Κανονικά θα έπρεπε να αρχίσω με έναν πρόλογο του στυλ, "μετά από ένα ματς που έσπασαν καρδιές η ΤΣΣΚΑ κέρδισε την Ρεάλ με 95-90". Αλλά όχι, δεν θα ήταν πιστή αποτύπωση της πραγματικότητας. Τι ματσάρα ήταν αυτή που είδαμε! Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους ημιτελικούς στην ιστορία της Ευρωλίγκα, που μόνο ίσως με τον ημιτελικό του Βερολίνου ανάμεσα στους αιώνιους μπορεί να συγκριθεί. Πολύ υψηλή ποιότητα ομάδων και παικτών, τρομερό πάθος και θέληση για την νίκη και ένα ματς που οι δυο προπονητές έπαιξαν σκάκι τακτικά από τους δυο πάγκους.  Η «Βασίλισσα» αποκαθηλώθηκε από την ομάδα του Ιτούδη, που για όλο τον κόσμο είχε περάσει under the radar σε αυτό το Φάιναλ Φορ, εκτός από τον γκουρου που επιμένει εδώ και καιρό.

ΤΣΣΚΑ εναντίον Ρεάλ σε ένα déjà vu της περυσινής αναμέτρησης των δύο μονομάχων στη Kombak Arena στο Βελιγράδι. Όπως και την περασμένη χρονιά, οι δύο ομάδες θα αγωνιστούν στο δεύτερο χρονικά ημιτελικό στη Βιτόρια. Το παιχνίδι ενδέχεται να προσφέρει υψηλό θέαμα, καθώς το μπάσκετ που πρεσβεύουν οι δύο αντίπαλοι βασίζεται στην ταχύτητα, στην περιφερειακή εκτέλεση και τις πολλές κατοχές. Μπορεί να μην διαθέτουν φανατικούς οπαδούς που τους ακολουθούν πιστά στα final four, ωστόσο ο κόσμος που θα βρεθεί στη Βιτόρια θα παρακολουθήσει ένα παιχνίδι αντάξιο της ποιότητας τους.

Εφές εναντίον Φενέρ ή αλλιώς Αταμάν εναντίον Ομπράντοβιτς. Ο τουρκικός ημιτελικός του φάιναλ φορ της Βιτόρια αναμένεται εκρηκτικός, με τις δύο ομάδες να είναι φτιαγμένες καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των προπονητων τους.

Ύστερα από προσπάθειες αρκετών χρόνων, η Εφές βρίσκεται ξανά στο φάιναλ φορ της διοργάνωσης, κάτι που για τη Φενέρ με τον Ομπράντοβιτς στον πάγκο μοιάζει αναμενόμενο. Οι ομάδες έχουν αγωνιστεί ουκ ολίγες φορές μέχρι στιγμής μεταξύ τους και εκτός από την είσοδο στον τελικό της Ευρωλίγκα, θα ανταγωνιστούν και για την κατάκτηση του εγχώριου πρωταθλήματος, περιορίζοντας έτσι το στοιχείο της έκπληξης, όσον αφορά τα διάφορα τρικς που πιθανό να χρησιμοποιήσει ένας εκ των δύο προπονητών. Η κόντρα τους προσδίδει μία έξτρα διάσταση στον ημιτελικό.

Καθώς το αεροπλάνο πετάει δίπλα από τα Πυρηναία και σιγά σιγά κατεβαίνει, πετώντας πάνω από την ισπανική πλευρά της Χώρας των Βάσκων, το βασικό πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι το «ποιος το γαμάει το Final Four».  Λόφοι διαδέχονται λόφους, χωριά και κωμοπόλεις προβάλουν ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα, το πράσινο θριαμβεύει με τρόπο αληθινά πρωτότυπο, με αποχρώσεις του σκούρου.

Το 18^ο από καταβολής Ευρωλίγκα και 32^ο στη σύγχρονη εποχή των φάιναλ-φορ, δηλαδή από το 1988 και μετά (θυμίζουμε ότι είχαν προηγηθεί και δύο στη δεκαετία του ’60 σε πειραματικό στάδιο) βρίσκεται προ των πυλών και είναι ευκαιρία να ξεσκονίσουμε τα αρχεία μας για να αναδείξουμε τους πρωταγωνιστές των προηγούμενων ραντεβού με μία πινελιά από το σήμερα. Πάμε κατευθείαν στο ψητό λοιπόν...

Μπαίνουμε σε λίγο στις ημέρες του Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα και θα υπάρξουν ειδικά κείμενα γι αυτό, αλλά για ορεκτικό ακολουθείστε μας σε ένα μικρό φλασμπάκ στα πλει όφ, με έμφαση στη στατιστική. Ποιες ήταν οι διαφορές στις επιδόσεις μεταξύ κανονικής περιόδου και πλέι οφ; Υπάρχουν κοινά σημεία στην επιτυχία των τεσσάρων φιναλίστ ή στην αποτυχία των τεσσάρων που αποκλείστηκαν; Ποιο είναι το βάρος των τεσσάρων παραγόντων για την επιτυχία (Four Factors) του Dean Oliver;

Η τρίτη μέρα των play off της Ευρωλίγκα σημαίνει και το προτελευταίο "μακρινό ριμπάουντ" της σεζόν. Καθώς ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε, για τα υπόλοιπα ζευγάρια θα υπάρξουν, αν χρειαστεί, ξεχωριστές αναφορές. Η στήλη θα επανέλθει μετά τo Final Four για ένα cameo.

