Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε το γηπεδάκι της παραπάνω φωτογραφίας, το πιθανότερο είναι ελάχιστοι. Το είχα βάλει σκεπασμένο από το ίδιο ηλιακό φως της ενάτης πρωινής ως εξώφυλλο στην τελευταία ανάρτηση πριν τις διακοπές του προηγούμενου καλοκαιριού, οι οποίες ξεκίνησαν εσπευσμένα πέρυσι, λόγω της φωτιάς που κατέκαψε τα πάντα στη γειτονιά μας. Πίσω από την αντηλιά, διακρίνονταν τότε τα καμένα δέντρα περίπου ως μακρινό παρελθόν, μιας και το φως έχει συχνά την ιδιότητα να κιτρινίζει τον χρόνο. Δεν είχαν περάσει όμως παρά ελάχιστες μέρες και ακόμη τα πάντα γύρω μύριζαν φρέσκια στάχτη, κάτι που για να περάσει στην φωτογραφία χρειαζόταν η δημιουργική διαστροφή μιας απογευματινής επίσκεψης. Τα απογεύματα στην Αμπελούπολη του Ματιού ήταν εκείνες τις μέρες ανυπόφορα, γιατί όταν κοίταζε κανείς το γήπεδο είχε τον ήλιο πλάτη και περίπου τις τέλειες συνθήκες για μία φωτογράφιση γεμάτη «πραγματικότητα», ό,τι σκατά κι αν είναι η πραγματικότητα τέλος πάντων.

Για σήμερα δεν έχουμε κείμενο που αφορά το μπάσκετ, αλλά κάτι πολύ σημαντικότερο, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κοντά στο να ψηφίσει το Copyright Directive. Για το τι είναι αυτό και τι σημαίνει, ας μας επιτραπεί μια αναδημοσίευση. Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύεται στο Documento (https://www.documentonews.gr/article/h-prostasia-twn-pneymatikwn-dikaiwmatwn-ws-kerkoporta-gia-th-diabrwsh-twn-politikwn-atomikwn-kai-dhmioyrgikwn-eleytheriwn. Μη δίνετε σημασία στον ιστότοπο όσοι και όσες δεν θέλετε, εδώ μιλάμε για κάτι πολύ μεγαλύτερο από το ύφος του χώρου δημοσίευσης).

Είναι γραμμένο από τον Κωνσταντίνο Τζωαννόπουλο, MSc, PhD Μηχανικών Παραγωγής & Διοίκησης Πολυτεχνείου Κρήτης, απόφοιτο ΚΔ’ Σειράς Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης & Αυτοδιοίκησης και το παραθέτουμε αυτούσιο, με ένα δικό μας μικρό σχόλιο στο τέλος.

Tην προηγούμενη Κυριακή πήγα στο ΑΝ club στα Εξάρχεια, κάτι που έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, σπουδαία τα λάχανα. Κάποτε είχε παίξει εκεί μέχρι και ο Κώστας Τουρνάς, διότι ακόμη και το ΑΝ έχει περάσει κρίση ταυτότητας. Παραπροχθές βέβαια, ήταν μια άλλη, ωραία περίσταση. Οι 7 Odds, το γκρουπ που έντυσε μουσικά την τελευταία μας εκπομπή εδώ στο Basketball Guru, παρουσίαζε σε ένα μίνι-φεστιβαλάκι (τρεις μπάντες) το δεύτερο του LP, με τίτλο “What are the Odds”. Ο ένας είναι πολύ καλός φίλος, με τους άλλους δεν έχουμε πει ούτε ένα «γεια».

