Στα επίσης σημαντικά των ημερών κατατάσσεται και η νίκη της Βιλερμπάν, την στιγμή που η Ζαλγκίρις έδειξε επιτέλους σημάδια ζωής. Πάμε να δούμε τις κατηγορίες μας φίλες και φίλοι και στο τέλος να ευχηθούμε για την πρωτοχρονιά, προτού συνεχίσουμε τις διακοπές μας.

Η πρώτη πεντάδα

1. Η βραδιά καριέρας του Ντάνιελ Χάκετ κατέληξε με απολογισμό 28 πόντους, 6/9 τρίποντα, 4 ασίστ και ... 4 κλεψίματα, τα οποία πιστοποιούν πως δεν εγκατέλειψε στιγμή τα αμυντικά του καθήκοντα. Ο Χάκετ έβλεπε το καλάθι σαν το απέραντο της μοναξιάς του Φόρεστ Ουίτακερ στο Ghost Dog - The Way of the Samurai, σκοράροντας μάλιστα στο πιο κομβικό σημείο του αγώνα, στις αρχές της τρίτης περιόδου. Εκεί έβαλε δύο τρίποντα και μοίρασε μία τελική πάσα, με αποτέλεσμα η ΤΣΣΚΑ να ανατρέψει μέσα σε λίγα λεπτά το -7 του πρώτου μέρους και να πάρει κεφάλι στο σκορ. Ιταλός καμικάζι θα λέγαμε, αν θέλαμε να δοκιμάσουμε τα όρια της αισθητικής.

2. 5/7 για τον Ντράγκαν Σάκοτα στον πάγκο του σκληροτράχηλου Αστέρα, ο οποίος καθοδηγείται ασφαλώς από το τρομερό δίδυμο Μπράουν - Μπάρον. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του δεύτερου να τα διαλύσει όλα, καθώς σημείωσε 26 πόντους με 5/6 τρίποντα στην "αμυντική" εκτός έδρας νίκη των Σέρβων επί της Ζενίτ. Ο Μπραουν σημείωσε 18 πόντους, με τους δυο να συνδυάζονται για το 68% της επιθετικής παραγωγής της ομάδας τους. Οι Μπάρον και Μπράουν έχουν ένα ζηλευτό χαρακτηριστικό για περιφερειακό δίδυμο: Οι χώροι εκτελεσης τους είναι μεταξύ τους τελείως διαφορετικοί, με αποτέλεσμα να αλλολοσυμπληρώνονται ιδανικά. Ο χθεσινός πρωταγωνιστής έχει περισσότερες προσπάθειες για τρίποντα από ο,τι για δίποντα, ενώ ο "κίλερ" του Ολυμπιακού (μας) εκτελεί συνήθως από κοντά, μέσα από drive ή pull up σουτάκια. Παίρνει μόλις ένα τρίποντο για κάθε τέσσερα δίποντα, χωρίς μάλιστα να σουτάρει άσχημα πίσω από τα 6,75.

3. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού, Ρικ Πιτίνο, έκανε πιθανώς τις πιο ουσιώδεις δηλώσεις του τη φετινή σεζόν, όταν κλήθηκε να μιλήσει για την αστοχία του Νικ Καλάθη από το τρίποντο (έχει 3/29 τρίποντα στα τελευταία πέντε ματς). Οι δηλώσεις αυτές χάθηκαν ως συνήθως στη μετάφραση των αθλητικών σάιτ, που καμμία φορά σκέφτονται πως αν μεταφράσουν κάτι σωστά θα μας στενοχωρήσουν, συνεπώς τις αναπαράγω εδώ: "Aν ο Νικ δεν μπει στο γυμναστήριο για να βελτιώσει το σουτ του, θα τον αφήνουν μονίμως ανοιχτό. Έπρεπε να πάει στο γυμναστήριο και να σουτάρει για ώρες. Η απάντηση είναι αυτός να σουτάρει καλύτερα". Απλά πράγματα, σωστά πράγματα, με το όνομα τους. O Ρικ σέντραρε τον Νικ και γνωρίζει πως η φετινή του αποστολή είναι εξίσου (ή και περισσότερο) δύσκολη από την περυσινή.

