Η πρώτη πεντάδα

1. Η περφόρμανς της σεζόν σε ομαδικό επίπεδο ανήκει από χθες στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Η ελλειπής ομάδα του Ιτούδη διέλυσε την Μπαρτσελόνα στο Παλάου Μπλαουγκράνα με 67-96, παίζοντας κατά διαστήματα απολαυστικό, γρήγορο μπάσκετ, με υψηλή διαμοιραστική κουλτούρα. Έξι παίκτες τελείωσαν με διψήφιο αριθμό πόντων, άλλοι πέντε μοίρασαν τουλάχιστον από τρεις ασίστ, όλοι έπαιξαν άμυνα του κερατά και έτρεξαν το γήπεδο σαν παλαβοί. Ήταν εντυπωσιακό να το βλέπεις και ταυτόχρονα δίκαιο, καθώς η Μπαρτσελόνα παίζει ανέμπνευστα, χωρίς συγκεκριμένο χαρακτήρα στην προσέγγιση της, την ώρα που η ΤΣΣΚΑ υπερβαίνει διαρκώς ένα σωρό προβλήματα. Well done coach!

2. Η περφόρμανς της σεζόν σε ατομικό επίπεδο ανήκει από την άλλη στον Σέιν Λάρκιν. Το βίντεο με τους 49 πόντους του κάνει ήδη τον γύρο του διαδικτύου, συνεπώς δεν έχει κάποιο νόημα να το αναπαράγω εδώ. Θα σας δείξω παρόλα αυτά (με τη βοήθεια του Πάνου) πώς σουτάρει γενικά φέτος, να πάθουμε όλες μαζί την πλακα μας. Όπου βλέπετε κόκκινο, σημαίνει ότι σουτάρει πολύ καλύτερα από τον μέσο όρο της διοργάνωσης στην εκάστοτε θέση.

Σαν χωράφι με φράουλες ....

3. O Λουίτζι Ντατόμε επανήλθε επιτέλους στις πολύ καλές εμφανίσεις, σημειώνοντας 20 πόντους με 3/4 τρίποντα και κρατώντας τη Φενέρ μέσα στο παιχνίδι μόνος του στο δεύτερο, δύσκολο δεκάλεπτο. Η Χίμκι έδειχνε ότι θα κυριαρχήσει - έστω και προσωρινά - , αλλά δεν το έκανε ποτέ χάρη στον επιθετικό οίστρο του Ιταλού, που πέτυχε μερικά πολύ δύσκολα καλάθια σε αυτό το διάστημα. Στο δεύτερο ημίχρονο δε, πήρε την ταυτότητα του Γιάνις Τίμα στην άμυνα, μειώνοντας την παραγωγή του από τους 24 πόντους με 5/10 τρίποντα στο α΄μέρος στους μόλις δύο, με 0/4 πίσω από τα 6,75. Δεδομένων των απουσιών της Φενέρ, βγήκε μπροστά και μετά ανέλαβε ο Γουίλιαμς να καθαρίσει. Πολύ καλός στο συγκεκριμένο ματς και ο Κώστας Σλούκας.

4. Το λένε και "αύρα του Ρικ Πιτίνο", προσωπικά το λέω "μεταδοτική ικανότητα ενός δασκάλου", διότι, δεν ξέρω αν σας το χω πει, κάποτε ήμουνα δάσκαλος. Ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη παρόλα αυτά και ας μείνουμε στο ότι ο Πιτίνο έχει την προσωπικότητα να πείσει τους παίκτες να βάλουν παραπάνω ένταση στις ενέργειες τους μέσα στο γήπεδο. Το είδαμε πέρυσι σωρηδόν, το παρατηρήσαμε και χθες. Χωρίς να κάνει ρηξικέλευθες αλλαγές, ο Ρικπι μετέδωσε την αναγκαιότητα της προσπάθειας στην άμυνα, με αποτέλεσμα όλοι να μοιάζουν με καμικάζι. Αρκεί αυτό σε συνέχεια, προκειμένου οι πράσινοι να είναι μονίμως τόσο αποτελεσματικοί ανασταλτικά; Θα δείξει, πάντως το βουνό που έχουν μπροστά τους τις επόμενες επτά αγωνιστικές είναι τρομερά δύσκολο να το ανέβουν, χωρίς να σκοντάψουν στις αδυναμίες τους.

