Στα υπόλοιπα παιχνίδια, η Χίμκι πήρε μια νίκη-προαπαιτούμενο απέναντι στην ατρόμητη Άλμπα και η Φενέρ έχασε κι άλλο πολύτιμο έδαφος μετά τη νέα αποτυχία κόντρα στην Εφές, σε μία ήττα από αυτές που τσούζουν πολύ. Η Φενέρ αδυνατεί να βάλει δυο-τρεις νίκες στη σειρά και να πείσει τον εαυτό της, αλλά και τους αντιπάλους της ότι αποτελεί ακόμα έναν πραγματικό κοντέντερ. Η Εφές από την άλλη έχει κάνει ήδη αρκετές τέτοιες ώστε να εδραιωθεί σταθερά στα μεγάλα φαβορί. Ο Ερυθρός Αστέρας έχασε από τη Μπασκόνια στο Βελιγράδι σε μια ήττα από αυτές που κάθε χρόνο επαναφέρουν τους Σέρβους στην πραγματικότητα, όταν πιστέψουν ότι μπορούν να ψάξουν κάτι παραπάνω από αυτό που τους επιτρέπουν οι δυνατότητές τους.

Η Μακάμπι κέρδισε δυσκολα την ΤΣΣΚΑ στο Τελ Αβίβ, με φανταστικό αμυντικό προσανατολισμό στο τελευταίο δεκάλεπτο και συνεχίζει να ενθουσιάζει με την σταθερότητα της, αλλά και να ευχαριστεί το μάτι με το παιχνίδι της, ενώ η Ζαλγκίρις έχασε εντός έδρας από τη Βαλένθια, σε ένα ματς που μάλλον οριστικοποιεί την κατάταξη των Λιθουανών εκεί που αξίζουν φέτος, στην ουρά της βαθμολογίας. Η δουλειά της αναπλήρωσης επιτυχημένων ξένων θα φέρει με μαθηματική ακρίβεια και αστοχίες, και η ώρα να πληρώσει η Ζαλγκίρις τον ρόλο του "stepping stone" για τους Αμερικανούς της, έχει δυστυχώς φτάσει. Στο Αστρομπάλ, η Βιλερμπάν κέρδισε και την Αρμάνι, η οποία έφτασε τις 4 συνεχόμενες ήττες και καλείται να βρει τρόπους να σταματήσει τον κατήφορο. Δε θα είναι εύκολο, προσωπικά δε με πείθει και εδώ και καιρό την βλέπω εκτός οκτάδας όταν θα έχει σημασία ποιος θα βρίσκεται εντός αυτής. Στο Μόναχο, η Μπάγερν που ξεκίνησε με αρκετές φιλοδοξίες αλλά προσγειώθηκε πριν απογειωθεί, κέρδισε την άχρωμη Ζενίτ, σε ένα ματς με μίνιμουμ διακύβευμα.

Η πρώτη πεντάδα

1. Οκ, o Ουίλμπεκιν είναι μάλλον ένα κακέκτυπο του Λάρκιν, αλλά η Μακάμπι δεν περιμένει από τον ίδιο εκείνα που περιμένει η Εφές από τον Σέιν. Ο Ουίλμπεκιν έκανε το καλύτερο φετινό του παιχνίδι σε ένα πολύ καλό τάιμινγκ για τη Μακάμπι, βοηθώντας την σημαντικά να πάρει μια σπουδαία νίκη απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Ο απολογισμός του 22π, 4/7διπ, 3/7τρ, 5/8β, 5ριμπ, 9ασ, 3κλ,2λ, 8 κερδισμένα φάουλ σε 28 λεπτά συμμετοχής. Ουίλμπεκιν και Χάντερ, τον οποίο θα συναντήσουμε και παρακάτω, αποτέλεσαν τους πυλώνες πάνω στους οποίου δομήθηκε η επικράτηση της ομάδας του κόουτς Σφαιρό.