4. Καθ'οδόν προς το βραβείο του MVP της σεζόν και προς μία κατάφωρη αδικία για τον Μάικ Τζέιμς, ο Νίκολα Μίροτιτς διέλυσε αυτή τη φορά τον Ολυμπιακό, που από ένα σημείο και ύστερα αποφάσισε να μην ασχοληθεί ιδιαίτερα με την περίπτωση του. Ο Κεμζούρα έδωσε 25 λεπτά στον Βεζένκοφ, καθώς το μοιραίο θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς. 21 πόντοι και 15 ριμπάουντ για τον power forward των Καταλανών, που σήκωσε την ομάδα του μέχρι να πάρει μπρος ο Ντιλέινι και να ξεμακρύνει. Δυστυχώς, η στέψη του Βασίλη Σπανούλη ως πρώτου σκόρερ στην ιστορία της Ευρωλίγκα αναβλήθηκε και έτσι χάθηκε η ευκαιρία για μία μοναδική στιγμή: Tην επι τόπου παράδοση σκυτάλης από τον παιχταρά Ναβάρο στον παιχταρά V-Span.

5. Από άλλον πλανήτη ο Μπόγιαν Ντούμπλιεβιτς στο εξωγήινο παιχνίδι Φενέρ - Βαλένθια, έβαλε τους ψηλούς (τρόπος του λέγειν) του Ομπράντοβιτς στα καλάθια και δεν τους άφησε να πάρουν ανάσα. 30 πόντοι με 11/14 (!) σουτ, 12 ριμπάουντ, εκ των οποίων τα 6 επιθετικά. Βρήκε και τα κανε κάπου, καθώς από ένα σημείο και ύστερα η Φενέρ πήγε σε αλλαγές στην άμυνα και έτσι έβγαινε συνεχώς με κοντύτερο αντίπαλο, όμως όπως και να έχει η παρουσία του ήταν καταλυτική, ιδίως για να ανατρέψει η ομάδα του διψήφιο χάντικαπ στην τελευταία περίοδο. Προς το τέλος τραυματίστηκε στη μύτη και δεν ήταν καθοριστικός, αλλά τότε ανέλαβε το γνωστό αόρατο ραβδι, που μετατρέπει τους παιχταράδες της Φενέρ σε βλαμμένους. Για αυτό όμως θα πούμε περισσότερα λίγο παρακάτω.

The Χ Factor

Ο πιτσιρικάς Τεό Μαλεντόν κάθε άλλο παρά γεμισε τη στατιστική του στον θρίαμβο της Βιλερμπάν επί της Χίμκι, η οποία συνεχίζει να παίζει πολύ χειρότερα από ο,τι θα μπορούσε. Ο 18χρονος έκανε όμως κάτι σημαντικότερο: Κυνήγησε τον Σβεντ σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, αδιαφορώντας για το τι γίνεται σε οποιοδήποτε άλλο σημείο, πλην εκείνου στο οποίο κινούταν ο προσωπικός του αντίπαλος. Η Βιλερμπάν εφάρμοσε τακτική double team μετά το αρχικό πικ, για να διώξει τη μπάλα από τα χέρια του Ρώσου, κάτι που κατάφερε. Παράλληλα οι Γάλλοι έδειξαν εξαιρετική προσαρμοστικότητα στις διαφορετικές απαιτήσεις της κάθε φάσης και ένα ωραίο παράδειγμα είναι αυτό που ακολουθεί. Πρώτα double team και επαναφορά, μετά switch, πάντα ακολουθώντας τον Σβεντ στο πάρκινγκ του Αστρομπάλ. Το κλέψιμο κάνει ο καταπληκτικός Μαλεντόν, που δείχνει απόλυτα αφοσιωμένος στο σύνολο. Θα κάνει μεγάλη καριέρα, είτε από εδώ, είτε από εκεί (το πιθανότερο).