Από όσο θυμόμουν, τον σκαντζόχοιρο Τζο τον είχε πατήσει αυτοκίνητο και τον είχανε φάει οι μύγες. Του το επεσήμανα σήμερα το πρωί , έναν χρόνο μετά, όταν τον είδα να περνάει τον δρόμο σχεδόν αδιάφορος και γράφοντας ένα διερχόμενο ααυτοκίνητο στις ρίζες των - ενισχυμένων με β κερατίνη - αγκαθιών του. Γύρισε και με κοίταξε με το βλέμμα του "δε μας γαμάς κι εσύ πρωινιάτικο" και σηκώθηκε και έφυγε.

Ο γκαρντ της Φενέρμπαχτσε, Κώστας Σλούκας, παραχώρησε συνέντευξη στο ισπανικό περιοδικό Fullbasket (από όπου και η φωτογραφία), από την οποία μπορεί κανείς να σταχυολογήσει ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, που αφορούν τόσο την προσωπική του εξέλιξη, όσο και το πλαίσιο του αθλήματος στην χώρα μας. Φυσικά, ο αθλητής δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο παρόν περιβάλλον του, δηλαδή την πρωταθλήτρια Ευρώπης του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Παρακάτω θα βρείτε τα κυριότερα σημεία της συνέντευξης, την οποία θα διαβάσετε ολόκληρη παρακάτω.

Με πολύ μεγάλη χαρά πληροφορήθηκε η ομάδα του BG την δημιουργία του (λογοτύπου του) ΕΛΔΟ , δηλαδή του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού ή αγγλιστί Hellenic Space Agency. Όσο να ναι ήταν απαραίτητη μια τέτοια έιτζενσι, καθότι λύνει το μοναδικό πρόβλημα αυτού του τόπου, το ότι δεν μας χωράει πλέον. 'Ηρθε η ώρα να την κοπανάμε σιγά σιγά και να πάμε στο διάστημα και φυσικά εκεί δεν πας με ταξί, θες μια υπηρεσία που να ξέρει να σε πάει. Ολα καλά. Ή μήπως όχι; Σκέφτομαι πως ανάμεσα μας ζουν εξωγήινοι, είναι φανερό. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τον κόσμο τόσο διαφορετικά, που δεν μπορεί να γίνει για εκείνους καμία άλλη υπόθεση. Γιατί λοιπόν να φύγουμε εμείς, αν μπορούν πλέον να φύγουν αυτοί και υπάρχει ο φορέας που θα τους στείλει από εκεί που ήρθαν μια ώρα αρχύτερα; Μοιάζει πιο δίκαιο. Συμβουλευόμενος την ομάδα του BG για αυτά τα ζητήματα, συνέταξα λοιπόν την ακολουθη ανοιχτή επιστολή.

Τις τελευταίες μέρες έχουν τραβήξει την προσοχή του μπασκετικού Τύπου (και φυσικά των αναγνωστών του) δύο γεγονότα όχι ακριβώς αγωνιστικά, όπως συμβαίνει πάντα. Πρώτα πρώτα,  με ενδιαφέρον παρακολουθεί η κοινή γνώμη την κόντρα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου με οπαδούς της Φενέρμπαχτσε. Είναι φανερό πώς ο διοικητικός ηγέτης της ΚΑΕ Παναθηναϊκός δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθής σε διάφορους Τούρκους. Επίσης, σε ένα λιγότερο ευρύ φάσμα αναπαράχθηκαν κάποιες δηλώσεις του Κώστα Μίσσα, προπονητή της ομάδας μπάσκετ γυναικών του Ολυμπιακού, οι οποίες έγιναν αμέσως μετά την νίκη της επί των νέανιδων (κοριτσιών) του Παναθηναϊκού με 102-29. "Πάντα όταν παίζεις με τον Παναθηναϊκό δεν κοιτάς την διαφορετικότητα των συνόλων αλλά το τελικό αποτέλεσμα." Σαφώς, απέναντι στον Παναθηναϊκό είναι αλλιώς, όπως άλλωστε και απέναντι στον Ολυμπιακό από την ανάποδη.