5. Βάζω εδώ τον Σάρας γιατί δεν ξέρω πού να τον βάλω - όχι εξυπνάδες πλιζ. Ο κόουτς της Ζαλγκίρις έκανε μία παράτολμη επιλογή. Καθώς δεν του βγήκε ο Πέρεζ, επέλεξε να πάρει στην θέση του έναν πλάγιο (Ρίβερς) και να μεταφέρει στη θέση του πλέι μέικερ τον Τόμας Γουόκαπ. Ο Γουόκαπ στο κολέγιο έπαιζε συνεχώς με τη μπάλα στα χέρια και σκόραρε πολύ, όμως δεν έχει το ένστικτο της οργάνωσης και δεν έχει και μακρινό σουτ (μη βλέπετε ποσοστά πλιζ). Ο Σάρας λοιπόν, στηρίζοντας τη συγκεκριμένη επιλογή διαρκώς, σαμποτάρει την επιθετική λειτουργία του συνόλου. Προφανώς κάποια στιγμή θα τον βελτιώσει και θα τον αναπτύξει, για αυτό και του ανανέωσε πρόσφατα το συμβόλαιο, όμως προς το παρόν η Ζαλγκίρις δείχνει χαμένη στη μετάφραση της έλλειψης γκαρντ κλάσης. Η Άλμπα χρειάστηκε να παίξει απλώς μέτρια για να την κερδίσει, στο παιχνίδι που μας έσπασε τα μάτια περισσότερο από όλα αυτή την αγωνιστική.

Τhe X Factor

O Λορένζο Μπράουν (19 πόντοι, 6 ασίστ) δεν ήταν απλά ο Χ factor, αλλά και ο καλύτερος παίκτης του Αστέρα στη νίκη-θρίλερ επί της Βαλένθια. Κατατάσσεται όμως σε αυτή την κατηγορία, διότι κέρδισε το παιχνίδι σε νεκρό χρόνο, με ένα θαυμάσιο step back τρίποντο.

H Bαλένθια είχε την ευκαιρία για μία εκτός έδρας επιτυχία, που θα την έφερνε στα όρια της οκτάδας, όμως την απώλεσε, καθώς ο προπονητής ξέχασε για ανεξήγητο διάστημα στον πάγκο τον καλύτερο παίκτη της (Ντούμπλιεβιτς), στην τελευταία περίοδο. Όταν τον έβαλε δε ξανά μέσα, τότε οι συμπαίκτες του απέφυγαν να τον εμπιστευτούν στις κρίσιμες κατοχές, θεωρώντας τα ακροβατικά του Βίβες ως ασφαλέστερη επιλογή. Ας πρόσεχαν. Το ντεμπούτο του Ντράγκαν Σάκοτα συνοδεύτηκε με νίκη.

Η τακτική

Κάτι πάει πολύ λάθος με την Χίμκι, αν θέλετε τη γνώμη ενός προπονητή της εξέδρας. Σε ένα ματς έλειψε ο Σβεντ, κι όμως βρέθηκε πάλι κάποιος να σουτάρει 14 τρίποντα: Ο χρήσιμος, αλλά παντελώς μονοδιάστατος Γιάνις Τίμα. Έχασε τα πρώτα τέσσερα και αντί ο Κουρτινάιτις να τον αποσύρει με οδηγία "κάτσε ηρέμησε λίγο αγόρι μου", τον άφησε μέσα. Μετά ο Τίμα έβαλε 5/6, για να τελειώσει το ημίχρονο με 5/10, ενώ αργότερα τούβλαρε άλλα τέσσερα, για το συνολικό 5/14. Είναι πραγματικά άξιο απορίας το πώς καταφέρνει ο Κουρτινάιτις να αδρανοποιεί για μεγάλα διαστήματα διάφορες εξαιρετικές μονάδες (Γκιλ, Έβανς, Μπούκερ, Μπέρτανς), προκειμένου να το ρίχνει στο γιουρούσι του ενός. Και καλά, ο Σβεντ είναι παιχταράς, ο Τίμα; Η Χίμκι, παρότι στα καλύτερα της είναι άκρως επιθετική και θεαματική, δεν μπαινει στη διαδικασία να "μάθει" το ίδιο της το ρόστερ και αν συνεχίσει έτσι, θα αδικήσει τον εαυτό της στην πορεία, η οποία υπό προϋοθέσεις θα μπορούσε να διαγράφεται λαμπρή.

