Το χτεσινό παιχνίδι στη Μαδρίτη μας έδειξε για ακόμη μια φορά χαρακτηριστικά, πόσο ασταθής είναι η ομάδα του Ολυμπιακού. Η εμφάνιση του ίσως ήταν η χειρότερη και πιο αδιάφορη της φετινής χρονιάς. Βλέποντας τους παίχτες στο πρώτο ημίχρονο, ήταν σαν να ήταν συμβιβασμένοι με την ήττα εξαρχής και το ματς ήταν αγγαρεία για εκείνους. Η Ρεάλ μπορεί να έπαιζε με σβηστές μηχανές, αλλά από την πλευρά τους οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν διάθεση να παίξουν, λογικά πήγαν για εκδρομή στην όμορφη Μαδρίτη, δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς οσα είδαμε. Πιθανολογώ ότι η απουσία του Σπανούλη έδωσε ένα μεγάλο άλλοθι στους παίχτες, αλλά και πάλι θεωρώ αδιανόητη την εικόνα μες στο παρκέ.

Η 12η αγωνιστική της Ευρωλίγκα πέρασε σαν κρύος χειμωνιάτικος αέρας και αυτό όχι επειδή κρύωσε κάπως ο καιρός. Διάφορες ομάδες (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Εφές) ανέβασαν το τέμπο της επιθετικής παραγωγής, πραγματοποιώντας εντυπωσιακές εμφανίσεις, ενώ κάποιες ακόμη προσέφεραν ταυτόχρονα σκορ και συγκινήσεις (Φενέρ, Άλμπα). Κερδισμένος του διημέρου πάντως αναδεικνύεται μάλλον ο ταπεινός Ερυθρός Αστέρας, που πήρε μεγάλη νίκη επί της Μιλάνο, όπως και ο ελληνικός πολιτισμός, ο οποίος από ο,τι φαίνεται εσχάτως ανέκαμψε. Ναι σου λέει, αυτά τα ντέρμπι θέλουμε, λες και δεν υπήρχαν εξαιρέσεις στο παρελθόν και λες και πρόκειται για κανένα φοβερό κατόρθωμα να μην πλακωθούν οι πάντες μεταξύ τους στις σφαλιάρες ή στα μπινελίκια. Τέλος πάντων, πάμε μια βόλτα στα όσα κυριότερα συνέβησαν το διήμερο.

Ένα από τα καλύτερα και πιο συναρπαστικά παιχνίδια ανάμεσα στους δύο αιωνίους τα τελευταία χρόνια έλαβε χώρα στο ΟΑΚΑ για τη 12η αγωνιστική της Euroleague. Οι δύο μονομάχοι κατέθεσαν στο παρκέ δίψα και κίνητρο για τη νίκη, προσφέροντας θέαμα αντάξιο των προσδοκιών μας. Από τη μια μεριά, ο γηπεδούχος Παναθηναϊκός ερχόταν με τη ψυχολογία στα ύψη μετά την πρόσληψη του Ρικ Πιτίνο στην άκρη του πάγκου, με σερί νικών, καθώς και με διάθεση να διαλύσει τον αντίπαλο του. Από την άλλη μεριά, ο φιλοξενούμενος Ολυμπιακός φιλοδοξούσε να συνεχίσει το σερί των καλών εμφανίσεων, για να δείξει ότι η ανάκαμψη που παρουσιάζει εσχάτως το τελευταίο διάστημα δεν ήταν μια αναλαμπή και να αποδείξει ότι μπορεί να παλέψει για μια θέση στην οκτάδα.

Παρά τα διάφορα ενδιαφέροντα ματς απ, η 11η αγωνιστική της Ευρωλίγκα κύλησε χωρίς το μεγάλο παιχνίδι, πέραν του συναρπαστικού φινάλε στο Αστέρας-Βαλένθια. Περιελάμβανε παρόλα αυτά αξιοσημείωτες ομαδικές επιδόσεις από πλευράς ελληνικών ομάδων, μία καταπληκτική εμφάνιση της ΤΣΣΚΑ μέσα στη Βαρκελώνη και φυσικά την ανεπανάληπτη επίδοση του Σέιν Λάρκιν, που έβαλε 10/12 τρίποντα απέναντι στη δύστυχη Μπάγερν. Όπως λέει και ο φίλος μου ο Δημήτρης Χ., τέτοιοι παίκτες είναι ο βασικός λόγος για να βλέπεις μπάσκετ. Διαφωνώ πλήρως βέβαια, οπότε πάμε στις κατηγορίες μας, χωρίς να ασχοληθούμε με κάποια παιχνίδια που παραήταν αδιάφορα.

Από το "φακ γιου Τζίτζι Ντατόμε" μέχρι το "μέι άι πλιζ γιου του πλέι ε λιτλ μπιτ ντίφενς", ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς χρησιμοποιεί κάθε μορφή διαπροσωπικής επικοινωνίας, προκειμένου να κάνει τους παίκτες του να παίξουν καλύτερα. Το αναπάντεχο ρεκόρ 3-7 των Τούρκων μετά τις πρώτες 10 αγωνιστικές σηκώνει από μπινελίκια μέχρι στοχαστικές βόλτες εσωτερικής αναζήτησης σε πάρκα με λιμνούλες και πάπιες, καθώς το γκραν φαβορί της φετινής διοργάνωσης ακροβατεί μεταξύ των τελευταίων και προτελευταίων θέσεων.