Πέραν αυτών των διαδικαστικών, οι αγώνες που διεξήχθησαν το τελευταίο διήμερο, αποκατέστησαν ισορροπίες. Φενέρ, ΤΣΣΚΑ και Εφές επαναδιατύπωσαν τα επιχειρήματα τους σχετικά με τις πιθανότητες που έχουν για κατάκτηση του τροπαίου, άλλος πειστικότατα (Εφές), άλλος πειστικότερα (ΤΣΣΚΑ) και άλλος πειστικά (Φενέρ). Από την άλλη, χωρίς καν την υποψία πειθούς, διάφοροι είναι έτοιμοι να καταλήξουν πως ο Νικ Καλάθης δεν κάνει για ηγέτης του Παναθηναϊκού την επόμενη σεζόν. Fuck logic!

Η δεύτερη αγωνιστική των playoffs μας επιφύλαξε πολλές εκπλήξεις. Σε αντίθεση με τους πρώτους αγώνες που τα αποτελέσματα κύλησαν φυσιολογικά και οι γηπεδούχοι πήραν εύκολες νίκες, με εξαίρεση τη Ρεάλ, η συνέχεια έκρυβε παγίδες. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι καλύτερα για μια ομάδα να χάνει εύκολα το παιχνίδι της όταν στραβώνει και να επικεντρώνεται στο επόμενο, για να δει τα λάθη της και να τα διορθώσει.

Είδαμε ομάδες όπως η Ζάλγκιρις, η Μπασκόνια, η Μπαρτσελόνα, που ηττήθηκαν κατά κράτος στα πρώτα παιχνίδια να παρουσιάζουν τελείως διαφορετικό πρόσωπο και να εμφανίζονται απόλυτα συγκεντρωμένες στο στόχο τους, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό, που οι συζητήσεις γύρω από τη διαιτησία κυριαρχούσαν συνεχώς. Εδώ ίσως ήταν το μεγαλύτερο λάθος του Πιτίνο, που δεν προετοίμασε πνευματικά την ομάδα του και τους παίχτες του, που στις δηλώσεις τους στάθηκαν σε ένα-δύο αμφισβητούμενα σφυρίγματα. Ας δούμε λοιπόν πρώτα τους πράσινους και θα επεκταθούμε και στα υπόλοιπα παιχνίδια.

Οπου "Ν", Νικ Καλάθης, για να μην σας κρατάω σε αγωνία. Ο σταρ του Παναθηναϊκού ήταν ο πρωταγωνιστής της πρώτης ημέρας των πλέι οφ της Ευρωλίγκα, καθώς γύρω από την δική του παρουσία περιστράφηκε η εξέλιξη του μοναδικού συναρπαστικού παιχνιδιού. Τα υπόλοιπα τρία ήταν μάλλον νερόβραστα, με τους γηπεδούχους να επικρατούν από βαρετά (Εφές) και προβλέψιμα (ΤΣΣΚΑ), εώς γελοιοδώς εύκολα (Φενέρ). Η ματσάρα έγινε στη Μαδρίτη και το το στόρι της πιθανώς να είναι ενδεικτικό της συνέχειας, από άποψη προσαρμογών. Ας δούμε λοιπόν κυρίως τους πράσινους και αν η δεύτερη αγωνιστική έχει περισσότερα ντέρμπι, τότε θα ασχοληθούμε εκτενέστερα και με τα άλλα ζευγάρια.

To πιο αμφίρροπο ίσως ζευγάρι των προημιτελικών της εφετινής διοργάνωσης είναι αυτό που βρίσκει αντιμέτωπους δύο συλλόγους που «διψούν» για την επάνοδό τους σε φάιναλ φορ. Αποτελεί μία σύγκρουση δύο διαφορετικών, ως προς τη φιλοσοφία, ομάδων. Η αγωνιστική προσέγγιση που παρουσίασαν στα περισσότερα παιχνίδια μοιάζει με τον «εκρηκτικο» χαρακτήρα των δύο προπονητών, οι οποίοι επίσης θέλουν να επανέλθουν στην τελική φάση της Ευρωλίγκα ύστερα από αρκετά χρόνια. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως και οι δύο είχαν βρεθεί για τελευταία φορά σε φάιναλ φορ το 2003 στη Βαρκελώνη, με τον Σβέτισλαβ Πέσιτς να κατακτά το τρόπαιο με τη νυν ομάδα του, ενώ ο Εργκίν Αταμάν ήταν τότε προπονητής της Μοντεπάσκι Σιένα, με την οποία κατέκτησε την τρίτη θέση, χωρίς όμως να βρεθούν αντίπαλοι στον ημιτελικό. Μπαρτσελόνα και Εφές λοιπόν, έτοιμες για το δικό τους τραγούδι της φωτιάς και του πάγου.