Η τακτική

Ο Πάμπλο Λάσο έβαλε στη μέση τους αργοκίνητους ψηλούς του Παναθηναϊκού και έστησε γύρω τους το πάρτι αστραπιαίας κυκλοφορίας της Ρεάλ. Στον Βουγιούκα είναι δύσκολο να πέσουν ιδιαίτερες ευθύνες, καθώς αγωνίστηκε λίγο, όμως για τον Παπαγιάννη θα μπορούσε να πει κανείς κάμποσα. Ο Παναθηναϊκός, από τη στιγμή που ο Γουάιλι δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του Πιτίνο, μάλλον θέλει (και) ψηλό, αν και ο προπονητής του δεν θέλει κανέναν.

Παρακάτω η φάση που συνοψίζει σχετικά αντιπροσωπευτικά τα όσα εκτέλεσε με ακρίβεια η Ρεάλ στο γήπεδο. Πρώτα back screen για τον Ταβάρες, ελεύθερος ο Καμποβερντιανός (sic). Μετά πικ εν ρολ, πάλι αλάνα ... Η weak side εκτεθειμένη, η ισορροπία στο αμυντικό ριμπάουντ κατεστραμμένη, τρίποντο. Τα πάντα γύρω από τις κινήσεις του σέντερ και τα πάντα ρει.

Το avatar

Mε βασικό σέντερ τον Ζακ Λεντέι, η άμυνα της Ζαλγκίρις κατάπιε τον Γκρεγκ Μονρό, που σε 20 λεπτά συμμετοχής περιορίστηκε στους δυο πόντους με μόλις 4 σουτ εντός πεδιάς. Ηταν η δευτερη συνεχόμενη άθλια εμφάνιση του σέντερ των Βαυαρών, ο οποίος γενικά εδώ και κάποιο καιρό δεν παίζει καθόλου καλά. Ο Μονρό φαίνεται κουρασμένος, δείχνει ανήμπορος να ακολουθήσει στην άμυνα παίκτες σαν τον πρώην σέντερ του Ολυμπιακού (19 πόντοι) και γενικώς κάθε άλλο παρά έχει καταφέρει να κάνει τη διαφορά στη φετινή Μπαγερν, παρά τις γενικά "γεμάτες" βραδιές των πρώτων 10-11 αγωνιστικών. Θα δούμε και στη συνέχεια ...

Στην αντίπερα όχθη πάντως, εκείνη της Ζαλγκίρις, το πρότζεκτ "Γουόκαπ στον άσο" πήγε για πρώτη φορά τόσο καλά, με τις 11 ασίστ του Αμερικάνου προς όλες τις κατευθύνσεις να κάνουν την (τεράστια) διαφορά. Κρατήστε το εξής: Η Ζαλγκίρις έχει ρεκόρ 4-12 και μόλις - 6 στον συντελεστή πόντων!

To play και το ελιξήριο της ηλιθιότητας

0,4'' πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας του Φενέρ - Βαλένθια, οι φιλοξενούμενοι μπήκαν μπροστά στο σκορ μετά από επιθετικό ριμπάουντ του Αλμπάλδε και πολύ φυσιολογικά πίστεψαν ότι σε εκείνο το σημείο θα κέρδιζαν την αναμέτρηση. Ο Ομπράντοβιτς είχε όμως άλλη άποψη, σχεδιάζοντας στην εντέλεια ένα ιδιότυπο screen the screener play για τον Ντε Κολό, που σκόραρε μετά από alley oop πάσα του Ντατόμε. Η Βαλένθια έμεινε σαστισμένη από το μποτιλιάρισμα στη ρακέτα και ξέχασε να προστατέψει τη στεφάνη.