Ευρωλίγκα είναι η διοργάνωση όπου πρωταγωνιστής μιας εβδομάδας με «διπλή» αγωνιστική είναι ένας τύπος που βρισκόταν κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ευρώπη, έδινε συνεντεύξεις μιλώντας για σπανακόπιτες, έβγαινε μέσω βιντεοκλήσης για να δώσει οδηγίες και να εμψυχώσει τους μελλοντικούς παίκτες του (Τόνι ντ’Αμάτο φάε τη σκόνη του Ρικ) και που έχει ήδη σελώσει το άσπρο άλογο πάνω στο οποίο θα καλπάσει θριαμβευτικά την ερχόμενη εβδομάδα στον αγώνα με τη Μπασκόνια στο ΟΑΚΑ.

Τα σημάδια ανάκαμψης που είχαν φανεί την Τρίτη το βράδυ στο Μόναχο, επιβεβαιώθηκαν με εμφατικό τρόπο χθες στο Βερολίνο. Ο Ολυμπιακός με πειστικότατη εικόνα σε άμυνα και επίθεση επικράτησε εύκολα της Άλμπα σε ένα παιχνίδι με πολλές ιδιαιτερότητες. Οι ερυθρόλευκοι, μετά το στραπάτσο και το μπλακ άουτ της τελευταίας περιόδου με τη Μπάγερν, έπρεπε να βγάλουν αντίδραση και να μην δείξουν ότι η εικόνα τους το τελευταίο διάστημα είναι αναλαμπή. Επιπλέον είχαν να αντιμετωπίσουν μια πολύ καλή "ομάδα-του προπονητή", που παρά τις πολλές απουσίες μπορούσε να κάνει τη ζημιά, όπως έπραξε στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό. Ας δούμε αναλυτικά τι έκανε σωστά ο Ολυμπιακός για να φύγει με το διπλό, μαζί με ένα-δυο πραγματάκια για το ματς της Τρίτης.

Η όγδοη αγωνιστική της Ευρωλίγκα θα περάσει στο πάνθεον των απίθανων διημέρων στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αν υπάρχει τέτοιο πάνθεον και αν φυσικά τη θυμόμαστε για πάνω από ένα μήνα. Όπως και να χει, είχε τα πάντα. Ντέρμπι που πήγαν σε παρατάσεις, τσαμπουκάδες στο clasico, παρολίγον ανατροπές, αξιοσημείωτες ατομικές επιδόσεις και φυσικά το ξέσπασμα ψυχής του απελπισμένου Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που στόλισε την ομάδα του από τα μέσα Νοέμβρη, σαν ανυπόμονος οικοδεσπότης των Χριστουγέννων. Βέβαια δεν την στόλισε με μπαλίτσες, ούτε με αγγελάκια και λοιπά τσιριμπιπμλόμ, αλλά με ένα mixtape από μπινελίκια, τα περισσότερα από τα οποία κατέληξαν κρεμασμένα στα χαμηλωμένα αυτιά του Τζίτζι Ντατόμε.

Εκεί που περιμέναμε ότι σιγά-σιγά θα ξεφουσκώσει, η Βιλερμπάν κράτησε απόρθητη την έδρα της και κέρδισε την ΤΣΣΚΑ στο Αστρομπάλ, καταφέρνοντας να κρατήσει την ρωσική ομάδα πολύ χαμηλά στην επίθεση και ταυτόχρονα να επιδείξει για ακόμη μία φορά τις ικανότητές της στο φινάλε των αγώνων. Κάπως έτσι πέρασαν σε δεύτερη μοίρα τα αποτελέσματα των υπόλοιπων αναμετρήσεων, στις οποίες επικράτησαν, εύκολα ή δύσκολα τα φαβορί.

Όπως πρόσφατα ανέφερε ο Γιώργος Καλαϊτζής στη συνέντευξη για τα BGspecials, κατά την άποψη του οι παίκτες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που παίζουν με πλάτη στο καλάθι και σε αυτούς που παίζουν με πρόσωπο, με αποτέλεσμα, πλην του πόιντ γκαρντ/πλέι μέικερ και του σέντερ να μην υπάρχουν προκαθορισμένες θέσεις.

Στην Αμερική και το ΝΒΑ βλέπουμε όλο και πιο συχνά τους σέντερ να λειτουργούν ως φόργουορντ –επιθετικά- με το παιχνίδι τους μακριά από τη ρακέτα και τα πολλά σουτ τριών πόντων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αμελούν τα αμυντικά τους καθήκοντα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων ο Μπρουκ Λόπεζ ή παίκτες όπως οι Τάουνς, Πορζίνγκις, οι οποίοι οκ, από μόνοι τους είναι unicorns.