2. Η δυνατότητα της Εφές να κερδίζει ένα τέτοιο παιχνίδι βγάζοντας μπροστά έναν παίκτη σαν τον Σιμόν, είναι πραγματικά σπέσιαλ. Η ομάδα του Αταμάν παρουσιάζεται πραγματικά ακομπλεξάριστη στο μοίρασμα της επίθεσης, όπου τον μεν πρώτο λόγο έχει πάντα ο Λάρκιν, ωστόσο οι βραδιές σαν αυτήν όπου το κέντρο βάρους του σκοραρίσματος μετατοπίζεται σε άλλον γκαρντ, δεν (θα) είναι λίγες. Ο Κροάτης τελείωσε το παιχνίδι με 22π, 5/7διπ, 3/5τρ, 3/3β, 9ριμπ, 4ασ, 2κλ, 1λ, 31PIR σε 33:13 στο παρκέ. Oι προσπάθειες του Σιμόν ήταν σχεδόν συμπληρωματικές της κάθετης δράσης του Λάρκιν ως slasher, η οποία του επέτρεψε άφθονα baseline cuts στη "σκιά" του Αμερικανού χειριστή.

3. Βλάντιμιρ Λούτσιτς. Ντάξει, δεν είναι και το καλύτερο τριάρι της Ευρώπης, αυτό είπαμε είναι ο Ιωάννης Παπαπέτρου, αλλά είναι ένας παίκτης που ξέρει τι μπορεί να δώσει και πώς να το δώσει. Μου αρέσει ο Βλάντιμιρ και θα ήθελα μετά την Μπάγερν να τον δω σε μια ομάδα υψηλότερων πατωμάτων. Πέτυχε 17 πόντους με 2/3διπ, 3/4τρ, 4/4β, 5ριμπ, 3ασ, 2κλ, 1 λάθος σε 29:47, που του έφεραν 25 μονάδες στην κλίμακα αξιολόγησης.

4. 73.9 - 44.8. Τα ποσοστά της Βαλένθια στα σουτ εντός πεδιάς, ήταν τέτοια που δεν επέτρεψαν στη Ζαλγκίρις να διεκδικήσει πραγματικά τη νίκη. Με 73.9% στο δίποντο και 44.8% στο τρίποντο, πρέπει να γίνουν πράγματα και θαύματα για να χάσει κανείς. Στον αντίποδα η Ζαλγκίρις παρά την φετινή της καθίζηση συνεχίζει να διατηρεί μια καλή αμυντική λειτουργία, η οποία μεταφράζεται σε 73,5 πόντους παθητικό ανά αγώνα, ωστόσο φέτος σπάνια θα είναι αρκετή για να της δίνει νίκες.

5. Νίκολα Μίροτιτς. Ο φόργουορντ της Μπαρτσελόνα μπήκε στο παιχνίδι απέναντι στον Παναθηναϊκό με απόλυτα κυριαρχικό τρόπο, σημειώνοντας σε αυτό το διάστημα 12 πόντους. Η άμυνα του Παναθηναϊκού δεν μπορούσε να βρει λύσεις, δεν είναι κι εύκολο και ο Μίροτιτς έκανε ότι ήθελε στο πρώτο μισό του αγώνα από κάθε σημείο του γηπέδου. Ολοκλήρωσε τον αγώνα με 23π, 5/6διπ, 2/7τρ, 7/7β, 7ριμπ, 1κλ, 30 PIR σε 29' αγώνα. Στο δεύτερο ημίχρονο τη σκυτάλη πήρε ο Μάλκολμ Ντιλέινι, με 5/8 τρίποντα και 17 πόντους.

ΜVP.

Ντέβιν Μπούκερ. Σταθερά εξαιρετικός ο σέντερ της Χίμκι τη φετινή σεζόν, σημειώνει 13.4 πόντους με 63.6% στο δίποντο, 54.5% στο τρίποντο και 89.7% στις βολές. Απέναντι στην Άλμπα κυριάρχησε πλήρως μετρώντας 24π, 10/13διπ, 4/4β, 10ριμπ,2ασ, 1κλ, 1λ, 36PIR σε μόλις 24:45 συμμετοχής. Ο Μπούκερ έχει μία συνεπή ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και η φετινή ίσως είναι μια μπρέικ άουτ σεζόν για τον ίδιο, βάζοντας το όνομά του ανάμεσα σε αυτά των κορυφαίων σέντερ της φετινής Ευρωλίγκα(ς). Πάμε εμβόλιμα στον Γιώργο και συνεχίζουμε.

H τακτική (Giorgos B.)