«Το να φωτογραφίζεις κάποιον, σημαίνει ότι τον παραβιάζεις, βλέποντας τον όπως ποτέ δεν έχει δει τον εαυτό του, παρέχοντάς του γνώση για τον εαυτό του, που ποτέ δεν είχε. {Η φωτογραφία} μετατρέπει τους ανθρώπους σε αντικείμενα που μπορούν συμβολικά να καταστούν ιδιοκτησία. Ακριβώς όπως μια φωτογραφική μηχανή λειτουργεί ως μια «εξάχνωση» του όπλου, το να φωτογραφίζεις κάποιον είναι σαν μία υποσυνείδητη δολοφονία. Μία ήπια δολοφονία, κατάλληλη για ένα θλιβερό, φοβισμένο χρόνο».

Σούζαν Σόνταγκ, Περί Φωτογραφίας

Πριν λίγες μέρες ο Γιάννης Αντετοκούνμπο τσαντίστηκε με παρατηρήσεις του βοηθού των Μπακς Σον Σουίνι κατά την διάρκεια ενός αγώνα. Του μίλησε σε πολύ έντονο ύφος κατευθυνόμενος προς το μέρος του, επαναλαμβάνοντας την φράση "θα σε γαμήσω", που εδώ εμφανίζεται ως ελεύθερη μετάφραση του "I'll fuck you up". To γεγονός έλαβε φυσικά την δημοσιότητα που του άρμοζε. Ο Γιάννης είναι ένας από τους μεγαλύτερους σταρ του ΝΒΑ, και όσο να ναι η συμπεριφορά αυτή δεν είναι ιδιαίτερα συχνη σε ένα σύνολο που παίζει μπάσκετ, καθώς οι ιεραρχικές του δομές προϋποθέτουν την ισχύ των προπονητών έναντι των παικτών. Είναι κοινώς παραδεκτό πως στο πλαίσιο μιας ομάδας , ο οποιοσδήποτε παίκτης οφείλει να ακούει τις παρατηρήσεις του προπονητικού τιμ.

Αυτή την στιγμή κάθομαι με τον Ιάσονα στην αυλή του ξενοδοχείου στην Σκύρο και χαζεύουμε μακριά την όμορφη χώρα, σκαρφαλωμένη στην πλαγιά ενός βράχου, μια μικρή πόλη ακριβώς σαν τις κυκλαδίτικες, τουλάχιστον από μακριά. Οταν μπούμε πιο μέσα θα σας πω περισσότερα ή μπορεί και όχι. Το βράδυ πιθανώς να φάμε αστακό. Δεν έχουμε φάει το καλοκαίρι αυτό, και πέρα το προφίλ του μπασκετικού Ζάχου Χατζηφωτίου που προσπαθώ μάταια να χτίσω, η αλήθεια είναι πως αστακουδάκια κάθε μέρα δεν γίνεται να τρώμε. Φέτος δεν έχω φάει ούτε έναν, τον Σεπτέμβρη στο τένις κλαμπ δεν θα έχω μούτρα.

Τελευταία δεν πάμε καθόλου καλά.

Το μπασκετ , όπως άλλωστε και όλα τα αθλήματα, έχει τους τρόπους του να περιγραφεί και να αποδοθεί. Συμμέτοχοι στην περιγραφή του είμαστε μεταξύ άλλων και εμείς, εδώ στο Basketball Guru. Με ποιον τρόπο άραγε θα περιγράψουμε τις ανάγκες μιας ομάδας για μεταγραφές, με ποιο τρόπο μία δυσβάσταχτη ήττα ή έναν θρίαμβο; Υπό ποια οπτική θα επιλέξουμε να περιγράψουμε έναν παίκτη ή να αξιολογήσουμε το έργο ενός προπονητή (στο βαθμό που έχουμε φυσικά την γνώση); Σε όλα τα μπασκετικά φαινόμενα χωράει μια οπτική, η οποία για να αποδοθεί χρησιμοποιούνται, τι άλλο, λέξεις .