O Oλυμπιακός

11 τρίποντα του Ολυμπιακού επιχειρήθηκαν (περίπου) από τις γωνίες, αριθμός που αν μη τι άλλο δείχνει συνεπή προσπάθεια ανοίγματος του γηπέδου. Άσχετα με το πόσα μπήκαν, οι ερυθρόλευκοι συστηματικά επιχείρησαν να απλωθούν και να βρουν τους σωστούς σουτέρ στις σωστές θέσεις, εφαρμόζοντας μάλιστα σε διάφορες περιστάσεις "έξυπνα" plays στην αρχή του χρόνου επίθεσης, χωρίς να ψάχνουν ντε και καλά το πικ εν ρολ. Αντίθετα δημιούργησαν ευκαιρίες μέσα από την αθλητικότητα και την ενέργεια κάποιων παικτών τους. Όχι τόσο στο πρώτο ημίχρονο, όπου είδαμε την "κλασική" ατομική παραγωγή με μόλις πέντε ασίστ, όσο από το τρίτο δεκάλεπτο και έπειτα, όταν οι Μπάλντγουιν και Πολ βρέθηκαν κάμποση ώρα παρέα στο γήπεδο.

Μιας και ο λόγος για συνδυασμούς, ιδού το χθεσινό, απλωμένο rotation του Κεμζούρα (graph από τον τον Panagiotis S.)

Παρατηρήστε κυρίως τους Τσέρι, Μπλαντγουιν, Πάντερ, Κόνιαρη και Ρότσεστι και ίσως καταλήξετε στο ίδιο συμπέρασμα με μένα. Ουσιαστικά, κανείς δεν έχει σταθερό ρόλο στην διαδοχή των λεπτών συμμετοχής, κάτι που σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα συνιστούσε πρόβλημα, όμως στον Ολυμπιακό ισοδυναμεί με ευεργεσία. Σε ένα σύνολο που όλοι λίγο ως πολύ έχουν υπάρξει ως τώρα υπ'ατμόν (όπως οι τρεις πρώτοι), ο προπονητής εκμεταλλεύεται τη συγκυρία για να τους χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, έχοντας το πλεονέκτημα πως θα καταλήξουν τελικά ευχαριστημένοι.

Η ευχαρίστηση αυτή φαίνεται ιδίως στην αμυντική συμπεριφορά της τριάδας Τσέρι, Μπάλντγουιν και Πολ, οι οποίοι, όπως και με την ΤΣΣΚΑ διέπρεψαν στο μαρκάρισμα των πικ στην περιφέρεια, συνεπικουρούμενοι από τον θαυμάσιο (στον τομέα) Ρούμπιτ, που πρόσφερε αθόρυβα από την κακή του (sic) θέση, εκείνη του σέντερ. Τη συγκεκριμένη στιγμή στο χρόνο ο Ολυμπιακός βγάζει ενέργεια και δεδομένης και της ανανεωμένης έντασης στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, αναμένεται να δούμε μεταξύ τους ένα καλό παιχνίδι την επόμενη εβδομάδα. Στο μεσοδιάστημα, καλή μας διασκέδαση!