Το σκορ ήταν στο 80-80 περίπου 2.30 πριν το τέλος του Μακάμπι - ΤΣΣΚΑ. Ο Τζέιμς το είχε φέρει εκεί, ισοφαρίζοντας με τρίποντο στο ένας εναντίον ενός και έδειχνε πως θα εκμεταλλευόταν κάθε switch στην άμυνα της Μακάμπι. Ο Σφαιρόπουλος τότε πήρε τάιμ άουτ και μετά από αυτό η Μακάμπι μπήκε στο γήπεδο αλλάζοντας τελείως την άμυνα της. Τι έκανε; Προσέξτε. Αρχικά, διατήρησε την αλλαγή στο πρώτο pick, όμως αμέσως μετά από αυτό άρχισε να στέλνει βοήθεια στον Τζέιμς (double team) από μία πάσα μακριά και κατά προτίμηση με τον αρχικό του αντίπαλο (Ζούσμαν). Ο Σφαιρόπουλος έτσι ανάγκασε τον Τζέιμς να πασάρει, όμως εκτός του pick n roll, έτσι στο ξεκάρφωτο. Το μυαλό του, μαζί και η λειτουργία της ΤΣΣΚΑ, απορρυθμίστηκαν, η μπάλα γύρισε άτσαλα και οι περιστροφές των Ισραηλινών έκαναν τα υπόλοιπα, εκτελεσμένες με χειρουργική ακρίβεια. Σε εικόνα, τα προαναφερθέντα μεταφράζονται έτσι.

Οι δυο αυτές αριστουργηματικές άμυνες αποδείχτηκαν το στοιχείο εκείνο που έκανε την διαφορά και εν τέλει έδωσε στη Μακάμπι μια μεγάλη νίκη. Θυμάμαι την κριτική που δεχόταν ο Σφαιρόπουλος στην Ελλάδα για την (μη) ικανότητα του να σχεδιάζει σωστές επιθέσεις στην crunch time και σκέφτομαι πόσο άδικη ήταν αυτή, υπό την έννοια πώς στα κρίσιμα σημεία δεν μετράει μόνο το να σουτάρεις καλά, αλλά και να βάλεις τα σουτ και φυσικά ... να παίξεις άμυνα. Ε, ο κόουτς των Ισραηλινών καθόρισε ένα παιχνίδι από τις τακτικές του αποφάσεις σε αυτόν τον τομέα, σχεδιάζοντας ουσιαστικά δύο πανέξυπνα ... αμυντικά plays. Σπέσιαλ, πίσω στον Πέτρο., που μένει στο ντέρμπι.

The x-factor.

Οθέλο Χάντερ. Ριβέντζ γκέιμ, ιζ γουάτ ιτ ιζ. Ο Αμερικανός σέντερ αποτέλεσε την ατμομηχανή της φροντ λάιν της Μακάμπι στο ματς κόντρα στην πρώην ομάδα του, αποδεικνύοντας ότι το ρεζερβουάρ του έχει ακόμα καύσιμο. Η συμβολή του στην εξαιρετική εικόνα των Ισραηλινών είναι σημαντική, ενώ απέναντι στην ΤΣΣΚΑ σημείωσε και ρεκόρ καριέρας στο σκοράρισμα με τους 20 πόντους που πέτυχε, με 8/13διπ, 4/4β, 7ριμπ, 1κλ, 2λ, 20PIR σε 34:43 συμμετοχής.

Άβαταρ.

Μπράντον Πολ. Ο Ολυμπιακός δεν έχει την πολυτέλεια να αντέχει ματς σαν το προχθεσινό του Πολ, παραμένοντας ταυτόχρονα ανταγωνιστικός απέναντι σε ομάδες καλύτερες από εκείνον. Ο Πολ παρότι καλός παίκτης, παρουσιάζει κάποιες παραδοξότητες στο παιχνίδι του, όπως το 43,9% στο τρίποντο συνοδευόμενο από ένα 64,7% στις ελεύθερες βολές. Η δημιουργία του για τους συμπαίκτες του είναι αναιμική με 1.3 ασίστ ανά παιχνίδι και ενώ αναμφισβήτητα αποτελεί μία καλή λύση, αμφιβάλλω ότι είναι ο παίκτης που μπορεί να επωμιστεί το βάρος του σημείου αναφοράς στην περιφέρεια του Ολυμπιακού μετά τον Σπανούλη, κυρίως λόγω της μονοδιάστατης συνεισφοράς του στην επιθετική λειτουργία της ομάδας. Απέναντι στη Ρεάλ δε βοήθησε καθόλου, έχοντας 3π, 0/3διπ, 1/4τρ, 3ασ, 2κλ, 1λ, - 2PIR σε 20:56.