Όπως ήταν λογικό, στην παράταση η Φενέρ μπήκε με φόρα και προηγήθηκε με 96-89 λίγο λιγότερο από ενάμιση λεπτό πριν το τέλος. Και εκεί που έλεγες "θα κερδίσει, τι διάολο", ξαφνικά οι παίκτες της έπαιξαν λες και τους χτύπησε κεραυνός. Ιδού η αλληλουχία:

• Η Βαλένθια έβαλε τρίποντο και ο Σλούκας έχασε τη μπαλα μέσα από τα χέρια του στο κέντρο, υποπίπτοντας μετά σε αντιαθλητικό φάουλ στα 54'', που κόστισε μόλις έναν πόντο (96-93)
• Ο Ντε Κολό ευστόχησε σε δύο βολές στα 39" (98-93).
• Στην επόμενη επίθεση η Φενέρ έχασε τρία (!!!) αμυντικά ριμπάουντ και τελικά η Βαλένθια σκόραρε με καλάθι και φάουλ του Ντόνερκαμπ (98-96).
• Στην επαναφορά ο Ντίξον δέχτηκε νταμπλ τιμ και μπουρδουκλώθηκε, στέλνοντας τον Αλμπάλδε στις βολές.
• Ο Ισπανός ευστόχησε μόνο στη μία (98-97), αλλά πήρε ο ίδιος το επιθετικό ριμπάουντ (ντόινγκ), με την κατοχή να καταλήγει τελικά σε καλάθι και φάουλ του Λόιντ, για το τελικό 98-100 στα 8''.

Κάπως έτσι εξελίχτηκε το φινάλε του πιο παλαβού ματς που έχουμε δει φέτος και πλέον η Φενέρ θα προσπαθήσει να πιαστεί από τα μαλλιά της στο ... Φάληρο, έχοντας σχεδόν πιει μέχρι σταγόνας το ελιξήριο της ηλθιότητας. Η άλλη εκδοχή λέει πως όλο αυτό είναι μία συνωμοσία των παικτών, για να στείλουν τον Ζοτς στο φρενοκομείο.

Tι θα γινόταν αν ...

 .... η Ζενίτ δεν είχε συμφωνία με την Sibur Arena; Δεν θα υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Οι παίκτες, εάν συνέχιζαν να σουτάρουν όπως στο δεύτερο ημίχρονο απέναντι στον Αστέρα, θα είχαν χτίσει μια γηπεδάρα στο άψε σβήσε.

Kαλή Πρωτοχρονιά

Υποθέτω ελάχιστα ενδιαφέρει, όμως με τον ευρύτερο κύκλο της οικογένειας μου διατηρούμε εξαιρετικές σχέσεις, μάλλον επειδή βρισκόμαστε σπάνια, μία φορά το χρόνο. Τα τραπέζια της θείας μου γεμίζουν από πολίτικους μεζέδες και από πάνω τους γίνεται το σώσε. Οι παλαιότερες/παλαιότεροι αναγνώστες/τριες του σάιτ (και όχι μπλογκ γαμώ το μπελά μου) θα θυμούνται πως κατά καιρούς μεταφέρω τις εμπειρίες (sic) από αυτά τα τραπέζια, διότι σχεδόν πάντοτε αποκαλύπτεται εκεί μία καινούρια ιστορία. Είναι λες και δεν θέλουν να τις πουν όλες μονομιάς, αλλά τις κρατάνε σε μπαούλο σαν τα καλά τραπεζομάντηλα, για να τις απλώσουν υπό την ειδική περίσταση των διακοπών των Χριστουγέννων. Τους έχω πάρει χαμπάρι βέβαια και τους βάζω φιτιλιές, αλλά και οι συγγενείς μου άλλο που δεν θέλουν. Καθώς μάλιστα τίποτα δεν σημαίνει με τον ίδιο τρόπο μέσα στο χρόνο, πολλές από τις ιστορίες μεταμορφώνονται σε παραμύθια, προκειμένου να νοηματοδοτούν όχι τόσο το τότε, όσο το τώρα. Αλλιώς δεν θα τη βγάζαμε καθαρή.