Το avatar

Η εύκολη επιλογή εδώ είναι ο Άντε Τόμιτς, του οποίου το ράνκινγκ κατρακύλησε στην άβυσσο (-10!), όμως η πραγματική πληγή της Μπαρτσελόνα ακούει στο όνομα Μάλκολμ Ντιλέινι. Ο Αμερικάνος δεν θυμίζει επ ουδενί τον παιχταρά που απολαμβάναμε στο προηγούμενο πέρασμα του από την Ευρωλίγκα, παραμένοντας διακριθείς κυρίως στο twitter. O Nτιλέινι τα έσπασε εκ νέου (0/3) τρίποντα και συνόδευσε τις 6 ασίστ του με 5 λάθη, αδυνατώντας να προσφέρει ούτε το 1/10 της λογικής που θα προσέφερε στο παιχνίδι των Καταλανών ο ... τραυματίας Ερτέλ. Ναι, εδώ φτάσαμε. Καθόλου fun fact; Έχει φέτος 23,5% πίσω από τα 6,75, συχνά καταστρέφοντας επιθέσεις. Δεν φταίει μόνο αυτός για το χθεσινό χάλι της Μπαρτσελόνα, αλλά σίγουρα οι ευθύνες που του αναλογούν είναι περισσότερες από των υπολοίπων, καθώς υποτίθεται πως θα ηγούταν της οργάνωσης του παιχνιδιού.

Η φάση

Έχετε δει προπονητή να παίρνει τάιμ άουτ μισό λεπτάκι μετά την έναρξη ενός ημιχρόνου, χωρίς να δεχτεί παραπάνω από δύο πόντους σε αυτό το διάστημα; Το έκανε ο Κουρτινάιτς, διότι μάλλον είδε τι ερχόταν στη συνέχεια. Από πού το είδε, θα μου πείτε ... Ε, από αυτό.

Τι θα γινόταν αν ...

ο Πάμπλο Λάσο δεν ήταν ο πιο υπομονετικός προπονητής στην υφήλιο; Απλούστατα, η Ρεάλ θα είχε διώξει τους μισούς παίκτες και δεν θα είχε αυτό το ρόστερ, ούτε θα παρουσίαζε διαρκώς εικόνα ομάδας κορυφής. Βλέποντας την τέταρτη συνεχόμενη πολύ καλή εμφάνιση του Γκάμπριελ Ντεκ, σκέφτομαι πόσο στηρίχθηκε από τον προπονητή του ο Αργεντίνος, όταν πέρυσι καλά καλά δεν υπήρχε στο γήπεδο. Αυτή όμως είναι μία πάγια τακτική του εξαιρετικού διαχειριστή-κόουτς των Μαδριλένων.

Σκεφτείτε τις περιπτώσεις των Τόμπκινς, Καμπάτσο, Τέιλορ, Ράντολφ, δηλαδή βασικότατων γραναζιών της λευκής μηχανής. Όλοι τους ξεκίνησαν στη Ρεάλ μέτρια, συνέχισαν λιγότερο μέτρια, ανέβασαν τα λεπτά τους σταδιακά, όταν δίπλα τους πρωταγωνιστούσαν άλλοι, και έφτασαν τελικά να πρωταγωνιστούν οι ίδιοι, αν όχι συνεχώς, τουλάχιστον σε διάφορα παιχνίδια, μέχρι και σε do or die ματσάρες (βλ. Τόμπκινς). Η ανανέωση της ισχύος των Μαδριλένων μέσα στα χρόνια είναι σεμιναριακού επιπέδου και οφείλει να αποτελέσει πρότυπο για τους δικούς μας επίδοξους διοικητές, ακόμη και αν οι ομάδες τους δεν πετυχαίνουν τους στόχους τους.

Και κάτι ακόμη.

Χθες έκατσα απέναντι από τον Λουίς Σκόλα, έναν παίκτη-τοτέμ του παγκόσμιου μπάσκετ. Μαζί με τον Γιάννη και την υπόλοιπη παρέα συνομιλήσαμε μαζί του για μισή ώρα. Μετά το πέρας της, όπως κάνω συνήθως, μπήκα στο αμάξι και κάπνισα ένα τσιγαράκι με ανοιχτό παράθυρο και σβηστή μηχανή. Για εκείνα τα πέντε λεπτάκια, σκέφτηκα πως αν ένας αθλητής αξίζει απόλυτα τη λάμψη που τον έχει δημοφιλώς περιβάλει, ίσως είναι αυτός. Εν πάση περιπτώσει, δεν αποκλείω να την αξίζουν και άλλοι, αλίμονο, όμως εγώ αυτόν γνώρισα, τι να γίνει τώρα. Υπομονή ως τη Δευτέρα όμως, διότι έχουμε και υποτιτλισμό.