Δυο λόγια για τον Παναθηναϊκό.

Η ήττα στη Βαρκελώνη ήταν ίσως η λιγότερο επώδυνη που θα βιώσει φέτος η ομάδα του Πιτίνο. Όρεξη να 'χει κανείς να βρίσκει "κέρδη". Ο Παναθηναϊκός εμφάνισε και πάλι τις γνωστές φετινές του αδυναμίες σε άμυνα και ριμπάουντ, ωστόσο το γεγονός ότι μέσω της επίθεσής του κατάφερε να μείνει ανταγωνιστικός, για εμένα είναι ένα ποτήρι μισογεμάτο. Το επιθετικό ταλέντο είτε υπάρχει είτε όχι και σίγουρα αναπληρώνεται πολύ δυσκολότερα από το ριμπάουντ, όπως σίγουρα κοστίζει και πολύ ακριβότερα. Διαχρονικά πιστεύω ότι είναι προτιμότερο για μια ομάδα να είναι παραγωγική επιθετικά και να χρειάζεται βελτίωση στην άμυνα, παρά το αντίστροφο.

Στην περίπτωση των πράσινων ωστόσο το πρόβλημα στα ριμπάουντ είναι περισσότερο θέμα στελέχωσης, παρά διάθεσης όπως μας αρέσει να λέμε. Μερικές φορές τα πράγματα είναι πιο απλά απ' όσο θα μας εξυπηρετούσε: ο Παναθηναϊκός απλά δεν έχει αρκετούς παίκτες με έφεση στο ριμπάουντ, ιδιαίτερα το αμυντικό. Ο Τόμας για παράδειγμα είναι διαχρονικά πιο συνεπής στο επιθετικό ριμπάουντ, ενώ ο Παπαγιάννης δεν έχει το frame που θα τον κάνει "σκιάχτρο" στη ρακέτα, αλλά ούτε και τη δύναμη στα χέρια για να κλειδώνει τη μπάλα, με αποτέλεσμα κάποιες προσπάθειές του για ριμπάουντ να θυμίζουν καστανά που βγάζει τα κάστανα από τη φουφού με γυμνά χέρια. Φάσεις σαν την παρακάτω περιγράφουν εύγλωττα όλη την ιστορία. Η κακή στάση του σώματος (στυλ- άγουρο αγγούρι) οδηγεί σε χαλασμένο μπλοκ άουτ, οπότε και αρκεί ένα "φύσημα" από τον όχι ακριβώς ογκόλιθο Τόμιτς για να τεθεί εκτός θέσης ο Παπατζόν και να χάσει ένα ριμπάουντ, το οποίο δεν επιτρέπεται να χάνει σέντερ ύψους 2.20. Η δεύτερη ευκαιρία έφερε εδώ το τρίποντο από τον Κούριτς.

Ο Πιτίνο μίλησε για φουσκάλες στον κώλο όσων δεν προσπαθούν αρκετά στο ριμπάουντ, αλλά τα μήλα δύσκολα θα γίνουν ποτέ πορτοκάλια. Κατα τ' άλλα έχει σπουδαία σημασία η αξιοποίηση του Φρεντέτ σε ένα ματς τέτοιας δυσκολίας ως όπλο της δικής του επίθεσης, παρά της αντίπαλης άμυνας. Γενικώς ο Παναθηναϊκός έχει ζητήματα να λύσει που δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να εντοπίσει. Μπορεί με την παρούσα στελέχωση να τα βελτιώσει; μάλλον ναι. Μπορεί να τα βελτιώσει σε καθοριστικό βαθμό; Μάλλον όχι. Η ομάδα ακόμα και έτσι είναι επιπέδου πλέι οφς, ωστόσο είναι κρίμα να έχουμε ρυθμίσει τα δύσκολα και να την πατάμε από τα "χαμαλίκια".