Την επόμενη των Σεπτεμβριανών λοιπόν, τα πάντα στα Ταταύλα ήταν κατεστραμμένα. Το πρωί ο πατέρας μου βγήκε δειλά από το σπίτι και άρχισε να περπατά προς τον σύλλογο, που για πολλά παιδιά της γειτονιάς δεν αποτελούσε έναν απλό τόπο άθλησης, αλλά ταυτόχρονα και σχολείο, καθώς δεν είχαν όλες οι οικογένειες τη δυνατότητα για μόρφωση. Τα πιτσιρίκια έπρεπε συχνά να δουλεύουν και έτσι η συναναστροφή με οτιδήποτε πολιτισμικό συνέβαινε μέσα στους τοίχους των γυμναστηρίων. Ήταν πολύ λογικό συνεπώς, όσοι κατάφεραν να συγκρατήσουν τα λογικά τους από τις λεηλασίες, να κατευθυνθούν το πρωί προς τα εκεί. Αν ο σύλλογος του Κούρτουλους είχε καταστραφεί, η ανοικοδόμηση της ζωής θα ήταν σχεδόν αδύνατη, τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα.

Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη και δεν χρειαζόταν κανείς να φτάσει ως εκεί για να το διαπιστώσει. Το μικρό κλειστό των Ταταούλων είχε μεν υποστεί κάμποσες ζημιές, όμως η ανακατασκευή του ήταν απλώς ζήτημα λίγων μηνών, αν φυσικά τα υπόλοιπα παρέμεναν ίσα. Ο πατέρας μου το έμαθε με το που βγήκε από την πόρτα και έτσι η διαδρομή προς τα εκεί χρωματίστηκε κάπως ευχάριστα, όσο μπορεί να είναι ευχάριστο το πέρασμα από λεηλατημένα μαγαζιά, σπίτια και καφενεία. Καθώς περνούσε ανάμεσα τους, πού και πού σταματούσε για να χαιρετήσει φίλους και να μάθει τα νέα τους, να δει αν ήταν όλοι καλά και να μεταφέρει με τη σειρά του τα όσα ακουσε στους επόμενους.

Όσο πλησίαζε, όλες οι μικρές συναντήσεις αποκτούσαν ως κοινό τόπο μία συγκεκριμένη φήμη. Το προηγούμενο βράδυ λέει, μέσα στον κακό χαμό, ένας γενναίος στρατιώτης, παρότι βρισκόταν σε αποστολή καταστροφής, ξεμάκρυνε από τους υπόλοιπους και κατευθύνθηκε προς την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, η οποία προοριζόταν προς πυρπολισμό. Μπήκε μέσα πολύ νωρίτερα από όλους και με μερικά αστραπιαία πέρα-δωθε κατάφερε να περισώσει τα περισσότερα πολύτιμα αντικείμενα: Εικόνες, ιστορικά βιβλία, δισκοπότηρα και ένα σωρό άλλα κειμήλια, ο Χολέβας (αγνώστων λοιπών στοιχείων) τα κουβάλησε όλα σε σάκους που είχε φέρει από πριν, αποθηκεύοντας τα σε άγνωστο σημείο. Οι Τούρκοι δεν τον κατάλαβαν και έτσι μετά από ένα δίωρο μεταφορών επέστρεψε κανονικά στα λυπηρά του καθήκοντα, προσπαθώντας βέβαια να μην πειράξει κανέναν άνθρωπο και να συμμετέχει όσο το δυνατόν λιγότερο στην καταστροφή. Το επόμενο πρωινό τον ήθελε σιωπηλό ήρωα στην κοινότητα των πληγωμένων. 

Ο πατέρας μου μπήκε στο προαύλιο, το οποίο ήταν γεμάτο πέτρες και σίδερα. Χαιρέτησε ένα δύο φίλους ακόμη και ανέβηκε τα τρία σκαλιά προς την είσοδο του γυμναστηρίου. Η πόρτα δεν άνοιγε εύκολα, αλλά καθώς ήξερε πως το μέρος είχε γενικά παραμείνει αλώβητο, την έσπρωξε δυνατά. Περπάτησε πάνω στο παρκέ με τα μαυροκόκκινα εμβλήματα και στάθηκε για δυο στιγμές στο κέντρο. Οι μπασκέτες παρέμεναν στη θέση τους, καρφωμένες στον τοίχο, μερικά τζάμια δεξιά και αριστερά ήταν σπασμένα, ο χώρος μύριζε καμμένο απο έξω και η σκόνη σχημάτιζε ένα άερινο στρώμα κοντά στην οροφή, από όπου έμπαινε το μοναδικό ηλιακό φως.

