά. Όπως φαίνεται, Φενέρ χωρίς Βέσελι δεν υπάρχει.

Η τακτική

Κάιλ Χάινς και Οθέλο Χάντερ, πρώην συμπαίκτες στην ΤΣΣΚΑ και πρώην σέντερ του Ολυμπιακού, αποτέλεσαν τους ακρογωνιαίους λίθους στην αναχαίτιση των κυριότερων κινδύνων που βρήκαν μπροστά τους ΤΣΣΚΑ και Μακάμπι αυτές τις μέρες. Τόσο ο Ιτούδης, όσο και ο Σφαιρόπουλος, έδωσαν εντολή στους δύο εξαιρετικούς αμυντικούς να πέσουν επάνω στους Λάρκιν και Καλάθη, τους οποίους και απόκοψαν από τις επιθέσεις της Εφές και του Παναθηναϊκού. Ο Χάινς τα πήγε απλώς πολύ καλά, ο Χάντερ τα πήγε περίφημα. Μπορεί οι έπαινοι των περισσότερων να κατευθύνθηκαν στον Κουίνσι Έισι για τις 5 τάπες και την πληθωρική του παρουσία εν γένει, όμως ο αληθινός MVP της στραγγαλιστικής άμυνας της Μακάμπι προχθές ήταν ο Οθέλο. Παρακάτω ακολουθεί μία άμυνα σεμινάριο. Ιδού.

O Xάντερ κατευθύνει, κρατάει αρχικά σωστή απόσταση από τον παίκτη του, αλλάζει όταν χρειάζεται, παίζει στα ίσα τον Ράις. Αξίζει να προσέξουμε και την έξτρα αλλαγούλα στο πλάι με τον Έισι, ενδεικτική των αμυντικών αυτματισμών της Μακάμπι. Αργότερα στο ίδιο δεκάλεπτο, ο Καλάθης υπέφερε από τα απλωμένα χέρια τιυ σέντερ των Ισραηλινών και ξεφορτωνόταν τη μπάλα γρήγορα προς άλλες κατευθύνσεις, κάτι που όταν συμβαίνει, ο Παναθηναϊκός συνήθως χάνει. Η εβδομάδα δεν ήταν κακή για τους πράσινους πάντως, το αντίθετο..Μέχρι και τα 21 επιθετικά ριμπάουντ της Μακάμπι, δεν κόστισαν πάνω από 21 πόντους από δεύτερες ευκαιρίες. Φθηνά.

Η φάση

Βασικά, οι φάσεις. Οι δύο τελευταίες επιθέσεις ΤΣΣΚΑ και Εφές στην παιχνιδάρα της 15ης αγωνιστικής βγήκαν από το φωτοτυπικό. Τζέιμς και Λάρκιν, δύο παίκτες με παραπλήσια χαρακτηριστικά, πήραν ως συνηθίζουν επάνω τους τις κατοχές. Βρέθηκαν με το σωστό ματς απ, πήραν και οι δυο τον αριστερό διάδρομο, όμως ο ένας ευστόχησε και ο άλλος αστόχησε. Η μικρή διαφορά είναι πως το step back του Λάρκιν δημιούργησε μεν χώρο, όμως δεν βοήθησε στην ισορροπία και επέτρεψε στον Αντόνοφ να ανακάμψει κάπως. Αντίθετα το σουτ του Τζέιμς ήταν κάπως πιο απρόβλεπτο. Μεταξύ μας πάντως, αυτά είναι λεπτομέρειες, θα μπορούσε να είχε μπει και του Λάρκιν, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Δείτε σε παράλληλη παραθυροποίηση (sic).

Fun fact

Αν κοιτάξετε τον πίνακα με τα στατιστικά στο True Shooting (υπολογίζει όλα τα σουτ, μαζί και τις βολές) θα διαπιστώσετε το εξής. Πως οι πέντε πρώτες ομάδες της βαθμολογίας είναι και οι πέντε καλύτερες σε ο,τι αφορά τα ποσοστά των αντιπάλων. Με άλλα λόγια, οι Μακάμπι, Εφές, Μπάρσα, Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ (με αυτή τη σειρά) αναγκάζουν τους αντιπάλους τους να σουτάρουν χειρότερα, τουλάχιστον σύμφωνα με αυτόν τον δείκτη. Αμέσως μετά μάλιστα ακολουθεί η τριφυλλάρα (σας), με τους πράσινους να είναι arguably η έκτη καλύτερη ομάδα της Ευρωλίγκα γενικά. Μετράει κάμποσο η άμυνα τελικά ... Έχει πλάκα, διότι ειδικά την Ρεάλ την συνδυάζουμε συνήθως με την καλή επίθεση, ενώ κατατάσσεται μονίμως στις κορυφαίες πέντε ομάδες της Ευρώπης αμυντικά. Η Μακάμπι είναι πρώτη με διαφορά φέτος πάντως.

Όχι και τόσο fun fact

To rotation του Κεμζούρα έχει βρεθεί στο στόχαστρο της κριτικής αυτές τις μέρες, μάλλον δίκαια. Πριν λίγες εβδομάδες πίστευα πως ο διαμοιρασμός των λεπτών μεταξύ ενός ανασφαλούς ρόστερ θα έκανε καλό, υπό την έννοια πως κανείς δεν αισθανόταν τότε σίγουρος για την θέση του (ειδικά οι Τσέρι, Ρούμπιτ, Πάντερ). Πλέον, καθώς τα πράγματα κάπως σταθεροποιούνται, βγαίνουν μερικοί ξεκάθαρα αδικημένοι.

Πες πάει στο διάολο να ήταν αυτοί οι Τσέρι και Ρότσεστι, που ούτως ή αλλως είναι περαστικοί. Ο Μπάλντγουιν όμως; Παρακάτω ο Panagiotis S. απεικόνισε τη χρήση του, η οποία ειδικά στα τελευταία πέντε παιχνίδια είναι κάπως ακατανόητη.

Εφόσον τη χωνέψατε, πάμε να την συγκρίνουμε με αυτή του Τσέρι.

O Kεμζούρα χρησιμοποιεί τον μικρόσωμο γκαρντ στα όρια των δυνατοτήτων του, διότι παίζει σχετικά καλά και αξιόπιστα. Κατά τη γνώμη μου, η επιλογή του είναι σωστή σε ο,τι αφορά το σήμερα, αλλά ο Ολυμπιακός διαπράττει ατόπημα σε ο,τι αφορά το αύριο. Ο Μπάλντγουιν έχει απείρως μεγαλύτερη προοπτική και σαφώς καλύτερα στοιχεία, τα οποία οι ερυθρόλευκοι διαλέγουν να πετούν στο καλάθι των αχρήστων, χάρην μιας προσωρινής διεξόδου από το λάκκο των μέτριων αποτελεσμάτων. Αν ο 23χρονος έπαιζε περισσότερο και είχε σαφέστερο ρόλο (όχι αυτό το χάλι παραπάνω), τότε το πολύ πολύ τα αποτελέσματα να ήταν ίδια ακριβώς. Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που φαίνεται και αν ένας οργανισμός έχει λάβει αποφάσεις σχετικές με την μελλοντική κατεύθυνση του τμήματος και ποιες είναι αυτές.

Καλό Σαββατόβραδο φίλες και φίλοι, αν θέλετε δείτε αύριο την εκπομπή μας για το μπάσκετ με αμαξίδιο, με τρία μέλη της ομάδας Παναθηναϊκός ΑμεΑ.