Σε μία στιγμή, πίσω από τη μία μπασκέτα, εκεί που ήταν τα γραφεία των τμημάτων μπάσκετ, βόλεϊ και πάλης ακούστηκαν κάτι δυνατοί, μεταλλικοί ήχοι, λες και κάποιος τακτοποιούσε σίδερα. Πιθανολογώντας με ασφάλεια πως επρόκειτο για κάποιον άνθρωπο επί των διοικητικών, που προσπαθούσε να βάλει τάξη στο χάος, κατευθύνθηκε προς τα εκεί με γρήγορα βήματα, διότι ίσως χρειαζόταν να βοηθήσει. Μέσα στο δωμάτιο, ανάμεσα σε γραφεία, βιβλία, μπάλες, διχτάκια και ένα σωρό από εκκλησιαστικά αντικείμενα, στεκόταν ο Χολέβας.

 "Τι κοιτάς ρε μαλάκα, πού να τα πήγαινα;"

Πράγματι, δεν υπήρχε ασφαλέστερο μέρος, καθώς ένας σύλλογος δεν είναι φορτωμένος με την ίδια σημειολογία, οι εκκλησίες για κάποιον ανεξήγητο λόγο σημαίνουν πολύ περισσότερα. Ο πατέρας μου τον βοήθησε και μαζί τακτοποίησαν τα κειμήλια του Αϊ Θανάση στα ίδια ντουλάπια με τα κύπελλα και τα αθλητικά αρχεία, σε μία σπάνια ένωση αντικειμένων που διαχωρίζουν, με άλλα που φέρνουν τους ανθρώπους κοντά. Κάπως έτσι  φάνηκε στο μυαλό μου, όμως η ιστορία έχει και συνέχεια.

Όταν τελείωσαν, κατευθύνθηκαν προς την έξοδο, συζητώντας επιτέλους για ασήμαντα πράγματα. Ο χαβαλές οδήγησε σε μερικά πειράγματα, ένα δυο μπινελίκια και κατέληξε σε ένα μεγαλοπρεπώς εκσφενδονισμένο  "αϊ σιχτίρ" από τον πατέρα μου προς τον φίλο του, το οποίο ακούστηκε κάμποσο δυνατά. Κατόπι ο υβριστής βγήκε έξω από το προαύλο τρέχοντας και τότε ένιωσε ένα τεράστιο χέρι να τον αρπάζει από τον λαιμό. Μετά από λίγο τον άρπαξε δεύτερο. Αρχισαν και τα δυο μαζί να τον πνίγουν, την ώρα που το κατακόκκινο πρόσωπο ενός πανύψηλου και γεροδεμένου άνδρα τεντωνόταν μέχρι το σημείο που να ραγίζουν οι φλέβες του. Ουρλιαζε συνεχώς, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά την ίδια φράση.

"Πώς μπορείς εσύ να βρίζεις έναν στρατιώτη, πως μπορείς εσύ να βρίζεις έναν στρατιώτη;" Ο αέρας λιγόστευε.

Ευτυχώς, ο Χολέβας ήταν ακόμη κοντά και φορούσε ακόμη την στρατιωτική του περιβολή.

"Άστον κάτω, είναι φίλος" του φώναξε.

Παρότι ήταν μικρός και σίγουρα δεν φαινόταν ιδιαίτερα απειλητικός, στη θέα της στολής ο άνδρας υπάκουσε. Βλέποντας το σάστισμα του και όντας μπερδεμένοι και οι ίδιοι από το βράδυ της βίας, οι δυο φίλοι αποφάσισαν να πάρουν μία μικρή εκδίκηση. Ψιθύρισαν μυστικά ο ένας στον άλλον δυο φράσεις και αμέσως μετά ο Χολέβας έβγαλε το όπλο του, διατάζοντας τον πανύψηλο Τούρκο να προχωρήσει μπροστά. Μπήκαν ξανά στο προαύλιο του συλλόγου, έσπρωξαν τη μεγάλη πόρτα του γυμναστηρίου, μπήκαν μέσα σπρώχνοντας τον 'εχθρό" και ανάμεσα σε γέλια και κοροϊδίες τον έβαλαν να σταθεί στη γωνία του τριπόντου.

Ο πάτεράς μου έφερε μια μπάλα, ενώ ο Χολέβας τον σημάδευε. "Το βάζεις και έφυγες, το χάνεις και μένουμε εδώ, σουτάροντας κάθε φορά και από μεγαλύτερη απόσταση. Εάν δεν μπει, έχουμε μπροστά μας όλη μέρα και μετά θα πάμε παρέα στην αστυνομία, όπου θα πω πως με απείλησες, έναν Τούρκο στρατιώτη."

Βλέποντας από λίγο μακρύτερα τη σκηνή έξω από το προαύλιο, είχαν στο μεταξύ μαζευτεί και άλλοι έξι-εφτά του συλλόγου, απολαμβάνοντας το θέαμα με βρισιές, γέλια και χειρονομίες. Είχαν ακούσει τους κανόνες του ταπεινωτικού παιχνιδιού και θα τους σέβονταν, όμως μέχρι να μπει το σουτ της διαφυγής υπήρχε άπλετος χρόνος για λοιδωρίες και διασκέδαση.

Ο ψηλός, μελαχρινός ανδρας κοίταξε προς το καλάθι. Λύγισε τα γόνατα, σηκώθηκε από το έδαφος και άφησε τη μπάλα να φύγει από τα χέρια του στο ψηλότερο σημείο. Όταν εκείνη έπεσε ξανά στο παρκέ με γδούπο, έκανε μεταβολή. Εστρεψε το βλέμμα αργά προς την έξοδο και άρχισε να περπατά προσεκτικά ανάμεσα στα πρόσωπα, χωρίς να γυρίζει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Το σώμα του ήταν τεντωμένο, το βάδισμα του ευθύ και σίγουρο, γεμάτο αυτοπεποίθηση. Προχώρησε με σταθερό ρυθμό, μεγάλα βήματα και χωρίς να επιταχύνει στιγμή, πέρασε την πόρτα και εξαφανίστηκε στο φως. 

Κάμποσα χρόνια αργότερα, στο πλαίσιο ενός αφιερώματος της τουρκικής τηλεόρασης σε εκείνον, ο Νεντρέτ ρωτήθηκε για το πιο σημαντικό καλάθι της καριέρας του. Ακούγεται περίεργο να του έγινε για πρώτη φορά τότε αυτή η ερώτηση, όμως στην εποχή δεν υπήρχε διαδίκτυο. Οι συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών ήταν λίγες και φυσικά τα μέσα ελάχιστα. Η περίσταση θα έπρεπε να είναι εξαιρετική, όπως για παράδειγμα η απόσυρση από την ενεργό δράση.

"Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από την καριέρα μου. Υπάρχει όμως ένα άλλο. Το πέτυχα τον Σεπτέμβρη του '55, αλλά προτιμώ να μη μιλήσω για αυτό".

Για αυτή την πρωτοχρονιά φίλες και φίλοι, δοκιμάστε αν θέλετε το Philosopher, 2015, ένα μείγμα αγιωργήτικου (90%) και ξινόμαυρου από το κτήμα ΄'Ακραθος της Χαλκιδικής. Είναι ένα κρυμμένο διαμάντι, σαν τις ιστορίες που έχω ακούσει κατά καιρούς πάνω από τα οικογενειακά τραπέζια, όταν διάφορα αγαπημένα πρόσωπα τις διηγούνται με τη μεγαλύτερη δυνατή ανακρίβεια, ανάλογα με τις ανάγκες της ημέρας, για να έχει νόημα η επόμενη. 

Καλή πρωτοχρονιά αγαπητές και αγαπητοί φανζ, τα λέμε στις 2 Ιανουαρίου!